|
Opapat in handen van de medici.
Voor een goed begrip, door een vroeger professioneel leven ken ik alle ziekenhuizen, bejaardentehuizen, psychiatrische instellingen en bejaardentehuizen in West en Oost Vlaanderen, gedurende 25 jaar ben ik er overal binnengeweest, alle hoeken en kantjes gezien van operatiekwartier tot isoleercellen, noem maar op. Het gevolg is dat ik daar een fobie heb aan overgehouden, ze krijgen mij daar nooit uit vrije wil binnen heb ik ooit gezegd, en ik hield woord, tot verleden week.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na twee weken buikkrampen en afzien tot en met, koppig weigerend om naar de dokter te gaan, laat staan naar een ziekenhuis, kreeg mijn vrouw er genoeg van en belde stiekem de dokter. Deze belde ogenblikkelijk voor een afspraak bij een specialiste.
Dik tegen mijn zin en vastberaden terug naar huis te komen ging het richting ziekenhuis in Kortrijk, een calvarietocht, ik weet nu dat onze wegen er zeer oneffen bijliggen, ieder minuscuul putje gaf aanleiding tot helse pijnen en was blij toen ik terug op mijn voeten stond.
De specialiste, een mooie een vriendelijk jonge vrouw, begon met haar ritueel aan vragen om wegwijs te geraken in wat er gaande was, door uiterste concentratie verbeet ik de pijn zodat het overkwam alsof er niets speciaals aan de gang was tot mijn vrouw de werkelijkheid probeerde te formuleren. Ik moest op een onderzoektafel gaan liggen, net voor ik mij wilde neerleggen duwde ze even met een paar vingers tegen mijn buik, niet hard maar voor mij kwam het over als een mokerslag met een schreeuw als gevolg, de dokteres was duidelijk geschrokken van mijn reactie en haar opgetrokken wenkbrauwen spraken boekdelen. Ze nam een echo van de pijnlijke plaatsen en kwam al snel tot de vaststelling dat ik geplaagd zat met diverticulitis, blaasjes op de wand van de dikke darm waar resten zich kunnen vastzetten met een zware ontsteking van de darm tot gevolg, met gevaar van perforatie van dat blaasje met verzwakte wand, geen prettig vooruitzicht natuurlijk.
Na een paar telefoontjes vernam ik dat ik mij volgende morgen om 8u30 moest aanmelden in de radiologie voor een ct scan, dat is permanent bezet en het duurt soms dagen om daar te geraken, nu kon die specialiste de maandagavond een afspraak versieren voor de dinsdagmorgen, gezien ik super alert was begon ik dit al verdacht te vinden.
Dag 1 dinsdag 14 november:
Na nog een pijnlijke en dus slapeloze nacht terug richting ziekenhuis over dezelfde oneffen wegen, om 8u45 mocht ik dat machine in, tot daar kan ik het nog aan, na wat geluld te hebben met die radioloog met als doel wat informatie los te peuteren kwam ik te weten dat ze in dergelijke gevallen een stuk darm wegsnijden, en dat was er voor mij over. Na de scan moest ik ogenblikkelijk terug bij die specialiste, na een telefoontje met die radioloog was het zover, ze zouden mij in het ziekenhuis opnemen, slik, daar ging ik niet zomaar mee akkoord, en slechts na de verzekering dat er geen snijwerk aan te pas zou komen hebben ze mij kunnen overtuigen om mij over te geven aan de mensen van de witte woede.
Na toch nog een bezoek aan de taverne waar wij iedere dinsdag met vrienden samenkomen kwam ik om 14u angstig kamer 336 binnen, en dan begon de miserie, een verpleger begon daar een naald in mijn rechterhand te duwen, tot daar geen probleem, prikjes zeggen mij niets, dan kwamen er een paar van die plastiek darmpjes aan te pas met een paar zakken vocht die ze bovenaan een soort rijdende kapstok hingen, en daar lag ik dan, ik voelde mij op slag gehandicapt, geen bewegingsvrijheid meer in mijn ogen, en toen ik mij begon te realiseren dat ze, als rechtshandige net mijn rechterhand hadden geparalyseerd begon ik al wat minder kalm te worden, eerste foutieve handeling vond ik, ze kunnen toch tenminste vragen of je recht of linkshandig bent. Het verwachte ongemak bleek snel duidelijk als ik naar het toilet moest, die kapstok moest natuurlijk mee, en wat bleek nog? Het is héél moeilijk als rechtshandige om met je linkerhand je kont af te vegen, het leek meer op rond smeren dan op afvegen, geen nood dacht ik, even wassen en het komt in orde, maar
., ik moest mij dus ook proberen te wassen met de linkerhand wat terug voor de nodige ergernis zorgde, ik had al spijt dat ik daar was.
Na wat gestuntel kon ik dan eindelijk eens de rookzaal opzoeken, bijna die kapstok vergeten die een mij met een rukje aan de hand duidelijk maakte dat hij mee moest, bleek ook nog dat de rookzaal in het ander uiterste hoekje van de lange L-gang gelegen was, dus na wat slalommen tussen verzorgingswagens en andere toestellen in de gang met dat onding in de hand kon ik eindelijk mijn eerste sigaret opsteken, de andere rookgezellen waren in geur en kleur hun, meestal negatieve, ervaringen aan het vertellen, ik zei nog niet veel maar luisterde met gespitste oren naar de verhalen die mij deden huiveren, waar was ik terechtgekomen.
In de vooravond kwam een dokter gevolg van een tweede en de hoofdverpleegster mij doodleuk vertellen dat ik niets mocht eten, wat ik al 2 dagen niet meer deed, en ook geen water mocht drinken, ik zei hen in een eerste opapat reflex geef mij dan een Pinaud des Charentes of een porto, ze konden er wel om lachen, maar het bleef bij NIETS.
De rest van de avond verliep met van het ene uiterste mijn kamer, naar het andere uiterste de rookzaal te pendelen met die rotkapstok.
Rond 23u kwam daar kwam daar een zoveelste in het wit geklede madam de kamer binnen die mij meteen vroeg of ik gerookt had in de kamer, ik antwoordde haar ook een goede avond en nee ik rook niet op de kamer, iets wat eenvoudig kon daar het een éénpersoonskamer betrof, het bleek dat mijn kleren al roken naar die rookzaal.
Het is een lange half slapeloze nacht geworden, ze vliegen daar te pas en te onpas de kamer binnen, toen wist ik al dat het hier geen rustvakantie kon worden.
Om het niet TE lang te maken vertel ik morgen verder over dag twee in mijn hotel zonder eten.
(Ik besef ook wel at wat ik hier neerschrijf bij veel mensen die al veel ziekenhuisleed achter de rug hebben belachelijk of kinderachtig zal overkomen, maar voor mij is het de eerste keer en een mega probleem.)
|
