Lang geleden, als klein kind was het bij mijn ouders de gewoonte om, bij het slapen gaan, elkaar een kruisje te geven op het voorhoofd met de geprevelde woorden God zegene je en bewaar je. Deze gewoonte stierf bij mijn tienerjaren geleidelijk uit, en uiteindelijk vergat ik dat helemaal, tot een tiental jaren terug toen mijn twee kleinkinderen (een tweeling) geboren werden. Ik zag dat mijn schoondochter haar kinderen bij het slapen gaan een kruiske op hun voorhoofd gaf. Het was mooi om te zien, het ontroerde mij echt en in een oogwenk herinnerde ik mijn veilige kinderjaren terug.
Ik had tot die tijd altijd een onwennig gevoel bij kinderen, nooit wist ik goed wat te doen, en van hun gebrabbel verstond ik ( in tegenstelling met alle vrouwen) al helemaal niets. Dus ik trok mij altijd een beetje achteruit in het bijzijn van kleine kinderen, maar dat was buiten de waard gerekend, want van kleins af heeft die tweeling (Sven & Niels) mij uitgekozen en geadopteerd als hun lievelings pépé, hun speelgoed hondje, hun paard, hun beste kameraad, hun slaaf enz..
Het begon reeds zeer jong, nadat ze hun papfles gekregen hadden moesten ze beiden op mij liggen om hun boerke te laten, en steevast kwam met dat boerke nog een hoopje pap mee die altijd op mijn hoofd, mijn gezicht, mijn hemd terecht kwam tot groot jolijt van die twee. Daarna moest pépé paardje rijden rond de tafel, kilometers heb ik zo rond die tafel getoerd op mijn knieën.
Toen ze op hun potje zaten moest ik steeds naar hun prestaties kijken, iets waar ik eigenlijk niet goed tegen kan, en hoe groter hun productie hoe fierder ze waren. Naar de TV kijken was steeds een strijd van wie op mijn hoofd zou gaan zitten (niet steeds zonder gevaar want dan hadden ze dikwijls hun pamper niet aan) en wie op mijn schouder of mijn nek, en maar aan mijn haar trekken (ik heb er vele verloren in die tijd), aan mijn neus, mijn oren, in mijn oren, niets was veilig.
Later toen ze mee gingen wandelen in het bos heb ik zeker niet het goede voorbeeld gegeven, door nooit op de wandelpaden te lopen, achter de konijnen en fazanten aan te zitten, waarbij ze steevast in de bramen vielen, maar nooit weenden ze van de pijn want dan zouden ze waarschijnlijk niet meer mee gemogen hebben met hun pépé. Ook heb ik ze leren luisteren aan de bomen, je moest ons zien staan, met drie tegen een boom geplakt, de ogen toe en maar luisteren naar de stem van de boom.
In mijn garage heb ik hen getoond hoe zwaarden, pistolen, speren en bogen te maken in hout. Hoe ze nagels moesten in een stuk hout slaan, (waarbij ze steevast de grootste hamer moesten hebben) mijn vrouw durfde het soms niet meer aanzien toen ik ze toonde hoe ze met zeer scherpe beitels konden beeldhouwen in een stuk brandhout, maar nooit (ik houdt nu hout vast) hebben ze zich gekwetst en wanneer ze nu en dan eens op hun vingers sloegen sprongen hun traantjes dikwijls uit hun ogen van de pijn maar bij de vraag of ze zich hadden pijn gedaan was het antwoord steeds neen.
Die rakkers zijn nu bijna tien jaar en onlangs, nadat ik ze weeral eens op weg geholpen had op mijn computer, ging ik terug naar de keuken om een sigaretje te roken. Zonder dat ik er erg in had was er één terug meegekomen naar beneden en stond zo een beetje rond mij te dralen, ik zag direct dat hij iets wou zeggen maar niet goed wist hoe, uiteindelijk kwam het eruit, met een schuchter stemmetje vroeg hij aan mij pépé, zou het moeilijk zijn om te laten van roken?
Waarop ik antwoordde waarom vraag je dat?
ewel pépé, op school zijn er veel vriendjes waarvan hun pépé dood is door het roken, en ik zou jou graag nog zéér lang houden.
