Toen er sneeuw lag,en gevrozen had.
Ik was nog altijd gevoelig  zeker aan die pijnlijk afscheid van saya.
En door die hele toestand met de geburen,want door hun is dit zover kunnen komen.niet alleen ons troffen ze,maar heel wat mensen in de wijk,door hun toedoen,zijn er veel honden geplaats in asiel of bij andere baasje gezet.Toevallige is dat saya al heel oud en ziek was.
Ik zat met heel wat haat naar die buren,doch negeren stond ik sterker.
Tot op de dag,dat mijn oudste dochter zei, kijk .... gaat buiten met haar hond en is niet aan de leiband."echt ik kon mijn niet meer inhouden,want reeds malen scholt zij mijn kinderen destijds uit omdat onze honden zogezegt niet aan de leiband vast lagen als ze buiten kwamen,en dat het haar hond was die niet vast was.
Ik trok in een furie mijn lamellen open-deed mijn venster open en riep haar toe"moe jij je hond niet aan de leiband houden,je gaat dan weer verschieten dat ze aanvalt en zal weer de andere zijn,je zou beter je hond aan de leiband houden zodat je ook niet op jou smoel valt teef"
Het was eruit voor ik het wist,zij heeft verschoten en ging haastig naar binnen,echt ik verschoot zelf van mijn manier van doen,maar dat was er voor mijn nu echt teveel aan.Ik heb mijn gal uitgesproken en voel mij ook wat beter en opgelucht,nu ik hun zie,echt ik weet zelfs niet of ze er nog zijn,want ik negeer ze gewoon.het zijn geen mensen voor mij,maar lucht.
hebben jullie ook zo soort zaakje eens meegemaakt en kon je toen ook inhouden.voor mij was dit toch wel de eerste keer in zovele jaren geleden.