Vlaanderen en België zijn welvarend, dat is zeker. Maar velen hebben toch niet veel aan die algemene bevinding en ook niet aan het feit dat het aantal rijken of in cijfers uitgedrukt het aantal Euromiljonairs in dit land sterker stijgt dan onze omringende landen en elders in Europa. Statistisch is het ook waar dat het armen hier onrustwekkende stijgt. Vraag is het dan waar de aandacht het best naar toegaat.
Onze politici van de meerderheidspartijen zien de laatste jaren blijkbaar vooral het stijgend aantal kiezers met veel overschot en die hun persoonlijke weelde alleen maar willen uitbreiden. De politici willen vooral hen lijmen met belastingsverlagingen en het naar de mond gepraat met allerlei rooskleurige vooruitzichten, terwijl ze verzuimen om een echt toekomstgericht beleid te voeren om die algemene welstand te bestendigen. Maar is het voor de algemene welvaart en de toekomst van onze maatschappij niet veel dringender dat de aandacht van de politici gaat naar het stijgend deel van de bevolking dat tekort heeft om maar enigszins te kunnen deel uitmaken van deze maatschappij.
Is het niet verontrustend dat 13,2 % van de Belgische kinderen moet opgroeien in een gezin waar de ouders langdurig werkloos zijn. Dat is merkelijk hoger dan het Europees gemiddelde van 9,9 %.Het staat als een paal boven water dat kinderen van werkloze ouders het veel moeilijker hebben op school. Welk potentieel voor de toekomstige welvaart van ons land gaat daarmee niet verloren. Die kinderen bouwen een schoolachterstand op en worden vaker gekanaliseerd naar het beroepsonderwijs. Naast een verminderd zelfvertrouwen is er ook een gebrek aan vertrouwen in andere mensen, instellingen en de maatschappij in haar geheel.
Volgens andere cijfers leeft 14 % van de Belgen in armoede. Vlaanderen scoort daarbij slechts een procentje beter. Het EU Huishoudpanel (ECHP) geeft ook aan dat dit verschil tussen Vlaanderen en Wallonië volledig situeert bij de vrouwen. 14 % van de vrouwen in Vlaanderen leeft in armoede , tegenover 18 % in Wallonië. Bij de mannen is de armoede zelfs groter in Vlaanderen (13 %) dan in Wallonië (12 %). We moeten hier nog een bepaling geven van het begrip armoede. Het criterium om het armoederisico te bepalen is 60 procent van het mediaan nationaal equivalent inkomen voor huishoudens.
Het is de moment voor wie zonder politieke controle en scherpe publieke aandacht een aantal zaken wil regelen! Het is de tijd voor politieke benoemingen, achterbakse beslissingen, onpupulaire maatregelen. We zouden kunnen beginnen met de forse investeringen in Landsverdediging en de kanonnen van Flahaut. Maar de laatste dagen zijn er nog enkele voorbeelden. Daaraan denken we bij berichten in de pers als
De Nationale Bank van België heeft in juli en augustus 30 ton goud verkocht. De toepassingsmodaliteiten van deze bepalingen worden geregeld via een overeenkomst die op 30 juni tussen de Staat en de Bank werd gesloten en die in het Belgisch Staatsblad van 5 augustus werd gepubliceerd. De opbrengst van de goudverkoop bedroeg 341 miljoen Euro.
Van de naar schatting 7.755 mandatarissen heeft 95 procent braaf zijn lijstje van mandaten afgeleverd. 93 procent stuurde ook plichtsbewust zijn vermogensaangifte in een gesloten envelop naar het Rekenhof. Morgen 12 augustus 2005 verschijnt in het Staatsblad de lijst met mandatarissen die geen vermogensaangifte of mandatenlijst hebben ingediend. Zij riskeren een boete van 100 tot 1.000 euro.
Accijnsstop komt er voorlopig niet. In de programmawet is vastgelegd dat zodra de olieprijs een bepaald niveau overstijgt (voor diesel op 15 april 2005 bepaald op 1,10 en op ongelode benzine op 1,50 )),minder accijnzen zouden worden aangerekend. Een echt inkomstenverlies voor de regering is dat niet, want de btw stijgt wel gewoon mee met de prijs. Maar gisteren berichtte De Tijd dat de regering geen accijnsverlaging doorvoert, ondanks de stijging van de dieselprijs tot 1,112 euro per liter. Minister van Financiën Didier Reynders (MR) was er steeds als de kippen bij om via het cliquet-systeem de accijnzen steeds te verhogen, maar voor het omgekeerde cliquet-systeem is er nu geen tijd.
Het nieuws over een volledige overname van Electrabel door Suez kwam op een van de kalmste dagen van het jaar. Of die timing nu bewust werd gehanteerd of niet, Suez draagt er zorg voor dat alles conform de Belgische overnamewetgeving gebeurt. De topman van de Franse nutsgroep Suez, Gerard Mestrallet, bracht twee maanden geleden al de Belgische premier, Guy Verhofstadt, op de hoogte van zijn overnameplannen. Gisteren kwam er opvallend weinig tegenwind tegen de overname van Electrabel. In politieke hoek luidt het dat Suez de facto toch al de controle over Electrabel had, en dat de overheid haar regulerende rol zal blijven spelen. Electrabel zit op een berg cash, Suez heeft schulden. Het Suez-aandeel noteert met een fikse korting wegens de ondoorzichtige structuur van de groep. Suez kwam steeds meer onder druk van institutionele beleggers om klaarheid te scheppen. Door de plak te zwaaien met net iets meer dan de helft van de Electrabel-aandelen, riep de holding het vermoeden van belangenvermenging en onbehoorlijk bestuur op. De waarde van het geheel kan nu beter tot uiting komen. De speculatie over de operatie liep al maanden. Het was alleen wachten op het goede ogenblik.
Vervotte nog altijd schietschijf van federaal Paars
Alle maskers vallen af. Paars blijft Vervotte aanvallen. Na Ceysens, het oortje van federaal Paars Verhofstadt in het Vlaams Parlement stookte al regelmatig tegen de jongste minister, telkens zij de Vlaamse lijn trok in Welzijn. Is het toevallig dat Inge Vervotte nu ook weer kritiek krijgt nadat ze zich liet ontvallen dat Everberg best volledig in Vlaamse handen zou komen. Dit keer zijn Bart Caron (Spirit) en Elke Roex (Spa) de modderwerpers van dienst. Is de vakantie voor hen een geschikte periode om ongegeneerd uit te halen naar een jonge minister. Zien ze in Vervotte, inderdaad het minst ervaren met harde politieke gebruiken, de zwakste schakel om de concurrent van Federaal Paars te treffen ?Eerder waren er ook al laffe aanvallen op Kris Peeters.