Ik werd er toch eventjes stil van en toen heb ik die kleine pruts beloofd om te stoppen met roken (ik kan ze namelijk niets, niemendal weigeren) van zodra een pakje sigaretten op 4,50 zou komen.
Maar die dag toen hij terug naar huis ging, voelde ik, toen hij een kus gaf, met zijn duim een kruisje maken op mijn voorhoofd, het ging echter zodanig vlug dat het toeval kon geweest zijn, maar enkele weken later, waarbij ze allebei de prijs op mijn pakje sigaretten bleven controleren, voelde ik terug, bij hun heengaan, een kruisje op mijn voorhoofd zetten, duidelijk ditmaal.
Dit heeft me gepakt, dit was de omgekeerde wereld, die kleine rakkers waren aan God aan het vragen mij te beschermen (toch een oude man in hun ogen) tot ik kon stoppen met roken.
Daar kun je toch geen nee tegen zeggen hé.
Pépé
PS: Ondertussen ben ik reeds zeven maanden rookvrij, ik heb niet gewacht op die verhoging van de prijs van een pakje sigaretten.
Het is zaterdagavond rond 18u30, mijn madam en ik staan klaar om tezamen met de zoon en schoondochter een lekker maaltje te gaan eten in Damme, Mijn vrouwtje is namelijk veranderd van voordeur en dat mag niet ongemerkt voorbij gaan hé. Dus wij de auto in, mijn madam rijdt natuurlijk want ik heb reeds een aperitief binnen, en naar de zoon want die gaan met ons mee. Je moet ook weten dat ik niet in de beste stemming was, ik ben namelijk al 18 dagen 11 uur en 30 minuten gestopt met roken, dat verklaard wellicht de eigenaardige beschrijving die volgt.
Wij, dus naar Damme, we moesten daar eigenlijk al een half uur zijn maar de schoondochter was uiteraard niét op tijd klaar, maar ja, het wachten was het waard geweest, de beide vrouwtjes in mijn gezelschap zien er prachtig uit, de zoon in Versace-stijl gekleed en ik met mijn vestje van 20.000 Bf mét plastron, we mochten gezien worden hé. In Damme toegekomen herinner ik mij dat het parkeren hier niet zo simpel is, je kan namelijk altijd terecht in de randparkings maar dan moet je er wel een wandeling van een half uur voor over hebben. Dus wij (ik) hebben dat er niet voor over en dan maar zoeken hé, nogmaals zoeken en maar verder zoeken, wij zaten gelijk op de kermis waar ze roepen ronddraaien maar, na een twintigtal keren al de straatjes van Damme tevergeefs in en uit gedraaid te hebben, stopt de zoon (na een blik op mijn gezicht) voor het restaurant xxx-xxxxx, om ons uit te laten, hij zal het verder alleen wel uitzoeken zonder mijn gekanker van ik kom nooit meer naar Damme.
Ik, met mijn twee madammen naar binnen het beviel mij eigenlijk van in het begin niet in dat restaurant, niét gezellig, kaal, koud moderne stijl zegt mijn vrouwtje later, géén asbakken op de tafels, maar ja ik heb er nu geen meer nodig hé en tóch stoort het mij. Rustig plaatsgenomen, direct was die garcon daar al met de menus en wachtte, alsof we dat hier eens in twee minuutjes gingen flikken zie. Nadat ik in alle geforceerde beleefdheid zei dat er nog iemand moest komen, trok hij zich terug tot achter het hoekske waarvandaan hij ons ongemerkt (dacht hij) in de gaten hield. Kijk ik krijg het ervan hé, als ze mij zitten te beloeren. Na een half uurtje komt de zoon einde adem binnen, hij had eindelijk de auto kwijtgespeeld, alleen voor mijn gemoedsrust vroeg ik niet waar, maar ik dacht toch zal wel aan de statie in Brugge zijn zeker. Die garcon ogenblikkelijk terug aanwezig om die verdomde kaart onder de neus van zoonlief te steken. We keken elkaar in de ogen en wisten gewoon dat we de beste maatjes niet zouden worden. Hij wachtte alweer, na een aperitief besteld te hebben én de menu all in want eerder ging dienen tiesten niet weg, konden we heerlijk ontspannend keuvelen over van alles en nog wat, de vrouwtjes over hun eeuwige dieeten, én gewicht en wij mannen luisterend naar de vrouwtjesen stiekem rondkijkend naar eventueel mooie vrouwelijke rondingen en zo meer. De aperitief was ondertussen voor mijn neus gekomen, je houd het niet voor mogelijk hé, maar mijn glas Ricard zat vol van het ijs, met een karaf ernaast met gekoeld water. Iedere Ricarddrinker wéét gewoon dat er géén ijs in het glas mag indien er gekoeld water ter beschikking is dienen pipo wist dat natuurlijk niet.
