Ik heb er een hekel aan, een grondige hekel zelfs, mijn madam heeft beslist dat ik een nieuwe outfit moet hebben, wij moeten namelijk naar drie feesten op korte tijd en mijn persoon heeft volgens mijn madam niet genoeg passende zomerkledij, dus ben ik verplicht om mijn vrouw te vergezellen naar Brugge. Ik ben op het hart gedrukt dat ik deze martelgang, deze processie van Echternach, deze zwanengang moet volbrengen met de glimlach en zonder morren. Weeral eens moet ik de meelijwekkende blikken verdragen van de verkopers en verkoopsters die mijn postuur eens van alle kanten bekijken, een korte nek, brede schouders, een nogal corpulente buik en kort van gestalte, das een postuur waar iedere machosistischekleermaker natte dromen van krijgt maar waar iedere verkoper van maatkledij nachtmerries en hopeloze frustraties van opdoet.
Dus op een mooie dinsdagmorgen, ik mee met mijn madam én met een glimlach op mijn gezicht (of was het een grijns), geparkeerd onder t zand, het is nog maar net iets over negen uur, reeds van thuis had ik gezegd dat ze in Brugge zo vroeg niet op waren maar ja, geenen vanse hé. Boven gekomen van de parking, nog maar eens (voor de vijftigste keer) uitgelegd hoe je kunt betalen, op naar de eerste winkel, op mijn voorzichtig vraagske hoeveel winkels heb je zo in gedachten? krijg ik direct het antwoord ge gaat toch niet beginnen hé!!!! zwijg ik wijselijk, mijn glimlach terug op mijn gezicht gewrocht verder stappend naast mijn vrouwtje. De eerste winkel is nog niet open (natuurlijk, zeg ik stil in mij zelf), de vrouw kijkt wantrouwend naar mij .gevaarlijk wachtend op een opmerking mijnentwege maar .ik zeg niets, ik doe zelfs alsof ik niets gemerkt heb en begin naar de vogeltjes in de lucht te staren en te fluiten maar ik zeg niets, dan zegt ze voorzichtig wie zou dat nu gedacht hebben, het gaat maar om tien uur open? ik zeg nog steeds niets.
En weg waren we weer, naar een andere klerenwinkel, natuurlijk aan de andere kant van de stad. Het was eigenlijk best aangenaam hoor, weinig volk (natuurlijk) zo flanerend langs gesloten winkels hé hé. Na ruim een half uur wandelend kwamen we aan de achterkant van de halletoren, daar moeten we zijn zie, en t is open roept mijn madam triomfantelijk uit. Op de vitrine staat in de kat, wat een naam, op mijn vraag of het een bontwinkel is misschien, krijg ik weeral een eigenaardige blik van haar en in alle stilte treden wij binnen in het monster van Loch Ness. Eerst werden wij begroet alsof wij den Albert en Paola zelf waren door twee oude menskens (waarschijnlijk de stichters van de zaak, die in de jaren 1800 zijn deuren opende); die man had een pikzwart tokske (pruik) op zijn hoofd, en rond dat tokske had hij spierwit haar, het kon niet méér opvallen dat hij onder dat tokske kaal was. Wat is dat toch met sommige oudere kale mannen, ze willen die kaalheid verbergen in hun hopeloze ijdelheid en ze bereiken het omgekeerde resultaat want van een kilometer ver kan je zien dat er wat aan scheelt. Ik mag eigenlijk niet lachen hé want het waren vriendelijke mensen. Mijn madam stevent direct naar de herenafdeling met mij in haar kielzog, maar vóóraleer ze ook maar iets in haar handen kon nemen stond er al een mijnheer bij ons kan ik jullie helpen? , ik zou er wat van krijgen hé, ge hebt geen tijd om even rond te