Ik heb er een hekel aan, een grondige hekel zelfs, mijn madam heeft beslist dat ik een nieuwe outfit moet hebben, wij moeten namelijk naar drie feesten op korte tijd en mijn persoon heeft volgens mijn madam niet genoeg passende zomerkledij, dus ben ik “verplicht” om mijn vrouw te vergezellen naar Brugge. Ik ben op het hart gedrukt dat ik deze martelgang, deze processie van Echternach, deze zwanengang moet volbrengen met de glimlach en zonder morren. Weeral eens moet ik de meelijwekkende blikken verdragen van de verkopers en verkoopsters die mijn postuur eens van alle kanten bekijken, een korte nek, brede schouders, een nogal corpulente buik en kort van gestalte, das een postuur waar iedere machosistische  kleermaker natte dromen van krijgt maar waar iedere verkoper van maatkledij nachtmerries en hopeloze frustraties van opdoet.

Dus op een mooie dinsdagmorgen, ik mee met mijn madam én met een glimlach op mijn gezicht (of was het een grijns), geparkeerd onder ’t zand, het is nog maar net iets over negen uur, reeds van thuis had ik gezegd dat ze in Brugge zo vroeg niet op waren maar ja, geenen vanse hé. Boven gekomen van de parking, nog maar eens (voor de vijftigste keer) uitgelegd hoe je kunt betalen, op naar de eerste winkel, op mijn voorzichtig vraagske “hoeveel winkels heb je zo in gedachten?” krijg ik direct het antwoord “ge gaat toch niet beginnen hé!!!!” zwijg ik wijselijk, mijn glimlach terug op mijn gezicht gewrocht verder stappend naast mijn vrouwtje. De eerste winkel is nog niet open (natuurlijk, zeg ik stil in mij zelf), de vrouw kijkt wantrouwend naar mij….gevaarlijk wachtend op een opmerking mijnentwege maar….ik zeg niets, ik doe zelfs alsof ik niets gemerkt heb en begin naar de vogeltjes in de lucht te staren en te fluiten maar…ik zeg niets, dan zegt ze voorzichtig “wie zou dat nu gedacht hebben, het gaat maar om tien uur open?”…ik zeg nog steeds niets.

En weg waren we weer, naar een andere klerenwinkel, natuurlijk aan de andere kant van de stad. Het was eigenlijk best aangenaam hoor, weinig volk (natuurlijk) zo flanerend langs gesloten winkels hé hé. Na ruim een half uur wandelend kwamen we aan de achterkant van de halletoren, “daar moeten we zijn zie,…en ’t is open” roept mijn madam triomfantelijk uit. Op de vitrine staat “in de kat”, wat een naam, op mijn vraag of het een bontwinkel is misschien, krijg ik weeral een eigenaardige blik van haar en in alle stilte treden wij binnen in het monster van Loch Ness. Eerst werden wij begroet alsof wij den Albert en Paola zelf waren door twee oude menskens (waarschijnlijk de stichters van de zaak, die in de jaren 1800 zijn deuren opende); die man had een pikzwart tokske (pruik) op zijn hoofd, en rond dat tokske had hij spierwit haar, het kon niet méér opvallen dat hij onder dat tokske kaal was. Wat is dat toch met sommige oudere kale mannen, ze willen die kaalheid verbergen in hun hopeloze ijdelheid en ze bereiken het omgekeerde resultaat want van een kilometer ver kan je zien dat er wat aan scheelt. Ik mag eigenlijk niet lachen hé want het waren vriendelijke mensen. Mijn madam stevent direct naar de herenafdeling met mij in haar kielzog, maar vóóraleer ze ook maar iets in haar handen kon nemen stond er al een mijnheer bij ons “kan ik jullie helpen?” , ik zou er wat van krijgen hé, ge hebt geen tijd om even rond te kijken en er staat daar al nen pipo rond u te draaien, maar ja…manieren houden hé. Mijn vrouwtje zegt dat ze een bleke vest wil en een donkere broek voor mij (je moet weten dat ík daar géén enkele keus in heb hé, niets niemendal heb ik eraan te zeggen hoe ik wil gekleed gaan), ik sta daar al als het derde wiel aan een wagen een beetje met mijn vingers te draaien. Die vent bekijkt mij van alle kanten alsof ik een soort prijsstier ben, seffens trekt hij mijn mond open om te kijken of ik goede tanden heb, wantrouwig hou ik hem in de gaten want hij heeft nogal wat vrouwelijke maniertjes…als je weet wat ik bedoel. “Ja mevrouwtje ik heb wat voor u” zegt hij, alsof ik er verdomme niet bij ben, bijna had ik gezegd dat het voor mij was en niet voor “mevrouwtje”, maar ja…rustig Remi. Hij gaat naar een meterslang rek vol met vesten…helemaal op het einde hangt daar een vestje helemaal apart en alleen, hij neemt trots dat vestje vast en zegt “dat is de enige keus voor mijnheer, mevrouwtje”, gelukkig zie ik die vest nogal graag anders was ik al direct weer de deur uit. Hij staat al uitnodigend klaar met die vest, ik heb maar mijn twee armen naar achter te steken en hup die vest aan (die mannen denken nu eens altijd dat ge alléén geen vest kunt aantrekken hé), hij is te groot, laat ik mij voorzichtig ontvallen, “natuurlijk mijnheer, zo kunnen we hem aanpassen aan uw lichaam hé” zegt hij fronsend naar mijn buik kijkend, en hij begint hé mét die naalden te werken, ik ben duvels verschrikt van die naalden want zonder dat je er op bedacht bent heb je een steek vast hé, mompelend zegt hij “mijnheer heeft een korte nek hé” waarop mijn madam prompt zegt “en een dikke nek ook”, ik sta daar alweer hé, ondertussen doet die gast steeds maar voort, aan alle kanten worden die naalden gestoken, plots zegt hij “steekt mijnheer veel in zijn zakken?” …dat is zo een vraag die dubbelzinnig klinkt hé, maar hij is serieus want hij zegt “wanneer mijnheer een dikke agenda in zijn zakken steekt moet die vest anders aangepast worden h锅”nee dus” na een blik op mijn gezicht. “doet mijnheer zijn vest uit in de auto? Want als hij hem aanhoud moeten die mouwen iets langer”, mijn vrouw antwoord direct met een dwingende blik in mijn richting “vanaf nu zal hij zijn vest uit doen in de auto!!” voilla ik weet dat weer zie. Uiteindelijk en na nog een twintigtal rondjes gedraaid te hebben zitten al die naalden op hun plaats, mijn vrouw is tevreden, dus ik ben klaar, direct die vest uitgetrokken vóóraleer hij mij weer hielp maar …ik was er nog niet vanaf want nu komt de broek nog, Na eerst mijn heupomtrek gemeten te hebben (die lintmeter is juistekes lang genoeg), verdwijnt hij weer tussen de rekken en komt met drie broeken weer tevoorschijn, die broeken onder mijn vest gelegd en het overleg begon tussen die man en mijn madam over de passende kleur, ik heb er weeral niets in te zeggen en begin weeral met mijn vingers te spelen, na een tijdje zijn ze eruit, het is die blauwe geworden, en ik…moet weer passen hé, dat kotje binnen, wat is dat toch met die paskotjes, steeds zijn ze te klein, dat kapstokske is maar een centimeter groot, mijn broek valt daar steeds af, wanneer ik mij buk staat mijn achterste tegen de ene muur en mijn kop tegen de andere, maar ja uiteindelijk lukt het, mijn nieuwe broek aan en de oude …op de grond.

