Bij mij en mijn madam is het ongeveer altijd tussen elf en half-twaalf als we gaan slapen, dat is “ons uur” zoals ze zeggen, soms gaat dat gepaard met een ietwat eigenaardige gewoonte vanwege mijn vrouwtje, én mijnen hond,… toch eens het vertellen waard.

Het is toch opmerkelijk van mijnen hond “Wolf” genaamd, wanneer het rond elf uur ’s avonds draait, begint hij onrustig naar mij of naar “vrouwtje” te kijken, je zou zweren dat hij vraagt “hebben jullie nu nóg geen vaak?”, nu komt het erop aan om niet te bewegen, nietske. Na speurend naar ons gezicht gekeken te hebben, zet hij zich recht en begint vol aandacht naar het tv-scherm te kijken. Ik heb mij al ontelbare keren afgevraagd hoe hij in godsnaam dat uur kan onthouden. Het is hetzelfde wanneer het nieuws gedaan is hé, dan krijgt hij namelijk een koekje van mij, wel… ewel, iedere keer, op de seconde na dat de presentator (trice) aankondigd “dit is het einde van het nieuws” of hij (zij) zegt iets anders…geenen vance, dienen hond gaat naar de kast waar de koekjes inzitten en staart héél intens vragend naar mijn gezicht, zonder verpinken, oren rechtop, onbeweeglijk staat hij daar…naar mij te staren, ge zoudt van minder de zenuwen krijgen, én dat duurt tot hij zijn koekje heeft hé.

Enfin een beetje later is de film gedaan waarnaar wij zaten te kijken, en zie… het is alsof Wolf dat toontje herkende, of hij zag die letterkes van onder naar boven lopen op het tv-scherm, want hij springt blaffend op (wij óók, van’t verschot) en staat kwispelstaartend te wachten aan de deur om naar buiten gelaten te worden. Vrouwtje met hond naar buiten om zijn plaske te doen en ik naar de wc om eveneens mijn laatste plasken te gaan doen hé, én daarna is het aan de beurt van vrouwke. In het naar boven gaan naar de slaapkamer hoor ik de microgolfoven aanslaan, ja… mijn madam heeft alwéér vergeten om haar avondthee op voorhand te verwarmen zie (ik geloof dat ongeveer alle vrouwen die ik ken moeten thee drinken om naar de koer te gaan…ze zijn kennelijk allemaal geconstipeerd). Ik zal mij wééral moeten wakker houden tot die thee afgekoeld en drinkbaar is, want ik mag niét slapen vóóraleer ik een “moel” gegeven heb hé, ja…dáár staat mijn madam op zulle, voor de mensen die niét weten wat een “moel” is,..ewel dat is een kus op de mond, een “tot” of “totje” voor de West-Vlamingen, mijn vrouwtje is namelijk van de kanten van Idegem (Iieeegèm in hun dialect) én tezamen met nog verschillende andere rare woorden en gewoonten was “moel” of een “moelleke”(een kleintje, rap gedaan) of een “MOEL” (tongdraai) wel een van de eerste woorden die ik leerde van haar. Want je moet weten, …mijn madam kán niet zonder, te pas en te onpas moet ze nen moel hebben, nu na zevenendertig jaar is dat wel ietsje geminderd, maar toch, vóór ze gaat slapen moet ze er zéker eenen hebben, soms twee als ze den eersten rap vergeten is.

Nu om verder te vertellen, ik lig nog steeds te wachten, luidruchtig geeuwend van de vaak, mét boomstammetjes tussen mijn oogleden om ze toch maar open te kunnen houden…ik hoor ze plotseling naar boven komen vragend “ben je nog wakker ventje?” alsof ze mijn geeuw niet gehoord heeft zeg, zelfs mijn gebuur heeft het gehoord. Ik murmel maar wat want mijn leed is nu nog niet gedaan hoor, nu moet ze zich nog ont-smincken, wassen, tanden poetsen, kleren weghangen, nog nen keer nen toer doen om te zien of alles goed afgesloten is…er zou eens een dief haar ventje moeten durven stelen zie…

Eindelijk beland ze in het bed , ik leg mijn hand direct op haar bil, want dát is nu iets wat ík niet kan missen zie, die bil, in de zomer leg ik er alleen mijn hand op en in de winter kruip ik er helemaal onder, anders kom ik moeilijk in slaap, én wanneer ik braaf geweest ben legt ze haar rechterborst ook nog op mij.