kijken en er staat daar al nen pipo rond u te draaien, maar ja manieren houden hé. Mijn vrouwtje zegt dat ze een bleke vest wil en een donkere broek voor mij (je moet weten dat ík daar géén enkele keus in heb hé, niets niemendal heb ik eraan te zeggen hoe ik wil gekleed gaan), ik sta daar al als het derde wiel aan een wagen een beetje met mijn vingers te draaien. Die vent bekijkt mij van alle kanten alsof ik een soort prijsstier ben, seffens trekt hij mijn mond open om te kijken of ik goede tanden heb, wantrouwig hou ik hem in de gaten want hij heeft nogal wat vrouwelijke maniertjes als je weet wat ik bedoel. Ja mevrouwtje ik heb wat voor u zegt hij, alsof ik er verdomme niet bij ben, bijna had ik gezegd dat het voor mij was en niet voor mevrouwtje, maar ja rustig Remi. Hij gaat naar een meterslang rek vol met vesten helemaal op het einde hangt daar een vestje helemaal apart en alleen, hij neemt trots dat vestje vast en zegt dat is de enige keus voor mijnheer, mevrouwtje, gelukkig zie ik die vest nogal graag anders was ik al direct weer de deur uit. Hij staat al uitnodigend klaar met die vest, ik heb maar mijn twee armen naar achter te steken en hup die vest aan (die mannen denken nu eens altijd dat ge alléén geen vest kunt aantrekken hé), hij is te groot, laat ik mij voorzichtig ontvallen, natuurlijk mijnheer, zo kunnen we hem aanpassen aan uw lichaam hé zegt hij fronsend naar mijn buik kijkend, en hij begint hé mét die naalden te werken, ik ben duvels verschrikt van die naalden want zonder dat je er op bedacht bent heb je een steek vast hé, mompelend zegt hij mijnheer heeft een korte nek hé waarop mijn madam prompt zegt en een dikke nek ook, ik sta daar alweer hé, ondertussen doet die gast steeds maar voort, aan alle kanten worden die naalden gestoken, plots zegt hij steekt mijnheer veel in zijn zakken? dat is zo een vraag die dubbelzinnig klinkt hé, maar hij is serieus want hij zegt wanneer mijnheer een dikke agenda in zijn zakken steekt moet die vest anders aangepast worden hé nee dus na een blik op mijn gezicht. doet mijnheer zijn vest uit in de auto? Want als hij hem aanhoud moeten die mouwen iets langer, mijn vrouw antwoord direct met een dwingende blik in mijn richting vanaf nu zal hij zijn vest uit doen in de auto!! voilla ik weet dat weer zie. Uiteindelijk en na nog een twintigtal rondjes gedraaid te hebben zitten al die naalden op hun plaats, mijn vrouw is tevreden, dus ik ben klaar, direct die vest uitgetrokken vóóraleer hij mij weer hielp maar ik was er nog niet vanaf want nu komt de broek nog, Na eerst mijn heupomtrek gemeten te hebben (die lintmeter is juistekes lang genoeg), verdwijnt hij weer tussen de rekken en komt met drie broeken weer tevoorschijn, die broeken onder mijn vest gelegd en het overleg begon tussen die man en mijn madam over de passende kleur, ik heb er weeral niets in te zeggen en begin weeral met mijn vingers te spelen, na een tijdje zijn ze eruit, het is die blauwe geworden, en ik moet weer passen hé, dat kotje binnen, wat is dat toch met die paskotjes, steeds zijn ze te klein, dat kapstokske is maar een centimeter groot, mijn broek valt daar steeds af, wanneer ik mij buk staat mijn achterste tegen de ene muur en mijn kop tegen de andere, maar ja uiteindelijk lukt het, mijn nieuwe broek aan en de oude op de grond.