Onder de titel ,,Welzijn uit de oude doos'' verweten de Vlaams-parlementsleden Bart Caron (Spirit) en Elke Roex (SP.A) in een opiniestuk CD&V-minister Inge Vervotte een ,,manifest gebrek aan durf en moed'' (DS 25 juli). In de grond had VLD-fractieleidster Patricia Ceysens zes maanden geleden gelijk toen ze Vervotte verweet een restauratiebeleid te voeren, schreven ze en verwijten Inge Vervotte een ,,manifest gebrek aan durf en moed''.
De aanval van de socialistische vleugel van Paars kwam er blijkbaar nog te vroeg, want het antwoord van de CD&V-minister bleef niet lang uit. De open brief kwam in dezelfde DS onder de titel : Welzijn is geen spektakelstuk. Dat is misschien het grootste onderscheid van het beleid tussen Vervotte en haar voorgangster Vogels, die natuurlijk beter paste in het Paarse verhaal.Vervotte reageert hierin tegen de kritiek dat haar beleid ,,behoudsgezind, middelmatig, traag en perspectiefloos'' zou zijn. Volgens haar hebben zorgverleners en zorgverstrekkers voornamelijk behoefte hebben aan een betrouwbare overheid en een spectaculaire beleidsommezwaai zou daarmee niet te verzoenen zijn. Het zou getuigen van ministeriële betweterij die vaak geïnspireerd wordt door profileringsdrang maar dikwijls ook leidt tot schade voor het beleidsveld. Met alle betrokkenen - zorgverleners, voorzieningen en cliënten - wil ze in overleg zoeken naar reële en werkbare formules om kwalitatieve zorg te waarborgen. En niet via spektakel of georganiseerd conflict.
Maar de Vlaamse vrouwen van Paars Verhofstadt zullen wellicht niet ophouden om het leven zuur te maken van hun CD&V-opponent in de Vlaamse regering. Dat ze stoppen om de robotten te spelen van Paars Verhofstadt (&VandeLanotte), voor wie enkel zijn federale winkel telt. Daardoor blijft Paars stokken in de wielen steken van een toekomstgericht Vlaams welzijns- en welvaarts-beleid, dat niet langer onnodig temporiseert om de Franstaligen toe te laten een inhaalbeweging te maken, maar voluit gaat voor de toekomst van Vlaanderen.
We krijgen steeds meer aanwijzingen voor de kater na het Paars(groene) beleid van de afgelopen vijf jaar. In Nederland zitten ze nog altijd op de blaren van 10 jaar Paars beleid en ook hier begint het wispelturig en arrogant 'goednieuws-beleid' duidelijke sporen van verval na te laten. Waar België met de millenniumwissel nog sterk stond genoteerd met een stipnotering, verliezen we nu steeds meer veld tegenover onze Europese concurrenten. Traditionele beleidsterreinen zoals Economie en Tewerkstelling pasten niet in het Paarse succesverhaal en kregen daarom onvoldoende aandacht. Met Paars kreeg de Waalse regeringswijze met een onbekommerde gepolitiseerde maatschappij de bovenhand.
Vlaanderen laten temporiseren om Wallonië toe te laten ietwat bij te benen (of was het louter uit vrees van de Franstalige politici dat hun beleid de vergelijking met Vlaanderen niet langer aankon) was blijkbaar ook een afspraak uit het federale regeerakkoord van 1999. Dit regeerakkoord bevatte duidelijk heel wat meer geheime afspraken dan de nieuwe Vlaamse miljardenstroom naar het Franstalig Onderwijs. Resultaat is alvast dat ook Vlaanderen met het opwachten van Wallonië nu zijn plaats heeft verloren in de kopgroep. Economie, Tewerkstelling, Flanders Technology, Vlaanderen 2002, de fierheid om de Vlaamse werkkracht, alles moest wijken voor de federale solidariteit van de federale regering Verhofstadt. De Wael ging als Vlaams minister-president om opportunistische redenen liever op de koffie met Di Rupo dan wel zijn opdracht naar behoren te vervullen in het belang van de toekomst van Vlaanderen.
Als dank om ons in het Waalse bedje in slaap te laten wiegen, kregen we dit jaar nog de flagrante natrap door het federale miskennen van de grondwet en het arrest van het Arbitragehof in verband met BHV. Verhofstadt zat daar met zijn voorstel op één lijn met de FDF-elite en liet eerder ook al de toestand rond de luchthaven Zaventem verrotten met het vertrek van DHL en de huidige gevolgen voor het behoud van Brussel-Nationaal. In die context werken de ondoordachte franstalig geïnspireerde uitspraken rond '175 jaar Belgique' als een rode lap voor een moegetergde Vlaamse stier.
Het ongerijmde voorstel van Verhofstadt waarin hij alle mogelijke FDF-wensen opneemt in ruil dan nog voor een niet-splitsing van BHV heeft de communautaire molen een halve eeuw teruggedraaid. Als we Moureau (PS-Bruxelles) mogen geloven stonden zelfs de Franstalige onderhandelaars met de mond vol tanden door die verregaande tegemoetkoming en Di Rupo zou zelf nooit met dergelijk voorstel durven uitkomen. Dat na de overtuigde beloften aan de burgemeesters zelfs de stemming over het wetsvoorstel Daems (VLD) nog werd afgeblazen grenst aan het ongelooflijke. Het legt een hypotheek op elke volgende communautaire onderhandeling en heeft vele Vlamingen de ogen geopend voor dergelijk Belgique, wat de federale fierheid over de veronderstelde 87 % steun ook mag betekenen. Het FDF-voorstel en de flagrante houding van VLD en SPa hebben de regering Verhofstadt wel nog voor enkele jaren een zekere toekomst bezorgd in dergelijk Belgique.
