Het is zondagmorgen, ik ben juist grondig gewassen en gekleed om een stapje in de wereld te zetten met de vrienden, er rest mij, zittend op de rand van mijn bed, nog één ding te doen, namelijk de gepaste sokken te vinden die bij mijn outfit passen, ik zit verloren in de lade te kijken naar héél mijn collectie. Ge zult zeker zeggen moet hij zich daar druk over maken, ik kan u zeggen het is belangrijk, zeg nooit dat sokken niet belangrijk zijn, de aantal keren dat ik terug naar boven gestuurd ben door mijn schattig lief vrouwtje om andere sokken te kiezen zijn niet meer te tellen.
Ik zit nog altijd verweest in dat schof te kijken, rechts liggen de zomersokken, in alle kleuren van wit tot zwart, ik begin te kijken naar die witte, maar met een zwarte broek aan nee, dat zal ze niet moeten weten, het past eigenlijk niet ook hé, het is mijn plechtige communie niet hé. De groene dan, ik probeer ze, maar mijn voeten zijn juist gelijk twee mini grasveldjes, dat gaat ook niet, terug uit!!Ik zie daar opeens een paar gele tussenzitten met een tekeningetje op, ik probeer ze aan te krijgen maar dat lukt aan geen kanten, ik begin al wantrouwig naar mijn voeten te kijken maar daar is niets mis mee, dan maar eens goed gekeken naar die sok en ja er staat Pokémon op, dat zijn er natuurlijk van de kinderen.
Ik heb nog de keuze tussen bordeaux en zwart, dat zwart vind ik een beetje te zwart, zwarte schoenen, zwarte broek en dan nog zwarte sokken, ik zal in het donker mijn benen niet meer vinden, nuchter gaat dat nog, maar .
Dus het zullen de bordeaux worden, want dat staat chic hé, das klasse, das hét van hét, vol vreugde bijna euforisch zelfs omdat de keuze nu eindelijk gevallen is, ik zal niet meer terug naar boven vliegen, trek ik mijn sok aan, maar .wat is dat, bij mijn weten mag een sok maar één (1) opening hebben, den dezen heeft er méér drie van de vijf tenen vertonen zich van schaars gekleed tot helemaal naakt, pure discriminatie is dat, wat hebben die drie tenen misdaan om zo aangeschoffeld te worden, mijn grote teen zal mij in de kortste keren uit pure frustratie een jichtaanval bezorgen (dat heeft hij nog gedaan), vooraleer de frustratie te groot werd, die sok uitgetrokken. Ge kunt nu wel zeggen dat wanneer ge uw voeten in uw schoenen steekt, daar niets meer van te zien is, maar wedden dat ge dan juist in een plas water of een hondendrol zult stappen, en dan uw schoenen uitdoen om uit te drogen of af te vegen, vergeet het maar, rood van schaamte zult ge worden wanneer gans de wereld met medelijdende blikken naar uw sokken met meerdere openingen zullen staren, of ze zullen denken dat ge een wielrennershandschoen aan uw voeten hebt.
Rechts in de lade heb ik geen gepaste keuze meer, in het midden liggen mijn werksokken of lassokken maar daar is van geweten dat ze meerdere openingen hebben, hoe ik ze soms nog aankrijg is een wonder. Links liggen mijn wintersokken, ze zijn dikker allee een beetje toch, ge kunt er heel Parijs niet door zien zoals met die andere. Daar vindt ik waarachtig ook bordeaux, opgelucht adem halen nu, ik doe ze aan en aan en aan, ik ben reeds boven mijn knie en ik kan nog, mijn hiel zit halverwege mijn kuit ik zie er gehandicapt uit, ze zullen allemaal denken dat ik een reusachtig gezwel op mijn kuit heb staan. Ik dacht nochtans dat men de maat van de sokken kan meten door de voet van de sok over je gebalde vuist te doen? Eenzaam aan de kant van mijn bed gezeten denk ik, vraag ik mij af, pieker ik, wie heeft in godsnaam in mijn plaats zijn vuist geleend om te passen? Ik kijk nogmaals naar die sok, het moet een héééle grote kerel geweest zijn, mijn stoere mannelijkheid is gekrenkt, ik zet mijn borst uit en ik wil roepen naar de vrouw maar na nog een laatste peinzende
blik op het formaat van die sok zal ik het maar laten zeker.
Terug in de lade gekeken, links bovenaan liggen hele stapels sportsokken, tennissokken, wandelsokken, voetbalsokken, allee ieder sport is vertegenwoordigd, ge ziet maar hé, mijn vrouwtje leeft op hoop dat ik ze eens in mijn leven nog zal gebruiken, hoop doet leven nietwaar.
Uiteindelijk heb ik mijn zwarte sokken aangedaan, mijn vrouwtje knikte goedkeurend en riep nog toen ik vertrok niet te veel drinken hé ventje waarop ik héél overtuigend antwoordde zeker niet schatje ..
Zo ziet ge, mensen, dat sokken belangrijk zijn, ga er niet lichtvaardig mee om.
Het is vrijdagmorgen, de morgen waarvan het mijn beurt is om de living,de keuken,de WC,de trap,de inkom en het chauffagekot te kuisen. Ik heb namelijk het twijfelachtige genoegen om dit om de veertien dagen te "mogen" doen. Dat kuisen op zich is eigenlijk nog niet zo erg ware het niet dat het kreng van een stofzuiger het mijn leven enorm zuur maakt, meer zelfs, het mormel staat mij naar het leven, zie het verslag hieronder van het gevecht met mijn ultieme vijand:
Ik begin steevast met opwekkende muziek op te leggen, kwestie van een beetje courage op te doen hé, daarna volgt het afstoffen, precies op de manier dat mijn lief vrouwtje het mij ,met sadistisch genoegen, voor heeft gedaan, ge weet wel hé, van boven naar beneden en om de vijf minuten dat stofvod gaan uitslaan door de venster, liefst met de wind mee anders moogt ge herbeginnen. Dat weeral gedaan zijnde begint de miserie, ik langs de trap naar beneden, ik zie ze al staan door de open deur van het chauffagekot, geniepig loerend naar mij en ik even humeurig terugblikkend. Met een kordate greep neem ik haar vast en ...het begint al, haar rubberen slang is volledig vernesteld in de chauffagebuizen, ik buk mij om haar los te maken en poeff de vaste buis valt in mijn nek. Het begint weer goed hé. Ik geraak eindelijk boven en plaats het mormel in de living, nu nog het snoer eruit krijgen, de stekker erin en we kunnen beginnen, maar ja wat dacht ge, juist op het moment dat ik die stekker in het stopcontact wil steken schiet die veer los en weg is het snoer terug in dat gedrocht, terug herbeginnen, schielijk loerend naar dat ding en ja. nu lukt het. De motor aanleggen en weg zijn we hé, met volle moed en de luide muziek van Eddy Wally begin ik eraan, de stofzuiger achter mij aan trekkend wil ik het tapijt beginnen maar het kloteding loopt helemaal naar rechts, het begint op mijn zenuwen te werken, met een harde ruk wil haar achter mij aan krijgen en hup, ze schiet naar links tegen de zetelpoot, ja weeral een schending, nogmaals getrokken en ze volgt gelukkig, het tapijt gestofzuigd en vervolgens de vloer er rond het gaat goed, ik begin me al euforisch te voelen, nu nog die enkele bladeren van de potplanten opzuigen en ik kan aan de keuken beginnen, floep en de bladeren zijn weg. Nu de keuken, de keuken gedaan zonder problemen, ik begin mee te zingen, en plots floep, die bladeren er terug uit, ze begint er weer aan, na nog enkele pogingen zijn ze eindelijk weg, nu naar de WC maar ze stribbelt weer tegen, links en rechts weg schietend, overal naartoe uitgenomen waar ik wil, met een harde ruk wil ik ze dichter trekken en hup die darm schiet los, recht in mijn gezicht. De darm er terug in geduwd en terug aan de slag, het zweet begint op mijn voorhoofd te parelen, nu de trap stofzuigen, met het klereding in mijn linkerhand en met de rechterhand de trappen zuigen, halverwege voel ik iets rond mijn benen draaien, ik kon mij nog juist vastgrijpen aan de trapleuning anders lag ik beneden, het elektrisch snoer was volledig rond mijn enkels gedraaid. Na nog enkele malen stilgevallen te zijn en met haar wielen volledig vernesteld raakte, heb ik eindelijk gedaan, opgelucht en niets meer vermoedend duw ik op de knop om het snoer terug te spoelen en pats de stekker vliegt tegen mijn linkeroog, vloekend maar toch zo oneindig gelukkig dat ik het gevecht weer eens overleefd heb zet ik het ding op zijn plaats en met nog boosaardige blik achteruit ga ik terug naar boven om te beginnen dweilen, enigszins gelukkig dat ik dat monster voor veertien dagen niet meer zal zien.