Die broeken zijn natuurlijk kilometers te lang, je moet je daarmee eens meters verplaatsen zonder je waardigheid te verliezen hé, maar goed, die broek zit anders perfect moet ik zeggen, die man kent er wat van. Nog eens die vest aangetrokken, en ja, die twee naast en voor mij zijn tevreden, die gast is daar alweer met zijn spelden om die broekspijpen aan te passen, terwijl hij daarmee bezig is denk ik plots aan die andere keer dat ik zo stond, dat was in de E5, ook een kostuum laten maken, maar daar was het een blonde godin die mij hielp, alles eraan was perfect (ik ben nu niet van mijn kostuum bezig) een décolleté van jewelste, mijn ogen sloegen tilt , het ging nog wanneer ze aan mijn vest bezig was, maar toen ze vóór mij op haar knieën zat, kon ik naar beneden kijkend de prachtigste berglandschappen van de wereld zien, mijn ogen vielen bijna in dat oneindig diep dal daar beneden, iedereen kon duidelijk zien aan wat ik dacht, ik werd rood van schaamte, ze zat daar met haar hoofd juist op de goede hoogte , ik moest aan wat anders denken, maar toen ze vroeg draagt mijnheer links of rechts? had ik het niet meer hé, bijna had ik gezegd recht vooruit voor het ogenblik!!! maar zwetend keek ik rond, ik moest vlug aan iets anders denken, en ja, daar passeerde of waggelde een dik vrouwmens voorbij met borsten als van die pannekoeken met de tepels tot juist boven de knie, en hup mijn probleem was géén probleem meer en toen kon ik antwoorden ik draag links mevrouwtje. Nu terug naar het heden, die broek was eveneens afgespeld, ik dat kotje weer binnen en mijn andere kleren aan, ik was er vanaf dacht ik, néé ik was er niet vanaf, nu het bijpassend hemd nog, terug de keus tussen drie kleuren, ik kon weer beschikken en begon voor de zoveelste keer met die vingers te spelen, maar toen die kerel voorstelde om dat hemd te passen was de maat vol ik weigerde nog langer mee te werken, ik ging in staking, ik had er genoeg van, die vent zag waarschijnlijk aan mijn bezweet gezicht wat ik dacht want direct zei hij ik zie dat mijnheer niet graag past dus zal ik op de maat van de vest voortgaan ik was opgelucht dat een nationaal conflict vermeden was, nu nog de das, dezelfde procedure, mijn vingers begonnen al pijn te doen want die sukkelaars hadden al veel te verduren gehad. Plots zegt mijn vrouw alles goed en wel maar wij hebben nog over geen prijs gesproken? waarop prompt geantwoord werd ge krijgt 20% korting op de vest en 10% op de rest van mij mevrouwtje, ik telde alweer niet meer mee, maar toen begon hij te rekenen en te rekenen en ik zag die cijfers alsmaar verhogen en verhogen, mijn vrouwtje met een benepen stemmetje kan ik dat met de kaart betalen mijnheer? natuurlijk mevrouwtje, niemand heeft zoveel cash geld op zak hé .
Wij zijn weer buiten gekomen, de eerste minuten werd er niets gezegd en dan zijn we van frustratie ons verschot gaan verdrinken op een terras op de markt dat moest er nu ook maar bij kunnen.
In ieder geval ik zal schoon zijn zulle op die feesten, denk ik.
Het is zondagmorgen, ik ben juist grondig gewassen en gekleed om een stapje in de wereld te zetten met de vrienden, er rest mij, zittend op de rand van mijn bed, nog één ding te doen, namelijk de gepaste sokken te vinden die bij mijn outfit passen, ik zit verloren in de lade te kijken naar héél mijn collectie. Ge zult zeker zeggen moet hij zich daar druk over maken, ik kan u zeggen het is belangrijk, zeg nooit dat sokken niet belangrijk zijn, de aantal keren dat ik terug naar boven gestuurd ben door mijn schattig lief vrouwtje om andere sokken te kiezen zijn niet meer te tellen.
Ik zit nog altijd verweest in dat schof te kijken, rechts liggen de zomersokken, in alle kleuren van wit tot zwart, ik begin te kijken naar die witte, maar met een zwarte broek aan nee, dat zal ze niet moeten weten, het past eigenlijk niet ook hé, het is mijn plechtige communie niet hé. De groene dan, ik probeer ze, maar mijn voeten zijn juist gelijk twee mini grasveldjes, dat gaat ook niet, terug uit!!Ik zie daar opeens een paar gele tussenzitten met een tekeningetje op, ik probeer ze aan te krijgen maar dat lukt aan geen kanten, ik begin al wantrouwig naar mijn voeten te kijken maar daar is niets mis mee, dan maar eens goed gekeken naar die sok en ja er staat Pokémon op, dat zijn er natuurlijk van de kinderen.
