t’ Huis gekomen van de kliniek voelde ik mij ongeveer zoals moeder Theresa, ik zou dat hier allemaal eens even fixen zie. Zorgzaam mijn vrouwtje uit de auto geholpen en naar binnen, die trap was al een eerste obstakel, dat zijn zo van die dingen waar ge anders niet bij stilstaat hé, dus nadat mijn madam eerst geprobeerd had op haar poepe trede voor trede die trap op te sukkelen (zeg nu zelf, dat was géén gezicht hé), wat ongeveer een half uur duurde voor één verdiep, heb ik daar direkt een studie van gemaakt en na eerst mijn been met honderd meter rekkerverband omwikkeld te hebben zodat ik die ook niet meer kon plooien, had ik het na oefenen met die krukken gevonden, eerst goed been een trap nemen en daarna het slechte been erbij voegen gesteund met de kruk en zo verder, dat duurde maar vijf minuten meer. Gelukzalig démonstreerde ik dat voor mijn madam en zo werd dat eerste obstakel overwonnen. Mijn vrouwtje in de zetel geparkeerd met been ondersteund door een kussentje, in de rug een kussentje, de TV aan, een koffietje gezet én haar gebracht, ge moest ze zien zitten, een koningin gelijk, ik was trots op haar want droeg haar kruis met een waardigheid waar veel mannen een tut kunnen aan zuigen. En ze voelde zich een koningin, want na nog een appelsientje, een yogourtje, een appeltje, kussentje opschudden, een Vitalineaatje, kussentje heropschudden, een glas water, een boterhammeke met gelei, kussentje nog maar eens opschudden, was ik reeds de uitputting nabij en was de status van verpleegster voor mij naar hoge regionen gestegen. Enfin de avond is voorbij gevlogen en zoals ze bij ons zeggen “ tendend alle stroaten” ben ik tezamen met het vrouwtje naar bed gegaan, en daar wachtte mij een enorme ontgoocheling, ik ben namelijk reeds tientallen jaren gewoon om in te slapen met de rechterbil van mijn vrouw op mij, die hou ik dan vast alsof mijn leven ervan af hangt. Andere mannen pakken een borst vast of andere dingen in lagere regionen, maar ik moet een bil hebben, ik kan anders niet in slaap vallen en … dat gaat nu niet, dat been zit in een soort schelp én dik in verband, dus zuchtend lig ik daar te draaien en te keren maar niét slapen, troostend legt mijn vrouw één borst over mij,…daarna nog een, en nu gaat het, en spoedig lig ik te dromen over de mooiste berglandschappen.

s’Anderendaags vroeg opgestaan en koffie gezet tegen dat mijn madam opstond, en ik rustig aan het lezen in mijn boek, het is mooi weer buiten, en ik zag het helemaal zitten.

Opeens hoor ik roepen “ventje!!” , ja mijn vrouwtje is wakker en staat reeds aan de trap te wachten, want mijn “systeem” werkt alléén wanneer je de trap opgaat, je moet omgekeerd werken bij “afdaling”, uiteindelijk lukte ons dat en was mijn vrouwtje geplaceerd in de keuken met een tasje koffie, een glaasje water met een pilleke ontstekingswerend, een pilleke tegen de pijn en uiteindelijk twee volkorensneetjes in de broodrooster met gelei op, is ze tevreden, …niet helemaal geloof ik want die schelp om haar been was gezakt, hij hangt ondertussen ongeveer een halve meter onder haar voet, dus dat er weer af én stevig er weer aan, ok,… ik begon reeds verlangend naar mijn boek te kijken. Alleen …”ventje je moet nog de afwas doen hé” , ik terug recht, mijn ondertussen nutteloos boek toe en naar de afwasbak. De bak laten vollopen met warm water, ondertussen in de kast daaronder zoeken naar een afwasproduct, maar dat staat daar vol met flessen in alle kleuren en vormen, ik had daar vroeger altijd voorzichtig, onschuldig, naast gekeken. Maar nu moet ik wel, ik neem de eerste de beste fles in mijn handen, het zal wel allemaal schuimen hé, en doe een flinke scheut in het water; maar…direct vraagt mijn vrouw snuffelend als mijn hond “ wat hebt ge daar ingedaan?”, ik kijk rap op die fles…”Antical met azijn” zeg ik schuchter (ik denk dat ik iets verkeerd gedaan heb).

“Maar ventje toch, dat is voor de badkamer”

verwezen kijk ik terug naar die mierennest van flessen “ en wat moet ik dan nemen?”

“Per natuurlijk”

Ja, Per natuurlijk, hoe kan ik dat nu weten hé er staan daar tientallen flessen, én er staan er nog in de garage,

“t’is toch simpel” zegt ze, kijk: ( dit schrijf ik alleen voor de mannen die in dezelfde omstandigheden verzeild geraken, je wéét nooit…het kan helpen )

“Mister propre”, om de keukenkasten te doen (en ik die dacht dat dat manneke dat zelf deed).

“Sa va seul” (daar heb je wéér zo een naam, alsof het vanzelf gebeurd)is een vernieuwer voor de andere kasten.

“Pledge” ook voor de kasten maar alleen te gebruiken na die Sa va seul.

“Glorix” voor de WC.

“Antical” voor de badkamer.

“Carolin met Marseillezeep” voor de vloer.

Maar nu komt het moeilijkste…de wasmachien:

“Dash” voor de was (witte was op 90°; bonte was op 60°)

“Dreft” voor wol (30°)en schoonder tuig

“Lenor” antikreuk voor nog schoonder tuig

“Persil black” voor zwarte kleding

“Vanisch” voor op vlekken te doen

“AC délikaat” voor nog andere vlekken

“Blanc” voor de gordijnen.

Kun je nog méé…, ik heb er waarschijnlijk nog vergeten, onthoud “dat” nu eens hé, ik denk dat er in de genen van de vrouwen een wasproduct zit.

Nu, na al die uitleg kon ik aan de slag hé, en draaien maar, van beneden naar boven, van rechts naar links, vooruit en achteruit… enfin, doodmoe viel ik ’s avonds in slaap zelfs zonder die bil. Ik begon moeder Théresa te verwensen en begon reeds mezelf te zien als een oudbakken Jeanne Dark (met een roestig harnas aan en inplaats van een zwaard een vaagborstel).

De maandag kwam de dokter om die knie te bekijken, én dat zag er goed uit, uitstekend zelfs, die schelp mocht er af én de dokter zei (tot mijn onuitsprekelijke genoegen) dat ze er reeds lichtjes mocht op steunen. Wat een opluchting, ik verborg wijselijk mijn euforische gevoelens want dat zou kwalijk genomen kunnen worden.

’s Avonds is mijn madam haar laten wegen bij de slanklijners én geloof het of niet maar er was daar 600 gr. af, dat moet nogal een meniscus geweest zijn hé, en de dokter had er hem nog maar voor de helft uitgehaald.

En zodoende récupereerde mijn vrouwtje, mede onder mijn enthousiaste toespelingen over haar prestaties, en kan ze nu terug het heft in eigen handen nemen.

Dus, heren, wanneer je een vrouw eens in een zetel zie zitten, denk dan niet dat ze het gemakkelijk heeft hoor, want dan heeft ze waarschijnlijk reeds het driedubbele van het werk gepresteerd dan een van ons. Hoe ze het allemaal voor elkaar krijgen is mij een raadsel, bij deze dank ik mijn vrouwtje voor haar goede zorgen die ze mij nu weer geeft.

Mvg,