Ik wil haar nen “moel” geven maar…ze kijkt naar mijn gezicht en ze begint me daar te lachen, te gieren van het lachen, naar mijnen kop wijzend,…ik begon al ongerust mijn hoofd te betasten, of alles nog op zijn plaats stond,  maar het kwam er met gorten en stoten uit, ik heb namelijk de gewoonte om mijn kussen recht te zetten achter mijn hoofd, nu dat kussen was zeker een beetje teruggevallen (het is er zo een met korrels in) én ik zag er precies Napoleon uit, althans volgens mijn madam. Ik begon me al serieus belachelijk te voelen en met een “bedremmeld” gezicht wilde ik haar terug dienen “moel” geven, maar iedere keer dat ze haar lippen wilde uitsteken om hem terug te geven schoot ze in de volgende lachbui, echt de slappe lach kreeg ze. Je moet maar eens proberen hé, je lippen bijeen houden wanneer je moet lachen… dat lukt dus echt niét hoor. Ja, nu moet ik er alleen nog op letten dat ik mijn arm niet per ongeluk over haar gezicht leg terwijl ik slaap…ik heb dat eens gedaan en…patat, ik krijg me daar een béét in mijn arm…een béét, ik wipte van ’t verschot een halve meter de lucht in…kwam weer naar beneden…op de lattenbodem die anders maar nèt mijn bescheiden gewicht kon dragen,…en nu hélemaal niet meer, en …”beng” al die latten eruit, op de vloer, gevolgd door “bibi”…ook op de vloer, daar lag ik…op mijnen arm zuigend naar dat plafond starend, mij afvragend wat er eigenlijk allemaal gebeurd was, toen…een héél eind boven mij verscheen het slaperige gezicht van mijn madam vragend “en wa doe è gij daar benéén?” waarop ik verontwaardigd antwoordde mét een iel stemmetje “ én hèt gíj mij gebéten!!!” waarop ze verdacht bedeesd, peinzend, langzaam repliceerde “ik was een aan’t dromen da’k én kalkoenebille aan ’t eten woaren”…

Dat was nu de tweede maal dat mijn lieftallig vrouwtje mij beet. De eerste maal was in Rudescheim, na ettelijke (zéér veel) flessen rijnwijn waarvan mijn madam er toch een paar teveel van (om bescheiden te blijven) gedronken had, moest ik haar dragen…, én op de weg naar onzen “fremden zimmer” kwam ik die drie fonteinen tegen…( al wie daar nog geweest is kent die wel), én daar het nog een héle klim naar boven was, had ik het lumineuze idéé????? om mijn vrouwtje te verfrissen,… een beetje haar hoofdje koel houden hé, door haar kop volledig onder te dompelen in dat ijskoud water…maar…als een furie vloog dat hoofdje uit dat water…ik wilde ze troostend vastpakken…maar ze dacht wellicht dat ik een wréédaardig monster was (ze zag niét echt goed meer hé) én ze béét daar in mijn schouder hé…écht bijten hoor, een héél stuk vlees eruit hé, ik heb nooit geweten of ze dat stuk werkelijk opgegeten heeft of teruggespogen in dat fontein…. Enfin ’s anderendaags heeft ze die wonde dan maar beschaamd, discreet verzorgd, ik kón daar toch niet mee naar den dokter lopen hé…hoe zou ik dát moeten explikeren. ‘Sedertdien ben ik danig beducht van die mond van mijn madam…je kunt gaan denken wat ik moet uitstaan als mijn vrouwtje soms “andere” dingen i haar mond neemt….

Ewel terug naar het heden…de buren dachten “wisten zeker” dat we een “beetje” zot aan het worden waren.

Uiteindelijk lukte het toch hé en met een tevreden lach, zachtjes knorrend dommelde mijn madam in, ….waarschijnlijk van Napoleon dromend…en ik van madame de Pompadour…

Mvg,