Maar terwijl zij hun royale leventje in la douce Belgique kunnen verder zetten, krijgen wij de klappen inzake economische vooruitzichten, tewerkstelling welvaart. Het is wraakroepend dat in een jaar als 2004-2005 zonder verkiezingskoorts een echt rampjaar is geworden met een slapende regering, die alle problemen liet aanmodderen tot ze op een fiasco uitdraaiden. Met een regering met veel lef en arrogantie, maar weinig werk- en daadkracht zakt België economisch steeds verder weg op de welvaartsladder. En wij kunnen dit complot tegen onze toekomst niet verijdelen.
Het laten aanmodderen van de toestand rond de luchthaven van Brussel-Nationaal Zaventem bereikt stilaan een chaotische situatie met levensgevaar. Een snelnieuwsbericht heeft het vandaag al over doodsbedreigingen. Enerzijds krijgen de verkeersleiders het moeilijk om hun werk te doen en hun werk is toch om de vele passagiers veilig aan grond te brengen of veilig te laten opstijgen. Anderzijds horen we AWACSS (Assosiation of Wezembeek-Oppem against Aircraft Contraventions to Silence en Security), een bewonersvereniging uit de Oostrand, protesteren tegen anonieme doodsbedreigingen aan bewoners en ombudsmannen van de luchthaven. Vorige week wees ook de Belgische Gilde der Luchtverkeersleiders op de stroom ,,agressieve en beledigende'' telefoontjes naar verkeersleiders.
Kenschetsend is dat AWACSS net als de vakbonden, luchtverkeersleiders en piloten vraagt dat een einde komt aan de huidige chaotische situatie, ,,waarin niets wordt beslist en opgelost''. De organisatie vraagt een terugkeer naar de ,,logische'' historische vluchtprocedures en baangebruik van voor 1999, een objectieve studie over de hinder die elke zone rond de luchthaven te verduren krijgt, een geleidelijke afschaffing der nachtvluchten, verbod op de meest luidruchtige toestellen en een onafhankelijk controle-orgaan.
Dit toont nog maar eens aan wie verantwoordelijk mag gesteld worden voor eventuele ongevallen of vliegtuigramp rond Brussel-Nationaal. Het is de huidige Paars(groene) regering Verhofstadt, die voor de selectieve wensen van een Brusselse bevoorrechte elite, zonodig de vluchtroutes moest wijzigen en concentreren over de Vlaamse Rand. Het was het begin van een carroussel, die steeds rapper is gaan draaien en waar niemand nog een uitweg uit weet. De Federale regering is hiervoor verantwoordelijk, maar laat het probleem maar aanmodderen zoals het dit ook al deed voor DHL en BHV. " De omwonenden beschuldigen dat ze verantwoordelijk zijn voor de huidige chaos rond de toekomst van Zaventem, is te gemakkelijk. De verantwoordelijkheid moet net als bij de DHL-saga gezocht worden bij de politieke partijen én bij het onaanvaardbare spreidingsplan."
De titel is geïnspireerd door een uitspraak van Herman Schueremans, die als bij-job VLD-politicus is van de strekking Van Hecke : Welvaart, daar moet je voor werken. Dat vergeten politici vaak.Sedert 2000 stond de aandacht voor economie en tewerkstelling met Paars(groen) op een laag pitje en dat beginnen we ook te voelen. Er is zelfs geen economische groei meer en steeds meer bedrijven geraken in moeilijkheden. Het aantal werklozen heeft al een recordhoogte bereikt en blijft maar stijgen. En de federale regering blijft maar aanmodderen van de ene begrotingscontrole naar de andere zichzelf wijsmakend dat ze tot 2007 goed bezig zijn.
Zelfs de democratische federale oppositie kan het niet langer aanzien en heeft aangeboden om te helpen de economie weer vlot te trekken. Verhofstadt heeft lang kunnen teren op wat zijn voorgangers hebben op de sporen gezet, maar nu is die trein stilgevallen omdat voor Paars(groen) andere eigen beleidsopties bovenaan de agenda werden gezet en daarbij vergeten werd om verder energie te bezorgen aan die trein van welvaart en tewerkstelling. Aanpassingen van kieswetgeving en andere veranderingen om de eigen politieke macht uit te breiden werden belangrijker dan werken aan welvaart, economie, tewerkstelling en oplossen van dringender problemen.
Daardoor kreeg het enthousiasme en de motivatie van ondernemers en werknemers een flinke deuk.Het wispelturig en klungelig gedrag van onze regering inzake wetgeving en standvastigheid in beslissingengaf ons land ook een etiket van onbetrouwbaar mee in het buitenland, wat zich illustreert in een daling van de buitenlandse investeringen met meer dan 70 %.Als we de vlucht naar het VB als barometer mogen beschouwen, heeft trouwens ook de eigen bevolking weinig vertrouwen in het beleid van deze regering.
Vorige jaren dienden nakende verkiezingen nog als excuus voor besluiteloosheid. Sommigen zijn dan zelfs gekozen in kamer, senaat en Vlaams Parlement of Europees Parlement om uiteindelijk nergens te zetelen. Het afgelopen jaar zou kunnen gewerkt worden, maar meer werk dan de voor 21 september 2004 aangekondigde oplossing voor DHL, BHV en de eindeloopbaan kwam er niet. Wel integendeel bleef de regering de problemen voor zich uitschuiven tot ze uitdraaiden op een fiasco. En nu hebben de ministers-burgemeesters zoals Dewael en de Paarse partijen al weer meer oog voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 dan wel aan het werken voor hun federale job : economie en tewerkstelling. Er kunnen weer superministerraden zoals in Gembloux of Raversijde worden ingericht en ze kunnen zelfs dezelfde maatregelen op de agenda zetten, want ze liggen daar nog onaangeroerd. Dewael zet nu al gemeentelijke themas als politie en vreemdelingen voorop. Misschien kan hij iets doen aan de gemeentelijke factuur voor de politie, die gemiddeld met 30 % is toegenomen en dat voor meer blauw achter het bureau.
Groen! schiet het beleid van de huidige Vlaamse regering af. Vooral de CD&V ministers zouden het slecht doen, maar ook SPa met Vandenbroucke vindt geen genade bij Groen.Het besparingsbeleid voldoet niet. Alsof er na vijf jaar verspilzucht nog geld over is om even gulte blijven. Maar er is geen enkel woord van kritiek op de VLD-ministers. Vergeten we niet dat Groen ook niet in de Vlaamse regering wilde zonder de Liberalen, waarmee ze blijkbaar een verbond hebben gesloten. De Vlaamse regering Leterme is ook niet begonnen met elke regeringspartij een budget van 50 miljoen toe te kennen, zoals met de regering De Wael in 1999 wel het geval was. Het toenmalig boni van minister Demeester moest toen eerst worden opgesoupeerd en bepaalde partijen hadden dit blijkbaar nodig.