Lang geleden, als klein kind was het bij mijn ouders de gewoonte om, bij het slapen gaan, elkaar een kruisje te geven op het voorhoofd met de geprevelde woorden God zegene je en bewaar je. Deze gewoonte stierf bij mijn tienerjaren geleidelijk uit, en uiteindelijk vergat ik dat helemaal, tot een tiental jaren terug toen mijn twee kleinkinderen (een tweeling) geboren werden. Ik zag dat mijn schoondochter haar kinderen bij het slapen gaan een kruiske op hun voorhoofd gaf. Het was mooi om te zien, het ontroerde mij echt en in een oogwenk herinnerde ik mijn veilige kinderjaren terug.
Ik had tot die tijd altijd een onwennig gevoel bij kinderen, nooit wist ik goed wat te doen, en van hun gebrabbel verstond ik ( in tegenstelling met alle vrouwen) al helemaal niets. Dus ik trok mij altijd een beetje achteruit in het bijzijn van kleine kinderen, maar dat was buiten de waard gerekend, want van kleins af heeft die tweeling (Sven & Niels) mij uitgekozen en geadopteerd als hun lievelings pépé, hun speelgoed hondje, hun paard, hun beste kameraad, hun slaaf enz..
Het begon reeds zeer jong, nadat ze hun papfles gekregen hadden moesten ze beiden op mij liggen om hun boerke te laten, en steevast kwam met dat boerke nog een hoopje pap mee die altijd op mijn hoofd, mijn gezicht, mijn hemd terecht kwam tot groot jolijt van die twee. Daarna moest pépé paardje rijden rond de tafel, kilometers heb ik zo rond die tafel getoerd op mijn knieën.
Toen ze op hun potje zaten moest ik steeds naar hun prestaties kijken, iets waar ik eigenlijk niet goed tegen kan, en hoe groter hun productie hoe fierder ze waren. Naar de TV kijken was steeds een strijd van wie op mijn hoofd zou gaan zitten (niet steeds zonder gevaar want dan hadden ze dikwijls hun pamper niet aan) en wie op mijn schouder of mijn nek, en maar aan mijn haar trekken (ik heb er vele verloren in die tijd), aan mijn neus, mijn oren, in mijn oren, niets was veilig.
Later toen ze mee gingen wandelen in het bos heb ik zeker niet het goede voorbeeld gegeven, door nooit op de wandelpaden te lopen, achter de konijnen en fazanten aan te zitten, waarbij ze steevast in de bramen vielen, maar nooit weenden ze van de pijn want dan zouden ze waarschijnlijk niet meer mee gemogen hebben met hun pépé. Ook heb ik ze leren luisteren aan de bomen, je moest ons zien staan, met drie tegen een boom geplakt, de ogen toe en maar luisteren naar de stem van de boom.
In mijn garage heb ik hen getoond hoe zwaarden, pistolen, speren en bogen te maken in hout. Hoe ze nagels moesten in een stuk hout slaan, (waarbij ze steevast de grootste hamer moesten hebben) mijn vrouw durfde het soms niet meer aanzien toen ik ze toonde hoe ze met zeer scherpe beitels konden beeldhouwen in een stuk brandhout, maar nooit (ik houdt nu hout vast) hebben ze zich gekwetst en wanneer ze nu en dan eens op hun vingers sloegen sprongen hun traantjes dikwijls uit hun ogen van de pijn maar bij de vraag of ze zich hadden pijn gedaan was het antwoord steeds neen.
Die rakkers zijn nu bijna tien jaar en onlangs, nadat ik ze weeral eens op weg geholpen had op mijn computer, ging ik terug naar de keuken om een sigaretje te roken. Zonder dat ik er erg in had was er één terug meegekomen naar beneden en stond zo een beetje rond mij te dralen, ik zag direct dat hij iets wou zeggen maar niet goed wist hoe, uiteindelijk kwam het eruit, met een schuchter stemmetje vroeg hij aan mij pépé, zou het moeilijk zijn om te laten van roken?
