Toertocht (15-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zondag 13-09-2015.

De nachten van vrijdag op zaterdag en van zaterdag op zondag waren kort geweest! Ondanks het vroeg opstaan raakte ik op zondag niet op dreef! De toertocht van de Peltercrossers stond op het programma en ik zou iets vroeger vertrekken dan Jari. Uiteindelijk was ik slechts op hetzelfde tijdstip als hij ter plekke. Ik vond buiten verwachting nog een lege plek op de parking naast de zaal Holheide. Mijn bike toevertrouwd aan de mannen van de bewaakte stalling en ingeschreven in de intussen genoegzaam bekende parochiezaal. Om 09.30 u waren we op pad. We vertrokken zoals steeds via het bos naast de voetbalvelden waar een man met een doos klaarstond om de inschrijvingsbewijzen in ontvangst te nemen. De doortocht van het bos verliep niet zoals anders, want we kwamen er iets verder dan gebruikelijk weer uit tevoorschijn ter hoogte van een speeltuig voor kinderen. De woonwijk van Holven door en via een veldweg bereikten we de Hunnenbergstraat. Na de felle regen van de avond voordien lag alles er hier zeer goed berijdbaar bij. Ik had modderdabben gevreesd, maar daar was niets van aan. Op de veldweg lag geen enkele plas, dus het beloofde een behoorlijk parcours te worden.

In de Hunnenbergstraat ging het rechtsaf het bos in met achter ons een treintje bikers. Eens diep genoeg in het bos volgde al een eerste lusje over een singletrack. Een brede bosweg leidde naar een eerste splitsing op een kruispunt van boswegen. De kidstoer van 15 km en de rit van 23 km gingen er apart van de 33-40-52 km op 6 km van de start. Achter ons een vader met zoontje die toch de 33 km gingen rijden, ook al was het nog maar een klein ventje! Dat terwijl we twee jonge knullen die ons daarnet voorbijgevlogen waren de richting van de 23 km uit zagen rijden! Na twee keren afslaan ging ook de 33 km apart van de grotere afstanden. Bospaden en zeer lange singletracks voerden ons recht op recht door wat ik het “lichte” bos noem omdat de dunne bomen die er staan nog veel licht doorlaten. We reden er in de omgeving van een plek die Hobos heet. We kwamen even uit het bos tevoorschijn in een straatje waar een oude grenspaal staat in Hechtel-Eksel op 10 km van het vertrek om 10.10 u! Dat is kunnen!

We reden even door de villawijk en sloegen de Diestersebaan in om rechtsaf weer voor de bossen te kiezen. We kregen er leuke paden voor de wielen, onder anderen dat op de rand tussen bos en veld met heel wat uit de kluiten gewassen wortels. Na een track troffen we op 12,75 km de splitsing tussen de 40 km en de 52 km. Wij sloegen rechtsaf de langste toer op. Een bospad leidde ons naar het witte Kapelletje van het Vlasmeer (Onze-Lieve-Vrouw-Van-Rust) ter hoogte van de Weverstraat langsheen een iets drukker baan op de rand van de bebouwde kom van Eksel. Op 13 km kruisten we daar de baan om aan de overkant de bossen op te zoeken. We reden er door dichtbegroeide singletracks en werden voorbijgestoken door een biker met een dikkebandenfiets. In een volgend spoor door dicht struikgewas hoorden we die kerel plots roepen “dat er een fiets op de grond lag”! De zijne! Hij had in al zijn hevigheid een boomstronkje over het hoofd gezien en was van zijn dikkebandenfiets gekatapulteerd! Aan zijn spraak te horen een Nederlander! De man moet toch goed door elkaar geschud geweest zijn en tijd nodig gehad hebben om te bekomen. Het heeft ruim een halfuur geduurd eer hij ons weer inhaalde! Ik begon al wroeging te krijgen over het feit dat we niet echt gestopt waren om te zien of alles in orde was, ook al leek het van wel. Op 16,50 km passeerden we de voet van een enorme pyloon van de hoogspanningslijn die over het bos loopt. Daar liggen enkele zandheuvels om over te rijden. Vanaf deze plek reden we door niks anders dan bossen en over een mix van paadjes en singletracks!

Ter hoogte van de gebouwen van de automobielinspectie kruisten we de Napoleonweg, dat is de grote baan van Eindhoven naar Hasselt die ook voorbij Overpelt-Holven komt. Om de bossen aan de overkant in te rijden, nogmaals voorbij een grote pyloon. We reden er in een knap bos, op en af over heuveltjes in singletracks die tot vlak tegen de Napoleonweg kwamen. Op 21 km kruisten we nogmaals deze baan in het gezelschap van de gevallen dikkebandenfietser. Vanaf hier reden we door het bos min of meer terug in de richting van Holven en de Witte Berg, ook al zou het nog een hele tijd duren eer we daar toekwamen. In ieder geval konden we genieten van knappe boswegen en sporen waarbij we op 23 km het asfaltbaantje naar Overpelt-Lindel kruisten. Daar wonen nog steeds de ouders van één van mijn collega-makkers die destijds naar hier kwam werken, hier trouwde, woont en kinderen kreeg. Aan de overkant van de weg doken we opnieuw een singletrack in het bos in.

Niets anders dan boswegen en tracks werden ons deel. Omstreeks 27,50 km reden we eventjes omheen een open gemaaid veld dat langs alle zijden omringd is door bos. Later zouden we nog zo’n gelijkaardige plek bereiken. Daarna was het hobbelen over een singletrack als een wasbord. Op een plek waar het plots even omhoog ging schoof mijn wiel weg over gladde wortels en kon ik nog net de stam van een boom vastgrabbelen om een valpartij te vermijden. Op 28 km staken we nogmaals de Napoleonweg over aan het dropje en opje waarna een grasspoor en een mooi bospad ons tot op de tweede door bossen omgeven open plek voerde. Daar loopt een verhard fietspad naast een zandweg.

We reden opnieuw de bossen in en op 30 km bereikten we de plek waar de knappe singletrack op en af over enkele uit de kluiten gewassen heuvels in de richting van de Witte Berg leidt. We werden weer over de flank naar boven gestuurd en wat ik gevreesd had gebeurde: ik raakte er deze keer niet op! De ondergrond was vrij mul. Dat in het aanschijn van de bevoorrading die er opgesteld stond. Deze kwam op 31 km van de start en we stonden er exact op het middaguur. Opnieuw doet de soep haar intrede aan de bevoorradingen en de Peltercrossers hebben naast fruit altijd van die lekkere gevulde koeken in de aanbieding! De twee mannen die gewoonlijk voor de bevoorrading zorgen waren ook nu weer present.

Na de stop ging de kidstoer apart en voor ons naar de achterzijde van de Witte Berg waar we nogmaals over gejaagd werden. Dan weer door de zavel naar beneden, naar boven, naar beneden en nog eens naar boven. Om dan onze weg verder te zetten in de bossen. Op 36 km reden we in de richting van en even naast de omheining van de Ford Testbaan. Het parcours kruiste eventjes zichzelf en nadien bereikten we de voor mij lastige singletrack omwille van de combinatie van klimmetjes en korte bochtjes! 37 km. Daarna werd de rit verder gezet in de bossen nabij de testbaan. Even later reden we de grote manege en villa voorbij die naast een zandweg staat. Als je er linksaf slaat kom je pal aan de voetbalvelden van Lommel-Kattenbos in de Oude Diestersebaan uit. De vertrekplaats van de toertochten van MTB Kattenbos.

Een veldweg bracht ons naar de singletrack die gedurende een hele tijd vlak naast de spoorlijn loopt, eerst op de bosrand, daarna door het bos. Op 42,75 km kwamen we toe aan de overweg ter hoogte van een kruispunt van zandwegen waarvan één met een betonnen toeristisch fietspad. Van hieraf ging het een volgende lange singletrack in die door het bos ook lange tijd evenwijdig loopt met het spoor om uit te komen nabij het kruispunt van de Napoleonweg met de Ringweg die van Lommel naar Overpelt voert. 44 km. Vanaf hier volgden een aantal lussen over de bospaadjes en tracks in het bos tussen de Napoleonweg en het meer van Lommelzand op en af over enkele bultjes. Op 47 km staken we nogmaals de Napoleonweg over om de kant van Holven te bereiken. Daar volgden nog leuke singletracks over enkele zandhopen. We reden er in lussen door het bos en kwamen zo enkele keren naast de spoorweg. Zo bereikten we de volgende portie singletracks in de bossen van Holven in de richting van het voetbalveld. De paadjes waren er soms zeer smal en liepen er tussen laag struikgewas. Dat bleef een hele tijd zo duren tot we in Holven uit het bos kwamen ter hoogte van de zaal Holheide. Om 13.30 u met 52,50 km op het tellertje.

De bikewash was nog operationeel zodat we het weinige vuil van onze fiets konden verwijderen. De moeder van Jari en Hugo, waarmee ze een kleinere toer was komen rijden, zaten buiten op het terras voor de cafetaria van Holheide. De zaal was immers al zo goed als opgeruimd Binnen drankjes gaan halen. Zoals steeds zorgden de Peltercrossers ook goed voor wie bij de laatsten arriveerde, want één van de mannen kwam zelf met de bij de start beloofde curryworst langs! Er was zelfs een klein bakje met enkele frieten bij! Dat noem ik pas aandacht hebben voor uw deelnemers. Altijd een sympathieke bende daar in Overpelt en de toertocht die deze mensen elke keer weer aanbieden is om duimen en vingers af te likken. Niks dan bos en singletracks, goed uitgepijld en prima georganiseerd! Dit was het sluitstuk van drie ritten dit weekend die bijna voor de volle honderd procent door de bossen gingen! Sint-Job-in-‘t-Goor (Kristus Koning) op vrijdagavond, de tocht van de Off Road Bikers in Mol op zaterdag en Overpelt op zondag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be!

StrammerMax

19-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-33-42 km) van de Off Road Bikers te Mol op zaterdag 12-09-2015.

Op zaterdag de toertocht gereden van de Off Road Bikers te Mol, de mannen met de zwarte pakken met geel opschrift. De start was vanuit de sporthal Den Uyt. Om daar te geraken diende ik het centrum van Mol te doorkruisen en de plek bleek inderdaad overeen te komen met wat ik me er nog kon bij voorstellen van vorig jaar. Een parkeerplekje gevonden voor het zwembad, op dezelfde plek als vorige keer. Ingeschreven en om 13.00 u waren Jari en ik op pad. De tocht ging van start via het betonnen fietspaadje dat evenwijdig met een beek, de Molse Nete, naast het zwembad passeert en na de bocht door een strook bos loopt. Al zeer snel kwamen we op de grote fietsrotonde onder het kruispunt van grote wegen nabij het Sint-Paulusinstituut en de Carrefour te Mol-Heidehuizen. Naast de school ging het de bossen in voor een eerste dosis knappe singletracks op de rode lus van de vaste Landduinenroute. Op 4,50 km kwam midden in het bos de eerste splitsing tussen de routes van 27-33 km en 42 km.

Gekozen voor de langste tocht. Die bracht ons over een assenweg tot op de drukkere Borgerhoutsedijk die we even voorbij de goktent Magic Dice dienden te kruisen. Aan de overkant ging het direct weer de bossen in en daar konden we tot maar liefst 10 km genieten van één lange keten van bospaadjes en singletracks! Dan voelden we eventjes asfalt onder de wielen en staken we nogmaals de Borgerhoutsedijk over om de Bremdoornstraat in te rijden. Het oude leegstaande huisje op de hoek van de twee straten dat na een vermoedelijke brandstichting uitbrandde is thans met de grond gelijk gemaakt. De grond staat nog steeds te koop. Zoals we vermoed hadden ging het halverwege in de straat de singletrack rechts in om via de Greesstraat opnieuw het bos in te rijden. Even verder kruiste het parcours zichzelf op een kruispunt van boswegen, alhoewel ik me niet kan herinneren dat we nadien nog op die plek gereden hebben.

Rijdend over ruwe veldwegen en door stroken bos bereikten we het gehucht Balen-Rosselaar waar we de ruïne van een oude kapel passeerden. Hier was vroeger een toertocht van Geros, gepensioneerden Rosselaar, uitgepijld door één man die zich Ief noemde op het forum. De toertocht is niet meer en Ief is evenmin nog actief op het forum. Allicht te weinig mensen die zich nog geroepen voelen om te blijven organiseren. Helaas, want Ief deed dat lang niet slecht in zijn eentje. De gepensioneerden zorgden voor de inschrijving en de bevoorrading. In Rosselaar ging het even over de asfaltbaantjes en dat moet veruit het langste stuk verhard geweest zijn in deze bosrijke toertocht. Op 15 km kwamen we toe op een kanaaloever langsheen het kanaal Dessel-Kwaadmechelen. We staken het kanaal over via het fietspad naast de grote baan. Aan de overkant ging het de brug weer af en dan rechtsaf de brug weer onderdoor over het jaagpad om in de richting van Driehuizen (Balen) te rijden. Aan café ’t Hoekske ging het linksaf het bos weer in. 17,75 km om 14.00 u.

Opnieuw konden we met volle teugen genieten van de doortocht van bossen in Balen. Op 19 km kregen we daarbij een portie zeer knappe singletracks over enkele heuveltjes. Op een bepaalde plek stonden er midden in het bos een houten paddenstoel, gebeeldhouwd uit een boomstronk, en een houten vogel. We bereikten de bizarre plek in het bos waar een groot stuk grond omheind is met een afsluiting uit betonplaten. Er lopen daar wat dieren rond, vaak paarden en ezels, en er staat een grote schuur. Er staat daar ook een moderne witte villa midden in het bos. We volgden de paden en de track langsheen de omheining om op quasi dezelfde plek weer uit te komen. Een wegeltje voerde ons dan voorbij kleine bosvijvertjes en daaraan merkte ik dat we dadelijk aan het vervallen Casino van Mol-Gompel zouden komen. Op het veld achter het gebouw was een voetbalmatch aan de gang. In de gloriejaren behoorden het casino, het voetbalterrein en de arbeidershuizen bij de glasfabriek van Gompel. 21 km.

We staken de hoofdweg door Gompel over om zo de Kievitsheide in te rijden. Hier staan de voormalige directiewoningen van de glasfabriek. Op deze plek kregen we een stukje bos te zien dat de vorige keer niet werd bezocht, in ieder geval niet door andere toertochten! Een vrij ongerept woest bos met enkele knappe paadjes op 23 km van het vertrek. Helaas kregen we vanaf hier ook af te rekenen met regen. Eens het bos weer even uit staken we via de verkeerslichten het grote kruispunt in Gompel over om aan de andere kant onmiddellijk weer het bos in te rijden. Hier werd duchtig uitgedund, want we zagen van tussen de bomen de school staan waarvoor de bevoorrading was opgesteld. Vroeger was alles hier dichtgegroeid!

De bevoorrading kwam op 24,50 km van het vertrek en wij arriveerden daar omstreeks 14.30 u. De Off Road Bikers hadden niet alleen fruit voorzien, maar ook wafels met en zonder chocolade en wat snoepgoed. Ook al hadden wij onderweg niet zo veel bikers ons zien voorbijsteken, er bleven steeds deelnemers toekomen. De regen was de enige spelbreker. Een dame die poolshoogte kwam nemen vertelde dat het aan de start aan het gieten was. Van zo’n hevige bui bleven we gelukkig gespaard. Na de stop ging het direct verder het bos in en over de bredere paden zoals de Zwarte Dreef en de Spoorwegdreef waar we het spoor ook kruisten. Via de bossen reden we tot in Balen. Op 29 km was er een splitsing tussen de 27 km en de 33-42 km. We passeerden daar omstreeks 15.00 u en het regende nog steeds.

Knappe singletracks voerden ons tot aan de curryworstenfabriek Mora langsheen het kanaal op 32 km van het vertrek. We bleven voorlopig op dezelfde oever, reden de grote houthandel Vanhooydonck voorbij en maakten een lusje doorheen het bos. Op 33 km kruisten we het kanaal om aan de andere kant de leuke bospaadjes en singletracks aan te doen. Daaronder een track met enkele kombochtjes. Het leuke ritje door het bos op deze plaats duurde tot maar liefst 38 km. We kwamen uit het bos tevoorschijn in de buurt van het kanaal en reden het terrein van de transportfirma Gheys voorbij. We reden even over het fietspad langs de grote weg om dan het bos in te gaan en via een omwegeltje met enkele bultjes opnieuw op het fietspad uit te komen dat ons tot op het jaagpad langs het kanaal bracht. Het jaagpad maakt hier immers een grote bocht omheen het terrein van een bedrijf dat op de kanaaloever is gelegen. Dan ging het een tijd over het asfalt van het jaagpad tot zo’n 41 km met een korte onderbreking over een singletrack die er evenwijdig mee loopt.

We sloegen dan rechtsaf van het jaagpad weg over een track onder lage takken om na een dropke een veldweg te bereiken. Toen we daar even halt hielden kwamen ons nog verschillende bikers voorbij gereden. De veldweg maakte enkele bochten en leidde ons naar de Molderloopstraat in Balen waar het perpetuüm mobile nog steeds over en weer stond te zwiepen achter het raam van één van de huizen. Ik heb ooit die mensen eens buiten gezien en hen verteld dat ik dat kleinood altijd in mijn verslagen vermeldde! We kruisten de spoorweg en doken letterlijk naar beneden het bos weer in. Een bordje kondigde er de laatste vijf kilometer aan! Ook tijdens deze laatste kilometers kregen we nog vele genietbare singletracks voor de wielen. Uiteindelijk bereikten we opnieuw de bewoonde wereld en hoorden we de beiaard spelen. Via de Lieven Heerstraat reden we naar de fietsrotonde onder het drukke kruispunt. Na nog enkele straten waren we na 47 km weer bij af aan de sporthal om klokslag 16.00 u. We hadden ons zodanig geamuseerd dat we niet eens gemerkt hadden dat het had opgehouden te regenen.

Door de bikewash met zacht spuitende hogedrukreinigers was onze fiets zo weer schoon. Om de mensen van de fietsbewaking niet meer te hoeven te belasten hebben we onze fietsen slotvast gelegd om in de cafetaria nog even uit te blazen. We konden ze van binnenuit zien staan. Nog een soep en broodje kaas verorberd. Deze keer geen wakke sandwich maar een stevig broodje ter grootte van een half Frans brood. We hadden een leuke namiddag beleefd ondanks het iets minder goede weer. De Off Road Bikers hadden een knappe toertocht weten aan te bieden met een bijna overaanbod aan bos en singletracks! Een mooi parcours en degelijke afpijling. Prima organisatie van bewaakte parking en bikewash. Steeds een aanrader om hier te komen rijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

15-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondtocht (18-28-38 km) van BuSO Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdag 11-09-2015.

Voor de achtste keer organiseerde de school boor buitengewoon secundair onderwijs Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op vrijdagavond haar avondtocht waarvan de opbrengst ten goed komt aan de schoolwerking en de kinderen met leermoeilijkheden. Eén keer werd er ook een dagtocht in plaats van een avondtocht georganiseerd en toen was het zeer slecht weer. Sinds dit initiatief ontstond heb ik er alle tochten gereden. Aldus trok ik ook deze keer naar Sint-Job. Bij aankomst liep ik al direct bekenden tegen het lijf, waaronder Mark (Sik) en Cheeseman. Van deze laatste was het lang gelden dat ik er nog wat van gehoord of gezien had sinds de toertocht in Wijnegem niet meer wordt georganiseerd. Hij had de bike ook tijdelijk aan de haak gehangen en nam nu de draad weer op. Allen gezond en wel. Ingeschreven om 20.00 u, een kwartier later gestart en dat zou nadien een onbewust verkeerde keuze geweest zijn!

Het ging al direct het bos in dat op het grote schooldomein gelegen is. Daar liggen al een aantal interessante singletracks. We passeerden ook het kerkhofje waar de Broeders van Liefde op eigen terrein begraven liggen. Na de bosrijke intro verlieten we op 3 km Kristus Koning en reden via het achterpoortje de Caterskapeldreef in, een onverharde bosweg met enkele eenzame huizen te Schilde. Rechtsaf een singletrack in onder lage struiken om zo een rondje te rijden in het achterliggende bos waar een klein zanderig duinengebied rond een vijver ligt. Enkele knappe tracks passeerden onder onze wielen.

Aansluitend voerden overwegend dreven en grassporen in brandgangen ons door de bossen van Schilde. Niet te schatten hoeveel paadjes er in deze omgeving te berijden zijn en waarvan allicht enkel de locals kennis hebben. Even bereikten we bewoond gebied ter hoogte van de Rinkvenlaan in Schilde. 8 km om 20.50 u. Een kilometer verder diende ik een grotere baan te kruisen en ging het onmiddellijk weer de bossen in tot de plek waar de kidstoer zich losmaakte van de rest op 10 km van de start en midden in de bossen. Op 11 km werd de tocht doorheen een strook gerooid bos gestuurd waar we over enkele heuveltjes gejaagd werden om zo in het gebied van de Ruige Heide te komen. Op 13 km zag ik bij het passeren van een wit huis dat we dadelijk voorbij de Trappistenabdij van Westmalle zouden rijden. Een zandweg voert daar voorbij de lange muur en de nieuwe koeienstallen van de abdij. Waren het de koeien of de paters die van het nachtleven proefden? In de stallen brandden namelijk zwakke rode lampen! Tot 15 km reden we in de bosrijke streek in de buurt van de abdij. Intussen reed ik nog steeds alleen, geen enkele biker had me tot dan toe ingehaald!

Ik voelde kort even asfalt onder de wielen om naar het kruispunt van de Wijngaardstraat en de Heidemolenbaan in het landelijke Westmalle te rijden. De plek was me voldoende bekend om daaruit te kunnen besluiten dat we in de richting van Drieboomkensberg gestuurd zouden worden. Het asfalt van de Heidemolenbaan ging al snel over in steenslag en op 17 km bereikte ik via deze weg het Molenbos. Elke zichzelf respecterende toertocht in deze streek doet deze plek aan! Het ging zoals ik verwachtte het eerste het beste spoor rechts in. Dat ligt er altijd vrij nat bij. Vanaf hier konden we rijden over de wirwar van singletracks die hier onder de bomen en tussen het struikgewas verscholen ligt. De paadjes waren goed berijdbaar, een heel verschil met tijdens de winter wanneer er veel water en slijk ligt, maar ze werden vaak aan het zicht onttrokken door het weelderig opgeschoten struikgewas. Als alles hier zo blijft groeien zullen er vroeg of laat toch snoeiwerken dienen te gebeuren om de tracks vrij te houden. Het rijden ging me er vlot af en op 19 km bereikte ik de bidplaats Drieboomkensberg.

Zoals ik gevreesd had, vermits ik geen bikers meer bespeurd had, was de bevoorrading die daar gewoonlijk staat volledig opgedoekt. Geen nood, bevoorrading is niet echt nodig en water heb ik altijd meer dan genoeg bij. Wel jammer, want ik hoopte er misschien toch enkele bekenden tegen het lijf te hebben kunnen lopen! 21.40 u. Drieboomkensberg ligt vlak bij een uitgang van het Molenbos en daar was de splitsing tussen de 18 km en de 28-38 km op 19,50 km van het vertrek. Het ging de Oude Liersebaan in, een assenweg, en ik passeerde het kruispunt met de Heikantstraat waar een privaat domein ligt met drie eenzame woningen en een centrum voor jeugdkampen. Er moeten daar bomen gehakt zijn, want vroeger kon je de gebouwen van die kampplaats niet vanaf de weg zien liggen! Eens daar voorbij en de bocht rechts om, volgde een kort zanderig stukje. Na de volgende bocht links werd de zeer lange stoffige veldweg aangesneden. Je wordt er goed door elkaar geschud vermits de bodem er vol steenpuin steekt. Mijn enige gezelschap was een landbouwer die in het nachtelijke duister nog met de tractor op zijn veld actief was.

Op 22,50 km kwam er een einde aan het door elkaar geschud worden en kwam ik toe aan het kruispunt van de Westmallebaan en de Abdijlaan in de buurt van het café Trapke Op. Het kanaal Schoten-Dessel werd gekruist via het ophaalbruggetje om aan de overkant een paadje links in te slaan. Dat is een fel gehavende veldweg met diepe putten en sporen die continu vol met water staan! Het noodlot sloeg toe toen ik op een bepaalde plek het evenwicht verloor! Omdat naar links vallen geen optie was wegens een grote plas heb ik dan maar voor rechts gekozen! Helaas, recht de beek in! Met water! Gelukkig niet al te veel, maar meer dan genoeg om mijn rit te moeten verder zetten met natte schoenen en voeten, een natte trui en natte zeem! In een beek vallen tijdens een toertocht staat daarmee ook op mijn palmares.

Het paadje bracht me naar de kapel van De Locht, de Sint-Theobalduskapel, op de hoek van de Lochtsebaan en de Tilburgbaan. Daar stonden vlaggen, tentjes en partytafels en een bord maakte duidelijk dat dit alles bedoeld was voor de Open Monumentendag van zondag. 24 km. Grassporen en singletracks voerden me tot op het terrein van de camping De Drie Linden. Daar ging het over de grote gekasseide parking om net voor de inrit linksaf het mooie graspad in te rijden dat evenwijdig met de Schotensteenweg door het bos voert, na een bocht onder anderen voorbij een grote boom met indrukwekkende takken. Vanaf 27 km reden we door een knap woest bos, op en af enkele heuveltjes. Helaas moest ik geregeld van de fiets omdat boomstammen het pad versperden. Ik vermoed er met opzet gelegd om crossers weg te houden. Toen ik fel licht tussen de bomen zag schijnen werd het duidelijk dat ik me in de bossen aan De Merel bevond, gelegen tussen het kanaal en de Schotensteenweg. Op 29 km reed ik die tennisvelden voorbij. Een kleine jongen was de enige die er nog buiten was. Enkele oude gekasseide paadjes door het bos werden aangesneden. 22.30 u.

Ik vervolgde de rit in de woeste bossen die langsheen de Tilburgbaan liggen. Daar ging het voortdurend over tracks heen en weer door het bos, waarbij we enkele asfaltbaantjes kruisten. Op 33,50 km kwam ik uit het bos tevoorschijn in de Donkerbosdreef, een naam die op dat ogenblik niet gestolen was. Zo bereikte ik het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel. Ter hoogte van de sasdeuren kruiste de toer het kanaal om aan de overzijde het graspaadje voorbij de bunker en de woonboten te nemen. Rechtsaf het bos naast de camping in tot de Baan op sas 2. Via de Polderdreef ging het door de bossen om de tocht aan te vatten over de lange Sint-Jobbaan, beiden assenwegen. Eventjes reden we daarna door de bewoonde wereld, het enige echte stukje asfalt in de toertocht! Een wandelaar die zijn hond uitliet was het enige teken van leven! Via een strook bos ging het naar de Grote Vraagstraat. 38 km om 23.00 u. We doken het door een hek afgesloten smalle wandelpaadje in om tussen de boomstammen en struikgewas de Kleine Vraagstraat te bereiken. De knappe singletrack die ermee evenwijdig loopt bracht ons naar het bosgebied achter Kristus Koning. Omwille van de zandheuvels die er liggen Klein Zwitserland genoemd. Om 23.15 u was ik weer op het terrein van de school.

Nat van mijn val in de beek en omdat er nog weinig leven te bespeuren was ben ik direct naar de auto gegaan en ben huiswaarts gekeerd. Van de hele tocht heb ik geen levende ziel gezien, uitgezonderd de jongen aan de tennis en de wandelaar met hond! Geen enkele biker! Bij nader toezien was dat mijn eigen schuld. Je kon maar starten tot 20.00 u! Daar had ik niet op gelet! Terwijl ik zelf de informatie over deze tocht op mtb-you.be had ingevoerd! Het feit dat het zo’n eenzame tocht werd had mijn plezier wel wat vergald. Maar het parcours was bijzonder knap uitgetekend! Onvoorstelbaar hoeveel paadjes de parcoursbouwers hebben weten te vinden om in dit toch druk bewoonde gebied en op een beperkte oppervlakte een toertocht uit te zetten die omzeggens volledig off-road is! Daarvoor moet je een zeer goede kennis van de streek hebben! Verder zullen alle voorzieningen in orde geweest zijn. Zelfs uw fiets werd schoongespoten terwijl je zelf kon douchen of napraten in de sporthal. Dat alles voor slechts drie euro inschrijvingsgeld! Zoals alle vorige edities was deze rit weer zeer de moeite waard!

Filmpje van Don Manolo Manuel Adan: klik hier of kijk onderaan!

Filmpje van Djob Bruno Van Nimmen: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

14-09-2015 om 23:20 geschreven door StrammerMax

Toertocht Le Bon Départ (15-25-35-42-50-65 km) te Mont-Saint-Guibert op zondag 06-09-2015.