Het verbond met VLD is eigenlijk niet nieuw. Het dateert al van begin 1999, toen de dioxinecrisis al bekend was in West-Vlaamse liberale kringen en taktisch door Slangen-Verhofstadt in overleg met Mieke Vogels pas maanden later werd uitgespeeld om aan de macht te komen. Het kippenhof van een liberaal gemeenteraadslid werd al met de jaarwisseling 1998-1999 wegens kippenziekte volledig gerenoveerd. Ook zijn houding tegenover Agalev sloeg in die periode om van ergste vijand tot bevoorrechte coalitiepartner.
Typisch was ook de uitspraak van Mieke Vogels op 14 juni 1999 op VTM, waarbij ze zonder blozen het groene project het meest verwant zag met de liberalen. Verhofstadt werd toen haar meest bevriende politicus genoemd. Blijkbaar is daar nog niet veel aan veranderd, want Groen wou ook niet in een Vlaamse regering zonder de Liberalen en ook nu kunnen ze nog geen kwaad woord uitbrengen tegen hun bondgenoot bij het dioxine-complot van 1999.
Verhofstadt is zijn streken nog niet verleerd. Als geen ander weet hij de publieke opinie te misleiden en achter zijn belang, Verhofstadts Belang, te krijgen. Van communautaire kwesties heeft hij nooit kaas gegeten, zeker niet om daar oplossingen in aan te brengen. Laatst probeerde hij hetarrest van het Arbitragehof rond BHV eerst nog als zijn probleem niet weg te moffelen, om er daarna een ongelofelijke knoeiboel van te maken door het FDF doodleuk allerhande volmachten te willen geven over de Vlaamse Rand in ruil dan nog voor de niet-splitsing en niet eens het ongerijmde daarvan in te zien. Dat voorstel en de weigering van de Vlaamse Paarse partijen om het wetsvoorstel BHV te stemmen in de kamer blijven een belangrijke hinderpaal om verder begrip te krijgen voor de Vlaamse positie en ook op weg naar een evenwichtige oplossing voor een betere communautaire leefbaarheid.
Paars Verhofstadt kent natuurlijk geen problemenen als er zich opdringen, dan kunnen ze blijven rotten tot ze uitbarsten en geen leefbare oplossing kunnen krijgen (DHL, BHV en misschien nu nachtvluchten). Dezelfde stategie zien we met het Forum voor Institutionele Hervormingen, een soort uitstel-doofpot eerst met andere naam naar 2003 en nu naar 2007.De reactie van Numero Uno op de pleidooien van de Vlaamse minister-president Leterme en parlementsvoorzitter De Batselier, maar ook de bereidheid van Di Rupo was weer kenschetsend. Yves Leterme, Norbert De Batselier en anderen hielden een ernstig pleidooi voor een nieuwe ronde in de staatshervorming en ook PS-voorzitter Di Rupo wil die communautaire dialoog niet langer in de frigo zetten. Maar Verhofstadt besluit daaruit dat iedereen het eens is om na de verkiezingen van 2007 een communautaire ronde aan te vatten over BHV, de hervorming van de senaat en nieuwe bevoegdheidsoverdrachten. Uitstel dus tot 2007, alsof iedereen dan vlak na een verkiezingsstrijd met nieuwe beloften wel bereid zal zijn tot een werkbaar compromis. Hij vergeet daarbij bewust dat een en ander op de agenda stond van het Forum en dit dus met zijn uitspraak duidelijk wordt afgeblazen.
Het Vlaams Economisch Verbond (Voka) zal zich nog enige tijd zijn viering onder het thema "ondernemers ontmoeten politici" vorige donderdag herinneren. Die werd georganiseerd in het Vlaams Parlement binnen het kader van ,,175 jaar België - 25 jaar federalisme''. De minister-president van de Waalse regering Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS) toonde daar als gastspreker nogmaals wat we van Wallonië te verwachten hebben. Eerst was er geen enkel respect voor onze taal. Hij sprak niet alleen uitsluitend Frans in het Vlaams Parlement, maar stoorde vanop de eerste rij ook het ganse gebeuren door zijn onderonsje met zijn meegebrachte tolk die fluisterend elke speech voor hem volledig moest vertalen.
Maar ook de inhoud van de speech van Van Cauwenberghe was moeilijk verteerbaar voor de Vlaamse parlementsleden. Hij had het over de noodzaak van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en over de oplevende economie in het zuidelijk landsdeel. Volgens hem kan er niet worden geraakt aan de transfers en van een overheveling van sociaal-economische hefbomen als het arbeidsmarktbeleid, het inkomensbeleid, de bedrijfsfiscaliteit en de fiscale autonomie kan geen sprake zijn. Van Cau wil het enkel hebben over de hervorming van de Senaat en bevoegdheden als ontwikkelingssamenwerking en de verkeerswet.
Terwijl Yves Leterme en de huidige VOKA-voorzitter Verhoeven waarschuwden voor Vlaamse zelfgenoegzaamheid en wezen op de pijnpunten van de Waalse economie, zong Van Cauwenberghe eigen lof over de inhaalbeweging van de Waalse economie. Een gênante toespraak voor een minister-president van een regio waar de jeugdwerkloosheid de hoogste is van de Europese Gemeenschap en de werkzaamheidsgraad is teruggevallen tot amper 55 procent (64 in Vlaanderen).
Het moet ook de politici van Paars nu, 11 juli 2005, duidelijk zijn dat na vijf jaar temporiseren om Wallonië toe te laten om een inhaalbeweging te maken, Vlaanderen opnieuw zonder dralen op eigen kracht moet doorgaan voor de toekomst van zijn mensen, zijn economie, zijn tewerkstelling.
Waar staan we als Vlamingen in dit gefederaliseerd Belgenland. Velen vanons hebben meer affiniteit met 11 juli dan wel met 21 juli, maar 11 juli is alleen maar een vrije dag als het tijdens het weekeind valt voor zover we niet werken in weekenddienst. 21 juli wordt ons nog eens in de strot gestopt met de viering van 175 jaar België. Daar hoort officiëel ook 25 jaar federalisme bij, maar juist dit jaar wordt het federalisme van de grondwet met de voeten getreden zelfs na arrest van het Arbitragehof.
