|
In handen van de medici dag 4.
Vrijdag 17 november.
Zoals verwacht is het terug een korte nacht geworden, om 7u15 waren ze daar terug voor de dagelijkse rituelen. Toen de verpleger zo een verse zak aan mijn kapstok wilde hangen keek ik hem argwanend aan met de vraag, is dit nu nog niet gedaan, ik ga vandaag naar huis, waarop hij doodleuk antwoordde dat zal dan vandaag niet zijn, volgens mijn papieren is dat nog tot morgen zaterdag. Vol ongeloof begon er in mij iets agressiefs te broeden, ik repliceerde met te zeggen vergeet het maar, ik stap hier vandaag buiten en niemand zal mij tegenhouden. Hij moet aan de toon gehoord hebben dat het mij menens was, want hij droop stilzwijgend af.
Nog eens naar de rookzaal gesukkeld nadenkend hoe en wanneer ik het hazenpad zou kiezen, tegen 8u keerde ik vol verwachting naar mijn kamer terug, want na 5 dagen zonder eten zou ik eindelijk eens kunnen ontbijten, in gedachten rook ik de koffie al en de smaakpapillen waren al voorbereid op de eerste boterham.
De deur geopend en onmiddellijk de tafel afspeurend zag ik 2 tassen staan, 2 tassen thee i.p.v. één, van ontbijt geen spoor te bekennen, ik kan u verzekeren dat na de eerste opdoffer van niet naar huis te mogen, deze mokerslag nog harder aankwam, ik kan mij na 5 dagen zonder voeding goed inbeelden hoe een hongerige leeuw zijn temmer aanvalt.
Een rinkelende telefoon onderdrukte enigszins mijn razernij, nam te telefoon op, het was mijn vrouw, en heb je smakelijk kunnen eten? de razernij was er ogenblikkelijk terug. De verpleging geroepen en het spel zat op de kar, ik zou eten en ik ging nu zeker naar huis iedereen kon op dat ogenblik de pot op, zo kwaad was ik geworden, en net op dat ogenblik had de stage dokter die mij de vorige dagen gebruikte als levend didactiek materiaal brute pech van uitgerekend dan mijn kamer binnen te komen, Mag ik nog een paar vragen stellen daar was de figuurlijke druppel, neen en gij moet zeer braaf zijn nu snauwde ik de arme dokter toe, hij was duidelijk op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats.
Na een korte uitleg wat er aan de hand was, probeerde de dokter mij te sussen met het zal een vergissing zijn natuurlijk was het een vergissing, en niet de eerste in de laatste dagen, het krioelt van de vergissingen. Tussendoor nog even iets over de fameuze ziekenhuis bacterie, tijdens mijn verblijf zag ik op het nieuws dat minister Delmotte een nieuwe campagne zal lanceren propere handen, en demonstreerde hoe het verplegend personeel de handen moet ontsmetten met de blauwe vloeistof die in iedere kamer aan de deur te vinden is, ik heb er speciaal op gelet, niet één van het personeel heeft dat gebruikt, de enige van wel was een vriend die al jaren ziekenhuizen bezoekt omwille van zijn vrouw die noodgedwongen veel in ziekenhuizen verblijft. Misschien is het wel niet nodig om dat iedere keer te gaan doen, maar niet één??
Gelukkig was mijn vrouw vrij snel in het ziekenhuis en kon mij enigszins bedaren, want alles begon door mijn hoofd te spoken en was uitzonderlijk opgewonden.
Het was dus afwachten tot de étât major zou komen om een verdikt te vellen of ik al dan niet naar huis mocht, het antwoord kende ik al, ik ging zeker naar huis, mogen of niet.
Om 11u45 het eerste middagmaal, of iets dat er moest voor doorgaan, en toch smaakte dat als een restaurant menu, de tijd kroop voorbij, ik was ongedurig en zonder mijn vrouw naast mij was ik zeker al weg.
Even vóór 14u ging de kamerdeur voor de eerste maal langzaam open, een verpleegster kwam ietwat onzeker binnen met de melding u bent uit het ziekenhuis ontslagen de achterdocht stak terug de kop op bij mij, eerst wilde ik nog grappen door te vragen of ze hier de patiënten ook al een C4 geven, maar repliceerde met je bent toch zeker dat het terug geen vergissing is.
Toen de papieren bleken te kloppen en de verpleegster die vervelende kapstok begon los te koppelen wist ik het zeker, ik was vrij, hoe het plots allemaal zo snel kon gaan weet ik niet, en eerlijk gezegd ik hoefde het niet meer te weten, achter het stuur van mijn tuf tuf gekropen en full speed richting huiswaarts.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vrijdag 24 november terug een bezoek aan de specialiste, dan weet ik het verdict, opereren of niet, opereren zal het niet worden als het van mij afhangt, die operatie schrikt mij niet echt af, je weet toch van niets, maar in het ziekenhuis blijven, dat is mij teveel, en zeker nu. Hou jullie op de hoogte.
|