Bij het opstaan zag het weer er niet goed uit. Ik had mijn zinnen gezet op de toertocht van de lagere school Le Bon Départ te Mont-Saint-Guibert en wou koste wat kost gaan rijden! Onderweg tussen Antwerpen en Brussel regende het! Eens het vierarmenkruispunt goed en wel voorbij werd de grond droog! De rest van de dag geen druppel regen gezien en zelfs nog redelijk mooi weer gehad met een streepje zon. Thuis blijven omwille van regen kan soms een verkeerde beslissing zijn! Jari kwam ook, maar zou op eigen houtje rijden want werd nadien nog elders verwacht. Mijn gebruikelijke parkeerplekje ingenomen waarbij het mij opviel dat daar nog geen bikers stonden, uitgezonderd degene die zich naast mij kwam zetten! Ik meen dat de toertocht deze keer wat concurrentie had van Diest (Marathon van de Demervallei) en Huizingen (Gordelfestival). Voorheen werd deze toer vlak voor de grote vakantie georganiseerd, nu er net na! Aan de inschrijving op de speelplaats kreeg je zoals steeds zelfs een heus ontbijt aangeboden en ondanks het feit dat ik dat thuis al genoten had, toch maar eens geproefd van de kwarktaart, een croissant en een bekertje koffie! Om 9.30 u de fiets op en weg voor hopelijk een mooie rit in een streek die ik sinds mijn eerste deelname aan de Trace d’Hez te Tangissaart bijzonder ben weten te waarderen.

Het ging al klimmend het dorp uit tot in Beaurieux, een gehucht van de buurgemeente Court-Saint-Etienne. Na onder een spoorwegbruggetje te zijn gereden ging asfalt over in onverhard en kregen we een korte maar leuke singletrack. We verlieten Beaurieux en bereikten een assenweg in de velden ter hoogte van een brug over de expresweg op 3,50 km van de start. We reden er een parkbos in. Op 5 km konden we genieten van een zeer mooie afdaling in een hol spoor waar een andere biker een tijdje in mij zog bleef rijden. Uiteraard was het nadien weer klimmen in een holle weg waarna we in de omgeving van de spoorweg toekwamen. Er volgde een zachte klim in een assenweg door het bos en over een vals platte veldweg op de hoogvlakte waar de enorme zendmast staat die de omgeving van Court-Saint-Etienne domineert. Op 9 km reed ik voorbij het bizarre Maison du Pâturage, een eenzame woning met grote poorten en geen ramen aan de voorzijde. Deze keer sloegen we na het huis rechtsaf een oud kasseibaantje in. 10.15 u.

Een afdaling in een bijzonder knap bos katapulteerde de bikers letterlijk in de bewoonde wereld van Saint-Messire-Guillaume, een gehucht van Court-Saint-Etienne. De lengte van de ronkende naam is omgekeerd evenredig met het aantal huizen! Een mooie plek waar het kleine kerkje op een hoogte gebouwd is. 10 km. We dienden enkele trapjes op te lopen naar een bijzonder smal met gras begroeid servitudenpaadje toe dat ons tussen muren en tuinen deed klimmen. Op 11,50 km kwam er aan het einde van een straat in het dorp een eerste splitsing waar de 15 km apart ging van de 25-35-42-50-65 km. Na nog een klimmetje in een servitude tussen huizen waar ik even het gezelschap kreeg van paardrijdsters, kwam aan de rand van het bos al de volgende splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de grotere afstanden op 12,25 km van het vertrek. Het was grappig om zien dat een hele troep snelle jongens resoluut de richting van de 25 km in sloeg! In het zog van twee anderen gekozen voor de grotere ritten. Een klim in weer een mooi bos voerde me tot vlak bij “de mast” waar we vanaf een veldpad rechtsaf het betonbaantje in sloegen in de richting van Mellery. 13,50 km. Het ging direct weer rechtsaf en voorbij de enorm grote knappe oude witte vierkantshoeve.

Van 15 km tot 16 km was er een mooie lange afdaling over een holle weg en een bosweg, om te eindigen in een servitude tussen huizen. Ik kwam uit in de Rue de la belle Haie te Court-Saint-Etienne. Na een lange klim over een straat in het dorp kwam er een splitsing tussen de 25 km en de grotere afstanden. Ik reed er even door de bewoonde wereld in de Rue Saint-Gertrude, de Rue d’Heuval en de Rue de Masbourg langsheen nette huizen met verzorgde tuinen. Zoals ik al vermoedde reed ik hier in het gehucht La Roche van Court-Saint-Etienne dat op de flanken van een dal ligt tegenover Tangissart aan de overkant. Op 18 km ging het rechts het bos in en kwam er weer een plek waar de 25 km apart ging. Hier haalde Jari me in. We daalden af, staken de spoorweg over en kwamen toe in de Rue de Chévelipont, de grote baan die tussen La Roche en Tangissart loopt. Na de oversteek reden we Tangissart in en werden we rechtsaf de steile klim in het kasseibaantje op gejaagd. Bizar omdat in deze steile straat rijhuizen staan, het volgende telkens een stuk hoger dan het vorige. Ik vraag me af hoe de achtertuinen er uit zien op zo’n helling!

Eens boven reden we over het bospad tot naast het eenzame huis dat op de grote baan staat op de grens met Villers-la-Ville. Wie interesse heeft, het mooie huis staat al een tijd te koop! Even verder troffen we op 20 km de eerste bevoorrading op de parking aan het kruispunt van grote wegen in Villers-la-Ville op de grens met Court-Saint-Etienne en Baisy-Thy (Genappe), aan de voet van de abdijruïnes van Villers. De grote wegen en het treinspoor lopen er gewoon dwars door de historische site! Er was keuze genoeg aan fruit, koeken, cake, chocolade en drankjes in verschillende kleuren, typisch voor deze streek. Alles was wel in bijzonder kleine partjes gesneden! Je kon bijna kruimels pikken zoals de vogels! Afscheid genomen van Jari en de rit alleen verder gezet. Aan de stop was er meteen een splitsing tussen de 35 km en de grotere afstanden. Deze laatsten zouden hier na een grote lus weer passeren voor de tweede pauze.

De richting van de grote afstanden uit en direct het bos in voor een klim over een bospad en smal spoor over de Sentier du Ry de Saint-Bernard, het pad van de Sint-Bernardusbeek. Het laatste stuk van dat pad rijd ik niet zo graag. Dat is een bijzonder lastige singletrack, weliswaar recht op recht, maar hij zit vol door erosie veroorzaakte putten, gaten en diepe sporen. Ik heb hier bij slecht weer ooit tot aan mijn knieën in het water gestaan! Deze keer lag hij er goed hard bij en kon ik er eigenlijk vrij behoorlijk rijden. Het pad loopt dan verder naast de bosrand tot op de hoogvlakte waar een veldweg ons tot aan Les quatre chênes bracht. Daar staan vier eiken op een kruispunt van veldwegen. Er stonden dranghekkens. Blijkbaar heeft men het volgende deel van het paadje genivelleerd en voorzien van een betonnen ondergrond ten behoeve van de wandelaars. Spijtig, want dat was een mooie en eerder woeste singletrack die door andere tochten werd gebruikt! Nu kan ik deze plek meteen situeren ten opzichte van Villers. 23 km om 11.45 u.

Het ging rechtsaf de brede assenweg op die me over de hoogvlakte voerde tot aan het grote domein dat langs de Rue La Houlette ligt op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe). Verder staan enkele eenzame huizen die een knap uitzicht hebben over de glooiende velden en bossen. Eens daar voorbij doken we het bos ook in over brede paden, singletracks en een bospad op en af. De omgeving was daar bijzonder knap en we konden er genieten van een te smaken stuk parcours. Hier en daar waren er wat slijkerige plekken en grote plassen blijven staan. Op 27 km kwam ik toe aan de rand van de bewoonde wereld van Baisy-Thy en reed ik over een rustig betonbaantje in de richting van een grote witte vierkantshoeve. Er naast was een nieuw huis gebouwd. We reden de veldweg naast de hoeve in en over de open vlakte tot aan de splitsing tussen de 42 km en de 50-65 km op 28 km van het vertrek. 12.15 u. Even getwijfeld wat te kiezen. Jari had voor de 50 km gekozen, maar zou zich beperken tot de 42 km, ik had voor de 65 km gekozen, maar de 50 km leek me meer dan voldoende te zullen zijn. Ik had tijd genoeg, dus de 42 km toch maar links (eigenlijk rechts) laten liggen.

De veldweg linksaf leidde me weer naar het dorp van Baisy-Thy waar ik plekken passeerde die ik me herinnerde van eerdere deelnames. Zo de oude huizen die gerenoveerd worden en ingepakt werden met isolatiemateriaal. Elke keer zijn ze wat verder afgewerkt. De straatjes, het steile kasseienwegeltje en de servitudes langs de bosrand. Ik dook het bos weer in en reed dan over de singletrack doorheen het struikgewas en hoog opgeschoten bloemen op de oever van het beekje La Falise. Eindelijk kreeg ik nog eens een andere biker te zien! Het pad eindigt aan een bruggetje tegenover een eenzaam huis in het bos. Na een korte klim in een knappe holle weg, vooral als je achterom keek, kwam de splitsing tussen de 50 km en de 65 km. Getwijfeld, maar een rekensom leerde me dat ik voor de 65 km nog een hele tijd onderweg zou zijn. Gekozen voor de route van 50 km. Toch kwamen er op dat ogenblik nog twee bikers toe die de richting van de langste toer uit reden. De splitsing kwam op 30 km van de start en het was al 12.30 u!

Bij aanvang kreeg ik een lange bosklim voor de wielen. Daar was het even te voet over de woeste ondergrond vol diepe sporen. De beloning bestond uit een leuke afdaling die me weer heel even tot in de bewoonde wereld van Baisy-Thy bracht. Veldwegen voerden me er over de hoogvlakte in het zog van nog twee bikers. 32,50 km. Kort daarna werd ik na en bocht om de rand van het bos in een afdaling over een beenhard omgeploegd veld gejaagd. Ik werd er helemaal door elkaar geschud tijdens het rijden over de verweerde ploegvoren! Daarmee bereikten we op 33 km het knapste plekje van deze toertocht, de wortelklim naast het kloofje in de Sentier de La Roche! De biker die me inhaalde reed vrij vlot naar boven, maar voor mij is het hier altijd even te voet! Te steil en te veel wortels! Eens boven ging het dan een hele tijd door het bijzonder mooie bos over een smal spoor tussen de bomen. In de lente bloeien er witte bosanemonen en blauwe wilde hyacinten. De biker met de oranje helm die ik aan de inschrijving gezien had stak me groetend voorbij, hij reed allicht de 65 km. Dan ging het over een rotsachtig pad weer naar beneden en naar het einde toe herkende ik de omgeving en wist ik dat ik dadelijk opnieuw aan de stop in Villers-la-Ville zou staan.

Ondanks het gevorderde uur was ik niet alleen aan de tweede bevoorrading. Ze kwam op 35 km van het vertrek. 13.00 u. Er was nog van alles voorraad die verzorgd werd door een man en een vrouw ter plekke. Een onfortuinlijke biker met kettingbreuk werd opgehaald door de pechwagen. Nu ging het de linkse weg in het bos op voor een zachte klim tot aan het kapelletje van Sainte-Apolline. Daar vertrekt een afdaling in een uitgespoelde woeste holle weg vol stenen, wortels en afgevallen takken! Enige voorzichtigheid was er geboden, vermits ik er alleen onderweg was. Ik kwam toe in een bosrijke villawijk van Villers-la-Ville waar we door enkele straten reden langs in het groen verborgen villa’s van rijke mensen en over servitudenpaadjes langsheen de grote tuinen, vol bomen en vaak op hellingen gelegen. Niet simpel om daar gras te maaien. Er waren plekken waar graafwerken geweest waren voor de bouw van nog nieuwe stulpjes! Ik stak het kasseibaantje over dat naar de ruïnes leidt en klom er over een breed pad naar het bos toe. Een hele tijd konden we daar klimmen en dalen over de paden in het bos van Villers. Zo naast het riviertje dat er door stroomt. In plaats van helemaal naar beneden te moeten en dan rechtsomkeer te maken op het volgende pad, werden we een zeer steile korte helling op gejaagd om dat pad te bereiken. De meeste tochten in deze streek passeren hier. Het is daar best zwaar klimmen en vaak komt deze plek aan het einde van de tochten. De tocht werd verder gezet op een zeer lange singletrack die op zo’n 40 km overging in een grasspoor. 14.00 u.

Een zachte klim bracht me in het gezelschap van twee anderen, mogelijk de mannen die ik aan de splitsing de 65 km had zien uitgaan, tot aan een betonbaantje. Zoals ik al vermoedde was dit het betonbaantje dat langsheen “de mast” voert. Vanaf hier kregen we het wat gemakkelijker tijdens het rijden over de hoogvlakte met wat beton en asfalt onder de wielen. Steeds kregen we “de mast” in de verte te zien en dat gedurende lange tijd. Op 42 km passeerde ik een plek waar het gras smetteloos groen en gemaaid was. Daar waren mannen met modelvliegtuigen actief. Even verder reden we een smal compleet overwoekerd hol gekasseid spoor op en was het klimmen en dalen tussen hoog opgeschoten begroeiing. Woest en knap, maar ook vermoeiend door de kasseien die door de tand des tijds schots en scheef waren komen te liggen. Een afdaling over een smal betonbaantje, waar ik twee auto’s tegen kreeg die het vertikten van wat vaart te minderen, leidde me tot aan een bruggetje over het riviertje La Houssière aan de rand van het dorpje Villeroux (Chastre). 44 km. Twee late bikers (M/V) staken me voorbij. Vanuit een straat ging het rechtsaf een steegje in waar een bestelwagen zeer ongelukkig de hoek blokkeerde. Die mensen waren wat aan het verhuizen.

Het steegje liep dood op de bosrand waar ik onder een oude overwoekerde brug diende te rijden. Een bruggetje van een oude treinbedding. Een bizarre woeste plek waar lianen vanaf de brug naar beneden hingen. Na de brug een zachte maar lange klim in een prachtige holle weg om de tocht verder te zetten over een hoogvlakte. Dat over een lang smal grasspoor, eerst zacht klimmend en dan stevig afdalend tot in Chastre. In de verte zag ik nog steeds “de mast” staan. We reden er in een grote lus omheen. 47 km om 14.30 u. We lieten Chastre achter ons om via een kasseibaantje in slechte toestand tot in Hevillers te rijden, een gehucht van Mont-Saint-Guibert. 49 km. We doorkruisten Hevillers via bizarre servitudes die langsheen grote domeinen aan de bosrand voerden. We reden er in de omgeving van de riviertjes de Orne en de Nil. Het bizarre paadje langs de Orne in de Val d’Alvaux eindigde tot vlak achter de verweerde muren van een grote oude hoeve in Nil-Pierreux. Dat is een gehucht van, houd u vast, Nil-Saint-Martin-Saint-Vincent dat op zijn beurt deel uitmaakt van de gemeente Walhain! De restanten van de oude burchttoren, de Tour d’Alvaux, kregen we deze keer niet te zien. 51 km.

Na de doortocht van deze schilderachtige plek leidde een paadje ons langsheen de Orne, zeer knap, alsof je in de Ardennen reed! Daarna slingerde het riviertje zich samen met het paadje door de bewoonde wereld door stroken bos. Aan het einde van een woest pad moest je een zeer lange smalle donkere tunnel door! Geen steek kon je er zien, alleen het licht aan het einde! 52,50 km. De tunnel spuwde u uit tussen de huizen van Mont-Saint-Guibert. Op twee plaatsen waren huizen zelfs over de straat gebouwd. Een laatste klim voerde me door een straat weer tot aan de school. Na 54 km kwam er om 15.00 u een einde aan één van de mooiste tochten van dit jaar!

Kort samengevat, dit was een prachtige toertocht. Ik heb er ruim mijn tijd voor genomen, maar er van genoten, van bij het begin tot aan het einde. Eén van de besten dit jaar gereden. Nogmaals ogen te kort gekomen om te genieten van deze prachtige streek in Waals-Brabant, zo ergens tussen Waver en Nijvel. Overal redelijk vlot kunnen rijden. Zeer afwisselende landschappen met bossen en open vlakten met vergezichten. Deze tocht is nog mooier dan de VTT des Hayeffes vanuit dezelfde gemeente, ook vanuit een school, het Institut Notre Dame des Hayeffes. Jari dacht er ook zo over. De toertochten in deze streek zijn beslist de moeite meer dan waard! Vriendelijke mensen ook die de moeite doen om u in het Nederlands te woord te staan wanneer ze op uw inschrijfstrookje merken dat je uit Vlaanderen komt. Het enige minpunt: de tocht viel samen met de Marathon van de Demervallei. Een mens moet nu eenmaal keuzes maken!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

10-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Opening vaste BLOSO-route te Londerzeel op zondag 06-09-2015.

Het heeft bijna vijf jaren aan onderhandelen en het bekomen van toestemmingen en vergunningen gekost om een vaste BLOSO-route uit te zetten in Londerzeel. Zelfs nu dat de route een feit is zijn nog niet alle details rond. In ieder geval werd de route officieel ingehuldigd en in gebruik genomen ter gelegenheid van het Gordelfestival en meer bepaald tijdens de topdag op 6 september. Patje2, de fervente nachttochtenrijder die wij na een nachtrit leerden kennen, is peter van de nieuwe vaste route. Wij hebben niet gewacht op de officiële opening maar zijn de route daags voordien reeds gaan verkennen. Helaas hadden Jari en ik slecht weer.

Het was even zoeken naar het enigszins achterin gelegen openluchtsportcentrum Schaselberg vermits er uitgerekend nu wegenwerken aan de gang zijn op die plek. Het centrum is gelegen achter het oorlogsmonument, net in de bocht van de straat Blauwenhoek in Sint-Jozef-Londerzeel. Er is een ruime parking nabij de eerder desolate sportvelden. Hier vertrekt de groene route. Bij aanvang reden we eventjes in de bewoonde wereld vanaf de Blauwenhoek om het dorp uit te raken. Vanaf 1,50 km troffen we reeds een eerste stukje off-road. Genummerde voetwegen leidden ons van daar af tussen de weiden. Op 3,75 km bracht een veldweg ons naar een eerste korte strook door een bos. Het bos is privaat, maar de weg vrij toegankelijk. Op 4,50 km kwamen we via een grasspoor uit in de Marselaardreef.

Na een eindje verhard konden we genieten van de doortocht van een knap stuk bos. Ook al liggen er in het bos een aantal te smaken tracks, het gebruik ervan werd niet door de boswachter toegestaan. De doortocht blijft dus beperkt tot twee grote dreven die er gelukkig nog redelijk woest bij liggen. Ze voerden ons naar het ’s Gravenkasteel van Lippelo (Sint-Amands). Het kasteel wordt wat aan het oog onttrokken door de nieuwbouw er omheen, want het maakt deel uit van een woonzorgcentrum. Vervolgens doorkruisten we het dorp Lippelo waar je aansluiting kan maken met de vaste route van Sint-Amands. Meteen overschreed deze route de grens tussen de provincies Vlaams-Brabant en Antwerpen. Eens het centrum van Lippelo voorbij duikt de toer opnieuw de velden in.

Een vrij woest veldpad voert vervolgens tot het Kasteel Hof te Melis. Dit omgrachte kasteel staat in het Lippelobos op de grens tussen Lippelo en Malderen en is privaat eigendom. Door de inrijpoort krijg je er wat van te zien. Een pad op de rand van het bos voert er evenwijdig met de Kasteeldreef waarlangs het kasteel staat. Meteen overschrijdt de route er de grens met Malderen, een deelgemeente van Londerzeel. Van 7,50 km tot 9 km doorkruist het parcours een zeer knap bos, allicht een deel van het Lippelobos, met imposante bomen waar u enkele mooie paden voor de wielen krijgt. Om dan uit te komen op de Kruisheide aan de grens met de gemeente Opdorp (Buggenhout). Meteen reden we daar in de provincie Oost-Vlaanderen. Op luttele kilometers van elkaar passeert deze toertocht over het grondgebied van drie provincies!

Een pad leidt dan off-road naar het station van Sint-Amands waar we de lagere school passeren om er een voetweg in te slaan. Op 12 km gaat het de spoorweg over naar een smal paadje wat gedurende bijna een kilometer in de omgeving van de spoorweg tot aan het station van Malderen voert. Al snel zijn we weer in Buggenhout. Daar zijn we even de Taverne Eikenhof binnen gevlucht om te ontsnappen aan een regenbui. Je kan er tijdens uw tocht iets eten of drinken. Wij genoten er een kop koffie en rijstgebak. Een warme drank deed deugd, het was ook vrij koud. Het zal niet lang meer duren eer de soep weer haar intrede doet op de bevoorradingen van toertochten! Vanaf hier voert de tocht van 14 km af ruim twee kilometer door het Buggenhoutbos. Enkele brede paden leiden zo tot Steenhuffel (Londerzeel). De gemeente wordt doorkruist op enkele verharde paden. Tot 20 km volgt de tocht asfaltbaantjes waarna een assenwegeltje u naar de plek voert waar er aansluiting kan gemaakt worden met de blauwe lus. Die aansluiting is er aan het einde van de Voetweg 31 op een 20 km van de start. Ondanks het slechte weer toch besloten van de blauwe lus meteen te rijden. De blauwe lus is op dit ogenblik nog niet optimaal in orde, maar dat wisten we. Er zijn nog diverse plaatsen waar er voorlopige bordjes hangen en op één plaats ontbreken nog de bordjes. Reden: toelatingen die later toch ingetrokken werden!

Wanneer we de blauwe lus aanvatten brengt een vrij hobbelig graspad ons naar de Marselaermolen van Steenhuffel (21 km). Een graspad voert verder over de weiden waarna we een eindje het Pakespad volgen. Onze rit gaat dan over een stukje van een gloednieuw aangelegde dijk die dit land in het stroomgebied van de Lindebeek en de Molenbeek tegen wateroverlast moet beschermen. Op 23,50 km rijden we eventjes in Wolvertem om na de oversteek van een drukkere baan het grondgebied van Meise te bereiken. We rijden er in een landelijke streek over verharde sporen. Op 25 km is er nog een probleem op de blauwe route in verband met de doortocht over een veld. Het parcours bolt daar over een aantal minder gemakkelijk te berijden graspaden.

Die paden voeren naar de bewoonde wereld van Imde, een dorp dat deel uitmaakt van Wolvertem, wat op zijn beurt een deelgemeente is van Meise. Op 29 km rijd je door een bosrijke omgeving over een pad dat er de loop van een beek volgt. Even verder sluit het parcours aan op de vaste route van Meise. Het parcours gaat een dreef in die leidt naar de Boskapel van Imde-Wolvertem. De schilderachtige plek ligt vlak nabij de A12. Een gek gezicht is het afgedankte bushokje vol religieuze teksten! Het parcours komt dan weer uit het bos tevoorschijn, passeert het Hof ter Imde, een complex met restaurant en feestzalen en doorkruist vanaf deze plek de landelijke omgeving. 30 km. Op 33 km reden we voorbij een bizarre plek waar in een bosje een soort hoeve staat waarrond een slotgracht of vijver ligt. Op die plaats gaat het de Voetweg 68 van Londerzeel in. Op 34 km doorkruist het parcours eventjes de bewoonde kern van Londerzeel waar we langsheen de grote baan rijden. Om daarna opnieuw de velden op te zoeken tot aan een straat die Pluimennest heet.

Vanaf 39 km voert de tocht over hoofdzakelijk verharde wegen in Meise en Steenhuffel. Vanaf een zich door het landschap slingerende smalle assenweg waarnaast een door een lage dijk aan het zicht onttrokken beek loopt, ziet men in de verte de brouwerij van Palm staan. De rit voert op 43 km voorbij de brouwerij. Naast de brouwerij staat de Bistro Leireken, ingericht als de wagon van een oude trein! Men kan er eten en drinken, wat we dan ook gedaan hebben! De omgeving hier is ook bekend als bevoorradingsplaats uit de jaarlijkse fietsdodentocht en ligt vlaak naast het Kasteel Diepensteyn. Met een gevulde maag en geleste dorst, maar ook nat geworden van de regen en daardoor koud, vertrokken we langsheen de grote baan om voorbij het domein Diepensteyn via een assenweg de velden weer op te zoeken. Het parcours rijdt even langs een bos en velden en een eindje langsheen een grote baan. Na het kruisen van de spoorweg leiden enkele voetwegen omstreeks 46 km doorheen een strook bos tot aan een asfaltbaantje. Een rondje door de velden brengt je naar de volgende overweg die je in de verte kan zien liggen. Aan de Moorhoek worden enkele vrij woeste graspaden gevolgd tot aan een smal spoorwegbruggetje waar we onder rijden. 49,75 km. Een mix van landelijke wegeltjes en servitudes langs weiden en tuinen leiden weer naar Sint-Jozef. Op 53 km sta je dan weer op de parking aan de Palmvelden.

Er zijn mooiere streken dan Londerzeel, maar een gemeente kan niet meer bieden dan dat ze bieden kan. De vaste route is uitermate geschikt voor iemand die eens wil kennis maken met deze omgeving in plaats van ze enkel via de A12 voorbij te rijden. Ook voor de beginnende mountainbiker is ze geschikt om eens te komen rijden, evenzo voor de bikers die in de streek wonen en na hun dagtaak nog een rondje willen gaan toeren. Spectaculaire toestanden en hoogtemeters zijn er niet te rapen, dus de doorwinterde mountainbiker komt hier minder aan zijn trekken. BLOSO vermeldt een off-road gehalte van 45%. De bepijling op de groene route is duidelijk genoeg. Jammer genoeg heeft de gemeente nagelaten van op vele plaatsen gebruik te maken van de klassieke palen voor de pijltjes en werden de plaatjes aan reeds bestaande palen opgehangen. Zoals gezegd staat de afpijling van de blauwe lus nog niet volledig op punt. Ook het grote infobord wat aan de start van de vaste routes geplaatst wordt ontbreekt nog.

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Praktische informatie.

Startplaats: Sportcentrum Schaselberg / Palmvelden, Blauwenhoek 76, Londerzeel.

Groene lus: 33 km klik hier!

Blauwe lus: 19 km klik hier!

De lussen doen de gemeenten Londerzeel, Sint-Amands, Buggenhout en Meise aan.

De beide lussen sluiten op elkaar aan in Steenhuffel op 20 km van de start.

Er is een aansluiting mogelijk met de vaste routes van Sint-Amands (in Lippelo op de groene lus) en Meise (in Wolvertem op de blauwe lus).

Bezienswaardigheden onderweg.

Hof Te Melis (Lippelo): De omgeving van het Hof te Melis is wettelijk beschermd als landschap. Het ligt op de grens van de provincies Vlaams - Brabant en Antwerpen. Het omliggende Lippelobos bleef enkele eeuwen onveranderd, zeker vanaf 1777. Het is een oud bos met een drevencomplex, een kasteel met park en bovendien natuurwetenschappelijk waardevol. Men treft er meer dan honderd verschillende zwamsoorten aan. Het kasteel, reeds vermeld in de 15de eeuw, brandde in 1914 af en werd in 1920 heropgebouwd. Het was het hoofdkwartier van Lodewijk XV in 1745 en van Koning Leopold 111 in 1940. Vandaag wordt het kasteel nog steeds bewoond. De mountainbikeroute loopt door het Lippelobos tot vlak voorbij de toegangspoort van het kasteel.

Middelpunt van Vlaanderen (Opdorp): Onder leiding van de Leuvense professor Van der Waeteren werd in 1999 door enkele studenten gezocht naar het geografische middelpunt van Vlaanderen. Het bepalen van dit punt was een opdracht die door 4 studenten burgerlijk ingenieur en hun werkleider werd uitgevoerd. Het middelpunt van Vlaanderen werd bepaald in Opdorp vlakbij het 3-provinciënpunt in de Biesten. Op 24 februari werd de pers opgetrommeld en de studentengroep wees dan de exacte plaats aan. Dit bracht wel enige consternatie mee daar het op het aanplantingsveld van een boer gelegen was en die was uiteraard niet gelukkig met het voorstel om van zijn terrein een toeristische trekpleister te maken. Na de toenmalige persheisa werd het stil rond het middelpunt. Het was ook absoluut niet ideaal bepaald: nogal verloren aan het begin van een veld in Opdorp, dichtbij de grens met St.-Amands, bereikbaar via een veldwegeltje, geen huizen in de buurt. In 2001 werd de draad weer opgenomen en werd door het gemeentebestuur van Buggenhout besloten om een perceel grond aan te kopen, gelegen in de buurt van het middelpunt. Op dit perceel van 240 m² staat nu het kunstwerk 'Het Middelpunt', van de Opdorpse beeldhouwer Roger Van Den Eede, een rustbank en een infobord. Op zondag 25 mei 2003, tijdens de Dag van het Park, is dit parkje officieel ingehuldigd door het gemeentebestuur. Het ‘echte’ geografische middelpunt ligt dus in de akker op een paar tientallen meters van dit monument?