Ik heb nog de keuze tussen bordeaux en zwart, dat zwart vind ik een beetje te zwart, zwarte schoenen, zwarte broek en dan nog zwarte sokken, ik zal in het donker mijn benen niet meer vinden, nuchter gaat dat nog, maar .
Dus het zullen de bordeaux worden, want dat staat chic hé, das klasse, das hét van hét, vol vreugde bijna euforisch zelfs omdat de keuze nu eindelijk gevallen is, ik zal niet meer terug naar boven vliegen, trek ik mijn sok aan, maar .wat is dat, bij mijn weten mag een sok maar één (1) opening hebben, den dezen heeft er méér drie van de vijf tenen vertonen zich van schaars gekleed tot helemaal naakt, pure discriminatie is dat, wat hebben die drie tenen misdaan om zo aangeschoffeld te worden, mijn grote teen zal mij in de kortste keren uit pure frustratie een jichtaanval bezorgen (dat heeft hij nog gedaan), vooraleer de frustratie te groot werd, die sok uitgetrokken. Ge kunt nu wel zeggen dat wanneer ge uw voeten in uw schoenen steekt, daar niets meer van te zien is, maar wedden dat ge dan juist in een plas water of een hondendrol zult stappen, en dan uw schoenen uitdoen om uit te drogen of af te vegen, vergeet het maar, rood van schaamte zult ge worden wanneer gans de wereld met medelijdende blikken naar uw sokken met meerdere openingen zullen staren, of ze zullen denken dat ge een wielrennershandschoen aan uw voeten hebt.
Rechts in de lade heb ik geen gepaste keuze meer, in het midden liggen mijn werksokken of lassokken maar daar is van geweten dat ze meerdere openingen hebben, hoe ik ze soms nog aankrijg is een wonder. Links liggen mijn wintersokken, ze zijn dikker allee een beetje toch, ge kunt er heel Parijs niet door zien zoals met die andere. Daar vindt ik waarachtig ook bordeaux, opgelucht adem halen nu, ik doe ze aan en aan en aan, ik ben reeds boven mijn knie en ik kan nog, mijn hiel zit halverwege mijn kuit ik zie er gehandicapt uit, ze zullen allemaal denken dat ik een reusachtig gezwel op mijn kuit heb staan. Ik dacht nochtans dat men de maat van de sokken kan meten door de voet van de sok over je gebalde vuist te doen? Eenzaam aan de kant van mijn bed gezeten denk ik, vraag ik mij af, pieker ik, wie heeft in godsnaam in mijn plaats zijn vuist geleend om te passen? Ik kijk nogmaals naar die sok, het moet een héééle grote kerel geweest zijn, mijn stoere mannelijkheid is gekrenkt, ik zet mijn borst uit en ik wil roepen naar de vrouw maar na nog een laatste peinzende
blik op het formaat van die sok zal ik het maar laten zeker.
Terug in de lade gekeken, links bovenaan liggen hele stapels sportsokken, tennissokken, wandelsokken, voetbalsokken, allee ieder sport is vertegenwoordigd, ge ziet maar hé, mijn vrouwtje leeft op hoop dat ik ze eens in mijn leven nog zal gebruiken, hoop doet leven nietwaar.
Uiteindelijk heb ik mijn zwarte sokken aangedaan, mijn vrouwtje knikte goedkeurend en riep nog toen ik vertrok niet te veel drinken hé ventje waarop ik héél overtuigend antwoordde zeker niet schatje ..
Zo ziet ge, mensen, dat sokken belangrijk zijn, ga er niet lichtvaardig mee om.