We zitten met partijen in een federale regering opgescheept, die historisch altijd de Vlamingen als slaven van de Franstaligen in dit land hebben gezien. Eén van de laatste toonbeelden daarvan was het negeren van het arrest van het Arbitragehof rond de ongrondwettelijke kieskring BHV. Wat daar door Vlaamse politici van de federale meerderheid (uit 2003) werd voorgesteld was de niet-splitsing en allerhande bijkomende voorrechten voor de Franstaligen (in zover zelfs dat de Moureaux en andere franskiljons hun oren niet konden geloven). Daar is de klok ineens 20-30 jaar achteruit gezet. Het is een droevige 11 juli voor de Vlamingen.
Een stemming in het parlement zou de Franstaligen voor hun verantwoordelijkheid hebben gesteld, maar zelfs daarvoor vonden ze Verhofstadt, Vande Lanotte en hun slaafse politici bereid om voor hen plat op de buik te gaan en hun plechtige kiesbeloften in te slikken. Hun geloofwaardigheid is evenredig. Wat kan nog het vertrouwen zijn in een Vlaamse regering met ministers, die met een oortje opzitten van Verhofstadt en Vande Lanotte, de handlangers van Reynders en Di Rupo.
Wat toen al duidelijk was met het populariteits-offensief van Bartje Somers is nu bevestigd. De Olympische spelen konden in 2016 niet naar Vlaanderen komen, omdat deze in 2012 al in Parijs of Londen zouden doorgaan. Het toont ook waarmee de toenmalige minister-president bezig was : wel bliksemafleiders voor zijn wanbeleid, maar alles behalve actief bezig zijn met de echte problemen : economie, tewerkstelling, enz.
We hebben er zelfs een zogenaamde haalbaarheidsstudie moeten voor betalen. Het was toen het voornaamste agendapunt voor de Paarsgroene Vlaamse regering dat de ,,haalbaarheid en de wenselijkheid van een eventuele kandidaatstelling voor de organisatie van de Olympische Spelen in Vlaanderen'' nog verder onderzocht werd. Ik denk dat de VLD- en SP-Spirit-ministers nu wel de onzin van al die herrie zullen inzien en hun aandacht op het echte werk zullen richten.
Met 11 juli kunnen ze zich ook even bezinnen of het wel verantwoord was in de geest van federaal Paars de Vlaamse thema's te temporiseren om Franstalig België toe te laten bij te benen of toch meer aandacht te geven. Nu zien we dat we de factuur betaald krijgen voor onze waterzuivering Aquafin, terwijl in Franstalig België geen BTW moet betaald worden. Het is ook Vlaanderen die moet opdraaien voor het tekort op de federale begroting en beleidsmogelijkheid moet inleveren.
Wie leidt de VLD ? Is het Verhofstadts schoothondje woordvoerder Bartje Somers ? Hij was alvast niet aanwezig gisteren op het partij-bureau, waarbij Verhofstadts politieke vader Willy De Clercq blijkbaar zon beetje de zaken in goede banen heeft geleid. Veel volk was er ook niet. Wat zou u daar ook kunnen doen of zoals nu Boudewijn Bouckaert en anderen alleen maar in conflict te komen met de gevestigde oude garde of waarkhonden van Numero Uno. De tijd is rijp om naar het voorbeeld van belangrijke Duitse socialisten een nieuwe echte partij op te richten. Willy De Clercq, Karel Poma of hun schoothondje Somers kunnen dan de VLD (Verhofstadts Leugen Dictatuur) leiden. Er kan zeker een volwaardige kanditaat gevonden worden om de echte Vlaamse Liberalen te leiden
Het wordt stilaan duidelijk dat de zogenaamde statutaire commissie van Willy De Clercq en Poma binnenkort hele groepen gaat moeten schorsen.Gisteren kregen JongVLD al een bolwassing. Zij pleitten voor het intrekken van de volmachten en dat kan voor VLD natuurlijk niet. Hoe kunnen ze anders achter hun grote Numero Uno blijven staan? De vrouwen hebben ook alle reden om zich niet neer te leggen voor hun machos en ook hier zullen dreigementen nodig zijn om hen tot onderdanigheid te dwingen.
Die volmachten moeten de clan Verhofstadt (V) toelaten om desgewenst, zelfs zonder instemming van het partijbestuur (Laag gevallen of Dictatuur dus), partijgenoten die (zelfs terechte) kritiek hebben op partijgenoten of een beslissing van Verhofstadt in vraag stellen, door te sturen naar de statutaire commissie van (uit de tijd van Pest Voor Vlaanderen) Willy De Clercq, Karel Poma, ea.. Zo wordt verwacht dat JongVLD zwijgen over politieke zaken, maar beter bezig zijn met Live 8 of Rock Wercher. Vrouwen moeten dan zeker bezig zijn met huishouden en de kinderen?
Het is beter dat een regering het succes van zijn beleid niet afspiegeld op het toenemend aantal Euromiljonairs. Veeleer is het aantal werklozen een barometer voor het beleid. België telde eind juni 569.028 werklozen. Dat zijn er 26.306 of 4,8 procent meer dan in juni 2004. De werkloosheidsgraad komt daarmee uit op 12,3 procent: een stijging met 0,1 procentpunt op maandbasis en 0,6 procentpunt op jaarbasis. Dat blijkt alleen al uit cijfers van de RVA en geeft dus maar een deel van het aantal Belgen zonder job. zo waren er eind juni ook 191.738 langdurig werklozen (WZ-UVW), ook een stijging met 11,2 procent op jaarbasis.
Vlaanderen telde 219.452 niet-werkende werkzoekenden (+7,8 procent op jaarbasis), Wallonië telde er 257.477 (+3,2 procent), Brussel 92.099 (+2,9 procent) en de Duitstalige gemeenschap 2.226 (+14 procent). De werkloosheidsgraad in Vlaanderen komt uit op 8 procent, in Wallonië 17,8 procent, in Brussel 21 procent en in de Duitstalige gemeenschap 7,2 procent.
