|
Toen ik deze foto zag moest ik onbewust terug denken aan een waar gebeurde belevenis.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er was eens, jaren geleden, een jonge vertegenwoordiger in elektronische systemen.
Het cliënteel bestond hoofdzakelijk uit ziekenhuizen, rustoorden en dergelijke. Op een dag had die jonge snaak een afspraak in een slotklooster, u weet wel, van die instellingen waar men destijds al dan niet jonge maagden van de buitenwereld afsloot.
De dag was aangebroken, en de jonge vertegenwoordiger begaf zich naar het afgesproken adres. De inkomhal was kaal, het enige wat men er zag was zo een biechtstoelluikje en een grote deur, uit het luikje hoorde hij plots een kordate stem die de jonge snaak vroeg voor wat het was. Ik heb een afspraak met zuster overste, zonder antwoord ging dat luik terug dicht. Een half uur later, ze hadden daar blijkbaar héél veel tijd, ging die deur plots automatisch? open, een rode dikke koord trok die deur open via een opening in de muur ter hoogte van dat biechtstoelluik, een vluchtige gedachte was aan een spookhuis.
De jonge gast begaf zich met een kleine achterdocht door de deuropening waar twee zusters hem stonden op te wachten. Na een formele begroeting kwam het gesprek stuntelig op gang, de zuster overste gaf uitleg dat de zusters niet in contact mochten komen met een man, (de plaatselijke pastoor had daar geen concurrentie) , de enige die het wel mocht was moeder overste zelf, maar dan wel in gezelschap van een zuster luitenant of zo, elkander in het oog houden, vandaar dat ze met twee waren. Een eerste opwellende gedachte was, betrouwen die meisjes zichzelf niet misschien? Het kwam bijna hilarisch toen een deur openging en één van die nonnetjes die daar toevallig naar buitenkwam de jonge gast eerst vluchtig in de ogen keek, om daarna bijna in paniek terug naar binnen te gaan waar ze vandaan kwam. Er stond waarschijnlijk iets als een vraagteken op het voorhoofd van de jonge gast, want moeder overste zei bijna ogenblikkelijk, dit zijn de regels. Gezien de technische moeilijkheden moest de gast natuurlijk alles zien, wat duidelijk niet naar de zin was van moeder overste. Enkele verraste nonnen verder kon hij het niet meer laten en vroeg aan moeder overste of ze schik hadden of dat hij er misschien te onkuis uitzag, de twee keken elkaar verrast aan en konden met moeite een lach onderdrukken, hij dacht, nu is het ijs gebroken, en ging verder met ik kom hier de gebouwen bekijken, om onder de rokken te kijken zijn er andere plaatsen. De lach op de gezichten verdween, en de afhandeling van de zaak gebeurde van dan af in een versneld tempo, maar hij had er verkocht.
Dat het een echt gebeurd verhaal is kan opapat getuigen, want die jonge snaak was opapat.
Op één zin na is het verhaal totaal waar, vraag mij af wie zal weten welke zin verzonnen is.
Vandaar de bijhorende foto, die deed opapat terug denken aan die ervaring.
Klik op de foto.
|