Drie provinciënpunt (Opdorp): Dit punt is aangeduid door een grenspaal en ligt op een 50-tal meters van het monument van het middelpunt van Vlaanderen. Op dit punt komen de volgende provincies samen : Antwerpen (Gemeente Sint-Amands – deelgemeente Lippelo) – Oost-Vlaanderen (Buggenhout – deelgemeente Opdorp) en Brabant (Londerzeel – deelgemeente Malderen).

Marselaermolen (Bontestraat 35, Steenhuffel): Londerzeel telde vroeger vijf watermolens. De Marselaermolen is er een van. De andere watermolens zijn de Diepensteynmolen, de Koevoetmolen, de Herbodinnemolen en de molen van kasteel Drietoren. Hendrik van Marselaer was de eerste gekende eigenaar van de grond (1312), waarop in 1384 al een molen stond. Tot in 1930 bleef de molen in volle werking. De laatste eigenaar, Jozef Jacobs-Mertens, maalde nog sporadisch tot in 1960. Nadien verdween ook bij deze molen het molenrad. In de jaren '80 werd de Marselaermolen beschermd als monument. De maalinrichting is nog steeds aanwezig en een waardevolle molenaarswoning sluit op de Marselaermolen aan.

Pakespad (Merchtem en Steenhuffel, ingehuldigd in 2012): Het Pakespad is een eerbetoon aan wijlen Kris De Pauw. Kris was lange tijd voorzitter van Natuurpunt Merchtem en van 1 januari 2007 tot op zijn sterfdag schepen van cultuur en milieu. In die bevoegdheden verenigde hij zijn twee grote passies: liefde voor de natuur en aandacht voor waardevolle historische gebouwen. Hij overleed totaal onverwacht op 52-jarige leeftijd op 23 juli 2009, bijna aan de voordeur van zijn Passerel, de historische banmolen die hij met veel zorg en respect voor de authenticiteit had weten te redden van de vergankelijkheid.

Eten en drinken.

Taverne Eikenhof, Bosstraat 150, Buggenhout

Bistro Leireken, Brouwerijstraat 29, Steenhuffel, nabij het kasteel Diepensteyn.

07-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 23^ste Hagelandse Heuvels (20-35-50-65-105 km) van de Tieltse Wielervrienden te Tielt-Winge op zondag 30-08-2015.

Het was van zaterdag op zondag een onaangename nacht waarbij ik om 03.20 u gewekt werd door het zware geroffel van de regen die gepaard ging met een onweer. In alle vroegte opgestaan om me dan nog te moeten ontfermen over de kat die zeiknat was binnengekomen en teleurgesteld te moeten vaststellen dat onweersbuien overtrokken met de nodige plensbuien! Dat terwijl mooi weer voorspeld was en ik mijn zinnen gezet had op de toertocht over de Hagelandse Heuvels te Tielt-Winge! Toertochtenrijders zijn vaak knettergek, want Jari was in Knokke aan de zee en zou toch mee komen rijden. Afspraak aan de carpoolparking in Wommelgem en van daar over Lummen naar Tielt-Winge gebold. Hoe dichter we Lummen naderden, hoe klaarder de hemel en hoe droger de grond! We zouden onterecht thuis zijn gebleven voor de regen! Ik had de toertocht al ooit eerder gereden, maar dat was al zeer lang geleden en de start was in elk geval niet meer op dezelfde plaats. Ik meen zelfs dat deze tocht een aantal jaren niet meer georganiseerd is geweest tot hij enkele jaren geleden weer eind augustus op de kalender verscheen. Ik ben er indertijd ooit zwaar over de kop gegaan tijdens een afdaling over een grindpad en had daarbij mijn beide handpalmen open gehaald wegens geen handschoenen aan! Sindsdien draag ik er steeds! Bij aankomst merkten we al direct dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen vermits het grote grasveld aan de sporthal ’t Solveld al vol geparkeerde wagens stond en de rij waarin we stonden in een mum van tijd vol stond! Goede wijn behoeft geen krans! Het parcours en de organisatie waren inderdaad om u tegen te zeggen!

Om 09.30 u waren we ingeschreven en op pad. Grassporen en servitudes leidden ons bij aanvang langsheen velden en bossen waarbij we op luttele 2 km reeds een korte maar knappe holle weg in reden. We zouden in de loop van de rit nog enkele zulke prachtexemplaren te zien krijgen! We reden dan door de landelijke streek op de rand met de bewoonde wereld. 6 km. Tijdens één van de eerste lichte klimmetjes in een smal graspaadje tussen de weiden vielen een aantal bikers voor mij stil omwille van een deelnemer die noodgedwongen te voet verder moest. Toen we de man voorbij reden merkte ik dat deze mens al zwaar op zijn adem aan het trappen was! Hij leek me wel al een stuk ouder dan ik en had het al zwaar te verduren. Kon ik weten dat mij later hetzelfde zou overkomen! Een pad door een strook knap bos en een zware klim leidden ons tot aan de bekende uitkijktoren aan de Vlooybergvoetweg. Vroeger stond er een klassieke houten toren die in 2012 omgevallen is door houtrot en later vervangen werd door een in het ijle hangende metalen trap! De bekende stoel uit Duizend Zonnen heeft er ooit gestaan! Een dame had zich daar geïnstalleerd voor het maken van foto’s. Meerdere toertochten in de streek van Bekkevoort passeren hier. Vanaf de toren was het lekker naar beneden razen in een holle kiezelweg en zoals ik verwacht had troffen we beneden een eerste splitsing tussen de routes van 20-35-50-65 km en de koninginnenrit van 105 km! Ook al staat mijn ooit gereden record op 123 km, zulke lange ritten zie ik helaas niet meer zitten. Het zou misschien nog wel lukken, maar ik zou tergend lang onderweg zijn! Onze keuze viel dus op de tocht van 65 km. Bij nader toezien hadden we beter de 50 km gekozen, gezien het verschil in hoogtemeters, omdat de 65 km vermoedelijk ook de zwaarste stukken van de 105 km aandeed en de rit van 50 km niet. Ik kon toen natuurlijk niet vermoeden dat ik zo zou gaan afzien!

Vrij vlakke veldwegen en assenwegen voerden ons over en in de buurt van een groene vaste route. Van 10 km tot 11 km konden we rijden over de leuke singletracks in een privaat bos dat garant stond voor een mooi stukje parcours. Ik kwam er de man van daarstraks weer tegen, de mens die het al zwaar had tijdens de eerste kilometers. Hij sneed in het bos hier en daar wat paadjes af om zijn lijdensweg wat te verlichten en was beslist niet de enige die het vandaag moeilijk ging hebben! Na de rit in dit bos bereikten we de splitsing tussen de 20-50 km en de 35-65-105 km. Kort na het kruisen van een grote baan ging de rit van 35 km apart van de 65-105 km. Voor ons volgde een stevige klim over een lastig kasseispoor. Het was er bijzonder smal en lag geprangd tussen een afsluiting van een weide en struikgewas. Ik heb er nog ooit gereden. Eens boven tussen de weiden kwamen we toe in de Hoogebergvoetweg. Alle paadjes hebben hier een naam! Op 12,75 km was daar een splitsing tussen de ritten van 65 km en van 105 km. We reden over paden door de velden en enkele boomgaarden en konden genieten van soms knappe vergezichten over het Hageland. Van 15 km tot 16 km voerde een pad ons door de bosrijke omgeving van de Begijnenbosvallei. We kregen er na het kruisen van een baan een knappe afdaling over een rotsachtig pad, gevolgd door een zware klim over assenwegen en boswegen tot op een hoogvlakte. Op 18 km ging het de snelweg E314 onder via een fietstunneltje. 10.50 u. Dan was het klimmen geblazen over een kasseiwegeltje en reden we over een grasspoor hoog op de berm naast de snelweg. Deze plek kon ik me nog herinneren uit deze of andere tochten. Een korte steile afdaling bracht ons weer in een holle weg en naar een pad richting de bewoonde wereld. Tot 29,50 km doorkruisten we het centrum van Assent (Bekkevoort) en reden er eventjes over het fietspad langsheen een grote baan.

Eens de landelijke omgeving weer opgezocht kwam er een zware beklimming tot een volgende splitsing tussen de 65 km en de 105 km op de grens tussen Scherpenheuvel-Zichem en Bekkevoort. 21,50 km. We sloegen er een holle weg in en konden er genieten van een bijzonder leuke lange afdaling over een met rotsen en steentjes bezaaid pad. We betraden een privaat eigendom waar we over het erf van een landbouwbedrijf geleid werden om onze tocht te kunnen verder zetten in een hol spoor. Afdalen betekent weer stevig klimmen en dat was ook hier het geval in smalle holle sporen in de richting van de snelweg. 23,85 km om 11.15 u. Intussen was het bloedheet geworden, een drukkende hitte omwille van al het vocht dat na de onweersbuien van vannacht vanuit de grond weer aan het verdampen was. Zeiknat waren we van het zweet!

Op 24 km gingen voor mij de poorten van de hel pas echt open! We reden namelijk een privaat bos in en daar hadden de parcoursbouwers een zeer technisch parcours uitgewerkt over singletracks die zich op een heuvelflank op en af in bijzonder korte bochtjes rond bomen slingerden. Sommige bomen stonden zo dicht bij elkaar dat ik er bijna niet tussen kon rijden! Bovendien hadden we al een tijdje de weg voor ons alleen gehad en weinig bikers gezien, net nu kwamen ze blijkbaar van alle kanten het bos in gereden! Overal zag je ze rijden over het pad dat in ontelbare bochten door het bos kronkelde! Het bleef zo maar duren, want dit technische hoogstandje was maar liefst vier kilometer lang! Die korte bochtjes, gecombineerd met elkaar opvolgende afdalingen en klimmetjes waren aan mij echt niet besteed. Ik heb er diverse stukken gewandeld en er de klop van de hamer gekregen die zich voor de rest van toertocht zou laten gevoelen! Ik ben wel gerustgesteld nadat ik op het forum gelezen heb dat er nog bikers zijn die zulke stukjes parcours liever niet zien komen. Ik zou al beginnen denken dat ik de enige kluns ben op zulke technische stroken! Ik hou evenmin van zulke onnatuurlijke paden, noch van met linten uitgezette parcours in een bos. Allicht zijn er veel bikers die zulke technische intermezzo’s wel weten te smaken en het feit dat ze in deze tocht ook zijn opgenomen verklaart misschien ook voor een deel het succes ervan met 1251 deelnemers! Iedereen moet tijdens een toertocht aan zijn trekken kunnen komen. Ik maal er niet om van af en toe te moeten wandelen! Alleen Jari heeft er last van! Hij “moet” dan op mij staan wachten! Naar het einde toe werd ik voorbijgestoken door een bekende, den Harry, op pad voor de 105 km! Met dank voor zijn medelijden!

Aan mijn lijden kwam tijdelijk een einde toen ik op 28 km de voor ons eerste bevoorrading bereikte op een weide aan Huttenbos voor het chalet van het paardengedoe van de Teutoonse Ridders in Bekkevoort. Daar was niet alleen veel lekkers aan fruit, cake en koeken om te eten en frisse sportdrank om te drinken, maar ook veel ambiance met het legertje vriendelijke uitgelaten vrouwen die voor dat alles zorgden. Zij prezen alvast ook hun wintertoertocht aan op 7 november! Exact op het middaguur deden wij ons tegoed aan wat mondvoorraad en drank. Na het vriendelijke afscheid doken we opnieuw het bos in en mijn hoop dat we geen vervolg zouden krijgen van het draai- en keerwerk werd gelukkig bewaarheid! Vanuit het bos kwamen we weer in een meer open streek. Op 30 km was het voor mij dan weer even sukkelen geblazen in een volgend bosje met technische paadjes waar ik vermoed ooit nog al geweest te zijn. Ook daar stonden een man en een vrouw in de aanslag met een fototoestel. Zij waren zo vriendelijk van mij al rijdend en niet al wandelend te vereeuwigen! 12.15 u. Veldwegen en grassporen naast de E314 die hier op sommige plekken in een diepe sleuf ligt, deden ons naar de volgende splitsing rijden waar de 65-105 km zich afscheidden van alle kleinere afstanden. Wij bevonden ons toen aan een grote baan nabij de op- en afrit van ik vermoed Tielt-Winge en reden er even in de richting van Scherpenheuvel, voorbij de opritten en de snelweg onder.

Na het oversteken van de baan leidde een asfaltbaantje ons naar de assenweg Donk waar het even lekker naar beneden razen was over eerst een steile helling over dikke steenbrokken, gevolgd door een lange zachtere helling over het kiezelpad dat er evenwijdig met de E314 loopt. De plek is me niet onbekend, ook vele toertochten vanuit Aarschot en Rillaar passeren hier. Als ik een kaart bekijk dan valt op dat ik al vele plekken naast de E314 tussen Lummen en Wijgmaal met de mountainbike heb aangedaan! Mijn vermoeden dat we aan de brug van de snelweg dadelijk een splitsing tussen de 65 km en de 105 km zouden treffen bleek te kloppen. Dat wij de brug onder zouden moeten ook! Op de Tieltseweg op de grens tussen Rillaar en Tielt-Winge. Ik kende zelfs de naam van de assenweg die we aan de andere kant van de snelweg zouden in rijden, het Tiendbunderspad! Daar was het weer klimmen en reden we voorbij de drie zuilkapelletjes die aan de bosrand staan en zelfs goed zichtbaar zijn vanaf de snelweg! Een vrouw sprak me aan met de vraag of ze daar mocht parkeren in de brede grasberm en waar er wandelingen vertrokken in het bos! Ik zou het niet weten!

Halverwege het pad ging het linksaf van de snelweg weg en doken we het Tienbundersbos in. Eerst reden we over een goed te berijden bospad om na een tijdje rechtsomkeer te maken en terug te keren over een voor mij lastige singletrack die op een schuine helling op en neer tussen de bomen kronkelt. Hier en daar kruisten we wegen die verticaal van boven naar benden voerden. Ik meen dat de onder mountainbikers bekende en beruchte montée impossible hier ergens moet zijn. Er zijn toertochten waarbij de bikers van boven naar onder of omgekeerd over deze steile hellingen gejaagd worden! De singletrack hield me bezig tot 39 km waar het dan naar beneden ging om vlakker terrein te betreden. Na nog een bospad kwam er een splitsing tussen de 35-50 km en de 65-105 km op 39,85 km van de start! 13.10 u. Rond 40 km bereikten we de omgeving van de Kaaskorf, eigenlijk een enigszins bizarre omgeving waar een mikmak van villa’s, huizen en buitenhuizen in de bossen staat. We werden even uit het Tienbundersbos geleid om er via de Solleweg, een onverharde holle weg, weer naar toe te klimmen. Dan weer het bos uit tot in dezelfde straat om er via de Haaltertstraat nogmaals naar toe te klimmen! Op deze wijze wordt deze heuvelrug in Tielt-Winge optimaal benut! De bikers worden er een aantal keren op en af gejaagd! Tot 42,50 km werden we zo afgepeigerd!

We kregen nog een aantal uitputtende beklimmingen en afdaling in het bos te verwerken tot aan de volgende splitsing tussen de 35 km en de 50-65-105 km op 44 km van het vertrek. We reden dan door Houwaart (Tielt-Winge). De originele betekenis van Houwaart is “land met hellingen” en die kregen we dan ook volop! De namen van de straten, vaak straten die doodlopen op de bossen en daar overgaan in onverharde boswegen of holle wegen, liegen er niet om. Ik zag namen als Houwaartsebergweg en Jansbergstraat! We werden er over de weg naar boven gestuurd en off-road weer naar beneden! Verschillende plekken kon ik me vaag herinneren van vroegere passages! Een leuke afdaling over een pad vol steenpuin leidde naar de splitsing tussen de 50-65 km en de 105 km op 45,50 km van het vertrek. Ondanks het feit dat ik eigenlijk al doodop was, werden we van hier af niet anders dan naar boven en beneden gestuurd over wegen door het bos en de velden! Geen enkel vlak stukje om op adem te komen!

Intussen hadden we het grondgebied van Holsbeek bereikt en dat betekent inderdaad veel klimmen en dalen. Al goed dat de Zounk en het Sukkelpad ons bespaard bleven! We reden er wel door enkele bijzonder knappe woeste holle wegen. In sommigen was het zwaar klimmen, in anderen dan weer lekker naar beneden sjezen! Op een gegeven ogenblik troffen we een singletrack op een helling en over een heuveltop in een streek met zavelachtige ondergrond. Rechts keek je de dieperik in. Ik meen dat deze plek het crossparcours van Aarschot was. Een vader die met zijn zoontje de toertocht reed merkte dat mijn tong op mijn tenen hing! Ook hij was van mening dat het weer de boosdoener was. Zodanig heet en vochtig dat je nauwelijks lucht kreeg! Op 52,50 km reden we eventjes door de bewoonde wereld van Holsbeek tot aan de splitsing tussen de 50-65 km en de 105 km. Daar vonden we een tweede bevoorrading in Houwaart, op 53 km van de start. De mensen daar hadden alles opgeruimd maar gelukkig nog wat eetbaars en vooral water en sportdrank binnen handbereik gehouden. We hebben er dan ook gretig gebruik van gemaakt! Vooral van de drank! Het was bloedheet, zo’n 34 graden, en wij zweetten ons te pletter! 14.30 u! Na de stop dook de toertocht het Walenbos in, het grootste natuurbos van Vlaanderen en gelegen op het grondgebied van Tielt-Winge. We passeerden een plek waar de bomen gerooid waren en kregen een volgende zware klim voor de wielen!

We kwamen uit het bos weer tevoorschijn op een baan in de buurt van een kruispunt met een andere grote baan. Aan de overkant zakte de moed ons in de schoenen toen we daar een steile helling met trappen op moesten! Net op dat moment stopte er een bestelwagen en de man die uitstapte bleek iemand van de inrichtende club te zijn! Of alles in orde was? Eigenlijk niet! Mijn pijp was compleet uit! We hebben dan een beslissing genomen die we niet vaak nemen, en dat is er een punt achter zetten! Aan de man gevraagd hoe we het handigst weer naar de start konden rijden. Jari had ook de GPS bij, die meldde iets van een 3 km! De man vertelde dat we niet de enigen waren die het niet meer hadden zien zitten! Hij had net nog iemand teruggevoerd die geen meter meer vooruit geraakte. Die man had zich geëxcuseerd, zeggend dat hij nooit naar de pechdienst belt, maar deze keer ging het gewoon niet meer! Teruggevoerd hoefden wij niet te worden, maar de rit verder rijden zagen we niet meer zitten. Volgens de man kwamen er immers nog wel enkele stevige beklimmingen. Ik vroeg aan de man of wij dicht bij de oprit van de snelweg waren waar een singletrack op een rode vaste route op een flank van de oprit steil naar boven gaat. Maar dat kan even goed elders zijn, in Aarschot, in Rotselaar? De man situeerde onze plaats door te zeggen dat we ons niet ver van het Gouden Kruispunt bevonden. Wist ik veel wat dat was! Even opgezocht en dat is een winkelcentrum in Sint-Joris-Winge, een deelgemeente van Tielt-Winge. In ieder geval, na 54 km hebben we een punt gezet achter onze rit!

We zijn dan op basis van de uitleg van deze mens en op aanwijzingen van de GPS weer naar de start gereden en met 60 km op de teller binnen gelopen! Het stof van onze fiets gespoten met gewone tuinslangen met ideale druk! Ik moet er uitgezien hebben als een levend lijk, afgaande op de reacties van enkele bekenden die we op het terras voor de sporthal troffen! Daar zat Peter in het gezelschap van Karel en Theo, twee Bierbikers, en nog enkele andere mij niet bekende mannen. Met eerbied mijn helm af voor Karel. Die was met de bike naar hier gekomen, goed voor 21 km, had de rit van 105 km gereden en moest met de bike weer naar huis in Haasrode! Nog een tijd nagepraat alvorens huiswaarts te rijden!

De toertocht in Tielt-Winge was een parel aan de kroon van het Hageland. Uitstekend georganiseerd door vriendelijke mensen, met een prachtig afwisselend parcours waar iedereen aan zijn trekken kwam! Maar ook bijzonder zwaar! Allicht was dat deze keer omwille van de drukkende vochtige warmte waar ik bijzonder veel last van had. Ik heb onlangs drie tochten gereden in de provincie Luxemburg, toch ook stevig op en af, en daar lang niet zo zwaar afgezien! Ondanks dat de rit al snel een lijdensweg werd, heb ik toch veel plezier beleefd aan deze dag en genoten van de prachtige streek! Het was ook leuk om nog eens te rijden langs plaatsen waar ik al een tijd niet meer geweest was en die ik herkende van mijn deelnames aan tochten in deze streek. De mensen uit Tielt-Winge weten met reden hun tocht ook goed te promoten, want tot ver van hier vond ik de afgelopen weken flyers onder de ruitenwisser! Met mijn excuses aan Jari voor het zo vaak op mij moeten staan wachten…

Filmpje van Don Manolo Manuel Adan: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

03-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht ((18-25-38-50 km) van TC Houtland Ertvelde te Ertvelde op zaterdag 29-08-2015.

Gewoonlijk staat de Lozerbosveldtoertocht te Kruishoutem rond deze tijd op mijn jaarlijkse agenda. Al de keren dat ik er geweest ben was het schitterend weer, zo ook op deze zaterdag! Omdat er werken zijn op de snelweg E40 vreesden wij files en hebben we deze helaas dit jaar links laten liggen. Het is me nog ooit overkomen dat ik noodgedwongen naar huis teruggekeerd ben omdat ik onderweg zodanig in de files terecht kwam dat ik de start in Kruishoutem onmogelijk nog op tijd kon halen! Onze keuze viel dan op de toertocht van TC Houtland te Ertvelde. Ik had daar eerder een kleinschalige organisatie verwacht, maar de tocht vertrok vanuit de grote Sporthal Hoge Wal en er liepen daar redelijk wat mensen rond. Dat zal ook wel zo geweest zijn omdat hier ook wegritten konden gereden worden. Jari was op het afgesproken tijdstip present zodat we om 13.00 u ingeschreven waren en konden vertrekken. Aan de start kreeg je al direct een energiereep mee!

Servitudes en straten leidden ons na aanvang door de bewoonde wereld waarbij we ook de witte Stenenmolen passeerden. Op 4,50 km troffen we wat bos en reden daar voorbij een klein bedevaartsoord aan de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Barmhartigheid of kort, de Stoepekapel. Verharde en onverharde landelijke paden voerden ons doorheen het landschap dat baadde in een late zomerzon. Op 7 km reden we nogmaals door een strook bos met zeer laaghangende takken en door een zone met veel struikgewas. We stonden ervan versteld dat er daar paadjes door liepen! Via een knappe fietsbrug kruisten we een grote baan om de Callemansputte te bereiken. Dit is een voormalig woon- en natuurgebied dat voor de uitbreiding van de haven van Gent werd opgeofferd en industriegebied werd. Daarvan hier het getuigenis van een voormalige bewoner die zijn woning in 2008 diende te verlaten en een powerpoint met foto’s van vroeger en de afbraak van de woningen. Wij verwonderden ons al over het feit dat de er aangelegde wegen er nog zo nieuw uit zagen en vermoedden dat deze plek bedoeld was voor nieuwe industrie. We kregen ook een vermoedelijke huisvuilverbrandingsinstallatie te zien en allicht een netjes met aarde overdekt stort waarop een massa zonnepanelen was geplaatst. Te zien in de powerpoint. Het verklaart allicht ook waarom deze toertocht langsheen deze plek voerde. Het zal er vroeger anders uitgezien hebben! 7,75 km.

Van 9 km tot 10,75 km reden we over een knappe veldweg en een heel eind door een vrij woest bos om zo het stokoude treinstationnetje van Ertvelde te bereiken. Daar ging de kidstoer apart van de 25-38-50 km op 12 km van de start. We vervolgden de tocht doorheen de woonkern van Rieme, net als Ertvelde een deelgemeente van Evergem. Wij waren niet weinig verbaasd van na de doortocht van Rieme de grens met Gent te bereiken! We stonden daar ook aan de rand van een vrij desolaat industriegebied, de rand van de Zeehaven van Gent nabij het Kluizendok. Van 13 km tot 16 km werden we aan de rand van Gent Zeehaven door een landelijk gebied gestuurd met paadjes tussen struikgewas waarbij we lussen reden om telkens op eenzelfde asfaltbaantje uit te komen. We passeerden daarbij de voet van een aantal windmolens die telkens op een heuvel gebouwd waren om zo voor wat hoogtemeters te zorgen. We keerden op onze stappen terug op een grasspoor door hoog struikgewas en evenwijdig met een waterloop om zo via een aardeweg het achterliggende landelijke gebied te bereiken. We kwamen weer eventjes in Rieme en vanaf daar voerden grassporen ons tot aan de Spiedambrug over de Watering De Burggravenstroom.

Op 19 km reden we eventjes pal naast de expresweg E34 om deze ter hoogte van de verkeerslichten in Ertvelde te kruisen. Aan de overkant misten we een pijl en reden rechtdoor in plaats van linksaf te slaan aan de overkant, weer eventjes evenwijdig met de grote baan. We reden door het dorpscentrum van Ertvelde om er op 21,75 km de bevoorrading te treffen. Deze stond opgesteld in een loods van de Brouwerij Van Steenberge te Ertvelde. Naast de lange bevoorradingstafel met fruit, koeken, cake en alles er op en er aan, was er een heuse toog waar je een glas Augustijn donker of blond kon proeven. Het waren trappistenglazen van klein formaat, dus heb ik het toch maar geriskeerd om een glas donkere uit te lurken, terwijl de andere aanwezige bikers blijkbaar niet het risico wilden lopen van het edel vocht naar hun hoofd te laten stijgen. Ik mocht nog een tweede glas proeven, maar dat heb ik wijselijk niet gedaan teneinde het vervolg van de rit niet te schaden! Geen goed idee op een weinig gevulde maag! Enkele dames en heren ter plaatse zorgden er voor het aanbod en de tap en wij stonden daar omstreeks 14.30 u.

We lieten de Brouwerij Van Steenberge achter ons, met dank voor het glas Augustijn, en reden nog een eindje naast de E34 verder om dan af te slaan naar de velden toe. Na een veldweg troffen we er de splitsing tussen de kids-25 km en de 38-50 km op 24 km van het vertrek. We reden dan even over het fietspad langsheen de zeer drukke Noordlaan, de invalsweg via dewelke we de start met de wagen bereikt hadden. Een assenweg voerde ons langsheen de Watering De Burggravenstroom tot in Kluizen (Evergem). Daar reden we langsheen de Watering in een groene omgeving met aan onze linkerhand op de andere oever de achtergevels van gloednieuwe huizen die er allemaal eender uitzagen en waarvan de tuinen tot tegen de waterloop kwamen. Een groot deel van die huizen was zelfs nog niet bewoond.26,50 km. De lange asfaltweg Spiegelstraat voerde ons verder langsheen de met waterlelies begroeide Watering doorheen een landelijke omgeving. Op 28,50 km arriveerden we aan een splitsing tussen de 38 km en de 50 km. Omstreeks 15.10 u kozen we daar voor de langste route.

Die deed ons een assenweg inslaan, gevolgd door een veldweg die doorheen een strook bos liep. Zo bereikten we de Volpenswegel (een volle pens?) op de grens met Sleidinge (Evergem) en een assenweg die ons naar de bossen van de Slingerij in Oosteeklo (Assenede) voerde. Hier begon een extra lus voor de 50 km, want onder de pijlen op deze plek waren de vermeldingen “heen” en “terug” geplaatst. Het parcours kruiste hier eventjes zichzelf. Een mooie track leidde ons tussen de bomen evenwijdig met een zandweg door het knappe bos. De vreugde was echter kort van duur, want we kwamen al snel weer uit het bos tevoorschijn op een grote vrij drukke baan. Na eventjes het fietspad gevolgd te hebben dienden we rechtsaf een betonbaantje in te slaan. Ik schrok me wel te pletter toen daar plots een wagen uit tevoorschijn kwam van tussen de twee huizen op het kruispunt terwijl een bestelwagen op de grote baan ons rakelings passeerde tijdens zijn gevaarlijke inhaalmanoeuvre! Veilig voor fietsers was het daar niet! Ook in het smalle betonbaantje kwam ons nog een wagen tegemoet die geen kilometer per uur vaart minderde!