Het aantal werkzoekende uitkeringsgerechtigde volledig werklozen in juni bedroeg 452.286: een stijging op jaarbasis met 23.366 of 5,4 procent. Vlaanderen telde er 169.736 (+10,3 procent op jaarbasis), Wallonië 214.814 (+4 procent), Brussel 67.736 (-1,1 procent) en de Duitstalige gemeenschap 1.598 (+19,9 procent). Van de werkzoekende uitkeringsgerechtigde volledig werklozen (WZ-UVW) waren er 210.452 mannen en 241.834 vrouwen. Qua leeftijd waren er 74.081 WZ-UVW jonger dan 25 jaar, een daling op jaarbasis met 3.592. Er waren er 310.367 tussen 25 en 50 jaar (+3.665) en 67.838 vanaf 50 jaar (+23.293).
We hebben in dezelfde 'kwaliteitskrant'ook het rapport kunnen lezen van de Vlaamse regering. Hierin ook weinig verrassingen met een globaal beter rapport dat toch niet hoger moet geschat dan een "voldoende". In schril contrast met de gezakte Verhofstadt haalt regeringsleider Yves Leterme (69 %) wel de hoogste score en ook hier met Vandenbroucke (67 %) een socialistische routinier die behoorlijk hoog scoort.
Opvallend daarbij is ook dat we met Leterme ook opnieuw een regeringsleider hebben die niet verlegen is om op het scherm democratisch in debat te gaan met politici van andere partijen. Zo zagen we hem onlangs nog in een rechtstreeks debat aangevallen door Bruno Tobback (SPa) en in een ander debat met Patrick De Wael (VLD). Verhofstadt wil enkel een geënsceneerd gesprek met de bevriende journalist. Een regeringsleider kan inderdaad niets winnen bij zo'n confrontatie, maar het toont wel de persoonlijke democratische instelling. In het geval van Verhofstadt toont het veeleer zijn eigengereide optreden als Numero Uno.
Zwakke zusje in de Vlaamse regering is Kathleen Van Brempt (48 %), een stuk sterker dan de zwakke broertjes Flahaut en anderen in de federale regering. Ook de efficiëntie van Geert Bourgeois wordt met 48 % even zwak gekwoteerd. De jonge Inge Vervotte (50 %) wordt als gemiddeld bestempeld in alles : beetje visie, beetje efficiëntie, beetje communicatie. Van de nieuwkomers zien we een sterke Kris Peeters (59%), die blijkbaar wel goed zijn draai gevonden heeft in dit politieke milieu op het hoogste vlak. Anderen kunnen leren van zijn politieke efficiëntie.
Ook de bedrijfsleiders en accountants uit de beoordeling van de federale regering bevestigen het oordeel van De Standaard, dat de Vlaamse regering beter presteert dan de federale. De meerderheid vinden ook dat de regering-Leterme het beter doet dan de vorige regering-Somers.
Het is de periode van de schoolrapporten en een Vlaamse kwaliteitskrant heeft de klas van de federale ministers geëvalueerd in de helft van hun regeerperiode. Ze werden beoordeeld over de visie op hun beleidsdomein, hun efficiëntie in de uitvoering en hoe ze communiceren. Het klasgemiddelde ligt niet hoger dan 46,8 %, gebuisd dus.Enkel Johan Vande Lanotte (70), Laurette Onckelinx (60) en Freya Van den Bossche (60) presteren voldoende. De eerste minister strandt op 48 % en dat heeft hij te danken aan zijn hoge kwotering voor visie, want we kunnen zijn beleid allerminst efficiënt noemen en zijn communicatie-strategie wordt stilaan lachwekkend.
Bij de VLD scoren ook Dewael en De Gucht heel zwak.Sedert mensenheugenis kennen we ze als het leidend trio van de Vlaamse Liberalen en wellicht spruit de huidige duikvlucht van de VLD ook daaruit voort.De vierde VLD-er Marc Verwilghen haalt amper 28 % en dat is tekenend voor economisch beleid van deze regering.Blijkbaar is iedereen aan het wachten tot Verhofstadt en Verwilghen ergens een hoge buitenlandse job kunnen versieren. Ook Dewael is daarop nog aan het wachten om eventueel premier te kunnen worden.
Het zal niemand verwonderen dat minister Flahaut van Landsverdediging de slechtste van de klas is. Hij wandelde van de ene flater naar de andere, en het kon hem nog niet deren ook als zijn kieskring er maar baat bij had. Primus Vande Lanotte was als begrotingsminister alomtegenwoordig, de agendabepaler en de eindbeslisser. Hij staat voor de machtsgreep op de NMBS, de succesvolle beursgang van Belgacom en financiëel herstel bij De Post zonder grote sociale conflicten.
Ook de bedrijfsleiders en accountants gaven de federale regering onlangs in een poll een vernietigend rapport. Kenschetsend hierin was de reactie dat Verhofstadt teen politiek voert van 'veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven'. Het zal niemand verwonderen dat de Franstaligen iets milder zijn voor de federale regering, die ze toch ook afkeuren.
Staatssecretaris voor Modernisering van Financiën ???
We hebben met Hervé Jamar (MR) ook een staatssecretaris voor de modernisering van financiën. Hij kondigde vrijdag aan dat Tax-on-Web, de elektronische belastingsaangifte, uiterlijk volgende week maandag toch zal functioneren.Na al wat we de laatste jaren gezien en gehoord hebben over de werking op het departement van Financiën kunnen we moeilijk aannemen dat de Franstalige liberaal en zijn kabinet hun job ter harte nemen. Eerder denken we het liberaal ministerieel kabinette moeten catalogeren bij hun partijcollegas, die zacht uitgedrukt niet wakker liggen van het binnenleveren van een belastingsaangifte om niet te spreken van het moedwillig tegenwerken van een eerlijk belastingsstelsel.Van enkele MR-mandadarissen is zelfs geweten dat ze gewoon negeren van hun belasting te betalen. Ducarme bracht het op die manier als nederlandsonkundige zelfs tot minister-president in de Brusselse gewestregering.Richard Furnaux uit Dinant liep er voor over naar de MR en bij een ongeval werd onlangs nog vastgesteld dat hij gewoon nooit zijn belasting op zijn nummerplaat had betaald.
