Julio Iglesias (Madrid, 23 september 1943) is een Spaanse zanger, de bestverkopende Spaanse artiest, en internationaal een van de bekendste Spaanstalige zangers. Hij is de vader van zanger Enrique Iglesias

Biografie

Hij was professioneel voetballer bij Real Madrid, waar hij in het doel stond. In dezelfde tijd begon hij ook aan een studie rechten. Na een ongeluk dat zijn voetbalcarrière beëindigde, begon hij tijdens zijn revalidatie met het schrijven van liedjes. Hij behaalde zijn rechtendiploma korte tijd later aan de universiteit van Cambridge.

In 1968 won hij in Spanje een wedstrijd met een van zijn songs, en kreeg een contract bij een onafhankelijk label, Discos Columbia. In de jaren zeventig trouwde hij met de half-Spaanse, half-Filipijnse Isabel Preysler, en zij kregen drie kinderen: Chabeli Iglesias geboren op 1 augustus 1971, Julio José Iglesias geboren op 25 februari 1973 en Enrique Iglesias geboren op 8 mei 1975. In deze tijd werden Julio en zijn familie uitgebreid afgebeeld op de voorpagina's van verschillende internationale kranten en bladen.

Namens Spanje nam Iglesias in 1970 deel aan het Eurovisie Songfestival.

In 1978 tekende hij een nieuw contract met CBS International, en breidde zijn Spaanstalige repertoire uit met songs in het Engels, Frans en Italiaans.

In 1984 bracht hij het hitalbum 1100 Bel Air Place uit. Hij nam ook duetten op met Diana Ross en Willie Nelson.

In december 1981 werd zijn vader, gynaecoloog dr. Julio Iglesias Puga, gekidnapt door de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Na drie spannende weken werd hij in januari 1982 gezond en wel teruggevonden in Trasmoz bij Zaragoza. Hierdoor, en ook omdat hij gescheiden was van Preysler, verhuisde Julio met zijn familie naar Miami. Sindsdien doemen er steeds meer dure verhalen op rondom privé-vliegtuigen, jachten en huizen.

Iglesias woont na de scheiding van Preysler al jaren samen met het 23 jaar jongere Nederlandse fotomodel Miranda Rijnsburger. Zij hebben samen vijf kinderen: Miguel Alejandro geboren op 7 september 1997, Rodrigo geboren op 3 april 1999, de tweeling Cristina en Victoria geboren op 1 mei 2001 en Guillermo geboren op 5 mei 2007. Ze wonen in de Dominicaanse Republiek, alwaar Julio meerdere hotelcomplexen bezit. Onder zijn bezittingen valt ook de luchthaven Punta Cana, die hij samen met modekoning Oscar de la Renta bezit. Voor zover bekend is dit de enige luchthaven ter wereld die particulier bezit is.

In de jaren negentig ging Julio terug naar de wortels van zijn Spaanse muziek, en bracht in 1996 een CD uit met de bijnaam Tango. Daarna verschoof de belangstelling van het publiek steeds meer naar zijn zoon Enrique en verdween Julio uit het spotlicht.

Op 19 december 2005 overleed zijn vader op negentigjarige leeftijd aan een hartinfarct. Een week voor zijn dood werd nog bekend dat de 42-jarige vrouw van Julio Iglesias sr., Ronna Keith, in verwachting was van hun tweede kind. Hun eerste kind, Jaime, werd op 18 mei 2004 geboren. Het tweede kind, een dochter, Ruth, werd geboren op 26 juli 2006. De kinderen van de zanger en voetballer Julio Iglesias, onder wie Enrique, moeten daarmee opmerkelijk genoeg 'oom' en 'tante' zeggen tegen kinderen die tientallen jaren jonger zijn dan zijzelf.

De witte blues- en boogie-band Canned Heat, in november 1965 opgericht door Bob 'The Bear' Hite (zang) en Al 'Blind Owl' Wilson (gitaar), staat bekend als een van de grootste podiumacts van de jaren zestig.
De naam "Canned Heat" ontleenden zij aan een in 1928 uitgebrachte blues van Tommy Johnson 'Canned Heat Blues'. Een song over een alcoholicus die reddeloos verslaafd was aan het drinken van verdunde Sterno, een alcoholproduct in blik gebruikt voor verwarming, ook wel in het algemeen "canned heat" genoemd.
In het nummer 'Turpentine Moan' op de lp 'Boogie with Canned Heat' zingt Canned Heat over hetzelfde fenomeen nl. het drinken van brandstof (Terpentine). De piano in dit nummer wordt bespeeld door Sunnyland Slim.

Andere bandleden zijn: Larry 'The Mole' Taylor (bass), Henry 'The Sunflower' Vestine (gitaar) en Adolfo 'Fito' de la Parra (drums). Het succes is mede te danken aan de film Woodstock, waarvan het nummer 'Going up the country' de officieuze soundtrack is geworden, en aan de wervelende show die daar bij hoorde. Ook op het Monterey Pop Festival, twee jaar eerder, gooide deze band al hoge ogen. Hits zijn 'On the road again' en 'Lets work together'. Canned Heat is meer een tourband dan een band die de hitlijsten verovert, wat het uitblijven van meer hits verklaart. De gitarist Harvey Mandel vervangt Henry Vestine gedurende de periode 1969-1970. In de jaren 70 zal ook Richart Hite, broer van Bob Hite, enige tijd bassist zijn van de groep.

Op 3 september 1970 pleegt Al 'Blind Owl' Wilson zelfmoord, wat het hart uit de band rukt. In een wisselende samenstelling gaat de band verder, maar als op 5 april 1981 Bob 'The Bear' Hite sterft aan een hartaanval tijdens een optreden, lijkt het over. De band gaat echter verder. Op 20 oktober 1997 sterft ook Henry 'The Sunflower' Vestine. Desondanks bestaat Canned Heat nog steeds onder leiding van Fito de la Parra, maar er wordt vooral geteerd op oud succes. Hierin hebben gitaristen als Walter Trout en Harvey Mandell af en toe meegespeeld.

Lucifer was in de jaren 70 een popgroep met zangeres Margriet Eshuijs en later bekende Nederlander Henny Huisman. In 1975 scoren ze een grote hit met 'House for sale'. Later, als de band minder succes kent, gaat Margriet Eshuijs verder met een solocarrière.

In 1974 ontdekte Frank Jansen bij het legendarische Van Dijk in Loosdrecht een opmerkelijk trio dat bestond uit een fantastische zangeres/organiste, een clowneske drummer en de spreekwoordelijke stoïcijnse bassist. Hun namen waren Margriet Eshuis, Hennie Huisman en Dick Buysman. Er volgde een platenkontrakt en een probleem: want wat is een artiest zonder goed repertoire? Hun eigen werk was nog niet volwassen genoeg. Jansen putte uit zijn relatie met het Californisch songwriters duo Gloria Sklerov/Harry Lloyd - die toen al vele hits voor Sonny & Cher op hun naam hadden staan - en koos uit de demo die zij hem stuurden HOUSE FOR SALE. Met Hans Vermeulen als arrangeur/producent werd dat de doorbraak van Lucifer.

Wim De Craene (Melle, 30 juli 1950 - Gent, 14 september 1990) was een Belgisch zanger en componist, vaak ingedeeld onder kleinkunst, alhoewel hij ook met popmuziek en andere stijlen experimenteerde. Zijn bekendste nummers zijn Rozanne en Tim.

Biografie

Jeugd

Wim De Craene werd geboren in een katholiek gezin met zeven kinderen. Op zestienjarige leeftijd begon hij rond te trekken. Hij studeerde verpleegkunde en toneel, maar brak zijn studies voortijdig af. Met de inkomsten die hij als schoorsteenveger en biertapper verdiende, kocht De Craene zijn eerste gitaar. Eind jaren '60 maakte hij deel uit van de Vlaamse folkgroep Ja en werd zo ontdekt door Miel Cools.

Op achttienjarige leeftijd trok hij naar Amsterdam om dichter bij zijn mentor Ramses Shaffy te kunnen wonen. Shaffy liet hem optreden in het café chantant 'T Cloppertjen" en uit blijk van dank en bewondering noemde De Craene in 1975 zijn eigen zoon Ramses.

Succesperiode

Het jaar 1975 was zijn meest succesvolle jaar als artiest. Tim (van zijn album Alles is nog bij het oude), Rozanne (uit zijn album Brussel) en zijn duet met Della Bosiers, Mensen Van 18, werden hits.

De Craene liet zich voor de onderwerpen van zijn liedjes vooral inspireren door mensen die hij kende. Omdat hij vond dat mensen zich meer aangesproken zouden voelen wanneer hij veel voorkomende voornamen gebruikte, kregen veel van zijn nummers titels als Tim, Marieke, Kristien, Elke, Rikky of Marcellino. Niet al deze nummers gaan over mensen die die naam dragen. Tim gaat bijvoorbeeld over zijn pasgeboren zoon, Ramses, maar omdat die naam minder goed in de melodie paste, gebruikte De Craene de voornaam van de zoon van één van zijn beste vrienden. Rozane werd geschreven voor ex-vriendin Chris Thys^[1], nu als actrice vooral gekend in haar rol van de ex-vrouw van Witse.

In 1977 schreef De Craene ook zijn eerste musical, Help, ik win een miljoen.

Minder populair

De Craene werd in de tweede helft van de jaren '70 steeds minder populair. In 1978 organiseerde hij in Wetteren een prestigieus concert om zijn nieuwe album Wim De Craene is ook nooit weg te promoten, maar er kwamen amper 70 mensen op af.

De zanger probeerde later steeds meer onder het stigma "kleinkunst" uit te komen en experimenteerde met andere muzikale stijlen zoals pop, rock, klassiek en disco. Op het album Perte Totale uit 1980 vermengde hij rock, ballads en elektronische muziek. Later in dat decennium liet hij zich ook door new wave inspireren. Helaas waren een groot deel van deze experimenten niet populair en veel ervan worden over het algemeen als mislukkingen gezien. De experimenten die echter wél werkten worden nog altijd gekoesterd door zijn bewonderaars.

Toch voelde De Craene zich miskend. In 1981 scheidde hij ook nog eens van zijn vrouw. Op zoek naar erkenning en succes nam hij tweemaal deel aan de preselectie van het Eurovisiesongfestival, in 1981 met het nummer "Compagnie", en in 1983 met het nummer Kristien. In de tumultueuze finale van 1983, gewonnen door Pas De Deux, werd hij derde.

De hit Breek Uit Jezelf betekende in 1987 eventjes een nieuwe start, maar hij verkocht nadien nog steeds weinig platen. In 1988 schreef hij wel nog zijn tweede musical, Jan de Lichte.

Zelfmoord

In 1990 overleed Decraene. Officieel pleegde hij zelfmoord door een overdosis antidepressiva te slikken. Algemeen wordt aangenomen dat hij niet over een verbroken liefde geraakte.

In 2005 verklaarde zijn zoon Ramses echter tijdens een Humo-interview dat hij altijd al het gevoel had gehad dat zijn vader was vermoord;

"Er is nooit voldoende onderzoek naar gedaan. Wat zeg ik? Er is géén onderzoek naar gedaan. (...) Hij lag op zijn buik, met een deken over zich heen gerold, voor de deur. Zo is hij gevonden. Alsof iemand hem in die deken had gerold." (Humo, 26 juli 2005)

Volgens hem waren er geen details bekend gemaakt over welke antidepressiva zijn vader zou hebben genomen en had hij zelf nooit depressieve gevoelens bij zijn vader waargenomen. Hij had al een nieuwe vriendin en het feit dat hij geen afscheidsbriefje had achtergelaten vond Ramses eveneens onbegrijpelijk. Om het allemaal nog geheimzinniger te maken liep er, toen hij samen met enkele familieleden het pand ontruimde, een onbekende man naar binnen;

"Hij kwam binnen in de kamer waar mijn vader dood werd aangetroffen. We waren er net aan het werk- en hij keek er rond. 't Was alsof hij ons niet zag. Wij hoorden hem zuchten: "Het kan niet...Het kan niet..." Wij waren stomverbaasd. Ineens draaide hij zich om, en hij liep weer de trap af? Ik stond aan de grond genageld., en mijn nonkel (oom) liep hem iets te laat achterna en riep in het trappenhuis: "Meneer, wie bent u?" Maar die man, een soort alternatieveling rende het huis uit, en verdween." (Humo, 26 juli 2005)

Ramses merkte ook op dat zijn vader nooit kerkelijk begraven wou worden, maar op verzoek van de familie en voor de fans gebeurde dit toch. Willem Vermandere was aanwezig en hield een toespraak. Dimitri van Toren, een vriend van De Craene, schreef onder de titel Wim De Craene een prachtig eerbetoon.

Na zijn dood

Wim De Craene kreeg na zijn dood meer erkenning dan tijdens zijn leven. Zijn liedjes worden nog steeds veel gedraaid en nummers als De Kleine Man, Tim, Rozanne, Mensen Van 18 en Breek Uit Jezelf worden vandaag erkend als klassiekers.

In de jaarlijkse eindejaarshitparade 100 Op 1 op Radio 1, waarbij luisteraars hun favoriete Belgische muziek kunnen kiezen, staan Rozanne en Tim al sinds de eerste editie uit 2002 hoog genoteerd. Tim heeft zelfs nog nooit de top 10 verlaten.

Zo is er maar één

In 2007, in het tweede seizoen van het VRT-programma Zo is er maar één, werd Rozanne, gezongen door Andrea Croonenberghs, uitgekozen tot 'mooiste lied over vrouwen'. Het lied won ook met voorsprong de eerste halve finale op 16 maart. In de finale moest Rozanne de overwinning laten aan Ik mis je zo, origineel van Will Tura en in het programma vertolkt door Udo.Na zijn dood

Wim De Craene kreeg na zijn dood meer erkenning dan tijdens zijn leven. Zijn liedjes worden nog steeds veel gedraaid en nummers als De Kleine Man, Tim, Rozane, Mensen Van 18 en Breek Uit Jezelf worden vandaag erkend als klassiekers.

In de jaarlijkse eindejaarshitparade 100 Op 1 op Radio 1, waarbij luisteraars hun favoriete Belgische muziek kunnen kiezen, staan Rozane en Tim al sinds de eerste editie uit 2002 hoog genoteerd. Tim heeft zelfs nog nooit de top 10 verlaten.

In het najaar van 2010 verscheen de verzamel-cd Back to Back, met daarop liedjes van Wim en van Boudewijn de Groot. In december 2010 ontving Wims zoon Ramses de Craene een gouden plaat voor de verkoop van meer dan 10.000 exemplaren.

In 2009 werd Tim wederom uitgekozen tot beste Nederlandstalige nummer in de categorie 'Er Was Eens'. Hiphopartiest Maesland zette het nummer om in een rapnummer en kreeg door zijn originaliteit de Wildcard van Bart Peeters.

Richie Sambora

Richard Stephen (Richie) Sambora werd op 11 juli 1959 geboren in Perth Amboy, New Jersey.
Hij is bekend geworden door de band Bon Jovi, waar hij gitarist, achtergrondzanger en medeschrijver (van liedjes) van is.

Op 15 december 1994 trouwde hij met Heather Locklear. Samen hebben zij een dochter: Ava. In februari 2005 verzocht Locklear om een scheiding wegens te grote meningsverschillen.

Richie Sambora staat bekend om zijn voorliefde voor gitaren. Zo speelt hij een dubbelhals gitaar, een type vergelijkbaar aan de Gibson Double Twelve. Ook speelt hij Fender stratocaster.

Katholieken gaan op kerstavond naar een middernachtmis in de kerk om de geboorte van Christus te vieren. Ook in steeds meer protestantse kerken wordt kerstavond gevierd met een kerkdienst. Veel mensen gaan dan naar de kerk. Het is vaak een van de drukste kerkdiensten van het jaar.

De gewoonte om op de avond voor de eigenlijke feestdag naar de kerk te gaan is zeer oud en stamt uit de Joodse traditie. In het Jodendom begint de dag namelijk met de nacht. De sabbat begint bijvoorbeeld op vrijdagavond na zonsondergang. Dit is in het Christendom in stand gehouden en viert men dus op de avond voor Kerst al het Kerstfeest.

Harry Lillis Crosby (Tacoma (Washington), 3 mei 1903 – Madrid, 14 oktober 1977) was een populair Amerikaans zanger en acteur. Bing Crosby's grootste hit was zijn opname van het door Irving Berlin gecomponeerde lied White Christmas.

Vroege jaren

Bing Crosby groeide op met Al Rinker, de jongere broer van de zangeres Mildred Bailey. Crosby en Rinker hebben gebruik gemaakt van Bailey's verbindingen in de muziekwereld en na afloop van hun schooltijd werden zij dan ook lid van Paul Whiteman's Rhythm Boys. Crosby bezocht een Jezuïeten-College en studeerde rechten. Terwijl hij met collega's op zakenreis was, zong hij in bars en verklaarde, dat hij hiermee veel meer verdiende dan in zijn baan als advocaat. Hierop besloot hij zijn carrière als advocaat voor altijd op te geven en zich uitsluitend op zijn zangcarrière te storten.

Successen

Zijn grootste hit was zijn versie van Irving Berlins song "White Christmas", een van de grootste verkoopsuccessen aller tijden en na Candle in the Wind van Elton John op nummer 2 in de eeuwige bestsellerlijst. Crosby won 21 keer goud, bijvoorbeeld, "I'll Be Home for Christmas", "Too-Ra-Lo-Ra-Loo-Ral" en "Swinging on a Star". Hij speelde ook in tal van films in de jaren 1930 tot 1960. In 1956 kreeg het door Cole Porter gecomponeerde, samen met Grace Kelly gezongen liefdesduet "True Love" uit de film "High Society" een Oscarnominatie en werd een evergreen.

Privéleven

Crosby was twee keer getrouwd. Aangezien zijn tweede vrouw, de actrice Kathryn Grant, aanzienlijk jonger was dan Crosby, had hij ook nog op latere leeftijd kinderen. Zijn kinderen uit beide huwelijken behoorden daarom tot verschillende generaties. Na het overlijden van Bing Crosby, schreef zijn oudste zoon uit het eerste huwelijk een omstreden biografie waarin hij zijn vader als autocratisch beschrijft. Twee van Crosby´s kinderen, Lindsay en Dennis, pleegden zelfmoord. De actrice Denise Crosby is een kleindochter en de actrice Mary Crosby is een dochter van Bing Crosby.

Bing Crosby - een fanatieke golfer - stierf in 1977 na een ronde golf in Spanje - hij was ingestort vanwege een zware hartkwaal. Hij werd op de begraafplaats Holy Cross in Culver City, Californië begraven. Enige onzekerheid bestaat er nog steeds over de geboorteplaats en het geboortejaar van Bing Crosby. De meeste bronnen geven het geboortejaar met 1903 aan, maar op zijn grafsteen staat - op aanwijzing van zijn familie - als geboortejaar het jaartal 1904.

In erkenning voor zijn inzet voor de golfsport werd Crosby 1978 postuum in de World Golf Hall of Fame opgenomen.

The Mamas and The Papas was een toonaangevende Amerikaanse zanggroep uit het midden van de jaren zestig. Samen met The Beach Boys behoorden ze tot de weinige Amerikanen die succes hadden tijdens de zogenaamde Britse invasie.

Verloop

John Phillips, Cass Elliot, Denny Doherty en Michelle Phillips formeerden de groep nadat voorgaande pogingen tot het opzetten van een folk-groep hadden gefaald. Ze hadden al direct een reusachtige hit met California Dreamin' , wat nog steeds hun bekendste nummer is.

De naam werd geïnspireerd door een praatprogramma op televisie. Voor het uitbrengen van hun eerste album was de band bekend onder de naam The New Journeymen maar ze zochten een makkelijker in het gehoor liggende naam. Tijdens een brainstorm-sessie zette iemand de televisie aan. In het programma werd een gesprek gevoerd met een Hell's Angel. De eerste zin die ze hoorden was "Now hold on there, Hoss. Some people call our women cheap, but we just call them our Mamas". ("Ho even, Hoss. Sommige mensen betitelen onze vrouwen als 'goedkoop' maar wij noemen ze gewoon 'Mama'"). Cass sprong op en riep uit "Ja! Ik wil een 'Mama' zijn!" Michelle stemde daarmee in en wilde ook een 'Mama' zijn. John en Denny keken elkaar aan en John zei "Papas? Okay, probleem opgelost". De band had haar nieuwe naam.

In interviews geven de bandleden grif toe dat tijdens hun opnamesessies (en eigenlijk ook de rest van hun leven) veel gebruik werd gemaakt van drugs, er was altijd veel marihuana en andere populaire drugs uit die tijd voorhanden. Ze geven zelfs toe dat zij de drugs gebruikten voor de ogen van hun kinderen, die ook vaak bij de opnamesessies aanwezig waren.

Het verhaal van het einde van de band lijkt wel wat op het klassieke Koning Arthur verhaal, vanwege de intriges tussen, en het effect daarvan op, de bandleden. Al lang voor het ontstaan van de band waren John en Michelle getrouwd, toen zij pas zeventien jaar oud was. Vroeg in het bestaan van de band, toen ze nog The Journeymen heetten en Cass er nog niet bij was, begonnen Michelle en Doherty een verhouding. Dit wisten ze lange tijd voor de andere twee bandleden verborgen te houden. Tijdens een reis door Mexico vertelde Denny aan Cass over de verhouding. Cass was woedend omdat ze in stilte verliefd was op Denny. Enige tijd later betrapte John de twee op heterdaad en verliet het huis waar ze samen in woonden.

John kon niet langer samenwonen met Michelle en trok in bij Denny. Beiden heren waren nog steeds verliefd op Michelle en confronteerden haar op een dag met het verzoek om een keuze te maken. Na enige besluiteloosheid koos ze voor John en ging weer met hem samenwonen. Dit hield echter niet lang stand waarna Michelle haar toevlucht zocht in de armen van Gene Clark, lid van de bevriende en concurrerende band The Byrds. Na een concert waarbij Michelle kushandjes blies in de richting van Clark die op de eerste rij zat was de maat voor John Phillips vol. Hij zei dat hij niet langer met Michelle samen kon optreden. Samen met een advocaat stelden ze een verklaring op dat Michelle uit de band werd gezet.

Jill Gibson, een vriendin van hun producer, werd ingehuurd om de plaats van Michelle in te nemen. Gibson was geen zangeres (volgens sommigen was Michelle dat ook niet) maar leerde in enkele weken de nummers goed te vertolken. Haar belangrijkste bijdrage was echter dat ze vooral uiterlijk erg op Michelle leek: lang blond haar, slank, knap gezicht.

Al snel nadat ze weer begonnen op treden bleken de fans niet gelukkig met deze vervanging. Tijdens ieder optreden riepen de fans "Where is Mama Michelle?" en "We want Mama Michelle". Kort daarop werd Michelle weer in de band opgenomen en kon Jill vertrekken.

Alles leek weer bij het oude: John en Michelle waren weer samen en de band was weer aan het werk. Kenny Doherty was echter zwaar aan het drinken geslagen om Michelle maar te vergeten en had het er heel moeilijk mee haar samen met John te zien. De band trad aan als afsluiter van het eerste Monterey Pop Festival maar het optreden was geen succes.

De band probeerde te werken aan een nieuw album (wat ze contractueel verplicht waren) maar vorderden nauwelijks. Om hun creativiteit aan te slingeren maakten ze een trip naar Engeland. Op een feestje aangeboden door hun platenmaatschappij raakte Cass in gesprek met Mick Jagger. John kwam er bij en maakte een grove beledigende opmerking over haar ten overstaan van de aanwezigen. Beledigd en teleurgesteld rende Cass de kamer uit en verliet direct daarop de band. Als lapmiddel bracht de platenmaatschappij daarop een "Greatest Hits" album uit. Cass was contractueel verplicht mee te werken aan het volgende album en werkte dus mee aan The Papas & the Mamas.

Kort daarna, in juli 1968, hield de band op te bestaan.

Cass Elliot begon aan een zeer succesvolle solocarrière en toerde door de U.S. en Europa. Bij het nazien van de contracten besloot de platenmaatschappij dat ze nog een album te goed hadden van de band. Na bijna een jaar uit elkaar geweest te zijn kwamen de bandleden weer samen om hun laatste album"People Like Us (1971) op te nemen.

Overleden

Mama Cass Elliot stierf tijdens een tournee aan een hartaanval op 29 juli 1974. Papa John Phillips stierf aan een hartstilstand op 18 maart 2001. Papa Denny Doherty overleed op 66-jarige leeftijd op 19 januari 2007 in de Canadese stad Mississauga aan de gevolgen van problemen aan de nieren. ^[1] Mama Michelle Phillips is als enige nog in leven; zij heeft een succesvolle acteercarrière achter de rug.

Erfenis

De eerste dochter van John, Mackenzie Phillips, had een tiener-rol in de jaren zeventig televisieserie One Day at a Time. De dochter van John en Michelle, Chynna, formeerde de band Wilson Phillips samen met de dochters van Beach Boy Brian Wilson met wie zij al van jongs af aan bevriend was. De derde en laatste dochter van John, Bijou Phillips, is een succesvol actrice.

In 1998 werden The Mamas & the Papas ingevoerd in de Rock & Roll Hall of Fame en in 2000 gebeurde datzelfde voor de Vocal Group Hall of Fame.

Trini Lopez (geboren als Trinidad López III, Dallas (Texas), 15 mei 1937) is een Amerikaans zanger van Mexicaanse afkomst.

Hij had groot succes in 1963 met het lied "If I had a hammer". Het bereikte de eerste plaats in de hitlijsten in vijfentwintig landen, waaronder de Nederlandse Top 40. Het nummer stond op zijn debuutalbum "Trini Lopez Live at PJ's", dat verscheen op Reprise Records, het platenlabel van Frank Sinatra. Ook "La Bamba" van dezelfde lp werd een hit. Latere succesnummers van Lopez waren onder andere "This land is your land", "Kansas City" en "Adalita".

Met minder succes werkte Lopez ook als acteur. Zijn eerste film was "Marriage On The Rocks" (1965), waarin hij optrad naast Sinatra en Dean Martin. De bekendste film waarin hij speelde was "The Dirty Dozen" (1967).

Tegenwoordig treedt Trini Lopez nog steeds op. In 2005 nam hij deel aan een benefietconcert voor de slachtoffers van de Tsunami.