Eindelijk ben ik er weer, na in augustus enorm gesukkeld te hebben met mijn computer (crash à panikeren, mijn haar uittrekken, zot worden, eerst alles kwijt en na dagen, weken zoeken, alles terug), van pure alternatie en tien jaar ouder, dan maar een week verlof gaan nemen in Frankrijk. Maar een ongeluk komt nooit alleen hé, want tot overmaat van ramp was daarna Kathleen voor twee weken gesloten…..Tweeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeken.

Ons madam (Kathleen) was er tezamen met ons reserve madam (Anneke) van onder getrokken naar Turkije voor een uitgebreide vakantie, alle zon hadden ze hierbij van hier meegenomen naar ginder zodat wij hier twee weken in de regen hebben gezeten. Kun je je dat voorstellen, een volle drie weken heb ik mijn stek aan den dis moeten missen. Een volle drie weken heb ik niet in de decolleté van Kathleen en Anneke kunnen kijken én bovenal,….drie weken géééén heerlijk bier met liefde getapt, in de ogen lonkend, voor mijn neus gezet gekregen….

Dit gezegd zijnde, zit ik zo eens na te denken wat er de voorbije drie maand allemaal gebeurd is in de Vogelzang.

Ondertussen is Kathleen haar voet terug in orde, ze kan weer met stappen van twee meter door het café flaneren, maar…ze heeft weer last van haar rug, zo direct na een verlof is dat toch efkens verdacht hé, de habitués zijn er stillekes van overtuigd dat ze zich in Turkije weeral eens volledig laten gaan heeft hé, ze heeft daar zeker de bloemekes zwaar buitengezet en die kleine “Turkskens” eens de “flamenco” leren dansen met haar heupen en borsten zwierend tezamen met Anneke….mijn fantasie slaat weer op hol zie.

Het hondje van L (zie vorige vogelzanger) is ondertussen geopereerd én tot verwondering van sommigen, volledig hersteld.

Luc heeft het verschot van zijn leven opgedaan, dat ging zo:

Gedreven door een razende honger is Luc op zoek naar iets om te eten, iets waar hij niet teveel werk aan heeft zo…en plots ziet hij daar een doos staan mét de lekkerste gerechten op getekend…hij had het gevonden hé, een pasklare maaltijd, hij neemt dat pak….doet de deur van de microgolf open…legt die doos daarin…deur dicht, op maximum, drie minuten en wachten…er kwam daar toch een beetje rook uit…ja, dat zal dan al klaar zijn hé, hij haalt dat pak uit, opent dat, en wat ziet hij….kolen, rokende kolen in de plaats van heerlijk eten…hij had toch wel een “instant barbecue” willen opeten zekers, van ’t verschot heeft hij dan maar een been van den hond opgegeten.

Die vervloekte barkruk staat hier ook nog altijd. Je moet weten dat al de barkrukken in het café mét leuning zijn hé…uitgenomen één…die heeft géén leuning, met het gevolg dat er daar geen mens wil opzitten hé. Je moet je eens inbeelden…je zit op jou kruk gezapig de ene na de andere pint te drinken, ze smaken, je voelt je goed…en van pure gelukzaligheid leun je heerlijk achteruit diep in de ogen kijkend van Kathleen…ogenblikkelijk een verdieping lager, je mag het niet dromen dat je dát overkomt hé…dus wij (de habitués) zitten niét op die kruk, met het gevolg dat tegen ’s avonds die kruk zeker tien keer de ronde van het café heeft gedaan onder de ogen van een gniffelende Kathleen.

Er is ook iets ernstigs gebeurd in de Vogelzang, enfin het kon ernstiger geweest zijn. In het café wordt regelmatig aan “nagelen” gedaan, voor de mensen die dat niet kennen, dat is een grote boomstam die in het café staat, de spelers moeten daar een grote nagel inkloppen met een klauwhamer, het komt erop neer dat je niét de eerste mag zijn die de nagel er volledig inklopt maar ook niet de laatste.

En ja…R. ging ook eens mee doen hé, R. is een grote flamboyante man, een man van de wereld zoals ze zeggen hé, een die atijd klaar staat voor een grapje. Het spel was spannend, zéér spannend…hij moest nog één slag doen zie…hij haalt uit, zijn rechterarm omhoog, spieren tot barstens toe gespannen, die gevaarlijke klauwhamer vastgeklemd in zijn hand, hij buigt zijn hoofd vooruit om beter die kop van de nagel te zien…(nu komt er een moment van spanning hé…ik schrijf niét verder vooraleer je die spanning kunt voelen tot in je blaas, ga nu efkens pissen…ok), die hamer komt (zoeft) naar beneden om zwaar die kop van die nagel te raken maar in die baan zit iets anders in de weg…ook een kop…een andere van vlees…met zeer weinig haar op…en patat hé niet meer te ontwijken hé… met die klauw in de kop hé…dienen andere nagel bleef onaangeroerd fier rechtop staan…en R was verweesd aan het zoeken waar zijn hamer was, uiteindelijk hebben ze er die hamer terug uitgehaald hé, Kathleen vond het géén zicht…den 100 gebeld en weg was R. Al bij al viel het naderhand allemaal nog goed mee, met een draadje of veertien was alles terug dicht… en het stond hem nog redelijk goed ook, het was alsof hij terug een beetje haar had…. En nu houden wij hem een beetje discreet in de gaten hé…ze zeggen niet voor niets “hij heeft een klop van den hamer gehad” hé.

