|
In handen van de medici dag 2.
Dag 2 woensdag 15 november:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na de zoveelste maal terug wat ingedut te zijn was het terug van dat, de kamerdeur vloog open, het licht aan, en nog maar eens een van hals tot knie ingeduffeld in het wit verpleegstertje (spijtig genoeg niet zoals op de foto) stoof de kamer binnen, voor een prikje meneer, bloedafname dus, het was toen omstreeks 5u30, zij was wakker, ik nog niet, maar het begon mij op te vallen dat die verpleging onder druk werkt, ik sta meer en meer in bewondering voor wat ze doen, maar niet voor wat ze MOETEN doen, ik begin te begrijpen waarom destijds die witte woede zoveel stof deed opwaaien, ik lag niet in een ziekenhuis maar in een bedrijf dat winst moet maken, het zou mij niks verwonderen dat ze daar via een managementbureau het tempo bepaald hebben, x-aantal patiënten in x-aantal tijd af te werken, en de patiënt, die is minder belangrijk, hij kan zich toch niet verweren.
Een beetje later nog iemand met een thermometer, en om 8u het ontbijt die aan kamer 336 voorbijging, een derde dag zonder eten. De dag verliep verder tussen rookzaal en kamer, afgewisseld met verpleegsterbezoeken tot zelfs een stage dokter die mijn hele lichaam kwam betasten, werkelijk van kop tot teen, ik voelde mezelf als levend didactisch materiaal. En dan gebeurde het, om 14u kwamen ze die zak aan mijn kapstok vervangen, een verpleger en een stage verpleegster kwamen de kamer binnengestormd, ik lag in bed, die hulpverpleegster dumpte die zak op bed samen met een lijst die ze even bekeek en zich tot de verpleger richtte dit is de verkeerde, even nagekeken en inderdaad ze konden een andere zak gaan halen. Dit was een punt waar ik voor de eerste maal wilde gaan lopen, als ik vroeg wat ik zou gekregen hebben probeerden ze mij snel wijs te maken dat er eigenlijk weinig verschil was tussen de twee producten, maar dat maakte bij mij geen indruk meer, met alle Chinezen, maar niet met de dezen was mij eerste reflex.
Nog wat aan het pendelen naar de rookzaal waar een lieve rookgenote doodleuk zat te vertellen dat ze deze morgen net op tijd zag dat de verpleegster haar medicatie aan de buurvrouw wilde toedienen, kunt u zich voorstellen hoeveel vertrouwen ik nog had in de werking van het ziekenhuis?
Deze voorvallen en de eerste knagende honger begonnen de dezen serieus parten te spelen, ik moest hier zo snel mogelijk weg. In de vooravond, en nadat ik ondertussen die naald in de rechterhand had laten verplaatsen naar de linkerhand om toch iets meer bewegingsmogelijkheden te hebben, kwam de etât major op bezoek, de dokter een assistente en de hoofdverpleegster, te verwachten vraag en hoe is het, stomme vraag, het feit dat ik daar lag kon het niet goed zijn. Begon ook een stomme vraag te formuleren, zo van, dokter u komt mij zeggen dat ik naar huis mag, antwoord uiteraard negatief, ondernam een verdere poging, morgen dus, antwoord neen, vrijdag, vrijdag mag je naar huis, dit sloeg ik op in mijn hersenen, het zat er vast geprogrammeerd. Ik vroeg ook of ik nu mocht drinken, antwoord enkel water, waarop ik haar duidelijk maakte ik drink geen water, dat gebruik ik om mij te wassen, ze konden er hartelijk mee lachen, maar ik meende het, als ik twee liter water per jaar drink is dat al veel, al gans mijn leven is dit zo. Na wat aandringen mocht ik dan toch thee drinken, oef, het was toch al iets, van eten was helemaal nog geen sprake.
Om 20u kreeg ik de lang verwachte thee, daarna de avond doorgebracht met lezen tv kijken telefoneren en dit tot 2u30 in de nacht, want dan kwamen ze die zak vocht vervagen, en gezien de nare ervaring bleef ik doelbewust wakker, het was al na 3u toen ik met een bang hart het licht uitdeed.
Morgen miseriedag 3.
|