Het is vrijdagmorgen, de morgen waarvan het mijn beurt is om de living,de keuken,de WC,de trap,de inkom en het chauffagekot te kuisen. Ik heb namelijk het twijfelachtige genoegen om dit om de veertien dagen te "mogen" doen. Dat kuisen op zich is eigenlijk nog niet zo erg ware het niet dat het kreng van een stofzuiger het mijn leven enorm zuur maakt, meer zelfs, het mormel staat mij naar het leven, zie het verslag hieronder van het gevecht met mijn ultieme vijand:
Ik begin steevast met opwekkende muziek op te leggen, kwestie van een beetje courage op te doen hé, daarna volgt het afstoffen, precies op de manier dat mijn lief vrouwtje het mij ,met sadistisch genoegen, voor heeft gedaan, ge weet wel hé, van boven naar beneden en om de vijf minuten dat stofvod gaan uitslaan door de venster, liefst met de wind mee anders moogt ge herbeginnen. Dat weeral gedaan zijnde begint de miserie, ik langs de trap naar beneden, ik zie ze al staan door de open deur van het chauffagekot, geniepig loerend naar mij en ik even humeurig terugblikkend. Met een kordate greep neem ik haar vast en ...het begint al, haar rubberen slang is volledig vernesteld in de chauffagebuizen, ik buk mij om haar los te maken en poeff de vaste buis valt in mijn nek. Het begint weer goed hé. Ik geraak eindelijk boven en plaats het mormel in de living, nu nog het snoer eruit krijgen, de stekker erin en we kunnen beginnen, maar ja wat dacht ge, juist op het moment dat ik die stekker in het stopcontact wil steken schiet die veer los en weg is het snoer terug in dat gedrocht, terug herbeginnen, schielijk loerend naar dat ding en ja. nu lukt het. De motor aanleggen en weg zijn we hé, met volle moed en de luide muziek van Eddy Wally begin ik eraan, de stofzuiger achter mij aan trekkend wil ik het tapijt beginnen maar het kloteding loopt helemaal naar rechts, het begint op mijn zenuwen te werken, met een harde ruk wil haar achter mij aan krijgen en hup, ze schiet naar links tegen de zetelpoot, ja weeral een schending, nogmaals getrokken en ze volgt gelukkig, het tapijt gestofzuigd en vervolgens de vloer er rond het gaat goed, ik begin me al euforisch te voelen, nu nog die enkele bladeren van de potplanten opzuigen en ik kan aan de keuken beginnen, floep en de bladeren zijn weg. Nu de keuken, de keuken gedaan zonder problemen, ik begin mee te zingen, en plots floep, die bladeren er terug uit, ze begint er weer aan, na nog enkele pogingen zijn ze eindelijk weg, nu naar de WC maar ze stribbelt weer tegen, links en rechts weg schietend, overal naartoe uitgenomen waar ik wil, met een harde ruk wil ik ze dichter trekken en hup die darm schiet los, recht in mijn gezicht. De darm er terug in geduwd en terug aan de slag, het zweet begint op mijn voorhoofd te parelen, nu de trap stofzuigen, met het klereding in mijn linkerhand en met de rechterhand de trappen zuigen, halverwege voel ik iets rond mijn benen draaien, ik kon mij nog juist vastgrijpen aan de trapleuning anders lag ik beneden, het elektrisch snoer was volledig rond mijn enkels gedraaid. Na nog enkele malen stilgevallen te zijn en met haar wielen volledig vernesteld raakte, heb ik eindelijk gedaan, opgelucht en niets meer vermoedend duw ik op de knop om het snoer terug te spoelen en pats de stekker vliegt tegen mijn linkeroog, vloekend maar toch zo oneindig gelukkig dat ik het gevecht weer eens overleefd heb zet ik het ding op zijn plaats en met nog boosaardige blik achteruit ga ik terug naar boven om te beginnen dweilen, enigszins gelukkig dat ik dat monster voor veertien dagen niet meer zal zien.
Lang geleden, als klein kind was het bij mijn ouders de gewoonte om, bij het slapen gaan, elkaar een kruisje te geven op het voorhoofd met de geprevelde woorden God zegene je en bewaar je. Deze gewoonte stierf bij mijn tienerjaren geleidelijk uit, en uiteindelijk vergat ik dat helemaal, tot een tiental jaren terug toen mijn twee kleinkinderen (een tweeling) geboren werden. Ik zag dat mijn schoondochter haar kinderen bij het slapen gaan een kruiske op hun voorhoofd gaf. Het was mooi om te zien, het ontroerde mij echt en in een oogwenk herinnerde ik mijn veilige kinderjaren terug.