Die broeken zijn natuurlijk kilometers te lang, je moet je daarmee eens meters verplaatsen zonder je waardigheid te verliezen hé, maar goed, die broek zit anders perfect moet ik zeggen, die man kent er wat van. Nog eens die vest aangetrokken, en ja, die twee naast en voor mij zijn tevreden, die gast is daar alweer met zijn spelden om die broekspijpen aan te passen, terwijl hij daarmee bezig is denk ik plots aan die andere keer dat ik zo stond, dat was in de E5, ook een kostuum laten maken, maar daar was het een blonde godin die mij hielp, alles eraan was perfect (ik ben nu niet van mijn kostuum bezig) een décolleté van jewelste, mijn ogen sloegen tilt… , het ging nog wanneer ze aan mijn vest bezig was, maar toen ze vóór mij op haar knieën zat, kon ik naar beneden kijkend de prachtigste berglandschappen van de wereld zien, mijn ogen vielen bijna in dat oneindig diep dal daar beneden, iedereen kon duidelijk zien aan wat ik dacht, ik werd rood van schaamte, ze zat daar met haar hoofd juist op de goede hoogte…, ik moest aan wat anders denken, maar toen ze vroeg “draagt mijnheer links of rechts?” had ik het niet meer hé, bijna had ik gezegd “recht vooruit voor het ogenblik!!!” maar zwetend keek ik rond, ik moest vlug aan iets anders denken, en ja, daar passeerde of waggelde een dik vrouwmens voorbij met borsten als van die pannekoeken met de tepels tot juist boven de knie, en hup mijn probleem was géén probleem meer en toen kon ik antwoorden “ik draag links mevrouwtje”. Nu terug naar het heden, die broek was eveneens afgespeld, ik dat kotje weer binnen en mijn andere kleren aan, ik was er vanaf…dacht ik, néé ik was er “niet” vanaf, nu het bijpassend hemd nog, terug de keus tussen drie kleuren, ik kon weer beschikken en begon voor de zoveelste keer met die vingers te spelen, maar toen die kerel voorstelde om dat hemd te passen was de maat vol…ik weigerde nog langer mee te werken, ik ging in staking, ik had er genoeg van,…die vent zag waarschijnlijk aan mijn bezweet gezicht wat ik dacht want direct zei hij “ik zie dat mijnheer niet graag past dus zal ik op de maat van de vest voortgaan” ik was opgelucht dat een nationaal conflict vermeden was, nu nog de das, dezelfde procedure,…mijn vingers begonnen al pijn te doen want die sukkelaars hadden al veel te verduren gehad. Plots zegt mijn vrouw “alles goed en wel maar wij hebben nog over geen prijs gesproken?” waarop prompt geantwoord werd “ge krijgt 20% korting op de vest en 10% op de rest van mij mevrouwtje”, ik telde alweer niet meer mee,…maar toen begon hij te rekenen en te rekenen en ik zag die cijfers alsmaar verhogen en verhogen, mijn vrouwtje met een benepen stemmetje “kan ik dat met de kaart betalen mijnheer?” “natuurlijk mevrouwtje, niemand heeft zoveel cash geld op zak hé” .

Wij zijn weer buiten gekomen,… de eerste minuten werd er niets gezegd en dan zijn we van frustratie ons verschot gaan verdrinken op een terras op de markt dat moest er nu ook maar bij kunnen.

In ieder geval ik zal schoon zijn zulle op die feesten, …denk ik.