Allee tot ziens maar weer hé,

Eindelijk ben ik er weer, na in augustus enorm gesukkeld te hebben met mijn computer (crash à panikeren, mijn haar uittrekken, zot worden, eerst alles kwijt en na dagen, weken zoeken, alles terug), van pure alternatie en tien jaar ouder, dan maar een week verlof gaan nemen in Frankrijk. Maar een ongeluk komt nooit alleen hé, want tot overmaat van ramp was daarna Kathleen voor twee weken gesloten…..Tweeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeken.

Ons madam (Kathleen) was er tezamen met ons reserve madam (Anneke) van onder getrokken naar Turkije voor een uitgebreide vakantie, alle zon hadden ze hierbij van hier meegenomen naar ginder zodat wij hier twee weken in de regen hebben gezeten. Kun je je dat voorstellen, een volle drie weken heb ik mijn stek aan den dis moeten missen. Een volle drie weken heb ik niet in de decolleté van Kathleen en Anneke kunnen kijken én bovenal,….drie weken géééén heerlijk bier met liefde getapt, in de ogen lonkend, voor mijn neus gezet gekregen….

Dit gezegd zijnde, zit ik zo eens na te denken wat er de voorbije drie maand allemaal gebeurd is in de Vogelzang.

Ondertussen is Kathleen haar voet terug in orde, ze kan weer met stappen van twee meter door het café flaneren, maar…ze heeft weer last van haar rug, zo direct na een verlof is dat toch efkens verdacht hé, de habitués zijn er stillekes van overtuigd dat ze zich in Turkije weeral eens volledig laten gaan heeft hé, ze heeft daar zeker de bloemekes zwaar buitengezet en die kleine “Turkskens” eens de “flamenco” leren dansen met haar heupen en borsten zwierend tezamen met Anneke….mijn fantasie slaat weer op hol zie.

Het hondje van L (zie vorige vogelzanger) is ondertussen geopereerd én tot verwondering van sommigen, volledig hersteld.

Luc heeft het verschot van zijn leven opgedaan, dat ging zo:

Gedreven door een razende honger is Luc op zoek naar iets om te eten, iets waar hij niet teveel werk aan heeft zo…en plots ziet hij daar een doos staan mét de lekkerste gerechten op getekend…hij had het gevonden hé, een pasklare maaltijd, hij neemt dat pak….doet de deur van de microgolf open…legt die doos daarin…deur dicht, op maximum, drie minuten en wachten…er kwam daar toch een beetje rook uit…ja, dat zal dan al klaar zijn hé, hij haalt dat pak uit, opent dat, en wat ziet hij….kolen, rokende kolen in de plaats van heerlijk eten…hij had toch wel een “instant barbecue” willen opeten zekers, van ’t verschot heeft hij dan maar een been van den hond opgegeten.

Die vervloekte barkruk staat hier ook nog altijd. Je moet weten dat al de barkrukken in het café mét leuning zijn hé…uitgenomen één…die heeft géén leuning, met het gevolg dat er daar geen mens wil opzitten hé. Je moet je eens inbeelden…je zit op jou kruk gezapig de ene na de andere pint te drinken, ze smaken, je voelt je goed…en van pure gelukzaligheid leun je heerlijk achteruit diep in de ogen kijkend van Kathleen…ogenblikkelijk een verdieping lager, je mag het niet dromen dat je dát overkomt hé…dus wij (de habitués) zitten niét op die kruk, met het gevolg dat tegen ’s avonds die kruk zeker tien keer de ronde van het café heeft gedaan onder de ogen van een gniffelende Kathleen.

Er is ook iets ernstigs gebeurd in de Vogelzang, enfin het kon ernstiger geweest zijn. In het café wordt regelmatig aan “nagelen” gedaan, voor de mensen die dat niet kennen, dat is een grote boomstam die in het café staat, de spelers moeten daar een grote nagel inkloppen met een klauwhamer, het komt erop neer dat je niét de eerste mag zijn die de nagel er volledig inklopt maar ook niet de laatste.

En ja…R. ging ook eens mee doen hé, R. is een grote flamboyante man, een man van de wereld zoals ze zeggen hé, een die atijd klaar staat voor een grapje. Het spel was spannend, zéér spannend…hij moest nog één slag doen zie…hij haalt uit, zijn rechterarm omhoog, spieren tot barstens toe gespannen, die gevaarlijke klauwhamer vastgeklemd in zijn hand, hij buigt zijn hoofd vooruit om beter die kop van de nagel te zien…(nu komt er een moment van spanning hé…ik schrijf niét verder vooraleer je die spanning kunt voelen tot in je blaas, ga nu efkens pissen…ok), die hamer komt (zoeft) naar beneden om zwaar die kop van die nagel te raken maar in die baan zit iets anders in de weg…ook een kop…een andere van vlees…met zeer weinig haar op…en patat hé niet meer te ontwijken hé… met die klauw in de kop hé…dienen andere nagel bleef onaangeroerd fier rechtop staan…en R was verweesd aan het zoeken waar zijn hamer was, uiteindelijk hebben ze er die hamer terug uitgehaald hé, Kathleen vond het géén zicht…den 100 gebeld en weg was R. Al bij al viel het naderhand allemaal nog goed mee, met een draadje of veertien was alles terug dicht… en het stond hem nog redelijk goed ook, het was alsof hij terug een beetje haar had…. En nu houden wij hem een beetje discreet in de gaten hé…ze zeggen niet voor niets “hij heeft een klop van den hamer gehad” hé.

Allee tot ziens maar weer hé,