Onze teleurstelling van daarnet omwille van de zeer korte doortocht van het bos werd na een veldweg en een grasspoor ruim weer goed gemaakt toen we voor de tweede maal de bossen van de Slingerij en de Lembeekse Bossen bereikten. We konden vanaf daar geruime tijd genieten van enkele kilometers tocht doorheen de knappe bossen. Mooie paden, dreven, sporen en tracks leidden ons naar de lange zandweg die Antwerpse Heirweg gedoopt was. Langsheen deze weg liepen ook leuke zijsporen tussen de bomen. We passeerden de toegangspoorten van enkele domeinen van rijke mensen wiens villa’s hier tussen de bomen verscholen gebouwd zijn. Onze mooie rit door de Slingerij eindigde toen we ter hoogte van de verlaten en vervallen Bistro Broccoli de drukke Gentweg bereikten. 37,70 km om 15.45 u.

Een pad tussen de varens voerde ons weer in de richting van Oosteeklo om een volgende portie bosdreven aan te snijden. Uiteindelijk kwamen we toe op een oude kasseiweg die daar ook Antwerpse Heirweg heet. Er vond daar nog een ander evenement plaats, want er stond een seingever om auto’s naar en parkeerplaats te verwijzen. Ik had die man eerder in de verte al opgemerkt toen we daarstraks de bossen van de Slingerij in reden. Aan het einde van de kasseiweg of heirbaan waarover we gedokkerd hadden stonden inderdaad nogal wat geparkeerde wagens langs de kant en liepen veel mensen rond. Op 39,75 km kwamen we weer toe op de plaats waar het parcours zichzelf kruiste. We hadden dus zo’n dikke tien kilometer kunnen genieten van de doortocht van deze bossen en daarmee meteen het mooiste deel van het parcours achter ons. Op de plek waar we de kasseiweg linksaf dienden te verlaten en even halt hadden gehouden staken ons drie bikers voorbij, twee mannen en een vrouw. Ze reden aan hetzelfde tempo als wij en de rest van de rit zijn we in hun zog blijven rijden. Een van de mannen droeg een truitje van de Funbikers Heusden.

Op 41 km reden we na een zandweg opnieuw een strook bos in. Enkele paden, waaronder het Kloosterpad, leidden ons tot 43,50 km langsheen de bosrand tot aan de meer open velden. Vanaf daar kregen we lange assenwegen en veldwegen voor de wielen die ons doorheen het landelijke Ertvelde voerden. Het was er mooi rijden in een zonovergoten landschap, soms tussen de statige bomenrijen die de zandwegen afboordden. Na de doortocht van deze landelijke omgeving bereikten we om 16.30 u opnieuw de aankomst in Ertvelde met de beloofde 50 km op het tellertje. Buiten in de tuin naast de cafetaria onder een grote parasol nog een drankje genuttigd alvorens de lange autorit huiswaarts weer aan te vatten. Ondanks het feit dat wij niet zo tuk zijn op de toertochten in dit deel van Oost-Vlaanderen had deze rit ons toch op een positieve wijze weten te verrassen. Vooral de laatste 20 km door de bossen van de Slingerij en de landelijke veldwegen door Ertvelde waren zeer de moeite waard om kennis te maken met deze streek. De organisatie van de toertocht was verder perfect in orde.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

02-09-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (17-28-48-62 km) van WTC De Doortrappers te Halle-Zoersel op zondag 23-08-2015.

Ik had mijn zinnen gezet op de Oeterdalmarathon vanuit Neeroeteren, maar ik zag op tegen de autorit van 120 km. Jari was met vakantie aan zee maar zou toch de verplaatsing maken naar Halle-Zoersel voor de toertocht. Dus werd het de toertocht van WTC De Doorzetters. Ik had deze tocht nog nooit gereden, want de start was wel in de Lotelinglaan, maar niet vanuit de kleine voetbalkantine, doch vanuit de grote. Om 09.00 u was ik ingeschreven en klaar om te vertrekken. Jari zou later arriveren om 9.40 u en proberen van me in te halen. Het ging het dorp uit en voor me zag ik een vader, moeder en kind verkeerdelijk de oprit naar een huis in rijden in plaats van het servitudenpaadje ernaast! De pijl linksaf hing wat ongelukkig net aan die oprit. Ik zou dezelfde fout gemaakt hebben! We volgden een grasspoor, enkele landelijke baantjes en sloegen aan de Lage Weg een strook bos in. Op 5 km reden we door de meer bebouwde kom van Halle-Zoersel over servitudes, assenwegen en straten met mooie villa’s.

Op 5,50 km reden we het parkbos van het oude kasteel Hallerhof in, nu eigendom van de gemeente en ooit gemeentehuis. Tot 7,50 km reden we door dit mooie kasteelpark onder imposante bomen over diverse dreven en paadjes. We kregen het kasteel nog eens van ver te zien. De vijver er voor was redelijk uitgedroogd. Eens het domein weer uit werden we door twee seingevers een drukke baan over geholpen. Een assenweg voerde dan door het bos tot aan het Domein Martinus, een in het groen gelegen complex met hotel en feestzalen. Exact op 10 km van de start om 09.45 u. We reden dan door de streek van Liefkenshoek. Een zeer lange smalle track doorheen het bos tussen twee prikkeldraden leidde recht op recht tot aan de eerste splitsing tussen de 17 km en de 28-48-62 km midden in het bos op 11,75 km van het vertrek. Gekozen voor de langste routes die me tot in de onverharde bosweg Gescheurde Heide brachten. Ik zag er geen heide en er bleek niks gescheurd te zijn! Het ging dan de Lemmekensbaan te Schilde in om naar de antitankgracht te rijden. In steenslag aangelegde paden leidden ons in de buurt van de antitankgracht door de bossen. Weer aan de gracht gekomen was er de splitsing tussen de 28 km en de 48-62 km op 14 km van het vertrek. 10.00 u.

De 28 km kruiste de gracht. De langere routes reden dan een heel eindje naast de antitankgracht tot we uitkwamen op de drukke Turnhoutsebaan. Die ben ik vergeefs overgestoken, want we dienden gewoon naar de andere oever van de antitankgracht te rijden om daar op onze stappen terug te keren! Het was al vreemd dat net op deze plek geen seingevers stonden! 15 km. We reden weer een eindje naast de antitankgracht. Op 16 km kregen we de hoge heuvels aan het Fort van Schilde voor de wielen met enkele leuke klimmetjes op en af. We reden dan verder in lussen door de bossen in de omgeving van de antitankgracht om een aantal keren eventjes tot vlak naast de gracht te komen. We doorkruisten kort een villawijk en kregen dan beenharde bosdreven voor de wielen. Op 19,50 km kruiste ik daarbij de Leeuwkensweg. Op 21 km reed ik opnieuw naast de antitankgracht om nogmaals een lus door het bos te maken tot aan het Renier Schniederspad in Schilde. 22,50 km.

Een veldwegeltje bracht ons opnieuw tot aan de antitankgracht waar we de gehavende en van putten en bulten voorziene zandwegen aan het Fort van Oelegem bereden. Ze lopen er vlak naast de vijver van het fort. We passeerden daarna de chalets van de vissersclubs die er hun stek hebben. Op 24 km kwam ik toe aan de bevoorrading die stond opgesteld onder de luifel van een chalet aan de toegang tot een weide langsheen de Gescheurde Heide in Oelegem (Ranst). 10.45 u. Je kon er eten van bananen, wafels, cake en Sultanakoeken. De smaak van de sportdrank was niet zo mijn ding. Er was nog redelijk wat beweging aan de stop die verzorgd werd door voldoende veel mensen. Aan de pauzeplaats was meteen een splitsing tussen de ritten van 17 km en van 28-48-62 km. Het ging nog even verder in de omgeving van de antitankgracht vanaf de Knodbaan (Oelegem) en over een paadje door een weide evenwijdig met de gracht. Op 25 km passeerde ik de visvijver van de Rietvissers.

We waren nu vlak bij de op- en afrit Oelegem van de E34 en reden de Hallebaan in. Daar begint een singletrack die door een strook bos evenwijdig met een beek loopt. Harde wegen en paden voerden ons er door de lokale bossen. Op 27,50 km kwam er een singletrack door het bos die aan een kleine vijver passeerde. Er lagen daar een paar boomstammen over het pad, allicht om motoren te weren. Op 28 km kwam er nogmaals een splitsing tussen de 17 km en de 28-48-62 km ter hoogte van de Knodbaan. We doken opnieuw de bossen in om te fietsen in de richting van Liefkenshoek over een singletrack en leuke paadjes op en af. Op 29,50 km ging de 27 km apart van de 48-62 km. Voor de grotere afstanden kwamen er nu leuke en eerder woeste bospaadjes aan De Bergen en Flikkersteert, straten die er door de bossen lopen en waar huizen en buitenverblijven staan. Vanuit het bos zag ik het grote gebouw van de Residentie Halmolen staan en even later reden we er voorbij. Het gaat hier over een gloednieuw rusthuis. 32,50 km om 11.30 u. Een assenweg en een bospad voerden tot de splitsing tussen de 17-28 km en de 48-62 km op 33 km van de start.

Op 34 km kruiste ik de E34 ter hoogte van de Schildebaan en bereikte zo het grondgebied van Zandhoven. Anderhalve kilometer verder doken we het bos in. Leuke bospaadjes voerden ons over en weer tot aan het Sportcentrum Het Veld. 37 km. Het ging er onmiddellijk weer het bos in voor nog een portie plezante wegeltjes met hier en daar wat draaien en keren tussen de boomstammen. Op 38 km kwam ik uit de bossen tevoorschijn om de tocht verder te zetten door de open velden. We deden er asfaltbaantjes, assenwegen en zandsporen aan in de omgeving van de snelweg. Exact om 12.00 u overschreed ik de 40 km. Ondanks het reeds gevorderde uur waren er nog steeds veel bikers onderweg. Landelijke wegen voerden naar bospaadjes aan de Schegel. Op 42 km passeerde ik er een visvijver.

Op 43,50 km kruisten we nogmaals de E34 ter hoogte van de Boshuisweg in de buurt van het Boshuisje van Hendrik Conscience! Een stokoud, laag gebouwtje, langs een onverharde weg, verborgen in een bos. Het oogt pittoresk, maar op het eerste zicht ook bescheiden. Toch is dit één van de bekendste toeristische trefpunten van Vlaanderen. Halverwege de negentiende eeuw was Hendrik Conscience, de man die zijn volk leerde lezen, een regelmatige bezoeker van Zoersel. Hier, in het Boshuisje, zou hij het verhaal gehoord hebben dat hem inspireerde tot het schrijven van De Loteling. In elk geval situeerde hij hier zijn hoofdpersonages. Het verhaal is dat van Jan Braems, een jonge van bescheiden afkomst, die door loting vrijgesteld werd van militaire dienstplicht, maar zijn gunstig ‘lot’ verkocht aan een gegoede burgerszoon. Jan vervulde in diens plaats zijn militaire dienstplicht, maar werd tijdens zijn legerdienst blind. De Loteling werd in de jaren zeventig verfilmd, met Jan Decleir in de hoofdrol. We doken het Zoerselbos in naast de snelweg om er de paadjes te berijden. Boswegeltjes en tracks als een wasbord liepen er evenwijdig met de snelweg waarna een bospad me tot aan de Schegelbaan bracht. 45,50 km om 12.30 u.

Na een bosfietspad kwam er op 47,75 km een tweede drankbevoorrading in een open boshut. Twee dames zorgden er voor sportdrank en water. Ik had me al afgevraagd of hij me nog voor het einde zou inhalen, maar terwijl ik daar een bekertje stond te drinken kwam Jari er ook toe. Allicht waren wij de laatsten om er te passeren, zodat de dames konden beschikken. Ik denk anders dat wij niet als laatsten zijn toegekomen en dat er na ons nog enkele rijders op de kortere ritten zijn gearriveerd. 12.40 u. Na de tweede stop kregen we (te) veel asfalt voor de wielen! We reden door statige villawijken en voorbij het witte kasteel Zoerselhof. Op 51,50 km sloegen we het Gemeentebos in. De rit voerde ons over paadjes en voorbij enkele staties van een trimparcours in het parkbos. Op 53 km reden we voorbij het in de bossen gelegen tehuis Monnikenheide. Een asfaltbaantje leidde ons vanaf deze plek door het bos. We reden dan door de bosrijke bewoonde wereld weer naar af. Met exact de beloofde 62 km op het tellertje kwamen we daar omstreeks 13.30 u toe.

De bikewash was net opgeruimd en eigenlijk overbodig. Nog een drankje genoten buiten in het zonnetje. Daar stond een tapwagen. De hotdogs waren helaas uitverkocht. Omdat we honger hadden zijn we nog iets wezen eten in In De Wandeling. Zo stilaan begon de hemel te overtrekken en toen ik thuis onder een afdak mijn bike stond schoon te maken viel de regen met bakken uit de lucht. We hadden geluk gehad van een zonnige voormiddag te treffen! Er daagden zo’n 600 deelnemers op. Het was een leuke rit. Te veel baan in het begin en aan het einde. Het was leuk van nog eens een paar plekken terug te zien waar ik al een hele tijd niet meer geweest was zoals het Fort van Oelegem. De rest van de organisatie was in orde. Alleen de organisatie van de bewaakte fietsparking moet eens herzien worden. Best een aparte ingang en uitgang voorzien en één persoon die niks anders doet dan buitengaande bikers controleren. Je moest zelf je fiets wegzetten en de toegang was veel te smal om mensen in en uit de bewaakte zone te laten.

De rit van 62 km op Routeyou: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

27-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

3^de Stenehei Toertocht (28-48 km) van MTB Club 33’ers te Dessel op zaterdag 22-08-2015.

Op zaterdag de derde editie van de Stenehei-toertocht van MTB Club 33’ers te Dessel gaan rijden. Zou de naam van de club op de gemiddelde leeftijd slaan of op de inhoud van de na de ritten geledigde glazen? De toer ging van start vanaf de gloednieuwe sporthal aan de Brasel in Dessel. Om 12.00 u vertrokken. Het parcours dook onmiddellijk de achter de sportvelden gelegen dennenbossen in. We bereden er zanderige tracks in het dennenbos en de heide die zicht uitstrekken achter de Brasel. Op 1,75 km passeerde de tocht via het servitudepad dat achter enkele huizen aan de Bergenstraat loopt en waar ook een vaste route passeert. Via een korte helling draai je dan rechtsaf het bos weer in. De Bergenstraat is de verlenging van de Brasel naar het dorp toe en in één van de huizen daar woont een collega. Op 2 km was er een splitsing tussen de routes van 28 km en van 48 km.

Vanaf de Broekstraat ging het de meer open velden in over een grasspoor van een rode vaste route. In de verte zag ik twee grote smalle betonnen torens staan. We kregen een bospad voor de wielen, volgden eventjes een baan en doken opnieuw de bossen in tot aan de Kleine Boeretang. We reden toen in de buurt van een rode vaste route. Weer even langs een baan om een volgende strook bos op te zoeken. Daar reden we van 5 tot 7,50 km over een zeer bochtige droge singletrack die er gelegen was tussen de straat en een grote waterplas, ik vermoed van het SCK Mol of één van die kernenergietoestanden in Dessel. Aan het begin van de track, die deel uitmaakt van een rood vast parcours, stond een (vast) bordje met de vermelding “zeer technisch”. We kwamen uit op een kanaaloever. Joost mag weten van welk kanaal, want er lopen er wel meer door Dessel. Volgens een kaart dat van Bocholt naar Herentals nabij Mol-Donk. We reden tot bijna 9 km over het asfalt jaagpad om dan een brug op te rijden op de grens tussen Dessel (Molsebaan) en Mol (Donk). Daar waar je linksaf van het kanaal weg diende te rijden stond een grote pijl met de vermelding MTB op de grond gespoten. Ik reed dan door een gebied dat een kruising was tussen een KMO-zone en een woonwijk om zo de Dijkstraat in Dessel te bereiken. 9,50 km. De eerlijkheid gebiedt me van te zeggen dat ik op mijn stappen ben teruggekeerd tot aan de pijl op het jaagpad. Omdat ik al zodanig veel verhard onder de wielen had gekregen begon ik te denken dat de club niet ook een wegrit had uitgestippeld met dezelfde pijlen! Dat bleek niet zo! Op 13,50 km stond ik dan weer in de Dijkstraat!

We sloegen een veldweg in en na het kruisen van een bruggetje over een beek reden we door een bosdreef die naar het einde toe tussen de bedrijven van de KMO-zone liep tot in Witgoor. We bereikten opnieuw het kanaal en reden vanaf 14 km over het jaagpad. Een passerend biker begroette me daar met naam, maar ik weet niet wie het was! Omstreeks 16 km verlieten we het jaagpad en werden we naar een singletrack gestuurd die er evenwijdig mee liep. Dit was weer zo eentje met veel bochten en ik was er al ooit gepasseerd tijdens andere tochten. De track was ruim een kilometer lang. Ter hoogte van de brug over het kanaal in Witgoor was een splitsing tussen de 28 km en de 48 km op 17 km van het vertrek vlak bij de bekende Sas 4-toren die uitkijkt op het grote kruispunt der kanalen in Dessel. Terwijl ik over de brug reed walmde de lekkere geur van versgebakken pannenkoeken me toe. Afkomstig van de er aangemeerde Pannenkoekenboot! Het ging een veldweg in op de rand van het bos waarna een singletrack op een blauwe vaste route ons recht op recht naar Den Diel bracht op de grens tussen Dessel en Mol-Postel. In deze omgeving liggen het Zilvermeer en het Zilverstrand. 20 km om 13.30 u.

Vanaf hier leidden paden ons op de grens tussen bossen en maïsvelden, langsheen boomgaarden en door een strook bos op de blauwe vaste route. De landelijke omgeving zonder gebouwen en door bossen ingesloten velden, maakte duidelijk dat we ons in de streek van Postel bevonden. We konden hier genieten van een mooi stukje parcours tot aan de Brasserie-Restaurant De Witte Haas aan Groesgoor in Dessel. Sommige toertochten maken hier een kleine lus in het bos achter het restaurant, voorbij een eenzaam huis en dan het bos in met houten poortjes en enkele leuke paden, om dan terug aan De Witte Haas uit het bos tevoorschijn te komen. Deze keer niet. 24 km om 13.45 u. We reden het bos tegenover het restaurant in en kregen dan ter compensatie wel een vrij lang en zeer mooi stuk parcours door het bos voor de wielen. Tegen de richting van een groene vaste route in over enkele knappe singletracks. We kwamen weer het bos uit aan het einde van Groesgoor waar een wegwijzer stond naar De Witte Haas en de Pannenkoekenboot. Op 25,50 km stak een grote groep Freebikers me daar voorbij. Er volgde nog een mooie singletrack in het bos tot in de Turkeiestraat in Dessel. Dat zijn allemaal straten die hier midden door de bossen lopen. 26,75 km.

We staken opnieuw een kanaal (Schoten-Dessel?) over op 27,50 km om aan de voet van de brug de bossen van het Groesgoor en Strimittenpad in te rijden. Mooie singletracks leidden ons door het bos op of in de buurt van een groene vaste route. Het ging er op en af over enkele zandduinen. We kwamen op 29,50 km weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de chirolokalen van Witgoor en reden voorbij de voetbalvelden van Witgoor. Aan een bunker kwamen we weer op de oever van het kanaal terecht. 30 km. Na een kilometer over het onverharde jaagpad te zijn gereden doken we opnieuw de bossen in voor enkele mooie zanderige singletracks op de groene vaste route. Op 33 km van het vertrek kwam ik toe aan de bevoorrading die opgesteld stond op de oprit voor een huis. 14.20 u. Vijf dames zorgden er voor het aanbod. Er was nog wat beweging aan de stop. De zoete eetwaar, vooral een stuk appelcake, werd wel in erge mate belaagd door wespen! Van de sportdrank bleven ze weg!

Na een singletrack kwam er een splitsing tussen de 28 km en de 48 km op 33,50 km van de start. Van hieraf kreeg ik brede zandwegen op de rand tussen bos en velden. Via een houten poortje bereikte ik een kanaaloever. Ter hoogte van een soort vijver naast het kanaal ging het linksaf. Deze plek was ik nog al gepasseerd. Ik bereikte een oud kasseibaantje waarvan ik weet dat het uitkomt op een grote baan ter hoogte van de camping Campinastrand. We kruisten het kasseibaantje en reden in het bos over de singletrack die gelegen is boven op de kam van een soort heuvelrug. Daarna bereikten we weer het jaagpad naast het kanaal Schoten-Dessel. 36,25 km. Er volgden onverharde servitudenpaadjes en straten door een villawijk waarvan de straten namen van bloemen hadden. In één van die straten stonden fietsen op de grond geschilderd om een fietspad te suggereren. Ik vermoed dat hier in de buurt een andere toertocht start die ik ooit gereden heb, maar ik heb me al suf zitten piekeren over dewelke dat was. Ik vermoed dat we na afloop toen een drinkbus meekregen. 38 km.

We bereikten de lange singletracks die zich langs weerszijden van een oude waterloop, De Gracht, door een strook bos slingeren. Ik passeerde daarbij een camping, ik vermoed Berkenstrand, waar nogal wat lawaai geproduceerd werd tijdens één of andere animatie. Ik kruiste op een bepaald moment de Nachtegaallaan en die ligt dan weer op het grondgebied van Retie. Na nog een eindje onder de bomen naast de met eendenkroos bedekte gracht te hebben gereden kwam ik van onder de bomen tevoorschijn aan de ingang van de camping Campinastrand. 41 km. We zochten opnieuw de singletrack langsheen De Gracht op. De Gracht loopt hier bij momenten op de grens tussen Dessel en Witgoor. Ik kruiste de Zanddijk op 42,50 km en moest mijn remmen dichtgooien voor tegenliggers, een bejaard echtpaar op weg met de fiets op dit smalle paadje. Er volgde een kleine lus onder meer door een villawijk om opnieuw het paadje langsheen De Gracht te bereiken, maar nu op de andere oever. Ik kruiste de Kruisberg op de grens tussen Dessel en Witgoor en op 44 km reed ik even door de bewoonde wereld van Heide (Dessel) zoals de streek en de villawijk hier heten.

Van 44 tot 45 km reed ik door een nog landelijke omgeving met velden en weiden. Vanaf de veldweg die ik bereed zag ik in de verte een watertoren staan van hetzelfde type als dat er een staat aan de op- en afrit Geel van de E313 waar nu de nieuwe noord-zuidverbinding passeert. Er volgden zandwegen en straten van de villawijk Heide. Op 46,50 km kruiste ik vanaf de straat Kullender de drukke N18, de baan die vanuit Retie over Dessel naar Mol voert, en reed de Bleekstraat in. Eens die straat uit ging het rechtsaf en stond er een bordje dat de laatste 5 km aankondigde. 47 km. Een assenweg leidde naar de Vijverstraat met nette villa’s en huizen. Daar diende ik op mijn stappen terug te keren wegens het missen van een pijl. Ik diende linksaf een veldspoor in te rijden in de richting van een strook bos aan de lokalen van een jeugdbeweging. Daar konden we nog rijden over enkele zanderige singletracks. Na het kruisen van de Brasel op 50 km stond er een bordje dat de laatste 2 km aankondigde. De afsluiter van deze tocht bestond uit een aantal zanderige tracks en paden over enkele heuvels in het bos- en heidegebied aan de Brasel waar een vaste route passeert. Met 52,50 km op het tellertje bereikte ik exact om 16.00 u de aankomst. Toen ik me met een drankje op het terras had gezet kwamen er nog enkele bikers toe. Helaas ben ik de bij de inschrijving gekregen jeton vergeten om te wisselen voor een drankje! Het was daar goed zitten onder de parasols op deze warme zonnige zomerdag.

Het was een aangename toertocht en er werden een aantal mooie stukken parcours voorgeschoteld. Minpunten zijn dat er redelijk veel verharde wegen werden gevolgd, dat er nogal wat lange rechte stukken waren en dat voor de off-road-gedeelten bijna uitsluitend gebruik gemaakt werd van delen van de vaste routes. Ik schat dat er meer uit de streek kan gehaald worden. Ik had in ieder geval iets meer verwacht van deze tocht. Het kan ook te maken hebben met het feit dat ik het weekend voordien drie ritten in de provincie Luxemburg gereden had! Dan is het weer even afkicken als je opnieuw in de Kempen komt. Geamuseerd heb ik me in ieder geval en door het mooie weer kon de dag niet meer stuk!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

24-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Rando des Roches et Marche Adeps (15-25-35-45-50-60-75-90 km) van Bik’er VTT Erneuville te Erneuville op zondag 16-08-2015.

De toertocht te Erneuville op zondag 16 augustus was het derde deel van ons drieluik Arville, Awenne en Erneuville. We hadden deze toertocht vorig jaar al eens gereden en tijdens het Pinksterenweekend met de GPS nog eens overgedaan. Omdat ons vakantiehuisje in Mièrchamps slechts op 3,50 km van het vertrek was, zijn Jari en ik met de bike naar ginder gereden. Jean-Paul zou later vertrekken, maar uiteindelijk heeft hij de toer niet gereden en is huiswaarts vertrokken. Jari koos voor de rit van 50 km, ondergetekende voor de 45 km. Wat we toen niet wisten was dat deze beide afstanden een totaal andere richting uit gingen. We reden apart zodat ieder aan zijn eigen tempo zou kunnen rijden. Dat was aan het vertrek geafficheerd, maar hadden we niet gelezen. Voor degenen die wensten was hier ook een chronorit van 75 km of 90 km. Wie niet fietste kon hier komen wandelen. Iets meer dan duizend bikers verschenen aan de start. Om 9.30 u waren we ingeschreven in de tent aan de Ancienne Ecole, thans een cafeetje. Iedere deelnemer kreeg een net stuurbordje met een nummer en de gevolgde afstand.

Ik verloor Jari al snel uit het oog. Het ging het dorp uit en vrij snel samen met de wandelaars naar het bos toe over een asfaltbaantje dat overging in een assenweg. De toertocht ging links het bos in terwijl het voor de wandelaars rechtdoor was. Er was hier een kort parcours over een singletrack met linten afgebakend en een fotograaf wist me er in zijn lens te vangen. Al snel kwam er een splitsing tussen de route van 15 km en de 25-35-45-50-60-75-90 km op 6 km van het vertrek. Keuze genoeg in afstanden dus! De splitsingsborden waren professioneel uitgevoerd, na de splitsing volgde nog eens een vermelding van alle afstanden en op plaatsen waar verschillende afstanden weer samen kwamen stond ook een bord om dat te melden! De organisatie van deze toer was tot in detail voorbereid! De rit ging voor mij even door een donker bos over een pad met redelijk wat wortels. Eens het bos weer uit trof ik op een veldweg de volgende splitsing tussen de 25-35-45-50 km en de 60-75-90 km op 7 km van de start.

Het vroeg wat behendigheid om te rijden over een smal paadje op en af naast een prikkeldraad op de rand tussen bos en velden. Via dit pad bereikten we het dorpje Lavoux. Een zware klim over asfalt leidde ons naar Hives (La-Roche-en-Ardenne). Terwijl ik zwoegend naar boven reed staken me geregeld Wacky Racers uit Knokke-Heist voorbij. Zij waren met een hele delegatie per bus naar hier gekomen en reden verspreid over de verschillende afstanden. Tijdens een rit over een modderige singletrack met redelijk wat plassen reed ik in het gezelschap van vele anderen. Op sommige plekken was het gewoon door het water wegens geen uitwijkmogelijkheden! Na deze track maakte de route van 25 km zich los van de 35-45-50 km. Ook hier nog steeds veel deelnemers onderweg. Na deze splitsing kregen we direct een bijzonder knappe afdaling over een grasspoor en een rotsachtig paadje. Daarna werd de vrij steile afdaling naar La-Roche-en-Ardenne aangesneden en het was voor mij al een hele prestatie dat ik deze al rijdend tot een goed einde bracht. Op 13 km reden we de stad la Roche in. 10.20 u.

Via enkele straten bereikten we het gekende rondpunt in het centrum alwaar twee seingevers ons verwezen naar de meest steile straat die hier op uitgeeft! Tot 15 km kregen we aldus een zeer zware klim voor de wielen om de stad weer uit te geraken. Eerst in een straat met huizen, dan lange tijd over asfalt in het bos, het laatste gedeelte 500 meter off-road over een veldweg vol keien. Ik genoot er het gezelschap van een groep met Vlaamse huishoudens, mannen, vrouwen en kinderen. Vermoedelijk ook Wacky Racers, alhoewel ze niet allemaal het tenue ervan droegen. Chapeau voor de kinderen die gezwind tot boven reden! Samen met hen even op adem gekomen alvorens de veldweg in te slaan! Eens goed en wel boven, doken we het bos in. 14,85 km om 10.45 u. In dat bos voelde ik me niet al te gerust tijdens een afdaling over de bovenrand van een helling. Die was op zich niet riskant, maar het spoor lag er nat bij en ik vertrouwde de schuinliggende boomwortels niet. Links van mij struikgewas op de hoogvlakte, rechts de dieperik met een bos op een helling. Eens het bos uit voerde het graspad nog een tijdje tussen de weiden tot aan een assenweg.