Van een eerlijke inning van belastingen kan steeds minder sprake zijn, omdat de belastingsdiensten niet alleen stelselmatig worden onderbemand, maar door allerhande maatregelen en politieke inmenging worden tegengewerkt in hun goede werking.Belastingsinspecties worden heel schaars en in bepaalde regios hebt ge evenveel kans om gecontroleerd te worden als ge kans hebt op de grote pot in de Lotto.Daar waar het frauderen op zijn belastingsaangifte voordien een spel was, waarbij er nog een redelijke kans was dat ge tegen de lamp liep, wordt dit nu eerder aangemoedigd. Vorig jaar konden fraudeurs in het buitenland hun geld nog goedkoop witwassen met een fiscale amnestie. Ge moet al een heel plichtsbewust belastingbetaler zijn, om in de Paarse sfeer rond belastingsvermindering niet in te gaan op de stille wenk van de verontwaardigde belastingscontroleurs welke met alle mogelijke middelen worden belet om hun werk goed te doen.
In dezelfde sfeer moet zelfs Spa-fractieleider Van der Maelen vanuit de meerderheid toegeven dat fiscale fraude blauw-blauw wordt gelaten, terwijl de sociale lasten met 55 % van alle fiscale inkomsten een heel stuk boven het Europees gemiddelde liggen.Zo is het eenvoudig om vast stellen en te controleren dat we met 12.400 aangegeven Belgische eigendommen wereldwijd heel ver van de realiteit zitten, als we weten dat er al 49.000 geregistreerde Belgische eigendommen zijn in Frankrijk alleen. Misschien zouden we daarbij kunnen stuiten op de vaststelling dat de eigendommen van Verhofstadt aan de Franse Noordzeekust of in Toscaniëniet eens zijn aangegeven.
De titel is geen vondst van Poli, maar komt uit onverdachte hoek van vice-premier Laurette Onckelinx.Elders hoorden we al dat Paars stil valt of Verhofstadt II valt in slaap.De concrete cijfers zijn er om dit te bevestigen. De voorbije tien jaar werden nooit minder wetsontwerpen door een regering in het parlement ingediend. Alleen al in vergelijking met het werkjaar 2003-2004 gaat het om een daling met bijna 50 %.En ook het aantal wetsvoorstellen van de parlementairen is bedroevend laag. De 150 kamerleden slaagden er in om samen slechts 14 echte wetsvoorstellen goed te keuren.
De cijfers illustreren ook hoe groot de greep is van de regering. Het laatste jaar van de regering Dehaene was nog 22 procent van de wetten het gevolg van een parlementair initiatief. Vandaag gaat het nog om nauwelijks 11 procent. Het wijst ook op een verschraling van onze democratie met een meerderheid aan parlementairen, die met handen en voeten gebonden zijn aan de excellenties van de regering omdat ze overlopers-woordvoerders-volgelingen-poenpakkers-opvolgers zijn. Als ze alleen maar durven denken om hun democratische controlerende plicht uit te voeren worden ze gebroodroofd, hun partijkaart afgenomen, en samen met hun kiezers opzij geschoven. Grondwet, arresten van arbitragehof, scheiding der machten, enz. worden met voeten getreden als een vodje papier.
Waar Spa-fractieleiderDirk Van der Maelen nog ootmoedig toegeeft metCijfers liegen niet, reageert zijn VLD-collega Rik Daems traditiegetrouw met het is zever Dacht u hier ook niet dat Poli het zou kenschetsen met een dooddoende commentaar als de leugenaars cijferen niet ?En commentaar op de ontstellende reactie van Verhofstadt laat ik aan de lezer over : We zijn goed bezig.
We horen ook dat de dossiers rond DHL en BHV te veel energie hebben gevergd. Maar beide dossiers waren toch wel toonvoorbeelden van de besluiteloosheid ende zwakte van de paarse federale regering Verhofstadt. Ze lieten beide dossiers maandenlang aanmodderen tot ze er geen oplossing meer konden of wilden voor vinden. We mogen ook niet vergeten dat de Paarsgroene federale regering Verhofstadt I zelf oorzaak was voor de problemen. Het probleem rond de lawaaihinder van de nationale luchthaven is gecreëerd met het concentreren van de nachtvluchten boven de Vlaamse Rand om Brussel te sparen.Het arrest van het Arbitragehof slaat op de ongrondwettelijke kieskring BHV in de nieuwe kieswet Verhofstadt I, die voordelig is voor Paars en het VB.
Intussen wordt gans België in een diepe economische crisis gestort, verliest Vlaanderen zijn koppositie van enkele jaren geleden als meest welvarende regio,wordt ook de bestaanszekerheid van luchthaven Zaventem bedreigt, blijven BHV en andere Franstalige dictaten op de agenda en is er geenszins beterschap met deze tot 2007 te betalen en te dulden regering in zicht.
Vragen Franstaligen misschien ook geen extra miljarden en extra mandaten ?
Zowel met de uitbreiding van DHL als de splitsing van BHV zongen de Franstaligen in koor : Wij vragen niets !. Ook in het geval van de lawaaihinder en de verdere leefbaarheid voor onze nationale luchthaven in Zaventem blijven de Franstaligen hun Vlaamse onderdanen jennen. Telkens kunnen ze rekenen op de paarse onderdanigheidvan de federale regering Verhofstadt.
Maar Vlaanderen kan dit niet langer dulden. Kon met DHL nog een internationale economische context worden ingeroepen, dan liep het debacle rond BHV en het weigeren van het arrest van het Arbitragehof toch wel de spuigaten uit. De Vlaamse Paarse excellenties weigerden toen zelfs hun onverwijlde belofte uit te voeren en hun eigen wetsvoorstel Daems voor de splitsing te stemmen in de kamer. We zien nu dat de Franstaligen ons blijven pesten als bloedzuigers, ook als dat de economie van gans ons land in gevaar brengt.
Er lijkt maar één middel meer om hen tot andere gedachten te brengen. Stop de miljardenstroom naar Wallonië, voer het gelijkheidsbeginsel in waarbij de stem van elke Belg evenveel waard is, zorg ervoor dat elke overtreding op de federale grondwet gesanctioneerd wordt (vb tweetaligheid Brussel). Dan kunnen onze Franstalige politici eens duidelijk maken of ze ook elke voorkeurbehandeling, onze solidariteit, extra politieke mandaten boven de 60/40 bevolkingsverhouding en extra openbare (politieke) jobs niet vragen.