Die man aan het tafeltje links van mij geleek een beetje op een havana en zijn madam op een ondersteboven gehouden joint, stop Remi .aan andere dingen denken. Bij het aperitief kregen we ook hapjes, alléé 1 enkel hapje, een soepje ,een gazpacho, gebracht door een garcon klasse 10 schof 5 achteraan, uit pure kwaadaardigheid vroeg ik hem hoe ze die soep noemden gazpacho zegt hij toch (verdomme hij wist het) ik zeg nu wat is carpacio dan? hij antwoord mijnheer dat is gazpacho mijn madam begint van pure schaamte tegen mij uit te leggen wat cartpacio is enfin die garcon weer weg. Ja na enkele minuten verschijn het voorgerecht reeds, mijn Ricard is bijlange nog niet op, je moet maar eens twintig ijsklompen laten smelten in je mond vóóraleer je aan de Ricard kunt. Uiteindelijk toch aan het voorgerecht begonnen, het was best wel lekker, één glaasje witte wijn gekregen dat was iets eigenaardig met die wijn, we hadden elk recht op een halve fles wijn, en ik krijg het op mijn heupen wanneer ze stiekem met die wijn zitten knoeien, in sommige restaurants léven ze maar als ze je een glas wijn door de neus kunnen boren hé. Ik heb al aan het gedrag van dien pipo hier gezien dat het hier van hetzelfde laken een broek is . Er was bij mijn voorgerecht eveneens een tuiltje groenten, (verschillende slasoorten kunstig samengebonden) ik ben niet aan sla en liet het op mijn bord staan. Bij het hoofdmenu, een steak a los, voor de mannen en caloriearm voor de vrouwen en .op mijn bord datzelfde tuiltje sla van mijn voorgerecht, idem dito, je houd het niet voor mogelijk hé, ik heb het wéér niet opgegeten. Ik krijg ondertussen mijn tweede glaasje wijn, rode nu, na een tijdje, mijn eten was bijna op, mijn glas was al weer een héle tijd léég, kreeg ik nog een half glaasje, ik had het in de gaten hé , ik zou er géén meer krijgen en ik kréég er ook geen meer tot ik er nog een vroeg, waarop de garcon zei de rode wijn is op mijnheer ik antwoordde ik wéns nog een glas rode wijn !!!&@# , ik kreeg een glas wijn maar op de rekening achteraf zag ik dat ik er 3.50 extra voor betaald had. Enfin, na een half uur gewacht te hebben op de koffie heb ik uit pure frustratie een groot glas cognac leeggedronken, had ik nu maar een sigaar hé, dat past ermee op iets anders denken Remi. Toen ik later mijn hand omhoog stak om te betalen stond dienen tiep in een halve seconde mét de rekening voor mij. Ik betaal steevast met mijn Visa kaart in een restaurant want ik zou er iets van krijgen hé, wanneer je cash betaald staat die garcon bij het teruggeven in zijn zakken te zoeken en te zoeken, te treuzelen tot ge zegt hou de rest maar, maar niet met den dezen hier zulle. Dus mijn Visa kaart gegeven, hij daar mee weg, en ermee terug hebt ge geen andere kaart, mijnheer?, het was duidelijk mijn dag niet hé, het moest mijn bankkaart zijn, én ik moest nog eens mee met dienen tisten pulle door gans het restaurant om te kunnen betalen met mijn kaart.
Na nog eens gezegd te hebben tegen mijn madam ik kom naar Damme niet meer ben ik braaf naar huis gereden overal sigaretten langs de straat zien liggen, aan wat anders denken Raspoetin