Na een korte klim over deze veldweg kwam de plaats waar de 35 km zich losmaakte van de 45-50 km op 16,50 km van het vertrek. Een knappe afdaling over een smal spoor leidde ons naar het volgende bos. Ter hoogte van een riviertje kon je opteren voor het wad dan wel voor de houten brug. 17 km. We reden dan door een woest bos. Al snel bereikte ik een plek waar het zwaar klimmen geblazen was in het bos en door een weide. Dat was voor mij even te voet vermits er geen mogelijkheid was voor een aanloop vanaf een gehavend pad. Ook de twee jonge bikers die vanaf hier tot aan de tweede stop in mijn buurt zouden blijven rijden gingen te voet. Rijden was moeilijk omwille van de velen stukken takken die er lagen en de natte glibberige bodem. We bereikten een hoogvlakte en eens van tussen de struiken uit stond daar in een weide het tentje van de eerste bevoorrading op 17,50 km van het vertrek met een knap uitzicht over de streek die baadde in de zon. 11.00 u. Er waren nog enkele bikers, waaronder de twee jonge kerels die van de streek waren, vermits ze de mannen van aan de stop kenden. Er kwamen nog bikers toe waarvan iemand een verloren smartphone en identiteitskaart kwam afgeven. Dat mensen dat zo los in hun achterzakje steken is niet te snappen! Ik neem zelf altijd slechts een kopie van mijn identiteitskaart mee! Bananen, appelsienen, cake, koeken en drank stonden er op het menu. Alles wel gemillimeterd maar met vriendelijke mensen onder het tentje!

Vlak na de stop was een splitsing tussen de 45 km en de 50-60-75-90 km. Voor mij op de 45 km kwam er een leuke afdaling tot aan een kruispunt van grote wegen. Het laatste stukje daarvan was voor mij te voet wegens te steil, vol haarspeldbochtjes en een ondergrond vol rotsen, stenen en wortels. Geen zin om mijn nek te breken! Eens op de weg stond daar een man die me vroeg hoeveel kilometer ik tot dan had afgelegd. Het waren 19 km, maar ik had er niet aan gedacht dat daar de heenrit bij inbegrepen was! Het was dan voor mij nog eventjes te voet tijdens een zware off-road-klim naar een bos toe op 20,50 km, waarna ik weer kon opstappen om tot 20,85 km de beklimming verder te zetten over een asfalt baantje tot in Petit-Halleux (La-Roche-en-Ardenne). Daar kreeg ik nog even het gezelschap van twee andere bikers. Een veldweg over een open hoogvlakte leidde dan verder naar Halleux (La Roche). 22,83 km om 12.00 u. Na een grasspoor kwam er een afdaling in een bosje waar we enkele zeer natte plekken passeerden.

Na door een riviertje te zijn gereden werd ik op de proef gesteld tijdens een zware klim over gehavend asfalt en een keienpad door de velden. De zeer lange klim duurde tot 25 km. Dan was het eventjes relatief vlak door de velden met knappe vergezichten. Op 25,75 km was er een splitsing tussen de routes van 45 km en van 50-60-75-90 km. Er kwam voor mij een zware klim door een pas gerooid bos. De natte ondergrond lag er bezaaid met takken en ik ging er noodgedwongen even te voet. De twee jonge kerels van aan de eerste bevoorrading waren ook afgestapt. Er volgde een lange klim door de velden tot in Ronchampay, een onooglijk dorpje langsheen de baan die vanuit La Roche naar Saint-Hubert leidt. Op 27,50 km kruisten we die baan en reden er eventjes door het dorp. Een moeder die in een stoel voor haar huis zat en haar twee spelende kinderen waren de enige levende zielen hier te zien. 12.30 u. Vanuit het dorp reden we over een keienpad tussen weiden vol koeien. Het was gemarkeerd met een bord “woonerf” ook al was daar geen huis te zien en fungeerde als een soort van toeristisch fietspad. Het pad liep evenwijdig met de grote baan en ik reed in de richting van La Roche, de baan aan mijn linkerkant. Ik reed een hele tijd over dat pad tot ik weer naar de grote baan toe diende te klimmen. Na even over het fietspad van deze baan gereden te hebben ging het rechtsaf een veldweg in. Op deze plek liep de rit van 45 km weer samen met deze van 35 km die hier de grote baan kruiste. 29 km om 12.40 u.

De veldweg leidde naar een bos waarin we een leuke afdaling voor de wielen kregen. Het laatste stuk ervan was vrij steil tussen de struiken en gaf uit op een asfaltbaantje. We kruisten een riviertje via een houten brug en kregen een korte en een lange afdaling over een grasspoor om uit te komen op een open plek naast een asfaltbaantje. Daar stond de tweede bevoorrading op 31,50 km van de start. 13.00 u. De twee jongens van aan de eerste stop stonden daar ook, waarvan één met een lekke band. Met mijn pompje bleek één en ander niet te lukken omwille van het dikke ventiel. Iemand van de organisatie heeft er dan een toestel bovengehaald, allicht om ballen op te pompen, dat kon aangesloten worden op de sigarettenaansteker in zijn wagen. Of het gelukt is weet ik niet, ik heb die jongens mij niet meer weten inhalen. Ik heb ze aan de aankomst nog wel gezien. Van de andere kant kwam er een biker van tussen de struiken een steile helling af gereden. Dat was de route van 25 km. Aan deze stop hetzelfde aanbod als daarstraks.

Vertrokken samen met de Franstalige kerel die daarnet de helling af kwam en mij uitlegde dat hij slechts de rit van 25 km reed en pas ’s middags vertrokken was wegens een feestje de avond voordien. Moet iemand van ginder geweest zijn, want hij kende de mensen die voor de bevoorrading zorgden. We kregen een lange klim over asfalt om dan omzeggens rechtsomkeer te moeten maken en het bos in te rijden en verder off-road te klimmen over een pad vol stenen. De Franstalige stak me opnieuw voorbij want had de afslag naar het bos toe gemist! Ik had de pijl op de grond ook maar op het laatste nippertje gezien! Eens de lange klim achter de rug kwam er een splitsing tussen de 25 km en de 35-45 km op 33 km van het vertrek. Een zware lange klim voerde over een vals plat tot op een hoogvlakte. Daar reed ik tussen struiken van brem, varens en paars bloeiende heide. Hier was het parcours gelukkig voor even relatief vlak en reed ik over paadjes door het bos en tussen de struiken. Vanaf open plekken had je soms een mooi zicht op de naburige dennenbossen.

Tot 36,50 km kon ik me lekker laten gaan tijdens een afdaling tot aan het Croix des Maquisards, een gedenkplaats voor slachtoffers en gefusilleerden van de Tweede Wereldoorlog. Mannen die zich daar verscholen hielden in een hut in het maquis om te ontsnappen aan de Duitse werkkampen maar er aangevallen en gedood werden. Maquis waren guerrilla-eenheden van de Franse verzetsbeweging (de Résistance) die gedurende de Tweede Wereldoorlog actief was. Er werd gewapend verzet gepleegd tegen de Duitsers en de leden van de Maquis zaten ondergedoken in de natuur van het Franse platteland; aan dit laatste ontleenden zij hun naam. De realiteit van “Alô, alô”! Een klim voerde me naar de heuveltop Croix des Maquisards (390 m) op een knap kruispunt van boswegen. Eindelijk kreeg ik er nog eens een biker te zien!

Een knappe maar weliswaar wat vettige afdaling in het bos leidde me tot op de rustige grote baan die van Mièrchamps (La Roche) naar Erneuville leidt en via dewelke we de start bereikt hadden. Hier staat een wegwijzer naar het Croix des Maquisards die ik al eerder opgemerkt had. 38 km. We dienden deze baan te volgen in de richting van Mièrchamps, wat aanleiding gaf tot een stevige klim. Op 38,50 km passeerde ik daarbij het vakantiehuisje waarin we gelogeerd waren. De fiets van Jari stond er nog niet, hij was dus nog niet gearriveerd, ook al had hij gehoopt van zonder mij sneller terug te zijn! Een blik door het raam geworpen: Evy, diens vriendin, lag lekker op de zetel te pitten. De auto van Jean-Paul was weg, zoals ik vermoed had was hij niet gestart en weer naar huis vertrokken. Besloten om verder te rijden naar Erneuville voor de laatste tien kilometer van de toertocht. Achteraf geen spijt van gehad, want ik ben nog een uur en een kwart onderweg geweest voor een knap stukje van de tocht en had zelfs nog een derde bevoorrading! 14.00 u.

Na de doortocht van Erneuville, een dorp van twee huizen en een half, volgde een lichte klim over een veldweg. Aansluitend was er een knappe afdaling door een privaat bos waarin de paadjes voor de gelegenheid vrij gemaakt waren. De ondergrond was er droog, als bladgrond in een bloempot. Het was er niet zo eenvoudig om te rijden, woest en met veel wortels. Naar het einde toe ook vrij steil! Op 40 km kwam ik uit op een asfaltbaan. Ik had niet verwacht van daar nog een derde bevoorrading te treffen! Er was daar zelfs nog heel wat drukte. Ik vermoed dat alle afstanden er passeerden zodat de rijders van de grote afstanden hier nog steeds toekwamen. Er waren daar ook veel medewerkers en die maakten er het beste van tot en met een barbecue toe! In het zuiden van het land maakt men van een mountainbiketocht altijd een heel feest! Ik werd er zonder het te merken nogmaals door iemand op de gevoelige plaat vastgelegd! Een man achter de tafels sprak me aan. Of er geen probleem was! Probleem? Hij vroeg zich af waar mijn maat dan wel was gebleven! Deze man had ons vanochtend blijkbaar met de bike naar de start zien rijden en gemerkt dat Jari aan zijn fiets (versnellingen en remmen) stond te prutsen terwijl ik een eind verder stond te wachten. Neen, geen probleem, we reden elk een andere afstand! Even ter plekke gebleven en een gesprek in gebroken Frans gevolgd met twee Vlamingen, vader en zoon, die van de kust naar hier waren gekomen! 14.30 u.

Na de stop kregen we een redelijk vlak stuk over een pad op de rand van de bossen en met knappe uitzichten. Het lag er hier en daar wel vrij nat bij met grote plassen. De rit voerde me tot aan enkele huizen in de Chaussée Marie-Thérèse (380 m hoogte) aan het riviertje La Bronze, een zijriviertje van de Ourthe. De plek kwam me bekend voor, allicht van mijn deelname vorig jaar. Tijdens een klim in een keienpad doorheen het bos kwam ik twee tegenliggers tegen. Ook deze plek herinnerde ik me van vorig jaar. Het pad kwam uit de bossen tevoorschijn en leidde naar een splitsing tussen de 25-35 km en de grotere afstanden. Ze kwam op 43 km van het vertrek op een plek met een mooi uitzicht. Voor mij ging het linksaf op en af over een pad in een privaat domein. Ik reed voorbij een kasteeltje in de richting van het poortgebouw met hoeve. Even een vriendelijke groet naar een oudere man die daar bij een spelend kind stond want ik vermoed dat het de heer des huizes was! Mensen die hun domein openstellen voor bikers verdienen waardering. Eens de poort uit kreeg ik het kasteel van Grainchamps nog vanuit een andere hoek te zien. De kleine jongen was me op zijn fietsje gevolgd!

Hij haakte dan toch af aan het begin van een zeer lange stevige klim in een veldweg. Deze bracht me naar een bos. Ook in dit bos volgde nog een tergend lange klim in een pad met diepe sporen over een vals plat. Ik herinnerde me de plek nog levendig van vorig jaar omdat mijn kaars daar aan het uitdoven was en ik toch kost wat kost boven wilde geraken zonder te stoppen! Deze keer ging het me in ieder geval beter af! Ik bereikte een kaalgekapte open plek in het bos en aan de rand ervan zag ik tussen de bomen door de kerktoren van Erneuville verschijnen. Een bordje kondigde de volgende editie op 21 augustus 2016 aan! Om 15.15 u bereikte ik na 46,50 km de aankomst.

In en om de tent heerste nog een gezellige drukte. Mij een drankje gekocht en even geduld geoefend voor een pain saucisse, vermits die jongens wat last hadden met de barbecue terwijl hun worsten en hamburgers als zoete broodjes verkocht geraakten. De Wacky Racers uit Knokke-Heist werden gehuldigd omwille van hun massale deelname en verre verplaatsing! Daarna ook het podium met de winnaars (M/V) van de chrono en de prijsuitreiking nog meegemaakt. Tijdens de ritten van de afgelopen dagen heb ik meermaals gedacht dat het misschien wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hier kwam omdat dit alles toch wel zwaar is voor iemand van mijn zwakke kaliber! Maar toen ik buiten op een bankje in de gezellige drukte tussen de andere bikers mijn broodje worst zat te verorberen in de warme zomerzon was ik toch content dat ik er ook deze keer weer bij was. Wat maakt het uit dat ik er lang over rijd, wat maakt het uit dat ik af en toe eens te voet moet stappen als de klim de zwaar of de afdaling te steil is? Er zijn er allicht nog heel veel die ik het nakijken zou kunnen geven!

Omstreeks 16.00 u heb ik de uitstekende bikewash gebruikt en de 3,50 km naar Mièrchamps weer aangevat. Onderweg diende ik nog even halt te houden voor een kudde overstekende koeien! Met 51 km op het tellertje was ik weer aan het vakantiehuisje. Jari was om kwart voor drie gearriveerd, hooguit een half uur eerder dan ik. In alle rust mijn spullen weer proper gemaakt. Jari had tijdens zijn tocht een zeer zware en 6 km lange klim vanuit La Roche voor de wielen gekregen en was onderweg voortgeholpen door een Nederlandse biker die bovendien fietshersteller was toen hij weer last kreeg met de versnellingen! Er wachtte ons nog een rustige avond en nacht vermits we gehuurd hadden tot maandagochtend. Op de terugweg naar huis op die grijze maandag hebben we nog een bezoek gebracht aan het safaripark Monde Sauvage in Aywaille-Remouchamps. Ik ben niet zo wild van wildparken, maar Evy wilde er graag eens naartoe en aangezien wij de vorige dagen onze zin hadden kunnen doen was het nu aan haar! Het heeft me nog een mooie foto met een parkiet op de schouder opgeleverd! Twee mannen stonden daar met tamme vogeltjes die voor een foto op je schouder werden gezet! Moet geld opbrengen natuurlijk. Die beestjes moeten werken voor hun eten! Je kan er een papegaaienshow, zeeleeuwenshow en roofvogelshow bijwonen en deels per wagen en deels te voet het park bezoeken. Het mooie vakantiehuisje in Mièrchamps, de mountainbikeritten in Arville, Awenne en Erneuville, het stuurplaatje, het vogeltje op mijn schouder, herinneringen aan een mooie zomer met uitgerekend dit weekend wat slechter weer…

Foto’s van de toertocht vind je hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

21-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride 20 ième Nocturne des Lumçons (15-25 km) van Lumç’s Bike te Arville op vrijdag 14-08-2015.

Het is tegenwoordig droevig gesteld als je met de wagen ergens moet geraken en zeker wanneer je daarbij Antwerpen moet passeren! Zo waren wij op vrijdag twee uren later dan voorzien aan het vakantiehuisje dat we in Mièrchamps, een piepklein gehucht van La-Roche-en-Ardenne, gehuurd hadden voor een lang weekend met de bike. Ons geïnstalleerd en een maaltijd spaghetti genoten alvorens te vertrekken naar de twintigste uitgave van de Nocturne des Lumçons, de nightride van Lumç’s Bike te Arville (15-25 km). Arville is gelegen nabij Saint-Hubert waar het een deelgemeente van is, op een half uur autorijden vanuit Mièrchamps. Het was de eerst rit van het drieluik dat we dit weekend in deze streek zouden rijden. Voor zaterdag stond de rit in Awenne (Saint-Hubert) op het programma en voor zondag de toertocht in Erneuville, slechts 3,50 km van ons huisje gelegen.

De week was tropisch begonnen met op donderdagavond een zwaar onweer over heel het land. Het vocht dat daardoor in de grond zat was op vrijdag door het nog steeds vrij warme weer beginnen verdampen, zodat de kans op nieuwe regen en onweders er in zat. De lucht kleurde effectief donkergrijs aan de einder toen Jean-Paul, Jari en ik omstreeks 20.30 u vertrokken vanuit de lokale voetbalkantine nabij het kerkhof. Er waren ook nog vertrekkende wandelaars met keuze uit een tocht van 5 km of 10 km. We vertrokken in het zog van een aantal anderen, waaronder ook kinderen, via een fiks klimmende veldweg tussen de weiden. Eerst bleef Jean-Paul wat achter, dan hing ik weer aan de staart. De toertocht dook zo goed als onmiddellijk de bossen in over een mix van bospaadjes en smalle sporen. De soms fikse klimmetjes waren zelfs voor mij nog redelijk goed te rijden. Ze werden afgewisseld met leuke afdalingen over boswegen die soms goed voorzien waren van keien en rotsen, zonder risicovol te zijn. Op een bepaald ogenblik speelden we Jean-Paul kwijt.

Toen we even uit het bos kwamen zag de lucht er nog donkerder uit dan tevoren. De eerste lichtflitsen en donderslagen doorbraken de stilte van de bossen en er stak wind op. Toen we opnieuw de bossen in doken konden we onze fiets- en helmlampen goed gebruiken! Naar het einde van het bospad toe begon het ook flink te regenen. Gestopt om onze regenjasjes aan te trekken. Terwijl we daar mee bezig waren zag ik enkele bikers met hun felle fietslampen het pad komen op geklommen. Hier is nog de gewoonte dat bikers elkaar met een “bonjour” begroeten als ze passeren! We vervolgden onze tocht in de gietende regen. Ook al was dat niet zo aangenaam, het klank- en lichtspel dat we er bij kregen gaf aan deze toertocht wel een speciale dimensie! Geregeld lichtte het pad voor ons door de bliksem op, gevolgd door hevig gerommel. Intussen was het stikdonker geworden.

Op de paden waar het klimmen geblazen was gutste het water in beekjes naar beneden. Gelukkig lagen er overal vrij veel stenen op de paden zodat we gespaard bleven van een modderbrij. We vervolgden onze weg door het donkere bos tot aan de bevoorrading die zich op 12 km van de start aandiende. Er stonden nog twee bikers die ons daarnet ingehaald hadden. Fruit, knabbeltjes en sportdrank stonden opgesteld onder een tent, mannen van de club zorgden er voor het aanbod. Ondanks het feit dat we midden in het bos stonden was de stop voorzien van verlichting. We hebben er nog een tijd met die mannen staan praten. Omwille van het slechte weer vonden we het raadzamer van onze tocht te staken. Ook al omdat we gemerkt hadden dat de rit uitsluitend met op de grond gekalkte pijlen en lijnen gemarkeerd was! Daar blijft na zo’n stortbui weinig van liggen! De mensen van de organisatie hebben ons uitgelegd dat we slechts op drie kilometer van de startplaats waren en hoe we daar weer naartoe konden rijden. Jari had bovendien de GPS bij.

Na nog een eindje een bospad te hebben gevolgd bereikten we een grote baan. We moesten die schuin oversteken en aan een volgend kruispunt vonden we een wegwijzer richting Arville. Na een korte nachtrit van slechts 16 km kwamen we daar omstreeks 22.00 u toe. Helaas de moeite niet om er onze bike vuil en onze kleren en schoenen doornat voor gemaakt te hebben! Anderzijds was ik wel tevreden dat we vertrokken waren vermits we nu op zijn minst weten dat de rit de moeite waard is om nog eens te komen rijden indien we in deze streek verblijven. Het is immers het tweede jaar op rij dat we omstreeks deze tijd enkele dagen in La Roche vakantie hielden. Een tip voor wie de afstand van 25 km te kort vindt: rijd zowel de kleine als de grote rit of twee keren de grote rit. De eerste keer bij valavond en de tweede keer bij nacht. Dan kan je zowel genieten van de schoonheid van de streek als van de geneugten van een nachtrit. Jean-Paul had meer guts en reed de 25 km volledig uit. Hij bleef dan wel de volgende dag thuis omwille van het slechte weer! Bikewash en douches waren naar zijn zeggen in orde. Bij leven en welzijn hopen we ooit nog eens in Arville te starten in betere omstandigheden!

StrammerMax

19-08-2015 om 11:38 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-38-55-72 km) van Castori MTB Team te Awenne op zaterdag 15-08-2015.

Omdat onder anderen de Vlaamse mensen die er al jaar en dag wonen het niet meer zagen zitten om de organisatie ervan op zich te nemen, werd de toertocht van Awenne vorig jaar niet meer ingericht. Om te vermijden dat dit pareltje zou verloren gaan, nam het Castori MTB Team uit Brugge de organisatie ervan over. Naar zeggen van Corleone die we aan de stop even spraken, waren zij daar ruim anderhalve maand ter plekke mee bezig. Deze tocht was voor ons het tweede deel van het drieluik Arville, Awenne en Erneuville. Het weer hadden de mensen van Castori niet mee, want na het onweer van gisterenavond was het te veel blijven regenen. De lucht zag er grijs uit en nodigde niet uit om te gaan fietsen. Jean-Paul en Evy verkozen daarom van de doortocht van de Enecotour in Houffalize te gaan kijken in plaats van zelf te rijden. Jari en ik reden dan naar Awenne, vanuit ons vakantiehuisje in Mièrchamps hooguit een half uurtje met de wagen. Om 10.15 u waren we ingeschreven in het lokaal van de Cercle des Sabotiers, de Kring van de Klompenmakers.

We lieten de dorpskern van Awenne (Saint-Hubert) achter ons om vanuit de velden de bossen in te rijden. Daar kregen we een prachtig paadje voor de wielen dat ons vanaf een Mariagrot naast een riviertje leidde. Ik veronderstel de Lomme. Hier en daar troffen we wat rotsige stenen en wortels op ons pad om na goed 2,50 km reeds vergast te worden op een zware off-road beklimming naar een hoogvlakte toe. We reden doorheen de bosrijke streek met van 4 tot 5 km een zeer zware klim in een woest bos. Het pad waar we over reden lag vol met keien, kleine stukken rots en houtresten. Er staken ons nog bikers voorbij waaronder een gezelschap van drie heren en een dame van Pek en Slik uit Essen, wiens toertocht op ons jaarlijkse lijstje meestal de winterperiode einde maart afsluit! In hun zog reden we over een knappe hoogvlakte en een strook woest bos. Tot zo’n 10 km was het stevig klimmen over bospaden en tracks. Er zaten enkele stevige klimmetjes tussen en op sommige plaatsen lagen de paden er vrij nat bij omwille van het onweer van gisteren en helaas de regen van vandaag!

We kruisten een rijbaan. Van 10 tot 13,50 km konden we ons hartje ophalen tijdens een leuke afdaling over een lange bosweg van versleten asfalt en keien. Er passeerden daar ook vaste routes. Een biker met publiciteit van Sint-Jan-in-Eremo op zijn kont stak ons voorbij. Op 15 km kwamen we op een open plek uit de bossen tevoorschijn en bereikten we de eerste bevoorrading die opgesteld stond voor het museum van de Fourneau Saint-Michel, een soort Ardeens Bokrijk. Fruit en versnaperingen konden doorgespoeld worden met water en sportdrank. We hebben er even gepraat met Corleone, een biker van het inrichtende Castori-team. Helaas was het nog steeds licht aan het regenen, wat het plezier toch enigszins de kop in drukte.

Na de stop ging het een trapje af en een bruggetje over om langsheen één van de mooie vijvers van Fourenau Saint-Michel te rijden. Daarna ging het even over asfalt en kregen we een vrij zware bosklim voor de wielen. We reden over een hoogvlakte om daarna weer lekker te kunnen afdalen, gevolgd door een klim tot aan een eenzaam huisje. Daar zijn we even gestopt omdat Jari wat last had met de versnellingen van zijn fiets. 18,75 km om 12.40 u. Een afdaling over een woest pad doorheen het gras en over wat rotsen bracht ons op 19 km tot aan een grote baan. Dalen betekent meestal nadien weer moeten klimmen en dat was nu niet anders. Tot 20,50 km ging het weer zwaar naar boven in de bossen. Boven hadden we wel een knap zicht vanaf een open plek. We bevonden ons in de buurt van de “Dodenweg”. Een afdaling over een rotsachtige ondergrond leidde naar een grote baan.

Op 22 km van het vertrek was er een splitsing tussen de ritten van 28 km en van 38-55-72 km nabij het dorp Nassogne. Onze doelstelling was de toer van 38 km uit te rijden, dat zou voor ons in deze streek al zwaar genoeg zijn! Na de splitsing werden we de hoogte in gejaagd tot op de top van de Sol’van, een plek op 330 m hoogte. Alle heuveltoppen zijn hier voorzien van naambordjes. Een doornat keienpad leidde ons er door een bos. Verderop was het noodgedwongen te voet omdat onze fietsbanden op de glibberige natte en modderige ondergrond geen grip hadden. En omdat het voor mij veel te steil was! We kwamen toe in een woonwijk met nette villa’s van Nassogne. Ik herinnerde mij de plek van tijdens mijn deelname aan deze tocht in 2012. 24,75 km. We doorkruisten de dorpskern van Nassogne om weer de natuur te bereiken. Tijdens een lange natte afdaling over een smal paadje tussen struikgewas viel ik op 27 km om en met mijn kont recht in de braamstruiken!

Tijdens een bui van motregen bereikten we de tweede bevoorrading die opgesteld stond onder een afdak voor de garagepoort naast een woning in het dorp Masbourg. Een Franstalige man en een moeder met kind zorgden er voor alle lekkers. Er stond ook een Castoribiker te wachten om de pijlen op zijn deel van het parcours weer op te halen. Hij kon er zo goed als zeker van zijn dat wij de laatsten waren om hier te passeren. De wereld is klein, want de dame ter plaatse had nog school gelopen in de gemeente waar ik werk! Ze zal al wel lang daar in de streek wonen, want ze sprak al met een Franse tongval. Ze was de dochter van Marcel en Magda die tot twee jaar geleden de organisatie van de toertocht voor hun rekening namen. Zij baten vanuit Awenne vier vakantiewoningen uit in de omgeving van Saint-Hubert. Een tijdje staan praten aan de stop. Ik was al goed moe en vroeg me af hoe ik er drie jaren geleden in geslaagd was van hier de tocht van 55 km tot een goed einde gebracht te hebben!

Na de stop kregen we na een strook asfalt tot aan een grote baan voor de wielen. Daar hebben we na het oversteken een pijl gemist. Daardoor kwamen we op een moeilijk berijdbaar terrein terecht met een overwoekerd pad waarin zich diepe voren hadden afgetekend. We dienden ook te slalommen tussen gevallen boomstammen. Net toen ik begon te twijfelen of we niet verkeerd gereden waren, was er zelfs helemaal geen pad meer te bespeuren! Op onze stappen teruggekeerd. De Castoribiker had ons intussen tijdens het opruimen van de pijlen bijgebeend. Wij hadden een pijl rechtsaf gemist. Die verwees ons naar een smal bospaadje. De aanvankelijk lichte klim over een met schors bezaaid pad in een pas gerooide strook bos ging over in de zware beklimming van een pad waar de boswerken nog niet voltooid waren. Het lag er nog vol af te voeren boomstammen en de weg was er zodanig in de vernieling gereden dat normaal fietsen er niet mogelijk was, zeker nu niet nadat de regen er een modderpoel van gemaakt had! Ik heb er een heel eind te voet gewandeld want mijn pijp begon zo stilaan uit te gaan! Ik was wel opgelucht dat de biker die de pijlen aan het ophalen was niet meer te zien was, vermits er niet overdreven veel pijlen op dit deel van het parcours op te halen waren. Er werd namelijk ook gebruikt gemaakt van aanduidingen in kalk op de grond.

Eens boven kwam er een splitsing tussen de 28-38 km en de 55-72 km op 35 km van het vertrek. 15.00 u. Tijdens de laatste kilometers van de tocht dienden we nog een aantal stevige beklimmingen te overwinnen. Na de oversteek van een baan werden we nogmaals doorheen een strook bos gestuurd tot we de bewoonde wereld van Awenne bereikten. In de gietende regen hebben we in de straat voor het lokaal van de Cercle des Sabotiers onze fietsen proper gespoten. De bikers van Pek en Slik waren al ruim een half uur eerder gearriveerd. De dame uit het gezelschap bleek degene te zijn die bij hun toertocht in maart na afloop de pannenkoeken bakt! Er waren twee jonge gasten braadworsten aan het bakken onder een luifel en wij hebben met smaak een pain saucisse achter onze kiezen gestoken!

