tien jaargetijdengedichten





voor Sarah
die al té goed veel begrijpt

Verwacht mijn stem niet meer
als die is voorafgegaan door het drinken.
Verlang niet meer naar een handvol troost
als ik die niet eens meer kan geven.
Verlaat u niet op dit geschrift
dat slechts schuw zichzelf verklaren wil.

Eriek Verpale (Op de trappen van Algiers)

De herfst kondigde zich vroeger aan dan andere jaren. Het speet me geenszins. Ik hield niet van de zomer met zijn eindeloze dagen en zijn halfklare nachten.

Hubert Lampo (De duivel en de maagd)





LENTE
(april-mei)

Lente kondigt zich loom en pijnlijk aan.
Winter wordt in de rug geschoten. Waar
is het seizoen dat me zo dierbaar is?
Met gewone woorden. Met míjn waarheid.

Licht: verblinding. Transparantie.
Ademen: constante zelfopoffering.
Poëzie: een nuttelozer poging nog
tot verzet: dood al té dichtbij.




LENTE
(mei-juni)
     voor Sarah zonder wie leven zinloos is

Nacht van doorgedreven spanningen.
Overuren. Zon weerkaatst geen zee.
Geen zwaargewogen woord. Vingers
op mijn dochters lippen. Zij lacht:

het wordt zomer. Ik wacht af, angstig.
Mijn ongeduldige tong probeert nog
het woord te hertalen. Maar elke nacht
wordt het moeilijker slapen en





ZOMER
(juli-augustus)

Luisteren naar de lafheid van dit seizoen
wil ik niet. Ik zoek de winterse vrede
en de bewoonbaarheid van plaatsen:
elke kamer is een leefbaar uurwerk.

Zomer echter: elk horloge een ruimte
waarin gehaat wordt. Woord na woord
wordt het leven gevoelloos ontmanteld.
Hoop is ondraaglijk. Zelfs




SEPTEMBER
(herfst)

Welkom is de herfst. En vol goede wil.
Voor zijn schoot kniel ik en denk:
zacht wordt mijn verdriet en draaglijk
bijna. Rust brengend. Toch blijft

lucht té zuiderse zee zijn: taal
is schreeuwerig en pijnlijk nog.
Gelukkig komt eindelijk uit de verte
een woord. Moeizaam. Maar overtuigend.




OKTOBER
(herfst)

Dit is de maand van lange, slanke vrouwen
in wie heimwee werkelijkheid dreigt te worden.
Het woord is weergekeerd: jij, hét woord
onder woorden. Zo heb ik je herkend, tenslotte.

In een witte nacht ben je heilzame ziekte
en slapeloosheid, genezer en moordenaar.
Eenzaamheid en moment. Schaduw en houvast.
Ontwenning. Drank. Zo heb ik je erkend.

NOVEMBER (herfst)

Herfst. En de deuren openen zich
ongevraagd. Ongehoord dit seizoen
dat nooit geloofd wordt. Onbemind
de winderige, steeds steelse stilte.

Onbegrepen het enige en helende woord
dat ik verkondig, de zalvende aarde
die mijn nerveuze vingers herkleurt
tot gevoelens die afstandelijk leven.





DECEMBER
(winter)
     voor meter

Verfijnd is dit seizoen dat winter heet,
waarin we hand in hand gaan. Je leert
me zachter te praten. Met tederheid. Lach
is geen onhoudbare angst. Anders dan

mijn poëzie die nooit helen zal. Alleen
messen slijpen en harden kan ze. En toch
kan die pijn, dat gedicht je even maar
voor één enkel ogenblik terugbrengen.





JANUARI
(winter) 

De winter van je ogen laat de nacht
wit van onbesprokenheid open gaan.
Je speelse stem bevrucht mijn vingers:
woord na woord (Na vers. Na gedicht.).

Soms is die taal te ongenadig hard
nog. Maar ja, wat kan ze anders zijn
dan wapen dat zelfs met de glimlach
durft te moorden. Ook winter is pijn.





FEBRUARI
(winter)
     voor vader

Dé maand van verduldzaam duister
en aanhoudende dronkenschap. Ik meen
onkwetsbaar te worden: gisteren
én vandaag én overmorgen. Het woord

is mijn laatste en trouwe gezel. Waarom
taal aanbidden en weten dat geloof
pijn alleen maar zwaarder maakt.
Waarom toch zwanger zijn van poëzie?





MAART
(winter)

Voor de vrouw die het koud heeft,
is dit seizoen van voeten warmen
niet zo onaangenaam als ze wel eens
in een kwade bui beweert. Voor mij

is het glasscherven stukken weer
tot spiegel te maken en van alleenzijn
niet langer de eenzaamheid te voelen.
Wel heimwee naar een stille lach.