De jonge moeder die begon aan haar levenspad vroeg: "Is dit een lange weg?" En de gids zei haar : "Ja, en de weg is hard. En je zult oud zijn vóór je het einde bereikt. Maar het eind zal mooier zijn dan het  begin." 
 

De jonge moeder was welgemoed en kon niet geloven dat er iets beters kon zijn dan deze jaren. Dus speelde ze met haar kinderen, en plukte bloemen voor hen onderweg, baadde hun in heldere beekjes en de zon scheen op hen en de moeder zei "Niets kan er mooier zijn dan dit !!" 

Toen kwam de nacht, en het onweer en het pad was donker, en de kinderen rilden van angst en kou en de moeder trok ze tegen zich aan en beschutte hen met haar mantel en de kinderen zeiden: "Moeder wij zijn niet bang, want u bent bij ons en dus kan ons niks gebeuren"

En toen kwam de morgen, en ze moesten een berg op en de kinderen werden moe, en de moeder werd moe. Maar ze zei tegen haar kinderen : "Nog even volhouden en we zijn er !"  Dus klommen de kinderen verder en toen ze de top bereikten zeiden ze tegen hun moeder : " Dat hadden we niet gekund zonder jou "
 

 En de moeder, toen ze 'snachts omhoog keek naar de sterren, zei tot zichzelf : "Dit was nog een mooiere dag dan de vorige, omdat mijn kinderen hebben geleerd vol te houden als het moeilijk is. Gisteren gaf ik hun standvastigheid en vandaag gaf ik hun moed "


En de volgende dag kwamen er vreemde wolkenformaties die de aarde verduisterden, wolken van oorlog en haat en onheil en de kinderen tastten in het rond en struikelden en de moeder zei hun : " Kijk omhoog. Sla je ogen op naar het licht" En de kinderen keken omhoog en zagen boven de wolken de eeuwige glorie  en die geleidde hen door de duisternis. Die avond zei de moeder "Dat was de beste dag van allemaal, want ik heb hun God laten zien !"

 En de dagen werden weken, en de weken werden maanden en jaren en de moeder werd oud en klein en gebogen. Maar haar kinderen waren groot en sterk en liepen met trots. En toen de weg moeilijk werd, tilden ze haar op en droegen haar want ze was vederlicht; en op het laatst kwamen ze aan een heuvel en daarachter zagen ze een gouden poort die wijd open stond. En de moeder zei : "Ik heb het eind bereikt van mijn reis. Nou weet ik dat het einde beter is dan het begin, nou weet ik dan mijn kinderen alleen kunnen gaan en hun kinderen na hen"

En de kinderen zeiden: "U zult altijd met ons lopen moeder, zelfs als je door de poort bent gegaan" En ze stonden te kijken toen ze alleen verder ging door de poort die zich achter haar sloot. En ze zeiden: " We kunnen haar niet zien maar ze is nog steeds bij ons. Een moeder als de onze is meer dan een herinnering ze blijft een levende aanwezigheid ......."


Je moeder is ALTIJD bij je...zij is het geritsel in de bladeren van de bomen als je door de straat loopt; zij is de reuk van wasverzachter in je versgewassen sokken; zij is de koele hand op je voorhoofd als je je niet lekker voelt. Je moeder leeft in je lach. Ze is gekristalliseerd in iedere traan die je laat. Zij is de plek waar je vandaan komt, je eerste thuis; en zij is de routebeschrijving die je volgt met iedere stap die je neemt. Zij is je eerste liefde en je eerste verdriet  en niks ter wereld kan je van haar scheiden.

Ook de tijd niet, of ruimte, of zelfs de dood!


 STUUR DIT DOOR AAN ALLE MOEDERS EN KINDEREN DIE JE KENT

laat ons nooit onze moeder vergeten...

Stuur dit ook door aan de mannen.... zij hebben OOK moeders.....

 Groetjes van Cisca