Ondanks het slechte weer hadden wij toch genoten van deze vrij zware rit die een honderdtal bikers had weten te lokken waarvan er 21 de langste tocht reden. Omdat op deze tocht meestal Vlamingen afkomen blijft het aantal deelnemers allicht beperkt. De meesten toertochten in deze streken moeten het hebben van enkele honderden deelnemers. Dat is niet zoals in Vlaanderen waar op sommige populaire tochten tot 2000 man afkomt! Wandelaars konden hier ook terecht voor een tocht van 7 km. De mensen van Awenne en het Castori MTB Team zorgden voor een amusante zondag. Hopelijk hebben ze de moed om de vele inspanningen die met het organiseren hiervan gepaard gaan later nog eens over te doen zodat het niet bij een eenmalige uitgave blijft en we hier later nog eens kunnen aantreden.

Op de terugweg naar huis vonden we gelukkig nog een Carrefour open in Saint-Hubert. Want Jari had gezorgd voor vlees en groenten voor een barbecue, maar houtskool was hij vergeten. De wasmachine die in ons vakantiehuisje beschikbaar was kon gouden diensten doen zodat wij onze spullen direct weer proper konden maken. Na het schoonmaken van de fiets konden we aan tafel en genieten van een rustige avond in het godvergeten Mièrchamps! Ook dank aan de mensen van Pek en Slik voor de achtergelaten energierepen! Wij hebben er een aantal van meegenomen. Zo kunnen we weer even voort!

Filmpjes van Luc De Bleecker (Massiboy): klik hier en hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

19-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht Pleinkermis (15-35-50 km) van De Klievers te Holsbeek op zondag 09-08-2015.

Voor deze zondag een toertocht uitgekozen die ik nog nooit gereden had, ook omdat het intussen al een tijd geleden was dat ik in deze regio nog geweest was. Na de Hoebelbike-nightride op vrijdagavond en de Kapellerit in Knesselare op zaterdag ging het dus naar de toertocht (kids 15-35-50 km) van De Klievers te Holsbeek-Plein. De tocht wordt georganiseerd in het kader van de Pleinkermis met grote feesttent, paardenmolens en kramen. In een naburige straat was een parkeerweide voorzien, maar daar stonden maar weinig wagens. De bikewash was opgesteld in een afgesloten straat en afgeschermd met door plastiek beklede rasters om de omwonenden van vuil en nat te vrijwaren. De bewaakte bikeparking had ik bij het inschrijven in de tent niet gezien, die stond wat verstopt op de speelplaats van een school. Ingeschreven en om 9.30 u was ik op pad. De zon scheen, het beloofde een mooie dag te worden.

Het ging het gehucht Plein uit waarbij we op 1,75 km al direct dienden te klimmen in een straat. Het trio dat voor me reed, twee jonge vrouwen en een man, zou ik omwille van de vele splitsingen nog een aantal keren inhalen. Het ging de bossen in en er kwam een splitsing tussen de 35 km en de 50 km op 2 km van de start. Overal gekozen voor de lange toer van 50 km. Die ving aan met een steile afdaling en een stevige klim tot op een hoogte in het bos waar een gebouw van de drinkwatervoorziening tussen de bomen verstopt stond. Het ging dan nog twee keren zeer stevig naar beneden en naar boven tot we het Begijnenbos of Sint-Gertrudisbos in Kessel-Lo (Leuven) bereikten vanaf de in de bossen gelegen Koningsstraat. Op 3,50 km kwam daar een tweede splitsing tussen de 35 km en de 50 km met als enige bedoeling de zware klim over het ruwe kasseibaantje dat Sukkelpad gedoopt werd, op te nemen in de grote toer. Het werd me al snel duidelijk dat wie de zwaarste beklimmingen wilde vermijden hier overal kon kiezen voor de route van 35 km.

Op 5,50 km verlieten we het bos en reden we even over de betonnen ondergrond van de Chartreuzenbergweg in Holsbeek. Via een veldpad op de rand tussen bos en velden in een groen en glooiend landschap, reden we naar het Domeinbos Linden-Chartreuzenberg. In dit indrukwekkende bos kregen we een aantal knappe paden voor de wielen. Op 8,75 km kwam er bij het verlaten van het bos een splitsing tussen de 35 km en de 50 km. 10.20 u. Het trio van aan de start koos hier voor de 35 km en verdween uit mijn leven. Na de zware intro van deze toertocht kregen we vanaf daar iets gemakkelijker te berijden bospaden, slechts lichtjes op en af. Op 11 km konden we genieten van een bijzonder amusante afdaling in een knappe holle weg waar drie andere bikers me op de hielen zaten. We vervolgden de tocht over wegeltjes en sporen in het Lindenbos tot aan de oversteek van een baan. 12,75 km. Dan ging het nog gedurende een kilometer verder doorheen het bos tot aan een door een seingever beveiligde oversteek.

Een knappe afdaling en een stevige klim in een hol spoor leidde tot op een hoogte in het bos waar een watertoren tussen de bomen staat. Daar passeert ook een rode vaste route. Toen ik er even halt hield kreeg ik het gezelschap van Silverfokske. Net toen ik er in Vlezenbeek aan gedacht had dat het intussen al zo lang geleden was dat ik hem nog gezien had! Ik denk dat we bijna een kwartier bijgepraat hebben. Samen rijden is geen optie, voor de meesten rijd ik te traag. Eens weer op pad kwam Daniël me voorbij. Een paar woorden gewisseld tijdens het rijden. Hij reed vandaag net als ik zonder zijn maat. Maar ook Daniël is te snel voor mij. Intussen reden we verder doorheen het bos om er weer uit tevoorschijn te komen op het grondgebied van Kortrijk-Dutsel (Holsbeek). De toertocht vanuit Kortrijk-Dutsel heb ik ooit gereden, maar dat is lang geleden, meer bepaald op 14 maart 2010! Hier hadden we een mooi uitzicht op de knappe groene landelijke omgeving. Alle afstanden kwamen hier weer samen voor een leuke afdaling over een grindpad en een zware klim in een smal hol pad, de Delleput, tot boven op de Speelberg. De man van het koppel dat me daarstraks een keer of twee voorbijgestoken was stond boven te wachten op zijn vrouw die het laatste gedeelte van de Delleput noodgedwongen te voet besteeg. 18,75 km om 11.15 u.

Vanaf de top van de Speelberg volgde er een mooi parcours met veel afwisseling in Kortrijk-Dutsel. Tijdens een mix van landelijke asfaltbaantjes en veldwegen tussen de 20 km en de 23,50 km kregen we enkele keren een leuke afdaling voorgeschoteld. Het was er plezierig rijden in deze mooie landelijke streek. Een grasspoor werd gevolgd door een lange zware klim over een oude holle kassei en een grindpad. Om daarna even lekker van bil te kunnen gaan tijdens een snelle afdaling in een indrukwekkende holle weg om uit te komen in de Putweg te Holsbeek. Van 25 km tot 27 km reden we onder meer via een plezante afdaling over een kasseibaantje naar de grens met Lubbeek waarna een assenweg ons naar de Bensbergstraat voerde. Dit was eveneens een assenweg aan de toegang tot het Walenbos op het grondgebied van Tielt-Winge. 29,50 km om 12.00 u. Omstreeks 31 km dienden we daar zwaar in het bos te klimmen doorheen een knappe holle weg om uit te komen aan een achter de bomen verstopte drukke verkeersweg (Aarschotsesteenweg?). We reden dan verder door dit imposante Walenbos en konden lekker afdalen tot aan de bevoorrading.

De bevoorrading stond opgesteld onder een tentje aan de rand van een kasseiwegeltje dat hier door het Walenbos loopt. Ze kwam op 32 km van het vertrek. 12.10 u. Er was nog wat beweging van toekomende en vertrekkende bikers. Alles was voorhanden zoals bananen, appelsienen en cake, water en lekkere sportdrank. Een aantal mensen zorgden er voor één en ander. Ze hadden het bij momenten druk gehad, hoorde ik hen vertellen. Een vrouw zei dat er 200 deelnemers meer waren dan vorige keer! Voor de rit van 35 km restten nog 16 km, voor de toer van 50 km nog 21 km. Na de stop reden we het bos uit over het kasseiwegeltje tot aan een grotere baan, de Kasteeldreef in Tielt-Winge. Deze weg loopt er dwars door het bos. We bereikten zo Sint-Pieters-Rode (Holsbeek). Vanaf daar kregen we weer een stuk parcours met veel afwisseling over veldpaden en het ging er soms stevig op en af over fikse klimmetjes.

Op 38 km heb ik een pijl gemist en reed rechtdoor over een graspad een boomgaard op een hoogvlakte in tot ik aan de afsluiting van een weide niet meer verder kon. Ik was niet de enige, want toen ik terugkeerde kwamen er nog twee bikers aan gereden. Ik had de pijl linksaf gemist die wees naar een zeer smal hol spoor onder lage takken. Deze afdaling leidde naar het dorp en de kerk van Kortrijk-Dutsel. We reden er opnieuw de velden in om wat kilometers te malen over een aantal zandwegen die ons al zigzaggend door het landschap voerden. Zowel op 40 km als op 42 km konden we ons uithoudingsvermogen nog eens testen tijdens twee zeer zware beklimmingen in prachtige holle wegen. We reden naar een bos toe en op 43 km was daar een splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km. Ook de kidstoer passeerde hier, dus we hadden zo stilaan de terugweg weer aangevat.

We waren weer aanbeland in het Chartreuzenbos en ik passeerde het Chimaerahuisje. Ik noem dit boshuisje zo omdat ik hier ooit biker Chimaera en Rubber-12 ontmoette. Beiden waren fervente Turner-Flux-rijders. Dit exclusieve Amerikaanse merk van fietsen kom je hier niet vaak tegen. Ik kocht ooit de Turner-Flux van Rubber-12 over, maar na de breuk van een onvervangbaar onderdeel hangt de fiets werkloos aan de haak bij de fietsenmaker. Ik hoor of zie ook niets meer van de bikers uit die periode! We werden beproefd tijdens een zware klim over een extra lusje in het Chartreuzenbos na de splitsing aan het boshuisje. Op 45 km volgde een megaknappe afdaling in een woeste smalle holle kloof met stenen en takken naast het smalle spoor. Het was er zeer mooi. De kloof maakt deel uit van een groene vaste route. 45,75 km om 13.30 u.

Op 47 km kwam er een zware klim over een oud kasseipad in het Sint-Gertrudisbos tot op de Meesberg. Daar was een splitsing tussen de 35 km en de 50 km op 48,50 km van het vertrek. Voor de lange toer ging het weer het bos in voor eerst een afdaling en dan een stevige klim in twee vlak naast elkaar gelegen holle paden. Terwijl ik naar beneden raasde zag ik over de scheiding, die met bomen begroeid was, in het andere pad een biker te voet naar boven wandelen. Wandelen was ook mijn lot! Op 49,50 km kwam er een volgende splitsing tussen de beide afstanden. Mijn voornemen om de vermoedelijk lastige klim te mijden en de 35 km te volgen opgeborgen toen ik de naam van de beklimming op een bordje zag staan! Ik stond aan de voet van de alom geprezen Zounk, een zeer steil onverhard bospad dat boven uitkomt in een straat waarlangs villa’s in het immer donkere bos staan. Want de Zounk mocht op deze tocht niet ontbreken, ook al was het voor het grootste stuk te voet!

We reden nog door een aantal dreven met de namen van vogels in het Sint-Gertrudisbos en langsheen de in het groen verborgen villa’s van rijke mensen. Een bordje meldde de laatste klim in de Mereldreef, ook al kwamen er nadien toch nog een aantal korte maar minder steile hellingen. Uiteindelijk kwam ik weer uit het bos tevoorschijn en om 14.00 u stond ik na 53 km weer aan de tent op de Pleinkermis in Holsbeek. Het weer was tijdens de voormiddag beginnen omslaan en tijdens de laatste kilometers kreeg ik nog regen. Toen ik in de tent zat begon het pas goed te gieten! Het polsbandje met noodnummer mocht je inruilen voor een gratis streekbier. Gekozen voor een pint Kessels Blond. Er zaten veel kermisgangers in de tent. Er werd omgeroepen om de wagens in de straat te willen verplaatsen voor de rommelmarkt die pech had omwille van de begonnen regen en dat er nog mosselen te verkrijgen waren (in de refter van de school). Omstreeks 15.00 u huiswaarts vertrokken in de regen.

Besluit: deze toertocht was bijzonder knap en is me uitstekend bevallen. Ten onrechte ben ik hier nog nooit komen rijden over dit zeer afwisselende parcours met bij aanvang en aan het slot veel bos en met een genietbaar tussenstuk in een meer open landschap, met enkele zeer knappe holle wegen en zeer stevige klimmetjes. Het begin was voor mij wat te zwaar, maar ik vermoedde dat dit Begijnenbos in de tocht zou voorkomen vermits ik er al gepasseerd ben tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal. Ik heb altijd een tien kilometer nodig vooraleer op dreef te komen terwijl het zwaarste stuk hier in het begin zat. Tenzij het parcours drastisch zou veranderen kan men deze moeilijkste stukken vermijden door bij aanvang tot aan de Chartreuzenweg te kiezen voor de route van 35 km of zelfs voor de kidstoer! De begeleide kidstoer ben ik kort na de start trouwens tegengekomen. De andere klimmetjes waren meestal doenbaar. Gewoonlijk ben ik meer gemotiveerd om de top ook te halen wanneer ik anderen voor me zie klimmen. Daardoor ben ik toch een aantal keren boven geraakt op plaatsen waar ik gevreesd had dat het niet zou lukken! De rest van de organisatie was prima in orde met zelfs seingevers aan de gevaarlijkste kruisingen met verkeerswegen. Bovendien kreeg je voor de slechts drie euro inschrijvingsgeld nog een gratis streekbier! Deze tocht is beslist een aanrader, ook al heeft hij vermoedelijk wat te lijden onder de concurrentie met de populaire Hoebelbike in Vlezenbeek en de toertocht over het militair domein van Grobbendonk.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

14-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-60-75-100 km) van Fiets en Fun te Knesselare op zaterdag 08-08-2015.

Het is een hele onderneming om vanuit Antwerpen tot in Knesselare te geraken! Omwille van file op de snelweg vanaf de verkeerswisselaar Destelbergen vanaf Gent via de lokale wegen naar de start gereden. Eigenaardig dat de GPS mij niet via de expresweg E34 stuurde, terwijl hij dat voor de terugweg wel deed! Vroeg opstaan was geen optie omdat ik na de nightride in Vlezenbeek de avond voordien pas laat te bed was. Door dit alles stond ik pas om 13.30 u aan de start voor de toertocht van Fiets en Fun vanuit de sporthal in de Prinsengoeddreef. Bij het vertrek ging het de sportvelden rond, kregen we een eerste grasspoor en reden we door de woonwijk. Aan de rand ervan kregen we ter hoogte van een servitudenpad reeds een eerste splitsing tussen de 15-25-100 km en de 35-55-75 km op 1,75 km van de start. Direct daarna kwam een tweede splitsing tussen de 15-25 km en de 35-55-75-100 km ter hoogte van een grote baan.

Na een eindje over het fietspad langsheen deze grote baan in de richting van Beernem te zijn gereden dook het parcours van 3 tot 4 km links graspaden tussen de maïsvelden in. Tot 6 km volgden zanderige hobbelige wegen in het open veld met hier en daar een haakse bocht. Uiteindelijk kwam ik weer uit op dezelfde grote baan. De rit voerde me tot op de kanaalberm waar het linksaf ging om een onverhard pad te volgen langsheen het kanaal van Gent naar Brugge. Aan de eerstvolgende brug staken we op 8 km het kanaal over om onze weg op de andere oever te vervolgen tot aan het Jezuïetengoed in Aalter. Vanaf daar ging het tot 10,50 km over een verhard fietspad weer evenwijdig met het kanaal of één van de zijarmen. Daar ging het rechtsaf over een grasspoor tussen de maïsvelden om te rijden in de richting van waaruit we kwamen. Ik werd er ingehaald door een viertal Bezembikers uit Kleit, aldus de tekst op hun fietspak. Later zou ik er nog te zien krijgen. Het toeval wil dat ik na aankomst bij mijn vertrek huiswaarts door iemand van die groep werd aangesproken. Want blijkbaar waren deze met velen naar hier afgezakt. Maldegem-Kleit is ook niet zo ver van Knesselare.

De rit over de hobbelige grassporen tussen de maïs leidde op 12 km naar de Oude Vaart, een na het rechttrekken van het kanaal Gent-Brugge in onbruik geraakte maar als natuurgebied bewaard gebleven kanaalarm. We reden op een pad naast de in het groen tussen de bomen verstopte vaart tot aan het Patersveld in Beernem. 13,50 km. Ik kreeg er even het gezelschap van een groepje jonge bikers. We werden over een veldweg weer naar het kanaal gevoerd, niet ver van de plek waar we eerder de maïsvelden waren in gereden, te zien aan een biker die nog aan de lus moest beginnen en afsloeg. 14 km. De rit maakte een tweede lus over een desolaat bedrijventerrein om weer uit te komen aan het Patersveld waar we eerder de Oude Vaart achter ons hadden gelaten.

Het ging daar linksaf een bospad in om de spoorweg te kruisen en het Jezuïetengoed te bereiken. Assenwegen, asfaltbaantjes en grassporen leidden ons doorheen dit groene domein. Op 19 km werden we in een strook bos over een soort crossparcours geleid. Daarna volgde tot 23 km de doortocht van het knappe Blekkerbos, het gedeelte dat tussen de snelweg en de spoorlijn gelegen is. We reden er over een aantal knappe bosdreven en tracks. Helaas is er een deel van het bos langsheen de spoorweg gekapt. Daar kon je kiezen uit “gemakkelijk” en “moeilijk”, de tweede optie leidde over de gehavende tracks doorheen het gerooide gebied.

Het groot boscomplex van het Blekkerbos is doormidden gesneden door de E40. De zuidelijke rand is gedeeltelijk verkaveld. Het Blekkerbos in Maria-Aalter kwam in het nieuws in februari 2012 toen het lijk van de Kasteelmoord van Wingene hier in het bos werd gevonden. Het lijk werd geïndentificeerd als de kasteelheer Stijn Saelens die enige tijd voordien verdween uit het kasteel Carpentier van Wingene.

Aan de rand van het bos troffen we aan een betonnen boshut of zomerhuisje naast een tennisveld de eerste bevoorrading op 23 km van het vertrek. 15.00 u. Fruit, cake, frisdrank, sportdrank en water werden er door een aantal medewerkers van onder een tentje geserveerd. Er was nog redelijk wat beweging omdat de rijders op de langste afstanden hier een tweede keer passeerden.

Na de pauze kruisten we de snelweg via de brug in de Blekkervijverstraat om zo Sint-Maria-Aalter binnen te rijden. Wat was ik blij van de snelweg verlaten te hebben vanaf Gent. Want ook hier stond het verkeer in de richting van Oostende drie rijstroken breed stil! Het domein van de Broeders van Liefde rond het Blekkervijverkasteel, waarin hun internationaal noviciaat is gevestigd, reden we deze keer gewoon voorbij. Geen toestemming van de broeders gekregen? Ze zijn mountainbikers anders gunstig gezind, want zowel in Sint-Job-in-‘t-Goor als in Lummen rijden toertochten door hun bosrijke schooldomeinen. We reden het dorp van Maria-Aalter door in de buurt van de start van een andere toertocht. Een fietspad leidde langsheen een drukkere baan, de Aalterstraat, dwars door een imposant bos. We kruisten de weg en reden het Domeinbos Hooggoed in op 27 km van het vertrek. Tot ruim 31 km konden we genieten van de doortocht van dit prachtige bos met slechts een kort asfalt intermezzo. 15.30 u. Ik kwam uit het bos weer tevoorschijn in de Krommekeerstraat in Ruiselede. Daar leunden enkele kleine gerestaureerde oude huisjes zusterlijk tegen elkaar aan.

Tot 32,50 km leidde een singletrack met vele bochtjes doorheen een speelbosje. Van de Planterijstraat ging het naar de Maria-Aalterstraat, een grote baan in Ruiselede. 34 km. We reden het grondgebied van Wingene op en voorbij de opvallende hoge blokken met eendere oude rijhuizen om dan rechtsaf voorbij een bareel het natuurgebied Gulke Putten in te rijden. Op die zandweg werd ik ingehaald door een grote groep van een zestal bikers. Rechts van mij stonden vier grote zendmasten van een radiozendstation.

De naam Gulke Putten zou betekenen 'gelijke putten' en is terug te vinden op 18de eeuwse kaarten. In het grote laatmiddeleeuwse Bulskampveld, het heidegebied ten zuiden van Brugge, waren talrijke vijvers te vinden, ontstaan door het afdammen van beken voor de viskweek. Dat de Gulke Putten bewaard bleven als heidegebied, heeft te maken met het Radio-Elektrisch Centrum in Wingene-Ruiselede. De omgeving van de zendmasten moest open en bosvrij gehouden worden. Er werd dus volop gemaaid en gekapt, zodat de heide bewaard bleef.

Ik bereikte het zogenaamde Sint-Pietersveld en toen ik achterom keek zag ik in de verte de volledig gerenoveerde witgeschilderde gebouwen van het Centrum voor Bijzondere Jeugdbijstand, de gesloten jeugdinstelling van Wingene-Ruiselede staan, de zogenaamde "Succursale" of matrozenschool. Enkele jaren terug stonden hier nog alleen buitenmuren overeind. In de omgeving doken we een knap groen loofbos met lage struiken in voor een ommetje over enkele mooie singletracks. Daarna doorkruisten we het schilderachtige Sint-Pietersveld van Wingene met de oude gerenoveerde witte opzichterswoningen tussen het groen. We troffen er ook enkele paden en tracks door het bos.

Aan het einde van een bosfietspad met keitjes kwam de splitsing tussen de ritten van 55 km en 75-100 km op 39 km van het vertrek. 16.15 u. Gezien mijn late start, het gevorderde uur en de lange rit weer huiswaarts gekozen voor de route van 55 km. Dat bleek nadien een goede keuze, want de tocht viel iets langer uit dan dat! Ik reed dan door een bos weer naar de bewoonde wereld en door het Lindeveld in Beernem naar de Torenweg in Ruiselede. Vanaf de drukkere Bruggesteenweg op de grens van de beide gemeenten ging het een grasspoor in. Lange assenwegen leidden me dan door de landelijke domeinen Kliplo en Bakensgoed.

Deze wegen leidden naar het Kasteel Schuurlo waar de bevoorrading van de tocht uit Maria-Aalter staat. Door de bosrijke omgeving kreeg ik het kasteel zelf niet te zien. We reden dan over de nauwe tussen de struiken gelegen singeltrack die evenwijdig met de straat Schuurlo loopt. 45 km. Via een singletrack onder lage takken reed ik dan in de richting van de snelweg E40. Die kruiste ik via dezelfde brug vanaf Maria-Aalter. Het verkeer was intussen weer op gang gekomen. De tweede bevoorrading was dezelfde als de eerste, maar ik ben er niet meer gestopt. Enkel het pad in gereden om op het bord te gaan zien in welke richting het nu verder moest. Ik zag dat de mensen van de organisatie de tent aan het afbreken waren. Ik zal allicht de laatste geweest zijn om hier te passeren. 47 km om 16.45 u.

Beneden aan de brug ging het linksaf de Planterijstraat in, gevolgd door een veldweg en weerom een singletrack onder laaghangende takken evenwijdig met de snelweg. Zo bereikte ik de dreef Drongengoed die naast de gelijknamige witte hoeve loopt. Van 49 tot 50 km reed ik over de brede assenweg naast de spoorweg langsheen een bosrijk gebied. Na het over rijden van een brug volgden veldwegen doorheen een knappe omgeving. Hier hadden iets meer pijlen niet misstaan teneinde op lange stukken duidelijk te maken dat men nog goed zit. Een pijl na een afslag op enkele twijfelachtige kruispunten had ook goed geweest. Ik passeerde het eenzame huisje in Tiengemeten om toe te komen in de woonwijk met keurige villaatjes. 52,75 km. Het ging dan even door de bewoonde wereld tot aan het station van Beernem. Daar was het even zoeken naar de volgende pijl tussen de onoverzichtelijkheid van de daar opgestelde kermiskramen. Ik herinnerde me vaag van eerdere deelnames dat we via de tunnel het spoor onder moesten. Dat was inderdaad zo.

Wegeltjes door een parkbos leidden dan tot op de kanaaloever. Daar werd de tocht over de singletracks op de afhellende met bomen begroeide kanaalberm geleid. Na zoveel kilometer was de fut er bij mij uit om al die klimmetjes al rijdend nog te nemen. Voor mij volgde tot 56 km dus een eerder lastig stukje! 17.30 u. Eens weer op het goed berijdbare jaagpad ging het naast de jachthaven de knappe fietsbrug over het kanaal in Beernem op. Daarna heb ik net voor het Watersportcafé De Kijkuit een pijl gemist. Die wees neerwaarts in de richting van de singletrack die op de oever loopt. Omdat ik die track verwachtte ben ik op mijn stappen teruggekeerd. De uitbaters van de Kijkuit zouden er wel voor mogen zorgen dat hun kajaks het pad niet versperren! Ik kon er met mijn bike over de boten kruipen! Tot maar liefst 62 km reed ik over de mooie tussen het groen gelegen, maar tergend lange singletrack naast het kanaal. Intussen had ik de beloofde 55 km al lang overschreden en begon ik me wat zorgen te maken!

Na de lange singletrack arriveerde ik op dezelfde plek waar ik op 4 km van de start het kanaal bereikt had in Sint-Joris-Beernem, waaruit ik kon besluiten dat de biker die ik daar toen gezien had de rit al bijna achter zich had, terwijl ik er nog moest aan beginnen. 17.50 u. Het was er zodanig rustig dat zelfs een konijn ongestoord op het asfaltbaantje kon zitten. Het ging opnieuw de velden in over een assenweg en landelijke asfaltbaantjes tot ik toekwam op een grote baan, pal op de grens tussen Sint-Joris-Beernem in West-Vlaanderen en Knesselare in Oost-Vlaanderen. We dienden over te steken in de richting van het kapelletje dat langsheen deze Hellestraat staat.

Na nogmaals de baan gekruist te hebben ging asfalt over in een zandweg en werd de tocht verder gezet over landelijke wegeltjes. Als intermezzo kregen we nog een track in een bos waarvan het weinig gebruikte pad duidelijk voor deze toertocht was vrijgemaakt. Net toen ik me begon af te vragen of er toch nog een einde aan deze rit zou komen, vermits we wegeltje in en pad uit gestuurd werden, bereikte ik een woonwijk. De toer werd afgesloten over de heuveltjes die zich op het met gras begroeid terrein naast het sportcomplex bevinden. Om 18.15 u kwam er na 67 km een einde aan deze tocht. 12 km meer dan voorzien! Het stof van de fiets gespoten aan de bikewash. Twee glazen icetea gingen goed binnen op deze warme zomerdag. Van één van de medewerkers kreeg ik te horen dat de tocht veel last had gehad van weggenomen of verplaatste pijlen en dat enkele leden continu op pad waren geweest om ze weer aan te vullen of juist te hangen. Misschien dat de rit voor mij daarom veel langer uit viel dan voorzien. Geen erg, buiten het feit dat ik nog een lange autorit voor de boeg had en dus heel wat later dan gehoopt thuis zou zijn. De terugtocht via de E34 en de E19 verliep gelukkig zonder problemen.

Bij het weggaan werd ik nog aangesproken door een Bezembiker, om ook eens naar hun toertocht in Maldegem-Kleit te komen. Dat zou op zaterdag 14 november zijn. Dan is het alweer winter. Dan kan ik nog eens terugdenken aan de rit van vandaag op een zonnige zaterdag doorheen een mooie streek. Er daagden 600 deelnemers op voor tochten tot 100 km.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

12-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Hoebelbike nightride (25-35 km) te Vlezenbeek op vrijdag 07-08-2015.

Zoals stilaan de gewoonte is op deze vrijdagavond richting Vlezenbeek gereden voor de tiende editie van de Hoebelbike-nightride vanaf de binnenkoer van de oude Baljuwhoeve. Alleen vorig jaar hebben we forfait gegeven omwille van het extreem slechte weer. Jari opgepikt op de carpool in Puurs en vlot tot in Brussel geraakt. Deze keer was het op de parkeerweide iets minder uitkijken geblazen want de visitekaartjes van de koeien waren goed opgedroogd en half vergaan. We bleken naast de wagen van Bulls69 en diens schoonbroer geparkeerd te staan! Ingeschreven en om 20.30 u waren we op weg.

Het vertrek verliep zoals steeds naast de hoeve, door de achterliggende weide en via de veldwegen linksaf en rechtsaf. Kort na het vertrek dienden we een voor de gelegenheid in de velden opgetrokken metalen brug te beklimmen! We dienden dan een straat met fietspad te kruisen om de veldweg tegenover in te slaan tot aan een volgende straat. Daar ging het niet zoals de vorige keer rechtdoor, maar dienden we twee keren links af te slaan. Op 3 km passeerden we daarbij de Witte Hoeve. Wit geweest in ieder geval, want het gebouw ziet er, alhoewel nog bewoond, vrij onderkomen uit met kapotte dakgoten. We bereikten een hoogvlakte en kregen op 3,50 km de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km. Gekozen voor de langste afstand.

Vanaf de splitsing konden we genieten van singletracks door de weiden en paadjes met een hobbelige beenharde ondergrond. Van 4 km tot 5,50 km ging het daarbij stevig op en af. In de verte zagen we een enorm grote betonnen zendmast staan. Patje2 stak ons daar voorbij. Hij was in het gezelschap van Wim, een fietsmaat van collega-verslaggever Jordain. Hij joeg achter Bulls69 en maat, maar had pech! Want korte tijd later staken die twee ons voorbij nadat zij eerder waren vertrokken! Ergens een pijl gemist en een lus extra gereden! En maar gas geven om iemand proberen in te halen die achter je rijdt! Door de velden reden we in de richting van de zendmast en doorkruisten daarbij even de rand van de bewoonde wereld van Sint-Laureins-Berchem, net zoals Vlezenbeek een deelgemeente van Sint-Pieters-Leeuw.

Vanaf daar kregen we voornamelijk assensporen voor de wielen. Overwegend landelijke asfaltbaantjes langsheen weiden met koeien voerden vanaf de grens met Halle ter hoogte van een beek tot in het dorp van Sint-Pieters-Leeuw. Na de doortocht van het centrum kwam reeds de eerste bevoorrading voor het lokaal van een schuttersgilde. 9 km om 21.00 u. Een jongedame zorgde daar voor de aanvoer van bananen, appelsienen, watermeloen, cake, frisdranken en sportdrank. Er was nog wat beweging aan de stop, maar vermits je hier al vanaf 18.00 u kon vertrekken, was de grote meute al voorbij. Na de stop reden we door enkele lange dreven van het Park Coloma en langsheen enkele knappe vijvers en keurig onderhouden uitgestrekte grasvelden. Het kasteel, eigendom van de gemeente, kregen we niet te zien, net zo min als de grootste rozentuin van Europa die op het kasteeldomein werd aangelegd.

Er volgden servitudes op en af door Sint-Pieters-Leeuw met een wel erg stevige klim in de Gaspeldoornstraat. Na een klim over een assenweg bereikten we een rustige grote baan tegenover een huis waar op de oprit een uit een boomstam gehouwen beeld stond, het hoofd van een soort kabouter of bosgeest. Met een wel erg grote neus. 12,50 km om 21.20 u. Landelijke paden en sporen door de velden volgden. Toen we op 15 km een grote baan moesten kruisen hebben we een pijl gemist. We dienden aan de overkant onmiddellijk rechtsaf een paadje in te slaan en zijn even rechtdoor gereden over het fietspad. Toen ik een eind verder aan de volgende straat geen pijlen zag staan, vertrouwde ik het zaakje niet en zijn we teruggekeerd. We waren niet alleen die fout reden, want er kwam nog een groep van drie Franssprekenden toe.

Vanuit de bewoonde wereld doken we opnieuw de velden in over zanderige beenharde paden. Rechts van ons zagen we een kleurrijk verlichte koeltoren staan, links vermoedelijk een ziekenhuis. Intussen was het pikdonker geworden. We werden er natgespoten door sproeiers die in de velden waren opgesteld! In deze omgeving kregen we het gezelschap van nog redelijk wat andere bikers. Wij komen op de meeste avond- en nachttochten nog slechts weinig echte nachtrijders tegen. De meesten rijden blijkbaar in de vooravond en zijn voor het donker weer binnen. 18 km om 21.50 u. We kregen veldwegen voor de wielen. Net voor het in rijden van een grasspoor hoorde ik een grote groep naderen. Ik heb die rijders van Damateurs uit Sint-Anna-Pede maar eerst laten passeren! En ze bleven maar komen! Het was wat lastig rijden op dit pad omdat je door de hoge veldbloemen, gras en de invallende duisternis het spoor zelf nog nauwelijks kon zien! Het pad kwam uit op de grote invalsweg die vanaf de snelweg naar Vlezenbeek voert en waarlangs we de start bereikt hadden.

We reden door de meer bewoonde wereld van Vlezenbeek om op 19 km een grote baan te kruisen. We reden een bos in waar met linten een parcours was uitgezet op een heuvelflank. Met een paar diepe kuilen en stevige kuitenbijters. Dit betekende dat we het terrein van de boomkwekerij en tuincentrum Inter-Arbo te Vlezenbeek bereikt hadden. 22 km. Eens het bos uit was tussen de plantvakken een crossparcours uitgezet met wasborden en andere hindernissen. Zulke artificieel aangelegde toestanden, dat is niks voor mij en enkel goed om mijn nek te breken. Dus ik heb hier en daar gekozen voor een chickenway! Het parcours eindigde tussen de vakken met tuinplanten. In de grote serre stond aan de onthaalbalie de bevoorrading opgesteld. Zoals altijd ruim met fruit, cake en drank, verzorgd door enkele dames. Een grote doodbrave Duitse Scheper probeerde er een graantje mee te pikken. Een stuk cake dat op de grond viel werd direct vakkundig opgekuist! Er waren nog bikers aanwezig en dat zorgde voor wat ambiance. De stop kwam op 23 km van het vertrek en wij waren daar omstreeks 22.15 u.

Het ging na de pauze de grens met Itterbeek (Dilbeek) over en de tocht bracht ons op 24 km tot aan het café In de Linde op de hoek met de Lenniksebaan, dezelfde baan als waarlangs Inter-Arbo en de nog te passeren Brouwerij Lindemans gelegen zijn! Alle cruciale spots in dezelfde straat! Want het was de bedoeling dat je het café via de voordeur binnen reed en er langs de achterdeur weer buiten kwam! Hoeveel tijd er tussen die twee handelingen verstreek, hing af van biker tot biker! Boerderijen, brouwerijen, boomkwekerijen en slijterijen, het wordt allemaal onveilig gemaakt tijdens de Hoebelbike! Voor mij hoeft het niet zo nodig, want ik kan niet konijnspringen om de ingang van het café binnen te rijden. Ook die steile metalen glijbaan bij het buiten rijden vertrouw ik niet. Ik kan zo stilaan de leeftijd als excuus beginnen inroepen!

Na de doortocht van het café volgde een snelle afdaling over een stoffige veldweg. De drie jonge kerels die we in Inter-Arbo hadden gezien en waarvan ik er één had horen vertellen dat hij nog maar een maand met mountainbike bezig was, stoven met veel stof voorbij. Nadien bereikten we donkere graspaden. Op 29 km reden we doorheen een strook bos over een grasspoor dat kwistig voorzien was van brokken steen. Ter hoogte van de volgende baan die we kruisten troffen we een biker aan die zonder licht op pad was, niet al te slim als je het mij vraagt! Vertrek dan vroeger! Het was nog een jonge knul. 23.00 u.

Stoffige poederdroge veldwegen en weidesporen op en af voerden ons tot aan de Brouwerij Lindemans. Vorige keer was hier een bijkomende loods in aanbouw. Die was nu keurig afgewerkt en in gebruik genomen. De te volgen weg werd gemarkeerd met tot muren netjes opgestapelde lege bierkratten en linten. Er was een hindernis uit paletten opgeworpen. Ik vroeg me af of hier tijdens de dagrit op zondag weer van dat lekker spul zou geschonken worden, een soort kruising tussen bier en schuimwijn: de Lindemans Faro! 30,85 km. Een stoffige veldweg leidde ons door de Laarbeekvallei om uit te komen aan het Revalidatiecentrum Inkendaal. Ziekenhuis Inkendaal is een gespecialiseerd revalidatieziekenhuis dat zich richt tot patiënten met neurologische, locomotorische en cardio-pulmonaire aandoeningen. Een hele mond vol en dus alle redenen om er beter weg te blijven!

We doken het naastliggende bos in om er te rijden over weinig gebruikte paden tussen hoog gras. Ik vermoed dat hier ook een eindje over privaat terrein werd gereden en zo goed als door de tuin van een huis. 32,50 km. Het ging al snel weer de landelijke omgeving in waar zandwegen ons in het nachtelijke duister en met veel stof weer naar de weide achter de Baljuwhoeve voerden. Om 23.30 u kwamen we daar na de beloofde 35 km toe.

De bikewash stond deze keer in de afhellende straat zelf opgesteld wat voor een goede waterafvoer zorgde. Er waren veel tuinslangen met ideale waterdruk voorhanden. Ons nog een broodje pens en drankje gepresenteerd op de binnenkoer. Het polsbandje kon je inleveren voor een plastiek tas met goodies, waaronder de klassieke waardebon voor een Hoebelboom van Inter-Arbor. Wie voldoende keren deelneemt kan een heel bos aanplanten! Nog nagepraat met Patje en Wim. De te luide muziek en het late uur dreven ons weer huiswaarts, want wij hadden nog een lange rit voor de boeg. Op de massagetafels lagen toen nog steeds mannen die onder handen werden genomen door vrouwenhanden. Zoals steeds was de Hoebelbike-nightride op alle vlak weer perfect in orde en hadden we kunnen genieten van het mooie Pajottenland en het gewemel rond de hoeve. Ferm dat enkele plaatselijke bedrijven daar aan meewerken en zich op deze wijze weten te promoten. Op de terreinen van Inter-Arbor kon je op zaterdag deelnemen aan een cross over het daar aangelegde parcours. Op zondag organiseerde Hoebelbike de dagtochten van 25 km tot 100 km. Maar deze keer had ik mijn zinnen gezet op de nog nooit eerder gereden toertocht in Holsbeek. Ook al zag de lucht er bij het vertrek dreigend grijs uit, alsof het na een warme dag zou gaan onweren, we hebben geen druppel gezien, tenzij dan aan dat veld met de sproeiers.

Artikels uit de nieuwssite van Sint-Pieters-Leeuw: klik hier voor de nachtrit en hier voor de dagtochten!

Artikel uit Het Laatste Nieuws: klik hier!

Filmpje van Kurt Pappaert: klik hier of kijk onderaan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Hoebelbike-nightride 07-08-2015 door Kurt Pappaert

10-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-40-60-80 km) van Het Vliegend Wiel te Lille op zondag 02-08-2015.

Ik kon me nog vaag de startplaats aan de Balsakker van de toertocht van Het Vliegend Wiel te Lille herinneren van vorig jaar. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op een voormalig voetbalveld dat er eerder als een aardappelveld bij lag. Me ingeschreven in de kantine en om 9.00 u was ik alleen op pad. Jari zou later vertrekken en me proberen in te halen. Het ging het dorp uit via een zandweg, een track door een bos achter de sportvelden, paden, enkele servitudes en een lange betonnen weg in de richting van de Visbeekvallei. Op 3,50 km kruisten we de snelweg E34 waar even verder asfalt overging in een zandweg bij het in rijden van de bossen waarin buitenhuizen verstopt staan. Van 6 km tot 7 km reden we over de bekende knapste singletrack van de rode vaste route aan de Lilse Golf Club. De daaropvolgende track leidde tot een eerste splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km op 8,50 km van het vertrek. Tot 12 km kregen we de brede zandwegen tussen de buitenhuizen voor de wielen om zo de rand van de bewoonde wereld van Wechelderzande (Lille) te bereiken. Hier staken drie Bierbikers me voorbij. Het ging even het dorp door, voorbij de voetbalvelden van KFC De Vrede nabij Speelstad, en over het smalle spoor richting het kerkhof. 13,80 km om 9.45 u.

We kruisten de hoofdweg door Wechel om aan de overkant een minder gebruikte en dus iets lastiger te berijden singletrack te treffen die zich met enkele bochten over een aantal heuveltjes slingert. Dennenappels en takjes op de grond. Eens daar voorbij kwam er op 14,50 km een tweede splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km. Tot 16 km reden we door meer bewoond gebied over servitudes en sporen door stroken bos. Deze leidden naar nog een singletrack om uit te komen op een asfaltbaantje, het Achterste Moereind, een weinig gebruikte weg die zelfs onverhard is doorheen een strook bos en evenwijdig loopt met de E34. Op 19 km kruisten we nogmaals de snelweg. Een assenweg en asfaltbaantje brachten ons naar een industrieterrein van de Achterstenhoek in Lille. In een loods van één van de bedrijven was de eerste bevoorrading op 21 km van het vertrek. Fruit, peperkoek, speculaas, wafels met chocolade en sportdrank stonden er op het menu. De mensen achter de tafels hadden de handen vol, want er waren nog veel bikers, ook al was het op het parcours zelf schijnbaar niet overdreven druk. 10.10 u.

Het ging de Visbeekvallei langs waarbij een assenweg en zandweg ons naar de derde splitsing tussen de 24 km en de 45-63-80 km voerden op 24 km van het vertrek. Die kwam er even voorbij het motorcrossterrein van MC Lille aan het einde van de onverharde Rooverstraat. 10.30 u. Voor de langste ritten was het rechtsaf waarna de zandweg overging in asfalt. Op 26,75 km doken we het bos in over een mooie singletrack. Omstreeks 27,50 km passeerde ik de zogenaamde 14 Kapellekens aan de Vispluk in Vorselaar. Afgelopen week stond daar “de stoel” uit het tv-programma “Duizend Zonnen”. De kapelletjes, en het zijn er vijftien, dateren uit 1860 en wat ze met een beerput te maken hebben kan je hier lezen! 10.45 u. We werden de drukkere Vispluk over geholpen door een seingever om aan de overkant onze weg te vervolgen over een bospad. Dit leidde ons naar het kasteelpark van Vorselaar waar we een knap stukje parcours voor de wielen kregen. De tocht werd ook over het daar gelegen speciaal voor mountainbikers aangelegde permanente crossterrein geleid. Met leuke heuveltjes en bochten. We reden daarna een eindje over de Kasteeldreef om op 31 km het Kasteel van Vorselaar zelf te passeren. We kwamen dan langsheen de rand van het park naar een vrij woeste, weinig gebruikte gehavende veldweg waar het wat lastiger rijden was. Het pad slingert zich door de weiden en enkele stroken bos. Daar waar het overgaat in een gewone veldweg loopt het pad naast de Kleine Nete. Daarna ging het over in een zanderige weg. Aan een kruispunt van zandwegen was een splitsing tussen de routes van 45 km en van 63-80 km op 35,50 km van het vertrek. Even gestopt en een bericht gestuurd naar Jari om te melden dat ik de richting van de 63-80 km uit ging. 11.15 u.

Het ging verder over de zandweg tot aan de plek waar deze de drukke baan van Poederlee naar Herentals kruist. Vorig jaar stond hier de tweede bevoorrading. Deze keer enkel een seingever. Na een strook asfalt ging het in de richting van Herentals weer het bos in. Daar reden we een hele tijd in de bossen op het grondgebied van Herentals en Lichtaart-Kasterlee. Er lagen daar een paar serieuze kuitenbijters en vermoeiende zandwegen op ons pad! We passeerden daarbij de bekende klim en afdaling op de rode vaste route naast het kerkhof nabij de spoorweg. Maar in plaats van gebruikelijk rechtsaf het bos uit, dienden we linksaf te slaan om de tocht verder te zetten over het bospad. Op 40 km ontmoette ik daar een “oude bekende”. Het was zodanig lang geleden dat ik hem zag dat zijn voornaam mij ontsnapte, zijn achternaam wist ik nog wel! Leren kennen als ploegmakker tijdens de tien uren van Grobbendonk. Nadien nog geregeld gezien en hem onder anderen moeten afhalen op de spoed in het ziekenhuis van Halle na een valpartij tijdens de Hoebelbike in Vlezenbeek! Goed van te weten dat hij nog gezond en wel is. Terwijl ik met Marc stond te praten kwam Jari toe waardoor mijn half uur voorsprong bijgebeend was. Korte tijd later arriveerden we na nog een vermoeiend stukje parcours aan de tweede bevoorrading op 41,75 km van het vertrek, exact op de middag.

Er was wat ambiance vooral omdat één van de aanwezige dames bedenkelijk keek naar het vervolg van de tocht die aanving met een korte steile klim. Indien zij boven geraakte dan zou ik wel afgaan indien ik zou moeten wandelen. De vrouw geraakte boven! “Met motivatie lukt het wel”, zei één van de Vliegende Wielmannen! “Het probleem is dat ik niet gemotiveerd ben”, was mijn repliek. Ik ben uiteindelijk toch al rijdend boven geraakt. Aan de stop hetzelfde ruime aanbod als aan de eerste bevoorrading met fruit en koeken. Vertrokken in het zog van Marc. Op het eerste bospad dat we bereden kregen we een ree te zien die wegvluchtte tussen het struikgewas. Op 43 km kregen we de splitsing tussen de 63 km en de 80 km. We hadden de 80 km willen rijden, maar een kleine rekensom leerde dat ik dan nog een hele tijd onderweg zou zijn. Vermits we ook daags voordien al een toer van 50 km hadden gereden, leek ons de 63 km een betere optie.

Bij aanvang hadden we anders een beetje spijt van onze keuze. Het parcours verliep namelijk over een betonbaan tot aan de spoorweg en een zand- en assenweg naar, naast en van de Kleine Nete weg. Daardoor liep het aantal afgelegde kilometers op korte tijd snel op! In een oogwenk zaten we aan 48 km en weer op het met de 80 km gemeenschappelijke parcours. De lus over Lichtaart hadden we daarmee overgeslagen. Landelijke betonbaantjes tussen de velden leidden ons tot Wespedongen in Kasterlee. Daar stond een grote sproeier op een maïsveld maar het bereik was te kort om er verkoeling onder te vinden. 49 km. We naderden opnieuw de grens met Lille. Tot 52,50 km konden we genieten van mooie singletracks door de bossen, afgewisseld met betonbaantjes en zanderige veldwegen. Vanaf dan kwamen er servitudes en grassporen doorheen het meer bewoonde deel van Poederlee. Op 56,50 km doken we opnieuw resoluut de bossen in voor tracks en paden die op 58 km voorbij de Heggekapel voerden. 13.00 u.

Op 59 km kruisten we de Herentalsesteenweg, de grote baan die vanuit Oostmalle over Wechelderzande, Lille en Poederlee naar Herentals leidt. Na de oversteek werden we zelfs het bos in gestuurd voor een ultra korte lus enkel en alleen om er een met dennen begroeide zandhoop over gejaagd te worden! Dan na een eindje verhard opnieuw het bos in voor nog leuke paadjes langsheen en door de bebouwde kom van Poederlee. Een bordje kondigde de laatste 3 km aan. Deze laatste kilometers leidden ons nog door een strook bos en de laatste singletracks weer naar de sportterreinen aan de Balsakker. Met 64 km op het tellertje kwamen we daar om 13.30 u toe. De bikewash was overbodig, er hing enkel wat stof aan de fiets! Ons nog een drankje en een belegde boterham aangeschaft. Omdat de drie Bierbikers de route van 80 km gereden hadden, kreeg ik ze eindelijk nog eens op de après te zien! Vermits ze zeer snel rijden zijn ze meestal al weer naar huis wanneer ik arriveer! Dus was er nu gelegenheid tot een korte babbel met, als ik het goed heb, Theo, Marc en Hilde. Laatstgenoemde moet wat biken betreft beslist niet onderdoen voor haar mannelijke collega’s! Zij geeft heel wat kerels het nakijken door haar duizelingwekkende snelheid. Het was een mooie tocht, prachtig weer en een prima organisatie. Sommigen hadden kritiek dat er meer uit de streek kan gehaald worden. Er kunnen inderdaad nog meer singletracks en mooie paden gevonden worden, maar dan komt men weer aandraven met het argument dat te veel de vaste routes gevolgd worden. Het is beslist niet gemakkelijk om als organiserende club iedereen tevreden te stellen.

Route van 80 km: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

04-08-2015 om 22:56 geschreven door StrammerMax

24^ste Rochustochten (25-35-50 km) van WTC De Zwervers te Oosterzele op zaterdag 01-08-2015.

Nadat ik hier vorig jaar noodgedwongen verstek had moeten laten gaan op de eerste augustusdag van 2015 opnieuw deelgenomen aan de 24^ste editie van de Rochustochten door WTC De Zwervers vanuit de sporthal De Kluize in Scheldewindeke-Oosterzele. Met drie naar hier gekomen: Evy reed de 25 km, Jari en ik de grootste afstand van 50 km. Een parkeerplekje gevonden langsheen de vrij drukke straat, ingeschreven en om 13.10 u waren we op weg. Het ging het dorp uit via enkele servitudes en straten. Op 2,50 km troffen we de eerste off-road. Nadat we de velden bereikt hadden kruisten we de spoorweg en op een kruispunt van landelijke betonbaantjes troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km. Hier scheidden dus onze wegen op 3 km van het vertrek.

Voor ons ging het rechtsaf de velden in over afwisselend road en off-road paden in een landelijke omgeving. Via de veldweg Asselkouter bereikten we de grens met Merelbeke om ter hoogte van de Boterhoek weer eventjes Oosterzele in en uit te rijden. We sloegen de veldweg Doelwegel in die langs de oude hoeve Den Doel loopt. 7 km. Via een betonbaantje bereikten we de straat Zink, genoemd naar het middeleeuws Kasteel Ter Zinkt. Dan ging het linksaf de velden in om de stevige klim aan te vatten over een veldweg overgaand in een kwistig met stenen bestrooid pad doorheen een strook bos, zijnde een buurtweg met als naam Stuivenberglos. Een grasspoor leidde voorbij voetbalvelden tot aan de Sint-Bonifatiuskerk op het Muntplein in Munte-Merelbeke. 9 km. Eens de kleine landelijke kern van Munte achter de wielen ging het rechtsaf kort klimmend voorbij de Clays Van Muntestedehoeve tegenover de Asselkouter de velden in over de Houtenmolenwegel, een zanderige veldweg in de omgeving van enkele bizarre oude militaire zendmasten. Na 10 km was daar een splitsing tussen de 18-25 km en de 35-50 km.

Veldwegen leidden over een hoogvlakte met enkele mooie paden en met zicht op de Prinsenmolen in Baaigem (Gavere) die we even later voorbij reden. Op een pleintje in de dorpskern van Baaigem stond de eerste bevoorrading met fruit, koeken en sportdrank. Ze kwam al op 13 km van de start en we arriveerden daar om 14.00 u. De tocht voerde ons daarna weer langsheen de Prinsenmolen en het grote huis er tegenover om dan linksaf een afdaling te treffen over kasseitjes. Eens beneden ging het de buurtweg Gescheetwegel in! Een gescheet is een Gents scheldwoord voor een grasgeit! We zullen maar zwijgen over de meervoudsvorm voor grasgeiten! We reden terug in de richting van de bizarre zendmasten die we nu aan de rechterkant hadden. Een fiks klimmetje over een graspad tussen de struiken bracht ons er naartoe. Het ging linksaf over de veldweg die er langs loopt om dan een afdaling te krijgen richting de Torrekensstraat waar in de hoogte nog twee van die masten staan en zo opnieuw de Hundelgemsesteenweg in Munte-Merelbeke te bereiken. Een plezant graspaadje leidde vervolgens doorheen een mooie groene omgeving om na 18 km van het vertrek uit te komen op een assenweg. Even later passeerden we weer het kruispunt met De Zink op de plaats waar de lus in de richting van de eerste stop begonnen was. Volgde de leuke Drieswegel, een grasspoor door de velden. Trage wegen voerden tot een splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km op 19,50 km van het vertrek op een betonbaantje ter hoogte van de Bottelaredries in Bottelare-Merelbeke. We reden vanuit een smal straatje langs lokalen van de jeugdbeweging het dorpsplein aan de Sint-Annakerk langs.

Er volgde een rondje door de landelijke omgeving van Bottelare over trage wegen en servitudes, onder anderen door een gehuchtje dat “t Kleingent heet, waar we de buurtweg Kleingentwegel in sloegen. Uiteindelijk arriveerden we opnieuw in de bewoonde kern van Bottelare waar we aan een oud schoolgebouw in de Ridder A. Stas de Richellelaan arriveerden. Een ronkende straatnaam, genoemd naar een voormalige burgemeester van Bottelare. Aan de school was een splitsing tussen de routes van 35 km en van 50 km op 23,50 km van het vertrek. Het parcours bestond vanaf hier uit landelijke wegeltjes, waaronder een kasseibaantje, graspaadjes en soms tot zeer smalle servitudes tot aan de Sint-Aldegondiskerk in Lemberge (Merelbeke) waar we na 26,50 km arriveerden. 15.00 u. Een landelijke assenweg naast vermoedelijk een aantal militaire gebouwen, voormalige slaapzalen, leidde vervolgens tot aan een kapelletje op een kruispunt van wegen in Gontrode (Melle). 28,75 km. Daar reden we door een straat met de uit de kluiten gewassen huizen van rijke mensen om naast een bosgebied snel weer in een meer open landschap tussen licht glooiende velden te komen. Vanaf de landelijke paden die volgden zagen we de kerk van Bottelare weer staan. Hoofdzakelijk grassporen en een assenweg leidden ons omheen het dorp. Op 33 km werden we ingehaald door een grote groep bikers die ik net voordien in de verte langsheen de militaire slaapplaatsen had zien rijden.

Een assenweg waarlangs in een weide een zwart gespikkeld wit paard stond, voerde naar Moortsele (Oosterzele). Daar stond de tweede bevoorrading opgesteld onder een tentje op het Tramplein. Ze kwam op 34,50 km van het vertrek en voor ons om 15.30 u. De groep van daarnet stond er nog en er kwam nog één biker alleen toe. Vader en zoon zorgden er voor het aanbod. Een tijd met die man staan praten, hij had veel te vertellen! Na het kruisen van de spoorweg volgde een stevige klim over een betonbaantje. Boven kwam een splitsing tussen de 18 km en de 25-35-50 km op 35 km van de start. Na een veldweg volgde al snel een volgende splitsing waar de route van 50 km zich losmaakte van de 25-35 km. In de verte zag ik het dak van het huis dat me al sinds mijn eerste passage hier intrigeert! Een veldweg voerde ons voorbij dat schijnbaar verlaten grote huis met groene luiken van een zekere Dokter Van De Velde, oogziekten, aldus een plaatje op de poort. Het staat tegen de rand van een bos met een achterbouw die tot in het bos reikt. De tuin staat vol netels, maar het huis zelf ziet er te goed onderhouden uit om verlaten te zijn. Het huis staat in de Boonakker in Landskouter (Oosterzele). 37 km om 16.00 u.

We kruisten de rustige Geraardsbergsesteenweg om aan de overkant de velden in te rijden. Als je achterom kijkt heb je een prachtig zicht op de glooiende velden en het bos achter de dokterswoning. Landelijke wegen en een servitude over brede betontegels leidde voorbij de achterzijde van de kerk van Gijzenzele (Oosterzele). 39 km. Hier start de bunkerroute, dat is een bunkerwandeling in de gemeente Oosterzele. De bunkerroute start aan de kerk van Gijzenzele en loopt langs verschillende bunkers die deel uitmaakten van het Bruggenhoofd Gent, een verdedigingslinie die midden de jaren 30 werd opgetrokken. Asfaltbaantjes voerden omstreeks 40 km door Gijzenzele en aan de rand van het dorp voorbij de boomkwekerij Kris De Backer waar de geur van de rozenvelden onze neusgaten streelde. Die boomkwekerij ligt pal naast de zogenaamde Molenbunker op het kruispunt van de Gijzenzelestraat en de Wettersesteenweg. Deze bunker zat vroeger deels ingegraven in de heuvel van een molen die er had gestaan en na een brand werd afgebroken. Vandaar zijn naam! 41 km om 16.15 u.

Het ging rechts tussen de boomkwekerij en de grote baan een veldweg in die evenwijdig liep met de Wettersesteenweg, de drukke baan met daarop de op- en afrit Wetteren van de E40. Na de veldweg ging het even linksaf een baantje op om dan weer rechtsaf een trapje op te moeten naar een hobbelig grasspoor toe. Daarna reden we door de bebouwde kom van Oosterzele en kwam er na 45 km nog een splitsing tussen de routes van 18-25 km en 35-50 km. 16.45 u. Voor de langste route kwam er een ommetje doorheen twee stroken bos over paadjes die er nog nat bij lagen. We kwamen weer uit op quasi dezelfde plek van de splitsing. Even later ging het net voor een tot woonhuis omgebouwde molenromp rechtsaf een smalle servitude in en volgde een afdaling tot in de Keiberg. Daar staat een oude vervallen kapel naast een krotwoning. In een bocht van een straat kwam er op 46 km nog een splitsing tussen de 18 km en de 25-35-50 km. Een veldweg leidde tot de grens met Scheldewindeke waar we enkele mooi gelegen huizen voorbij reden. Een betonnen fietspad door de open velden bracht ons na de beloofde 50 km weer aan de sporthal. De bikewash was nog beschikbaar maar overbodig. 17.00 u.

