Enkele weken terug had mijn vrouw reeds last van een pijnlijke knie, dat kwam op en dat ging dan voor onbepaalde tijd terug weg. Maar na een dagje stappen in Brugge en een nachtje serieus doorzakken met dans en plezier waarbij vermoeidheid van geeen kanten een rol speelde, was die knie danig over zijn toeren dat die pijn niet meer weg ging. Er stond niets anders meer op dan naar de dokter gaan hé, met resultaat dat de dokter met al zijn wijsheid bevestigde dat die lieve, mooie knie van mijn madam een voetbalknie geworden was die dringend moest geopereerd worden.

En zo gezegd zo gedaan hé, die dokter had er maar een kwartje uur werk aan en met de raadgeving van “ge moogd er één week niet op staan en drie weken niet werken en binnen vijf weken moet ik je terug zien en het is zoveel…; mocht mijn madam beschikken. Voor hem was de kous af….maar voor mij niet, het begon pas zelfs… hier mijn wedervaardigheden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik s’avonds terug achter mijn vrouwtje naar die dagkliniek, toch enigszins ongerust want je hoort van alles vertellen hé, ze kunnen een been afzetten wanneer je alleen voor een zere teen komt, of ze behandelen het verkeerde been…enfin daar toegekomen zag het er op het eerste gezicht goed uit, en uiteindelijk na een grondige inspectie van mijn madam haar ledematen …op het tweede gezicht ook. Maar ja op dat vijfde verdiep hadden ze géén rolstoel, terug naar beneden aan de ingang, had de verpleegster vriendelijk gezegd, ze had er wel niet bijgezegd dat ge daar ook moest geld insteken, en ik met een briefje van twintig euro aan de helft van die kliniek gaan vragen of ze konden wisselen, uiteindelijk lukte dat, en nu rap naar die rolstoelen,…maar het was weer vandatte hé, ik kwam daar juist op een ogenblik aan dat de helft van het vijfde verdiep eveneens een rolstoel gehaald had, met als resultaat…géén rolstoel, wel een verloren winkelkarretje van den Aldi (hoe kwam dat hier verdomme), ik was reeds aan het bekijken hoe ik mijn vrouwtje op een deftige manier in dat karretje zou krijgen, toen plots van buiten een madammeke binnen gereden kwam met …ja een lege rolstoel, ik met een brede smile op mijn gezicht naar dat mens met mijn euro in mijn handen, die euro in haar handen gestopt en weg was ik, mèt kar, zo fier als een gieter. Het was er een van voor den oorlog geloof ik. Terug naar het vijfde, mijn vrouwtje daar zachtjes ingezet, maar dat been mocht niet plooien en ik vond eerst niets aan die verdomde stoel waar ze haar been kon opleggen. Uiteindelijk lag ik op mijn rug onder die stoel én vond ik daar een systeem onder om naar voor te schuiven. Ok nu zo rap mogelijk weg. Maar hebt ge al eens iemand rondgereden waarvan dat been recht vooruit ligt? Het is alsof die voet een kilometer voor u ligt, eerst en vooral moet ge zien dat ge nergens tegen stoot, dat zou maar al te pijnlijk zijn, bij iedere draai zwiert dat been overal naartoe waar het niet moet, ik geraak ,reeds met het zweet op mijn gezicht, aan de lift, op dat knoppeke geduwd en wachten maar, argwanend loerend naar nog twee rolstoelgebruikers die gevaarlijk dicht bij mij staan, ik verdenk ze ervan dat ze mij willen voorbijsteken want er kan er maar één tegelijk in die lift. Pfoeitt, de lift gaat open, ik vlieg daarin maar moet plots enorm remmen want die voet zit daar weer een kilometer voor mij uit reeds tegen de achterkant van de kooi, de achterkant van mijn vrouwtje zit er ook in, maar…mijn voorkant geraakt er niet meer bij en mijn achterkant uiteraard ook niet hé. Dan maar zijwaarts ertussen gewrongen, mijn buik eerst op mijn madam haar hoofd geplooid en ja, zo ging het maar net. Nu sta ik toch wel geprest met mijn achterkant tegen die knop zeker om naar beneden te kunnen, op de tast mijn hand achter mijn rug, al die knopkes ingedrukt, ondertussen waren al al de knoppekes van mijn vest eraf gesprongen, en we waren weg, eerst naar boven dan een verdiep lager, nog een verdiep, nog twee verdiepen en uiteindelijk beneden. Nu rap mijzelf uit die lift geperst vooraleer hij terug aan een estafettetocht begon, mijn vrouw niet vergeten, en naar buiten hé. Maar dat is ook niet simpel, er staat daar namelijk een gigantische draaideur te draaien, ik bekijk mezelf en ik bekijk mijn geladen rolstoel met dat been recht vooruit, hoe moet ik dat in godsnaam arrangeren? Dat zal een kamikazetocht worden denk ik. Ik duw mijn vrouw daar alleen in en ik zal in het volgende compartiment stappen hé, we zijn aan het ronddraaien en aan het ronddraaien, ik kan er niet meer bij. Dus ik er buiten uitgesprongen en wachten tot mijn vrouw nog een toertje gedaan heeft en dan met de voet eruit getrokken, allemaal in een uitzonderlijk hoog tempo anders was die voet alsnog geamputeerd. Nu de auto in en naar huis waar het vervolg van mijn wedervaren in deel twee te lezen is.