Ik had tot die tijd altijd een onwennig gevoel bij kinderen, nooit wist ik goed wat te doen, en van hun gebrabbel verstond ik ( in tegenstelling met alle vrouwen) al helemaal niets. Dus ik trok mij altijd een beetje achteruit in het bijzijn van kleine kinderen, maar dat was buiten de waard gerekend, want van kleins af heeft die tweeling (Sven & Niels) mij uitgekozen en geadopteerd als hun lievelings pépé, hun speelgoed hondje, hun paard, hun beste kameraad, hun slaaf enz..
Het begon reeds zeer jong, nadat ze hun papfles gekregen hadden moesten ze beiden op mij liggen om hun boerke te laten, en steevast kwam met dat boerke nog een hoopje pap mee die altijd op mijn hoofd, mijn gezicht, mijn hemd terecht kwam tot groot jolijt van die twee. Daarna moest pépé paardje rijden rond de tafel, kilometers heb ik zo rond die tafel getoerd op mijn knieën.
Toen ze op hun potje zaten moest ik steeds naar hun prestaties kijken, iets waar ik eigenlijk niet goed tegen kan, en hoe groter hun productie hoe fierder ze waren. Naar de TV kijken was steeds een strijd van wie op mijn hoofd zou gaan zitten (niet steeds zonder gevaar want dan hadden ze dikwijls hun pamper niet aan) en wie op mijn schouder of mijn nek, en maar aan mijn haar trekken (ik heb er vele verloren in die tijd), aan mijn neus, mijn oren, in mijn oren, niets was veilig.
Later toen ze mee gingen wandelen in het bos heb ik zeker niet het goede voorbeeld gegeven, door nooit op de wandelpaden te lopen, achter de konijnen en fazanten aan te zitten, waarbij ze steevast in de bramen vielen, maar nooit weenden ze van de pijn want dan zouden ze waarschijnlijk niet meer mee gemogen hebben met hun pépé. Ook heb ik ze leren luisteren aan de bomen, je moest ons zien staan, met drie tegen een boom geplakt, de ogen toe en maar luisteren naar de stem van de boom.
In mijn garage heb ik hen getoond hoe zwaarden, pistolen, speren en bogen te maken in hout. Hoe ze nagels moesten in een stuk hout slaan, (waarbij ze steevast de grootste hamer moesten hebben) mijn vrouw durfde het soms niet meer aanzien toen ik ze toonde hoe ze met zeer scherpe beitels konden beeldhouwen in een stuk brandhout, maar nooit (ik houdt nu hout vast) hebben ze zich gekwetst en wanneer ze nu en dan eens op hun vingers sloegen sprongen hun traantjes dikwijls uit hun ogen van de pijn maar bij de vraag of ze zich hadden pijn gedaan was het antwoord steeds neen.
Die rakkers zijn nu bijna tien jaar en onlangs, nadat ik ze weeral eens op weg geholpen had op mijn computer, ging ik terug naar de keuken om een sigaretje te roken. Zonder dat ik er erg in had was er één terug meegekomen naar beneden en stond zo een beetje rond mij te dralen, ik zag direct dat hij iets wou zeggen maar niet goed wist hoe, uiteindelijk kwam het eruit, met een schuchter stemmetje vroeg hij aan mij pépé, zou het moeilijk zijn om te laten van roken?
Waarop ik antwoordde waarom vraag je dat?
ewel pépé, op school zijn er veel vriendjes waarvan hun pépé dood is door het roken, en ik zou jou graag nog zéér lang houden.
Ik werd er toch eventjes stil van en toen heb ik die kleine pruts beloofd om te stoppen met roken (ik kan ze namelijk niets, niemendal weigeren) van zodra een pakje sigaretten op 4,50 zou komen.
Maar die dag toen hij terug naar huis ging, voelde ik, toen hij een kus gaf, met zijn duim een kruisje maken op mijn voorhoofd, het ging echter zodanig vlug dat het toeval kon geweest zijn, maar enkele weken later, waarbij ze allebei de prijs op mijn pakje sigaretten bleven controleren, voelde ik terug, bij hun heengaan, een kruisje op mijn voorhoofd zetten, duidelijk ditmaal.
Dit heeft me gepakt, dit was de omgekeerde wereld, die kleine rakkers waren aan God aan het vragen mij te beschermen (toch een oude man in hun ogen) tot ik kon stoppen met roken.
Daar kun je toch geen nee tegen zeggen hé.
Pépé
PS: Ondertussen ben ik reeds zeven maanden rookvrij, ik heb niet gewacht op die verhoging van de prijs van een pakje sigaretten.
Het is zaterdagavond rond 18u30, mijn madam en ik staan klaar om tezamen met de zoon en schoondochter een lekker maaltje te gaan eten in Damme, Mijn vrouwtje is namelijk veranderd van voordeur en dat mag niet ongemerkt voorbij gaan hé. Dus wij de auto in, mijn madam rijdt natuurlijk want ik heb reeds een aperitief binnen, en naar de zoon want die gaan met ons mee. Je moet ook weten dat ik niet in de beste stemming was, ik ben namelijk al 18 dagen 11 uur en 30 minuten gestopt met roken, dat verklaard wellicht de eigenaardige beschrijving die volgt.
Wij, dus naar Damme, we moesten daar eigenlijk al een half uur zijn maar de schoondochter was uiteraard niét op tijd klaar, maar ja, het wachten was het waard geweest, de beide vrouwtjes in mijn gezelschap zien er prachtig uit, de zoon in Versace-stijl gekleed en ik met mijn vestje van 20.000 Bf mét plastron, we mochten gezien worden hé. In Damme toegekomen herinner ik mij dat het parkeren hier niet zo simpel is, je kan namelijk altijd terecht in de randparkings maar dan moet je er wel een wandeling van een half uur voor over hebben. Dus wij (ik) hebben dat er niet voor over en dan maar zoeken hé, nogmaals zoeken en maar verder zoeken, wij zaten gelijk op de kermis waar ze roepen ronddraaien maar, na een twintigtal keren al de straatjes van Damme tevergeefs in en uit gedraaid te hebben, stopt de zoon (na een blik op mijn gezicht) voor het restaurant xxx-xxxxx, om ons uit te laten, hij zal het verder alleen wel uitzoeken zonder mijn gekanker van ik kom nooit meer naar Damme.
Ik, met mijn twee madammen naar binnen het beviel mij eigenlijk van in het begin niet in dat restaurant, niét gezellig, kaal, koud moderne stijl zegt mijn vrouwtje later, géén asbakken op de tafels, maar ja ik heb er nu geen meer nodig hé en tóch stoort het mij. Rustig plaatsgenomen, direct was die garcon daar al met de menus en wachtte, alsof we dat hier eens in twee minuutjes gingen flikken zie. Nadat ik in alle geforceerde beleefdheid zei dat er nog iemand moest komen, trok hij zich terug tot achter het hoekske waarvandaan hij ons ongemerkt (dacht hij) in de gaten hield. Kijk ik krijg het ervan hé, als ze mij zitten te beloeren. Na een half uurtje komt de zoon einde adem binnen, hij had eindelijk de auto kwijtgespeeld, alleen voor mijn gemoedsrust vroeg ik niet waar, maar ik dacht toch zal wel aan de statie in Brugge zijn zeker. Die garcon ogenblikkelijk terug aanwezig om die verdomde kaart onder de neus van zoonlief te steken. We keken elkaar in de ogen en wisten gewoon dat we de beste maatjes niet zouden worden. Hij wachtte alweer, na een aperitief besteld te hebben én de menu all in want eerder ging dienen tiesten niet weg, konden we heerlijk ontspannend keuvelen over van alles en nog wat, de vrouwtjes over hun eeuwige dieeten, én gewicht en wij mannen luisterend naar de vrouwtjesen stiekem rondkijkend naar eventueel mooie vrouwelijke rondingen en zo meer. De aperitief was ondertussen voor mijn neus gekomen, je houd het niet voor mogelijk hé, maar mijn glas Ricard zat vol van het ijs, met een karaf ernaast met gekoeld water. Iedere Ricarddrinker wéét gewoon dat er géén ijs in het glas mag indien er gekoeld water ter beschikking is dienen pipo wist dat natuurlijk niet.
