aan mijn meter en grootvader, 
       mijn ouders,
       mijn schoonouders,
       Lieves grootouders.




[TITELLOZE ‘CYCLUS’]





GEDICHT VOOR MEZELF

als de wind takken afkraakt
en zand opstuift
als de regen dammen breekt
en oogsten vernielt
als de droogte akkers verdort
en in tweeën splijt
als het vuur huizen platbrandt
en mensen verdeelt

als ik eindelijk nog eens
een gedicht schrijf,
zal niemand ernaar kraaien

dat hoeft ook niet





HALLE WEGGEBORGEN IN DE ZENNEBOCHT [cyclus]
(vijf gedichten opgedragen aan Ghislain Laureys)





(halle) stad van de gotische basiliek waarvan het grauw
te grauw is. de handelshuizen van het marktplein
beletten veel bedevaarders het zwangere godshuis
(mariahuis) binnen te treden. de mond van de maagd
is geen lach meer: ook zij gelooft niet langer in overtuiging

de ogen van de vrouwen geen kleurrijk vuurwerk
zoals gesluierde meisjes uit tunesië
die elke rimpel in hun schaamteloos lichaam verbergen.
dof klinken ze zoals het ritme van de tamtam
aangegeven door de vinger loze leprazanger

trager de mannen loom door bier en te veel dromen.
hun gevoelloze huid proeft al jaren niet meer
de kussen van het nichtje dat nieuwjaar wenst.
enkel een bruine meisjesborst brengt nog schittering
in hun stoffige en gedoofde ogen





(stadhuis) nauwelijks ademend verheft het zich
boven de bloedende druiven op straat.
het geurt naar renaissance en ruikt naar frans.
huisdeuren en gouden raamopschriften
zijn zonder tijd. geen besef ervan.
het justitia-beeld van godebski
probeert vergeefs recht en tijd levend te houden.

Godebski: 19de eeuws Russisch beeldhouwer die de beelden
"waarheid" en "rechtvaardigheid" van het Halse stadhuis maakte.





(de toren van de halse basiliek)
dagjesmensen kijken
naar de trotse toren
die onaantastbaar prijkt
hoog boven de kronkelende straatjes.
hij wordt ten top gedreven
door mannelijke gotische lijnen
en bekroond met de barokke lantaarn.
galmgaten strooien het beiaardgeklingel
als het rennen van lichtvoetige kinderen
over de roestkleurige daken.

marktkramers en winkeliers
horen niet de kleurige klanken
van de zingende beiaard
en zien niet de statige schoonheid
van de machtige toren.

enkel een meisje van amper 12
met grote zachte ogen
kijkt bewonderend omhoog
en neuriiet het liedje mee.

wie (wat) maakte de andere mensen blind?





(de fransklinkende fazant) nacht. en elk raam is zwart.
toch zont het plein languit en in overvloedig licht.
straatverlichting. voor de rest donkere gevels. of toch niet.

aan de overkant van het plein 2 verlichte ramen:
een laatste pils voor het slapengaan, een ultieme verdoving.
het binnengaan een plotse verwarring. weerkaatste gezichten.

spiegels. ze geven alles prijs. net als dronken woorden.
alles wordt geopenbaard: een apokalyptisch tafereel.
spiegels verbergen niet zoals binnensmondse woorden wel.





(karnaval)

1
marktkramers en schreeuwende venters
verkrachten het marktplein, die sacrale plaats,
waar straks zotskappen en cynici
hun dagelijkse gareel
met plezier zullen afleggen

2
de levenloze stad
nog op zichzelf geborgen,
de lijkwitte stilte
wordt verscheurd
door een onwezenlijke lach

confettigewijs
zwelt het lachen aan
tot een atoomontploffing:
karnaval viert weer eens
springtij

3
de uitgelopen clown
staat voor de spiegel
zijn neus verlopen tot roze
zijn wit verdwenen
en zegt zijn gedicht op





LOSSE GEDICHTEN [afdeling]





DE SCHEEPJES IN DE BAAI VAN HAMMAMET

er liggen veel scheepjes gemeerd
aan de verlaten kaai
in de baai van hanmamet

verloren in het zand ligt
een vis met de zon te spelen
zijn ogen glazend naar de kim

vissers zijn er niet. ook zij lopen
gekleed in boernoes door de medina.
met tapijten is meer te verdienen

‘s nachts varen ze uit.
niemand mag weten dat ze nooit
een wonderbare visvangst hebben





BRUSSEL

de toren van het stadhuis
verbergt zich achter stellages.
de renaissance-huizen
verschuilen zich achter roestige gevels.
een brandweerladder
vleit tegen het broodhuis aan.

waar is de bloedige tijd
van alva en egmont?





met een staf vol tovertekens
gedichten in een vreemde taal
trek ik een cirkel om me heen
en zet mijn koptelefoon op
waarin stilte speelt

zo stil
zo misterieus
speelt de stilte
een melodie
die inspireert





DE SCHREEUW VAN EDVARD MUNCH

een rat knaagt gangen
in mijn lijf. ook mijn stembanden
worden opgepeuzeld.
als dessert. schreeuwen
doe ik contesteren
maar zelfs versterkers helpen
niet. ik word niet gehoord.
mijn mond een holte
waarin mijn tong beweegt
waaruit geen klank komt.
klankloos schreeuw ik.
gedachten schieten voorbij
aan lichtsnelheid
kunnen zich niet verwoorden.
mijn oordeel is geluidloos.





terwijl de pick-up
de beatles’ all you need is love draait,
braakt de radio het bericht
van weer een nieuwe joodse vergeldingsactie
door de luidspreker





BRUSSEL VOOR DE PROVENCE RUILEN

door mijn stenen venster kijk ik uit
over een koningsmausoleum bekruisde naalden
de olierivier hersenloze dwergen:
ik walg ik voel me helemaal afknappen

een bijtende rioolstank drukt me
tegen de metaalkoude grond.
mijn hoofd raakt zoek in de modder:
ik kots de rottende aarde onder

mijn afgetakelde lichaam laveert toch nog
tussen noord en zuid stad en dorp
dood en leven, lavendel

lavendel, door een zachte vrouwenhand
overal uitgestrooid, wint de strijd:
de wip helt zuidelings over




LEGERDIENST IN SOEST, DUITSLAND

het bier in de pint daalt
de geur van krokante frieten
vult het kalme café
de beatles spelen op de achtergrond

toch voel ik me zonder haar
hopeloos alleen





mijn tranen schitteren niet in zonlicht
en bevuilen mijn wangen niet.
ik ween slechts achter gesloten ogen.
ik probeer mijn lome verdriet
zo goed mogelijk te verbergen.

ik verkleed me in lach
en beantwoord elk lachsalvo met lach.
ik vlucht weg in de liefde,
in poëzie (ja, ik noem dit poëzie)

de pijn wordt slechts erdoor verergerd
bij elke stekelige herinnering,
bij elke trilling van mijn stem.




VLAANDEREN

voor dit land
van 4 seizoenen
op 1 enkele dag
zal ik vechten
tegen windmolens
en addergebroed





DE SEIZOENEN [cyclus]




LENTE

de lente is nog stil. schuchter.
enkel het vallen van de regen.
zelfs vogels schuilen onder dakgoten.

toch vergrootglaast het dubbele raam
een zonderlinge zonnestraal
die het tafelblad warm kleurt.

op tafel: een franse golden in een mand.
teken van vernieuwd leven
dat slechts dood aahter zich laat:

een vettige witte made





ZOMER

rondslenteren op de openluchttentoonstelling
positie innemen ten opzichte van sculpturen

"het belang van licht en schaduw
is zeker niet te onderkennen"
zegt een schijnbaar ingewijde wat verder
tegen zijn knikkende volgelingen

later op het terras observeer ik
het spel van licht en schaduw met mijn pils





HERFST

de zomer is achtergelaten.
onwetende stralen
prikken door de mist
veranderen mijn kamer
in clair-obsur.
de wijn op vervondels schilderij
bevat enkel nog de bodem;
aardappelen en bloemkool
blijven onaangeroerd.
de boeken in de kast
krommen kouwelijk hun rug.

Henk Vervondel: een schilder uit Diest van wie ik een schilderij bezit (2 kommen, aardappelen, bloemkool en een halflege wijnfles in donkere, maar zachte kleuren).





WINTER 
     voor mijn grootmoeder

omstreeks 19.30 uur schakelt ze
de 2de hands zwartwit TV aan
wacht angstig op de weerman
die gelukkig weer geen sneeuw voorspelt

blijgezind ontkleedt ze zich
en sukkelt de trap naar boven op





[TITELLOZE ‘CYCLUS’]





DE HOOP" (een schilderij)

traag boort het kanaal zich
onder de spoorwegbrug
door het doek op de ezel

in de mist loopt een aak
tegen de dorre oever lek
hijst hopeloos verloren
zijn witte vlag

het dampende water
verdwijnt in een draaikolk.
een stuk wrakhout
waarop "de hoop" staat,
drijft doelloos erop

bloed kleurt de hemel roze