Waarop ik antwoordde waarom vraag je dat?
ewel pépé, op school zijn er veel vriendjes waarvan hun pépé dood is door het roken, en ik zou jou graag nog zéér lang houden.
Ik werd er toch eventjes stil van en toen heb ik die kleine pruts beloofd om te stoppen met roken (ik kan ze namelijk niets, niemendal weigeren) van zodra een pakje sigaretten op 4,50 zou komen.
Maar die dag toen hij terug naar huis ging, voelde ik, toen hij een kus gaf, met zijn duim een kruisje maken op mijn voorhoofd, het ging echter zodanig vlug dat het toeval kon geweest zijn, maar enkele weken later, waarbij ze allebei de prijs op mijn pakje sigaretten bleven controleren, voelde ik terug, bij hun heengaan, een kruisje op mijn voorhoofd zetten, duidelijk ditmaal.
Dit heeft me gepakt, dit was de omgekeerde wereld, die kleine rakkers waren aan God aan het vragen mij te beschermen (toch een oude man in hun ogen) tot ik kon stoppen met roken.
Daar kun je toch geen nee tegen zeggen hé.
Pépé
PS: Ondertussen ben ik reeds zeven maanden rookvrij, ik heb niet gewacht op die verhoging van de prijs van een pakje sigaretten.
Het is zaterdagavond rond 18u30, mijn madam en ik staan klaar om tezamen met de zoon en schoondochter een lekker maaltje te gaan eten in Damme, Mijn vrouwtje is namelijk veranderd van voordeur en dat mag niet ongemerkt voorbij gaan hé. Dus wij de auto in, mijn madam rijdt natuurlijk want ik heb reeds een aperitief binnen, en naar de zoon want die gaan met ons mee. Je moet ook weten dat ik niet in de beste stemming was, ik ben namelijk al 18 dagen 11 uur en 30 minuten gestopt met roken, dat verklaard wellicht de eigenaardige beschrijving die volgt.
Wij, dus naar Damme, we moesten daar eigenlijk al een half uur zijn maar de schoondochter was uiteraard niét op tijd klaar, maar ja, het wachten was het waard geweest, de beide vrouwtjes in mijn gezelschap zien er prachtig uit, de zoon in Versace-stijl gekleed en ik met mijn vestje van 20.000 Bf mét plastron, we mochten gezien worden hé. In Damme toegekomen herinner ik mij dat het parkeren hier niet zo simpel is, je kan namelijk altijd terecht in de randparkings maar dan moet je er wel een wandeling van een half uur voor over hebben. Dus wij (ik) hebben dat er niet voor over en dan maar zoeken hé, nogmaals zoeken en maar verder zoeken, wij zaten gelijk op de kermis waar ze roepen ronddraaien maar, na een twintigtal keren al de straatjes van Damme tevergeefs in en uit gedraaid te hebben, stopt de zoon (na een blik op mijn gezicht) voor het restaurant xxx-xxxxx, om ons uit te laten, hij zal het verder alleen wel uitzoeken zonder mijn gekanker van ik kom nooit meer naar Damme.
Ik, met mijn twee madammen naar binnen het beviel mij eigenlijk van in het begin niet in dat restaurant, niét gezellig, kaal, koud moderne stijl zegt mijn vrouwtje later, géén asbakken op de tafels, maar ja ik heb er nu geen meer nodig hé en tóch stoort het mij. Rustig plaatsgenomen, direct was die garcon daar al met de menus en wachtte, alsof we dat hier eens in twee minuutjes gingen flikken zie. Nadat ik in alle geforceerde beleefdheid zei dat er nog iemand moest komen, trok hij zich terug tot achter het hoekske waarvandaan hij ons ongemerkt (dacht hij) in de gaten hield. Kijk ik krijg het ervan hé, als ze mij zitten te beloeren. Na een half uurtje komt de zoon einde adem binnen, hij had eindelijk de auto kwijtgespeeld, alleen voor mijn gemoedsrust vroeg ik niet waar, maar ik dacht toch zal wel aan de statie in Brugge zijn zeker. Die garcon ogenblikkelijk terug aanwezig om die verdomde kaart onder de neus van zoonlief te steken. We keken elkaar in de ogen en wisten gewoon dat we de beste maatjes niet zouden worden. Hij wachtte alweer, na een aperitief besteld te hebben én de menu all in want eerder ging dienen tiesten niet weg, konden we heerlijk ontspannend keuvelen over van alles en nog wat, de vrouwtjes over hun eeuwige dieeten, én gewicht en wij mannen luisterend naar de vrouwtjesen stiekem rondkijkend naar eventueel mooie vrouwelijke rondingen en zo meer. De aperitief was ondertussen voor mijn neus gekomen, je houd het niet voor mogelijk hé, maar mijn glas Ricard zat vol van het ijs, met een karaf ernaast met gekoeld water. Iedere Ricarddrinker wéét gewoon dat er géén ijs in het glas mag indien er gekoeld water ter beschikking is dienen pipo wist dat natuurlijk niet.
