Het is mij weer eens overkomen, ik heb ruzie met mijn madam. Het is
namelijk zo dat ik soms (niet dikwijls) durf "plakken" op café met de
vrienden, en op "zwarte" zondag na nieuwjaar was het weer eens zover dat mijn horloge bleef stille staan, de klik in mijn hoofd was omgedraaid in de verkeerde richting en de "ouwe" (zo voel ik mij nu toch) zou eens op
gepaste wijze nieuwjaar vieren met de vrienden, het kon weer niet op, en
onder begeleiding van de gepaste dranken, muziek en zang hebben wij onze jarenlange vriendschap herbezegeld en nog eens herbezegeld en nog eens.., we kunnen reeds jaren verder. Uren nadien en in een euforische bui, enigszins (alleszins) onzeker stappend ben ik uiteindelijk toch thuis
geraakt. Voorzichtig mijn vest uitgedaan en nu mijn schoenen; indien jullie reeds in dezelfde toestand verkeerd hebben, weten jullie dat dit niet
evident is om zomaar die schoenen uit te krijgen, die voeten staan ongeveer een kilometer onder je hoofd, je moet voorover buigen, "diep" voorover buigen waarbij het evenwicht compleet uit balans is, na in de laatste seconde mijzelf waardig van een aanvaring met de gootsteen gered te hebben, kom ik tot het "verre" besef dat mij dit op deze manier niet zal lukken. Mijn been opheffen tot ik aan mijn schoen kan.is ook geen optie. Dan maar op een taboeretje gaan zitten.die voeten zijn al een halve kilometer dichter gekomen, met een laatste krachtinspanning, met één hand angstvalling de gootsteen vasthoudend lukt het. Waardig ga ik nu naar boven waar mij een confrontatie wacht met mijn edele echtgenote. Ze zit naar de TV te kijken en op mijn vriendelijk " hallo" wordt niet gereageerd, ik krijg alleen een blik die zelfs satan uit zijn hel zou jagen, oei oei, de euforie is compleet verdwenen, ik ga stilletjes in de zetel zitten met de intentie om ook een beetje TV te kijken (zo van gezellig samen te zitten), maar de temperatuur naast mij is onder nul gedaald, diep onder nul, ik weet niet meer wat het absolute nulpunt is maar het zal er niet ver boven liggen. Toch maar braafjes naar die TV kijken,. er is iets met dat scherm, het zwalpt van de ene naar de andere kant van mijn gezichtsveld, het is zooo vermoeiend voor mijn ogen dat ik ze amper open kan houden, het is tijd voor mijn bed, nu uiterst voorzichtig en discreet verdwijnen zonder tegen de zetels en de deuren te lopen. Na nog een half uur gesukkeld te hebben om mijn kleren uit te krijgen, probeer maar eens een broek af te krijgen waar ge op zit, kon ik eindelijk slapen.
 "D" day plus 1:
 's Morgens vroeg opgestaan met een hoofd dat ik hier niet zal beschrijven, zet ik eerst koffie voor mijn vrouwtje, kwestie van haar in een betere stemming te krijgen, en ik leg haar vitaminepilleke klaar met een glas water. Een beetje later hoor ik haar de trap afkomen., ja nu komt ze binnen, oei,oei, die blik is nog dezelfde als gisteravond, ik begin er al
uit te zien als een rasechte jachthond, mijn oren naar beneden,
onschuldig(??) kijkend en mijn "staart" tussen mijn benen zit ik discreet
naar een kruimelke brood te kijken die voor mij ligt. Het is nu de moment
om uitermatig tactvol te zijn, onzichtbaar eigenlijk,. maar dat lukt niet,
van geen kanten. Na een eerste en laatste vraag van " WAAROM DOET GE DAT EIGENLIJK???" , repliceer ik met een schuchter "sorry", want ieder excuus, weet ik, zal niet in dank afgenomen worden. Maar dan begint het.., een serenade van jewelste krijg ik daar naar mijn hoofd, (een hoofd die er voor het ogenblik aan geen kanten tegen bestand is), na een half uur is dat kruimelke brood reeds véél groter geworden, of is het "ik" die kleiner geworden ben? Ik heb hoog nodig een Alka Seltzerke nodig, maar dat lijkt mij niet het juiste moment. Na één vol uur, een helemaal vol uur, begin ik mij af te vragen of ik dat vitaminepilleke beter niet had gegeven. Stopt het,.Nog een laatste vraag,. "waarom zegt ge nu niets?". Ik zou er , indien ik al had gewild, geen gebenedijd woord tussen gekregen hebben, ik heb dan maar nogmaals "sorry" gezegd. 
En dan was er stilte, een stilte die welkom was voor mijn gemarteld hoofd,
maar een stilte die je voelt!!! Die je kunt horen zelfs!!!
 "D" day plus 2:
 Dit is rap geschreven … STILTE
 "D" day plus 3:
 Neutrale conversatie is mogelijk., ik voel dat mijn madam aan het ontdooien is, mijn ballingschap is bijna over.
 "D" day plus 4:
 s'Morgens opgestaan, terug een koffieke klaar gezet, dat vitaminepilleke
voor alle zekerheid maar achterwege gelaten, ze staat op, ik in angstige
afwachting.. En zowaar ik krijg een ochtendzoen, mijn euforie is
onbeschrijfelijk, maar ik mag dat niet direct laten merken, want anders
denkt ze dat ik er te gemakkelijk vanaf gekomen ben.
 "D" day plus 5:
Ik ben terug een gelukkig man, met een poeslief vrouwtje die ik zo graag
zie.
 
Getekend,
 
Een gelukkige getrouwde man die het soms niet altijd beseft. (sorry)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />