Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
10-08-2007
Moeders van het woud: even om bij stil te staan (deel I)
In een land waar mannen ver weg trekken om te gaan werken en de vrouwen naar buitenkomen om de gemeenschap te organizeren, wordt hard gestreden voor het behoud van een gezonde en leefbare toekomst voor kinderen en kleinkinderen.Ergens waar vroeger een ondoordringbaar woud stond, hoog in de bergen waar natuurlijke wouden heer en meester waren, wordt nu stilletjes gerouwd en strijdig geijverd voor het behoud van wat er nog rest. Ze noemen zich "de moeders van het woud".xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In Salta: Maria Mansilla
Ergens in de heuvel tussen de aromatische kruiden en de laag- en hoogstammige bomen vinden we haar terug. Ze zoekt de ingredienten bij elkaar voor haar "apotheekje". Het woud is haar supermarkt, de bomen de airconditioning voor het dorp, de natuur de waterregelaar voor hun groententuintjes. Hier vindt zij haar leven en vrijdheid. Het is de achtertuin van het paradijs van haar, haar kinderen en kleinkinderen, haar neefjes en nichten. De rustplaats van haar moeders en haar grootmoeders. Deze vrouw, samen met haar sexegenoten van het kleine dorp in Salta, beschermt de boompopulatie met hand en tand. Het nationalisme, het chauvinisme kan haar gestolen worden. Vechten voor het behoud van dit stukje natuur is veel belangrijker. En niet alleen voor hen, niet alleen voor het kleine dorpje aan de voet van de berg. Heel de mensheid zou hier moeten stilstaan, zegt ze mijmerend. "Iedereen op aarde zou elk blaadje van deze bomen in zijn hart moeten dragen. Maar ze zijn liever doof en stom. Zwijgzaam kwetterend draait de wereld verder terwijl er elke seconde ergens een reus wordt geveld. Terwijl er elke seconde een stukje uit onze longen wordt gesneden."
Maria is Wichí, een indiaanse van Salta. Ze leeft in het reservaat, houdt zich daar aan de regels van haar regering. Ze zoekt op de berg brandhout bijelkaar. Ze onderzoekt en registreert de beplanting. Ze streelt met haar eelterige vingertoppen en haar hart elk blaadje van het mooie groen rondom haar. En toch worden haar ogen waterig als ze de kreten hoort van het woud om haar heen. In Argentinië blijft er nog maar 25% over van de natuurlijke oorspronkelijke woudpopulatie. De rest is weggevaagd door de menselijke hand. Weggepland voor de uitbreiding van de landbouw, transport en veeteelt. Elke minuut gaat er 1 hectaar in woud in rook op. Voor elke 7000 hectaar ontbossing, zijn er niet alleen ecologische gevolgen, ook sociale: 400 personen worden hierdoor dakloos, verliezen hun cultuur en hun economische draagkracht, hun geitjes en kippen. Ze worden omgevord tot vluchtelingen in hun eigen land. Nergens kunnen ze naartoe, nergens zijn ze welkom. Ze worden vergeten tussen de boomstammen die ooit een mooie vloer in een luxueuze villa zal sieren. Vaak worden dorpen ontruimd of overgeplaats, totaal onwettelijk, zonder enig voorbereidend werk, zonder voorafgaandelijk bericht. Als de overheid toch de woonst van families kan ontzien, worden deze mensen toch "geonnaturaliseerd". Zij verliezen heel de natuur rondom hen en het dorp. Zij verliezen meer dan hun huis, zij verliezen hun bescherming, hun voeding, hun liefde en geborgenheid.
Reacties op bericht (1)
11-08-2007
bedankt voor je bezoek Rein
Argentinie hee Rein?...ook niet tegen de deur.
wat je schrijft van de bomen vind ik ook zo erg. Maar de mensen willen altijd niet mee, of zien het niet in. Bomen zijn inderdaad een air conditioning rond het huis. Je hebt altijd zelfs in de grootste hitte een lekker briesje. Een boom is voor mij heilig. De bomen van de buren ook. maar ik zie er steeds meer verdwijnen in de tuinen. Heel hoge bomen. Het hout is afval waar ze geen weg mee kunnen, en hun huis is niet meer beschermd tegen de hitte.
Ik vind het wel verwonderlijk dat die moeders wél een gevoel hebben voor de rijkdom die in de wouden te vinden is.
Ik kom je verhaal zeker volgen.
Groetjes vanuit Merida in
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
Ik ben Rein Remaut