Die man aan het tafeltje links van mij geleek een beetje op een havana en zijn madam op een ondersteboven gehouden joint, stop Remi .aan andere dingen denken. Bij het aperitief kregen we ook hapjes, alléé 1 enkel hapje, een soepje ,een gazpacho, gebracht door een garcon klasse 10 schof 5 achteraan, uit pure kwaadaardigheid vroeg ik hem hoe ze die soep noemden gazpacho zegt hij toch (verdomme hij wist het) ik zeg nu wat is carpacio dan? hij antwoord mijnheer dat is gazpacho mijn madam begint van pure schaamte tegen mij uit te leggen wat cartpacio is enfin die garcon weer weg. Ja na enkele minuten verschijn het voorgerecht reeds, mijn Ricard is bijlange nog niet op, je moet maar eens twintig ijsklompen laten smelten in je mond vóóraleer je aan de Ricard kunt. Uiteindelijk toch aan het voorgerecht begonnen, het was best wel lekker, één glaasje witte wijn gekregen dat was iets eigenaardig met die wijn, we hadden elk recht op een halve fles wijn, en ik krijg het op mijn heupen wanneer ze stiekem met die wijn zitten knoeien, in sommige restaurants léven ze maar als ze je een glas wijn door de neus kunnen boren hé. Ik heb al aan het gedrag van dien pipo hier gezien dat het hier van hetzelfde laken een broek is . Er was bij mijn voorgerecht eveneens een tuiltje groenten, (verschillende slasoorten kunstig samengebonden) ik ben niet aan sla en liet het op mijn bord staan. Bij het hoofdmenu, een steak a los, voor de mannen en caloriearm voor de vrouwen en .op mijn bord datzelfde tuiltje sla van mijn voorgerecht, idem dito, je houd het niet voor mogelijk hé, ik heb het wéér niet opgegeten. Ik krijg ondertussen mijn tweede glaasje wijn, rode nu, na een tijdje, mijn eten was bijna op, mijn glas was al weer een héle tijd léég, kreeg ik nog een half glaasje, ik had het in de gaten hé , ik zou er géén meer krijgen en ik kréég er ook geen meer tot ik er nog een vroeg, waarop de garcon zei de rode wijn is op mijnheer ik antwoordde ik wéns nog een glas rode wijn !!!&@# , ik kreeg een glas wijn maar op de rekening achteraf zag ik dat ik er 3.50 extra voor betaald had. Enfin, na een half uur gewacht te hebben op de koffie heb ik uit pure frustratie een groot glas cognac leeggedronken, had ik nu maar een sigaar hé, dat past ermee op iets anders denken Remi. Toen ik later mijn hand omhoog stak om te betalen stond dienen tiep in een halve seconde mét de rekening voor mij. Ik betaal steevast met mijn Visa kaart in een restaurant want ik zou er iets van krijgen hé, wanneer je cash betaald staat die garcon bij het teruggeven in zijn zakken te zoeken en te zoeken, te treuzelen tot ge zegt hou de rest maar, maar niet met den dezen hier zulle. Dus mijn Visa kaart gegeven, hij daar mee weg, en ermee terug hebt ge geen andere kaart, mijnheer?, het was duidelijk mijn dag niet hé, het moest mijn bankkaart zijn, én ik moest nog eens mee met dienen tisten pulle door gans het restaurant om te kunnen betalen met mijn kaart.
Na nog eens gezegd te hebben tegen mijn madam ik kom naar Damme niet meer ben ik braaf naar huis gereden overal sigaretten langs de straat zien liggen, aan wat anders denken Raspoetin