Die man aan het tafeltje links van mij geleek een beetje op een havana en zijn madam op een ondersteboven gehouden joint, stop Remi .aan andere dingen denken. Bij het aperitief kregen we ook hapjes, alléé 1 enkel hapje, een soepje ,een gazpacho, gebracht door een garcon klasse 10 schof 5 achteraan, uit pure kwaadaardigheid vroeg ik hem hoe ze die soep noemden gazpacho zegt hij toch (verdomme hij wist het) ik zeg nu wat is carpacio dan? hij antwoord mijnheer dat is gazpacho mijn madam begint van pure schaamte tegen mij uit te leggen wat cartpacio is enfin die garcon weer weg. Ja na enkele minuten verschijn het voorgerecht reeds, mijn Ricard is bijlange nog niet op, je moet maar eens twintig ijsklompen laten smelten in je mond vóóraleer je aan de Ricard kunt. Uiteindelijk toch aan het voorgerecht begonnen, het was best wel lekker, één glaasje witte wijn gekregen dat was iets eigenaardig met die wijn, we hadden elk recht op een halve fles wijn, en ik krijg het op mijn heupen wanneer ze stiekem met die wijn zitten knoeien, in sommige restaurants léven ze maar als ze je een glas wijn door de neus kunnen boren hé. Ik heb al aan het gedrag van dien pipo hier gezien dat het hier van hetzelfde laken een broek is . Er was bij mijn voorgerecht eveneens een tuiltje groenten, (verschillende slasoorten kunstig samengebonden) ik ben niet aan sla en liet het op mijn bord staan. Bij het hoofdmenu, een steak a los, voor de mannen en caloriearm voor de vrouwen en .op mijn bord datzelfde tuiltje sla van mijn voorgerecht, idem dito, je houd het niet voor mogelijk hé, ik heb het wéér niet opgegeten. Ik krijg ondertussen mijn tweede glaasje wijn, rode nu, na een tijdje, mijn eten was bijna op, mijn glas was al weer een héle tijd léég, kreeg ik nog een half glaasje, ik had het in de gaten hé , ik zou er géén meer krijgen en ik kréég er ook geen meer tot ik er nog een vroeg, waarop de garcon zei de rode wijn is op mijnheer ik antwoordde ik wéns nog een glas rode wijn !!!&@# , ik kreeg een glas wijn maar op de rekening achteraf zag ik dat ik er 3.50 extra voor betaald had. Enfin, na een half uur gewacht te hebben op de koffie heb ik uit pure frustratie een groot glas cognac leeggedronken, had ik nu maar een sigaar hé, dat past ermee op iets anders denken Remi. Toen ik later mijn hand omhoog stak om te betalen stond dienen tiep in een halve seconde mét de rekening voor mij. Ik betaal steevast met mijn Visa kaart in een restaurant want ik zou er iets van krijgen hé, wanneer je cash betaald staat die garcon bij het teruggeven in zijn zakken te zoeken en te zoeken, te treuzelen tot ge zegt hou de rest maar, maar niet met den dezen hier zulle. Dus mijn Visa kaart gegeven, hij daar mee weg, en ermee terug hebt ge geen andere kaart, mijnheer?, het was duidelijk mijn dag niet hé, het moest mijn bankkaart zijn, én ik moest nog eens mee met dienen tisten pulle door gans het restaurant om te kunnen betalen met mijn kaart.
Na nog eens gezegd te hebben tegen mijn madam ik kom naar Damme niet meer ben ik braaf naar huis gereden overal sigaretten langs de straat zien liggen, aan wat anders denken Raspoetin