De Europese regeringsleiders of de leden van de Europese Commissie moeten zich niet achterde non in Frankrijk of de sterke neen in Nederland schuilen om een schuldige te vinden voor de impasse of ernstige crisis in Europa. Zij zijn veeleer de aanleiding, de schietschijf voor de negatieve stem voor het Europees grondwettelijk verdrag.Chirac misbruikte het referendum als een gelegenheid om zijn schrijnend blazoen te laten heropleven, maar de Fransebevolking strafte hem en het huidig gekonkelfoes in Europa af. Vergeten we niet dat ook al in het referendum over de invoering van de Euro er maar een nipte meerderheid was in Frankrijk. Chirac gaf nu de doorslag. In Nederland is het politieke bestel, na tien jaar Paars en de omwenteling met Pim Fortuyn, volledig de trappers kwijt. Ook hier dreigt Paars ons land naar een al of niet lange tijd van naweeën te leiden. Hier hebben we met de aanhang van het Vlaams Blok-Belang al een barometer.
Inzake Europese inzet en betrouwbaarheid zijn onze huidige regeringsleiders zeker niet de evenknie van hun voorgangers. De Europese geloofwaardigheid van Brandt-Kohl en Mitterandof Tindemans-Martens-Dehaene bij ons steekt schril af tegen de geloofwaardigheid van de huidige leiders, waar het eigenbelang of het gebrek aan Europese visie afdruipt. Ook voor de Europese commissie is Barosso maar een schaduw vergeleken met Delors. Verhofstadt is maar op de Europese kar gesprongen als hij voor zichzelf een postje zag als leider van de Europese Commissie.Die Europese Commissie werd door Paars gebruikt als handige en financieel interessante uitwijkpost voor opgebrande politici als de vorige PS-voorzitter X (1999) (zat klem met PS-schandalen) of Michel (2003).
Misschien zet de huidige Europese crisis en de daaruit te verwachten desastreuze gevolgen in de strijd om mee te kunnen blijven spelen in de wereldeconomie, elk op zijn niveau aan tot bezinning. Het is niet moeilijk om te begrijpen dat we allen baat hebben bij een Europese samenwerking, maar dan moet die dan ook volop gerespecteerd worden door de regeringsleiders van alle landen en niet enkel gebruikt als vuilnisbelt voor minder aangename maar nuttige eigen maatregelen. We hebben dringend nood aan geloofwaardige Europese leiders als Juncker.
We zouden gaan denken dat de holebis oververtegenwoordigd zijn in de politiek, en dat is misschien ook zo, maar de bekommernis en onverwijlde tegemoetkoming aan al hun vermeende rechten doet toch ook denken aan een voorkeurbehandeling. Het homo-huwelijk met alle rechten aanvankelijk zelfs nog niet alle plichten - is nog maar realiteit en de volgende stap staat al bovenaan de agenda.Kan Paars bezwaarlijk pochen dat het bezig is met de problemen van de meerderheid van de bevolking, dan doen onze excellenties wel opvallende inspanningen om zich progressief te kunnen noemen.Themas als economie, tewerkstelling en plichtsbewuste politieke daadkracht voor algemene welvaart zijn afgezaagd, terwijl er zoveel meer publiciteit kan gehaald worden door maatregelen te nemen voor minderheidsgroepen als holebis, door drugs te gedogen, belastingsinspecties onmogelijk te maken ofbuitenlandse staatslui te beledigen.
Als het gaat over de uitvoering van een arrest van het Arbitragehof, dat duidelijk maakt dat de door Verhofstadt ingevoerde nieuwe kieswet ongrondwettelijk is als BHV niet wordt gesplitst, dan kan dat niet en zijn er onverwijld wel andere katten te geselen. Het brengt ons rechtsbestel en onze democratische instellingen in gevaar, daar het huidig federaal parlementin feite een gevolg is van bewust vervroegde maar toch ongrondwettelijke verkiezingen in 2003 en ook de Europese van 2004, de provinciale van 2006 en opnieuw de federale in 2007 blijven doorgaan met de ongrondwettelijke kieskring BHV. Die andere katten blijken nu de holebi-adoptie, een nieuwe federale steun voor Francorchamps, en nog dergelijke paars-geïnspireerde grillen.
Om bij het thema van de adoptie en het zorgouderschap te blijven, zijn ook hier dringender vraagstukken dan ingaan op de adoptie-vraag van enkele elitaire holebi-koppels. Daar wachten niet tientallen, maar tienduizenden gezinnen op en een veelvoud van kinderen. Zo hebben alle wedersamengestelde gezinnen en hun kinderen dringender behoefte aan een betere juridische regeling van de rechten en plichten van zorgouders en de kinderen. Dat gaat niet alleen over erfenissen, maar ook over bezoekrecht, over de opvolging van schoolresultaten en over andere dingen die erg belangrijk zijn in het dagelijkse leven van die kinderen en zorgouders. En de gezinnen met kinderen moeten intussen voor hun moeilijke combinatie met hun werk maar op voorzieningen wachten, want die enkele holebi-adopties zijn toch zo belangrijker.
Moet er net als met de Europese grondwet ook inzake holebi-voorzieningen geen pauze worden ingelast of moet alles vlug-vlug worden doorgeduwd. Het zegt genoeg dat de Gezinsbond daarbij met intrekking van hun betoelaging wordt bedreigd, omdat ze eerste even willen nadenken over het belang van het kind. Kunnen we ons in de situatie plaatsen van een geadopteerd kind van een homo-paar, waar we geen enkele natuurlijke band mee hebben
Wat toen al duidelijk was met het populariteits-offensief van Bartje Somers is nu bevestigd. De Olympische spelen konden in 2016 niet naar Vlaanderen komen, omdat deze in 2012 al in Parijs of Londen zouden doorgaan. Het toont ook waarmee de toenmalige minister-president bezig was : wel bliksemafleiders voor zijn wanbeleid, maar alles behalve actief bezig zijn met de echte problemen : economie, tewerkstelling, enz. 
We hebben in dezelfde 'kwaliteitskrant'ook het rapport kunnen lezen van de Vlaamse regering. Hierin ook weinig verrassingen met een globaal beter rapport dat toch niet hoger moet geschat dan een "voldoende". In schril contrast met de gezakte Verhofstadt haalt regeringsleider Yves Leterme (69 %) wel de hoogste score en ook hier met Vandenbroucke (67 %) een socialistische routinier die behoorlijk hoog scoort. 