Er was nog wat beweging aan de sporthal die zodanig ruim is dat zelfs de bewaakte fietsenstalling binnen is. Evy zat op ons te wachten. Het bij de inschrijving ontvangen bonnetje voor een gratis consumptie ingewisseld en er ons een belegd broodje bij gekocht. Eén van de Zwerver-dames stond daar namelijk een werk van barhartigheid te doen: de hongerigen spijzen! Zij belegde een groot zacht broodje met een dikke snede hesp, sla, tomaat en ketchup. Dat smaakte prima na zo’n rit! Na terugkeer zijn we in Sint-Niklaas nog op de Grote Markt wat wezen eten. Voor de lol eens via de zeer rustige lokale wegen weer naar Hoogstraten gereden. In Antwerpen stond op de hoek van de Noorderlaan en de IJzerlaan een appartement in brand. Het was niet voor iedereen een mooie dag, net zo min als voor het Nederlandse gezin waarvan de vader en moeder vanochtend op de E17 bij een ongeval stierven en waarvoor ik voor alle zekerheid op de heenweg ben omgereden via Haasdonk.

De rit in Oosterzele voert steeds door een mooie streek, zeker als het mooi waar is zoals deze keer. Wel redelijk wat verhard, maar omdat je steeds knappe landschappen te zien krijgt stoort dat niet. De organisatie is prima. Er zou wel eens mogen gezorgd worden voor wat variatie in het parcours, want de toer is jaar na jaar volledig identiek. Niet dat ik er daardoor minder van geniet. Misschien de vroegere lus via Schelderode en Semmerzake nog eens inlassen. Verder is de organisatie prima in orde.

Parcours van 50 km: klik hier!

Onderaan staat een filmpje van Tom de moor (editie 2014).

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Rochustochten van WTC De Zwervers (02-08-2014) door Tom de moor

03-08-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Boerenbike Wayenbergkermis (30-40-50 km) van de KWB Droeshout te Opwijk op zondag 26-07-2015.

Ik lag nog lekker te ronken toen de wekker die zondag afliep! Het drong tot mij door dat ik vandaag mijn jaarlijkse afspraak had met de Boerenbike in Opwijk-Droeshout. Op een godvergeten weide op de grens van Merchtem en Droeshout, waar de Weyenberg overgaat in de Waaienberg, vindt elk laatste weekend van juli de Wayenbergkermis plaats. Een nostalgische driedaagse boerenkermis van de KWB Droeshout zoals er allicht niet veel meer bestaan. Geen dure decors zoals Tomorrowland waar de media de mond vol over hebben deze dagen. Een grote tent, een houten plankenvloer, een Decap-orgel, een springkasteel, een wedstrijdomloop voor paardenkoetsen, lekker eten en drinken aan schappelijke prijzen, dat is alles wat er nodig is om de dagelijkse zorgen even te vergeten. Ik stond in de tweede rij geparkeerde auto’s op de weide naast de tent en kreeg al direct enkele “bekenden” te zien, meer bepaald Catwomen en haar gezelschap, mij bekend van sinds haar petotter in het bos van de Patotterij op de grens van Waasmunster en Belsele! Bij de inschrijving deelde een meisje een balpennen uit die speciaal gemaakt waren voor de tiende editie van de Boerenbike. Van een KWB-moeder kreeg ik een polsbandje om en kon ik op pad. Vertrek om 08.50 u. Omdat ik mijn gsm in de auto vergeten was ben ik direct van daar vertrokken en heb ik, aan de foto’s te zien, het speciale begin van de toertocht gemist. Op de weide stonden een aantal te nemen “hindernissen” zoals een trap en een wip! Jari vertrok later, hij zou me inhalen.

Het ging Droeshout uit over een veldweg en een spoor naast een veldkapelletje en een verlaten huis om na een asfaltbaantje de Steenweg op Vilvoorde, de baan van Merchtem naar Droeshout, te kruisen. Het ging de weide voorbij waar we kunnen parkeren tijdens de tocht van Straf in Bergaf in april en een smalle servitude tussen twee draadafspanningen in. Daar ben ik even aan de kant gaan staan om twee tegenliggers op gewone fietsen te laten passeren. Via een leuke afdaling over een grasspoor en een klimmetje over asfalt ging het op 4 km Opwijk uit. Een grote delegatie van de Goodfellas uit Dendermonde, met Boxer aan de kop, stak me voorbij. Een veldpad leidde ons naar een grote baan om na de oversteek ervan op een veldweg tussen de maïs te belanden. Rechtsaf volgde een lange klim over nog zo’n zandweg tussen de maïsvelden. De regen van zaterdag had het stof weten te blussen. De zandweg leidde naar een strook bos waar het pad er nog nat en wat modderig bij lag.

Op een plek waar men rechts een mooi zicht heeft op groene glooiende velden en ik ooit een natuurfotograaf aan het werk zag doken we een knap bos in. 9 km. De paadjes kwamen me bekend voor en na enige tijd werd het me duidelijk dat dit het Kravaalbos in Meldert-Aalst was! We doorkruisten het bos over enkele leuke paden, waarna een afdalende zandweg me naar de bij bikers bekende Huizekensstraat in Meldert voerde. Een typisch Vlaams landschap: oude en nieuwe huizen, villa’s en rijhuizen door elkaar en geen twee huizen op dezelfde rooilijn! 10 km. Linksaf en weer linksaf opnieuw het Kravaalbos in, maar nu lekker klimmend. Eens boven kregen we zelfs een korte singletrack voor de wielen. We reden langs het bos en door het bos waar er na de regen nog enkele modderige plakken waren achtergebleven. Uiteindelijk kwam ik uit op een asfaltbaantje waar een kapelletje stond waar, als ik het goed heb, de toertocht van Ganshoren een bevoorrading had staan. 11,50 km om 09.45 u.

Het ging de Grotendriesstraat in waar we dienden te klimmen in een onverharde weg met wat slijk en plassen. Na een klim over een asfaltbaantje bereikte ik een dorpscentrum met kerk. Dat kan Meldert zelf geweest zijn, of misschien eerder reeds Asse-Ter-Heide. Het parcours kruiste een grote baan en een straat bracht ons weer naar de velden. De veldweg leidde naar het asfaltbaantje waar op de hoek, aan de rand van de bebouwde kom van Asse, het witte huis staat waar Straf in Bergaf een bevoorrading heeft al naargelang de richting van hun toertocht. Want die is nooit jaar na jaar hetzelfde, net zoals deze Boerenbike. 14,50 km om 10.00 u.

Veldwegen in deze glooiende streek en de zware off-road-klim over een grasspoor, dit jaar al enkele keren gepasseerd in beide richtingen, brachten ons naar het asfaltbaantje nabij het kasteel Putberg. Maar in plaats van door te rijden naar de Putberg ging het linksaf een spoor in een maïsveld op, overgaand in een zware klim in een bos met nogal wat modder. De beloning was een knappe snelle afdaling over een veldspoor tot in de Platijn in Asbeek (Asse). We reden de taverne Hof Ten Eenhoorn op de Keierberg voorbij. Een stevige klim over dit kasseibaantje leidde naar de eerste bevoorrading die opgesteld stond aan een hut van een paardengedoe. We konden het tentje al van beneden zien staan! De stop kwam op 17,50 km van de start en ik stond er om 10.15 u. De bevoorrading op de tafels onder een tent was ruim met watermeloen, bananen, appelsienen, koeken, wafels, peperkoek en cake. Ook de lekkere zoete, door een machine gekoelde sportdrank, was aanwezig. Vorig jaar was het tijdens de Boerenbike bijzonder warm en hadden de bikers de hele voorraad opgedronken, meer dan een liter per deelnemer!

Aan de stop was meteen de splitsing tussen de 30-40 km en de 50 km. Voor de langste tocht begon hier een extra lus. Ik diende daarvoor op mijn stappen terug te keren naar Ten Eenhoorn en linksaf het andere gedeelte van de Platijn in te rijden. De goed gevulde maag werd al direct op de proef gesteld door een fikse klim over het kasseiwegeltje. In de bewoonde kern van Asbeek kruiste het parcours de Edingsesteenweg. Dat betekende dat we vanaf hier de mooie zandpaden en grassporen langsheen de kapelletjes op de Kruisborre voor de wielen kregen. Ik zag nog de roze pijltjes en een bordje met een Strava-challenge staan van de nachtrit die we op vrijdagavond vanuit Itterbeek (Sint-Anna-Pede, Dilbeek) gereden hadden. Op 19,50 km kwam de voor mij onmogelijke wortelklim aan het Kruis van Sjat. Voor de tweede keer dit weekend! Aan het kleine kapelletje boven hadden we vrijdag halt moeten houden omwille van een lekke band. Nu ging het rechtsaf klimmend de onverharde Kruisborreweg in om opnieuw de drukke Edingsesteenweg te kruisen ter hoogte van Café De Koekoek. Er passeerde daar net een grote groep wielertoeristen, allemaal in hetzelfde blauwe pak gestoken. 19,75 km.

Het ging in het bospad naast de parking naar beneden, dan door de dreef met de bomen tussen de laaghangende takken, beneden naar links en dan direct naar rechts naast de mooie villa die daar staat. Zo heb ik op korte tijd alle opties op deze plek eens gehad: naar rechts bij Straf in Bergaf, naar links tijdens Itterbeek en nu rechtdoor. Het was even klimmen om naast een witte gevel toe te komen op een hoogvlakte. Daar werd de tocht verder gezet op grassporen tussen de paardenweiden en over een hobbelig aardappelveld. Een asfaltbaantje bracht me tot op het grondgebied van Affligem. Daar volgden we even het Rene Mertenswandelpad doorheen een strook bos. Er liepen daar twee wandelaars met hun hond. De tweede jonge hond hing zich bijna op aan zijn gareel door naar mij toe te willen komen terwijl zijn bazin hem probeerde kort te houden! 22,50 km om 11.00 u. Het moet ongeveer hier geweest zijn dat Jari me inliep. Er volgde een zware off-road klim vanaf Kleineksteren tot boven op de Eksterenberg in Affligem waar enkele mooie villa’s langsheen een asfaltbaantje staan. Dat moet ergens tussen Hekelgem en Essene zijn. 25 km. We konden enkele leuke veldpaden door Affligem berijden. Op 27 km zagen we in de verte het bizarre radiobaken voor luchtverkeer, het VHF Omni-directional Range station (VOR) in Essene staan. Tijdens de toertocht vanuit Buggenhout op 9 mei passeerden we hier ook. Mooie veldpaden en baantjes met ferme kuitenbijters leidden ons opnieuw naar Asbeek. Op 31 km arriveerden we daar voor de tweede keer aan de bevoorrading zodat we nogmaals de stevige klim over de kinderkopjes van de Keierberg voor de wielen kregen alvorens weer van alle lekkers te kunnen eten. De tweede stop kwam op 31 km van het vertrek en we stonden er om 11.45 u. Er was nog weinig beweging en dus ruimte voor een korte babbel met een nog arriverende biker en de helpers ter plekke.

Na de stop ging het weer verder over het grondgebied van Asse waar een veldpad ons opnieuw naar de Kruisborre voerde voor een lekker lange afdaling over deze zand- en grindweg voorbij de grootste van de Kruisborrekapelletjes. 33,50 km. Het ging verder over een veldweg en doorheen een strook nat bos. Op 35,50 km troffen we een splitsing tussen de 30 km en de 40-50 km. 12.15 u. Leuke wegeltjes en een grasspoor op en af met soms fikse klimmetjes leidden op 37 km tot aan de snelweg. Daar reden we de brug op. Onze tocht ging verder doorheen een landelijke omgeving en ik herkende de bevoorradingsplek van de toertocht vanuit Ganshoren. Een zware klim in een veldspoor bracht ons naar de Verleeningweg, een trage wegel in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek). 40 km.

Het ging opnieuw naar Asse voorbij de plek waar we vrijdagnacht met een lekke band hadden gestaan gedurende de nightride vanuit Itterbeek vlak bij de Kapel van Petrus Ascanus in de gelijknamige straat op Tenberg (Walfergem-Asse). Vanaf daar kregen we een afdaling over een veldspoor of trage wegel die wel door meer toertochten benut wordt. 43 km. We reden ondermeer door de Terlindenvijverstraat in de buurt van de gelijknamige waterplas. 13.00 u. Op 45 km reden we door het centrum van een gemeente, ik vermoed Asse, om daarna weer de landelijke omgeving te bereiken met veldwegen en trage wegeltjes op en af. Ik meen met te herinneren van tijdens dit laatste deel van de rit nog twee keren een grote baan te hebben gekruist. We kregen er nog een aantal pittige stukken voor de wielen, het rijden werd zwaar en ik begon moe te worden. Jari zat intussen een eind voorop. In een klimmend grasspoor tussen weiden staken me nog twee later bikers voorbij en dan zag ik nog een derde afkomen. Dat was Peter uit Bertem! Na een bochtje had een dikke wortel in een klim me liggen zodat ik de rest van het steile paadje te voet kon afhaspelen! Het paadje gaf uit in een grindpad en doodlopende straat.

Toen Peter uit het zicht was verdwenen heb ik nog een klein stekelvarken van het pad opgepakt en in de graskant gezet om te vermijden dat het dier op een onaangename wijze kennis zou maken met noppenbanden van eventuele volgende bikers. Ik vermoed dat ik uiteindelijk op twee na als laatste ben toegekomen. Er kwam nog de overtocht van de landelijke velden in Merchtem en via Paddebroeken en de Weyenberg / Waaienberg bereikte ik na 51,50 km de tent op de weide in Droeshout. Ik was opgelucht toen ik de kerktoren en de vlaggen op de kermisweide in het vizier kreeg! 13.30 u. Bij aankomst werd ik al direct aangesproken door Kristiaan Salto Mortale, de drijvende kracht achter de Boerenbike. Of het goed geweest was? Neen, het was niet goed geweest, het was schitterend geweest. Hoe zou het ook anders kunnen in deze streek en met de hulp van de bikers van Straf in Bergaf die in groten getale bijeen zaten rond een tafel! Een leuk aspect van de Boerenbike is dat je na de inspannende rit nog een lekkere hap kan eten. Voor 12 euro kon je genieten van een steak, ribbetjes of een vleesbrochette van de barbecue met een portie koude groenten, meer dan genoeg om zonder honger weer huiswaarts te kunnen trekken. Peter at een koppel pensen met appelmoes. Intussen speelde het orgel een resem deuntjes. Peter, die er vorig jaar ook was, was om dezelfde reden als ik weer naar Opwijk gekomen. Met de vrees dat het altijd de laatste keer kan zijn. Het was de 43^ste editie van de Wayenbergkermis. Zulke authentieke boerenkermissen beginnen stilaan te verdwijnen. Bovendien zijn het allicht altijd dezelfde mensen die voor alle voorbereidingen van en het werk tijdens deze driedaagse moeten opdraaien. Wij komen ons amuseren maar weten allicht niet bij benadering wat bij dit feest allemaal van werk komt kijken! Daarom onze welgemeende dank aan de mensen uit Opwijk voor hun jaarlijkse inzet.

Tijdens de rit hadden we van het begin tot het einde mooi weer en dus geluk gehad. Toen we even over drie uur aanstalten maakten om huiswaarts te keren begon het te regenen. Het valt me steeds zwaar van hier weer weg te gaan. Zoals altijd keek ik nog eens om naar de tent, de paardenkoetsen en draaide het autoraampje open om de muziek van het orgel te horen wegsterven bij het wegrijden van de weide. In Merchtem moest ik omrijden wegens een wielerwedstrijd en van Tomorrowland had ik op de terugweg door Boom geen hinder. Over Tomorrowland werd de laatste dagen veel gezegd. Maar de Wayenbergkermis was ook een kleine vermelding in de lokale pers waard: klik hier en hier! Hopelijk kunnen we volgend jaar weer neerstrijken op deze weide en de tijd even stil laten staan…

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

29-07-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (35-50 km) van Zomaarbike te Sint-Anna-Pede (Itterbeek-Dilbeek) op vrijdag 24-07-2015.

In 2009 richtte Zomaarbike voor het eerst een toertocht in op zondag. In 2014 werd de toertocht verplaatst van de zondag naar de vrijdagavond. Aldus beleefden we dit jaar de tweede editie van de Zomaarbike avond- en nachttocht. Jari en ik zakten dus net als vorig jaar af naar de startplaats op de kermisweide in het ondanks zo dicht bij de stad Brussel gelegen landelijke Sint-Anna-Pede. Deze plek maakt deel uit van Itterbeek wat op zijn beurt een deelgemeente is van Dilbeek. Aan de tweede stop kregen we te horen dat het parcours niet hetzelfde was als vorig jaar. Zomaarbike hoopt op deze wijze een aantal parcours uit te werken zodat er jaar na jaar kan gewisseld worden. Jari opgepikt op de carpool in Puurs en we vonden een parkeerplek op nagenoeg dezelfde plaats als vorig jaar. Om 20.15 u ingeschreven en op weg na wat gesukkeld te hebben om mijn regenjasje nog bij in de rugzak te krijgen! Er was zwaar weer voorspeld met veel regen, maar het was vrij warm en ik zweette me te pletter in dat jasje!

De toertocht leidde ons uit het centrum van Sint-Anna-Pede via een aantal paadjes en grassporen, ook door een kleine strook bos. We reden daarbij langs en onder het indrukwekkende Pedeviaduct van de spoorwegen. Dit bouwwerk overspant de Pedevallei en werd gedurende de vorige jaren gerestaureerd en verbreed. Op 2,50 km werd voor de eerste keer een keuze gelaten tussen “gemakkelijk” en “moeilijk”. Gemakkelijk is voor mij al zwaar genoeg, dus scheidden even onze wegen. Jari koos in het zog van een andere biker voor “moeilijk”. Dit was een op de vaste route liggend spoor op de flanken van de spoorwegberm dat afgesloten wordt met een zeer steile helling. Er volgden een aantal beenharde hobbelige grassporen die niet altijd even gemakkelijk te berijden waren en een stevige inspanning vroegen! Een eerste Strava-challenge waar bikers zich onderling kunnen meten bestond uit een pittige klim tot 7,75 km. Boven arriveerden we aan een voetbalveld waar ik nog al gepasseerd was bij andere tochten. Pas hier kregen we nog eens een andere deelnemer te zien, de tweede slechts sinds het vertrek.

Aan de toegang tot een klein bos was weerom een keuze tussen “moeilijk”, zijnde een steile heuvel op, en “gemakkelijk”, rechtdoor een singletrack in. Deze plek herinnerde ik me nog van vorige keer. De track lag er wat nat, beslijkt en glibberig bij en de boomtakken zwiepten je om de oren. We vervolgden ons pad over veldwegen en sporen om op 10 km de bewoonde wereld van Sint-Martens-Lennik te bereiken. In een klimmend asfaltbaantje moest ik zelfs onderdoen voor drie kleine kinderen die daar met hun fiets speelden! Die zijn dat daar gewoon! We reden door Sint-Martens-Lennik en aansluitend Schepdaal (Dilbeek) waar we een leuke lange snelle afdaling over een veldpad voor de wielen kregen. Verderop bereikten we een heuveltop in een landelijke streek met een mooi vergezicht over de omgeving. Er hingen wel dreigende wolken en er vielen al de eerste druppels! Er reed daar ook een vrouw te paard.

Van 14 km tot 17 km konden we genieten van een knap stukje afwisselend parcours op het grondgebied van Sint-Martens-Bodegem (Dilbeek). Daarna reden we door een strook bos langsheen een beek, misschien de Pedebeek en volgden leuke goed te berijden grassporen. Hier kregen we op korte tijd zo’n tien andere bikers te zien waarvan de laatste Patje2 was. Patje had de 35 km al achter de wielen en was opnieuw gestart voor de 50 km. Hij rijdt wel vaker de kleine en de grote toer na elkaar. Met drie verder gereden en om Patje te kunnen blijven volgen moet ik wel meer dan een tandje bij steken! Omstreeks 17 km reden we in de Potaerdestraat van Sint-Ulriks-Kapelle voorbij de tuin die bulkt van de tuinkabouters op een grote rots! Er staat er zelfs een tussen met ontblote borsten! Ben hier eerder nog wel voorbij gereden. We moeten hier volgens Jari ook gepasseerd zijn tijdens de toertocht van Straf in Bergaf vanuit Opwijk dit jaar, maar ik heb er toen niet op gelet. 17 km.

Leuke paadjes en een ritje over een crossparcours in een bos leidden ons tot de eerste bevoorrading naast een tennisveld in één of ander park en zo te horen vlak aan de snelweg die achter de bomen verborgen lag. De bevoorrading was meer dan copieus met bananen, appelsienen, watermeloen, allerlei soorten koeken, speculaas en wafels, tot yoghurt toe! Bovendien was de ontvangst zeer vriendelijk en was er daardoor veel ambiance. We zijn er daardoor ook een tijdje blijven hangen. Bij het vertrek stelde Patje2 vast dat hij zijn reservebatterij die aan zijn fiets was vastgemaakt, verloren was! Mocht iemand ze gevonden hebben, hij heeft zijn gegevens aan de mensen van de organisatie doorgespeeld! De bevoorrading stond op 19 km van de start en we waren daar omstreeks 21.45 u. Nog enkele “bekenden” gespot van de nightride van het Waanzinnig Weekend Herfelingen van vorige vrijdag. Nog een pareltje aan de kroon van het Pajottenland.

Zandwegen voerden ons door een knappe omgeving over paden op en af naar Asse. Op 24 km kruisten we de Edingsesteenweg ter hoogte van de Taverne De Koekoek om naast de parking ervan het bospad in te rijden over een stukje van een vaste route. Na het pad onder de bomen met laaghangende takken ging het rechtsaf op de plek waar Straf in Bergaf een bevoorrading had staan. We konden dan genieten van een rondje op de Kruisborre waar enkele kuitenbijters voorbij de witte kapelletjes voerden. Op 26 km mochten we ook naar boven kruipen op het wortelpaadje naast het Kruis van Sjat. Voor mij is dat even te voet! Eens boven zijn we aan het eerste kleine witte kapelletje gestopt omdat Jari een lekke band had opgelopen. Voorlopig even geprobeerd of gewoon bijpompen voldoende was! We sloegen linksaf de grindweg Kruisborreweg in waarna een grasspoor ons naar de Kapel van Petrus Ascanus in de gelijknamige straat in Asse voerde. Net voor we de kapel passeerden hebben we halt moeten houden om de lekke band te vervangen. Net op dat ogenblik kregen we een korte maar fikse stortbui over ons heen! 22.30 u.

We reden verder in het nachtelijke Asse en bereikten de tweede bevoorrading op 34 km van het vertrek in een rustig asfatlbaantje aan een gsm-mast vlak naast de snelweg. Daar was hetzelfde ruime aanbod als aan de eerste stop. Een hele tijd staan praten met de drie mensen ter plekke. Toen we er vertrokken was het al 23.30 u. Naar verluidt hadden we nog zo’n 14 km voor de boeg. Een veldpad en een grasspoor leidden ons evenwijdig met de snelweg. Op een bepaald ogenblik was het wat uitkijken op een gevaarlijke afdaling. We doken een bos in en bij momenten zag ik pylonen van een hoogspanningslijn staan en aan de rand van het bos elektrische installaties. Mijn vermoeden bleek te kloppen, wij reden door het zogenaamde Borréboske in Sint--Ulriks-Kapelle (Dilbeek). De mannen van Itterbeek haalden heel wat uit dit bos, want op deze wijze was ik er nog nooit doorgereden! Het stuk dat niet door andere tochten wordt benut was de moeite waard om te leren kennen. Ook het stuk dat door de andere toertochten soms wordt gebruikt kwam aan bod. Het bos is blijkbaar opgeruimd, dat wisten de mannen van Straf in Bergaf me al te vertellen, want hier lagen vorig jaar nog vele omgevallen bomen. Het was er toen onaangenaam en zelfs gevaarlijk rijden omdat de afgebroken boomstammetjes vaak op ooghoogte naast de smalle paadjes uit het bos staken. Tot 37 km reden we door dit bos, vrij lang dus, om op het middernachtelijk uur uit te komen op de parking naast de weg waar Straf in Bergaf soms een bevoorrading en splitsing heeft staan. Niet bij de editie van dit jaar.

Het ging al snel een volgend bos in over paadjes met veel wortels die het rijden niet gemakkelijk maakten, zeker niet in het donker. Er zaten ook nogal wat korte bochtjes in de wegeltjes. Ik had de indruk dat de paadjes voor dit eerder technische intermezzo speciaal voor de gelegenheid opgekuist en vrijgemaakt waren! 39 km. Het ging daarna eventjes door de bewoonde wereld van ik vermoed Sint-Ulriks-Kapelle naar de langsheen een grotere baan gelegen Dilbeekse Visput. Vanaf daar volgden bijzonder knappe grassporen en paden in en langsheen een bos. In tegenstelling tot daarnet waren deze gemakkelijker te berijden en kon je hier goed snelheid maken! Het was er zalig rijden. Tot 42 km konden we genieten van deze leuke paadjes. 00.30 u.

Op 43 km kregen we nogmaals een eerder technisch bospad met veel wortels voor de wielen. Op 45 km volgden leuke servitudes door een meer bewoonde wereld. Hierbij werden we op 48 km nog eens goed afgepeigerd tijdens een zeer zware klim. Nog was het einde niet in zicht, want we verlieten opnieuw de bewoonde wereld om opnieuw door stroken bos en velden gestuurd te worden. In de verte hoorden we dan toch de muziek vanuit de tent waar de fuif intussen aan de gang was. Exact na de beloofde 50 km kwamen we om 01.15 u weer aan de kermisweide in Sint-Anna-Pede toe. We zagen geen licht meer branden in het tentje van de inschrijving en alles leek er opgeruimd. Daarom zijn we maar direct naar de auto gereden. Maar dan werden we toch nog toegezwaaid door de man die we aan de tweede bevoorrading gesproken hadden. Gewoonlijk gaan we na aankomst uit sympathie met de organiserende club nog wat drinken, wat deze keer niet zo was omwille van het late uur. Waarvoor onze excuses.

De nachttocht van Itterbeek was er eentje om duimen en vingers van af te likken. Ondanks de pech met de lekke band en de korte stortbui hadden we ons zeer goed geamuseerd. Het parcours was zeer doordacht in elkaar gestoken, ieder kon tijdens de rit iets naar zijn gading vinden, er zaten gemakkelijke en moeilijker stukken in, fikse klimmetjes en leuke afdalingen. De afpijling was goed in orde, de bevoorradingen meer dan uitstekend, de ontvangst overal even joviaal. De mentaliteit van de jonge mensen in het Pajottenland valt me elke keer weer in positieve zin op. Het enige wat jammer is voor de organisatie is dat er geen degelijk onderkomen is zodat de mensen bij slecht weer niet gemakkelijk zullen nablijven om nog wat te drinken. Deze toertocht is en blijft een aanrader. Met dank aan Zomaarbike voor alle geleverde inspanningen om er iets knap van te maken!

Een filmpje van Don Manolo Manuel Adan: klik hier of kijk hieronder!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

Avondtocht en nightride te Itterbeek op 24-07-2015 door Don Manolo Manuel Adan

28-07-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45-55-65 km) van MTB ’t Lof te Borchtlombeek op zondag 19-07-2015.

Voor het eerst sinds lang de toertocht te Wijgmaal eens links laten liggen ten voordele van de rit van MTB ’t Lof in Borchtlombeek-Roosdaal. Ik had wel al een aantal keren deelgenomen aan hun jaarlijkse nightride. Ik kende tot op heden dus enkel een duister Borchtlombeek. Eens benieuwd hoe het er overdag uitzag! Getwijfeld of ik wel zou gaan rijden, want het regende bij het opstaan. Omdat het ook een heel eind rijden is was ik pas laat aan de start. Om 10.00 u was ik ingeschreven onder het tentje aan Café ’t Lof en kon ik op pad. Alleen, want Jari reed in Sinaai, terwijl ik deze tocht absoluut eens wilde rijden.

De start verliep over een servitude, een asfaltbaantje en een veldweg. We reden naast het terrein van een manege-renstal over het veld van een tuinder met plastieken serres. Op 3 km ging het de brug van een spoorweg onder . Een veldweg en een grasspoor leidden voorbij een watermolen. Vanaf hier ging het even door de bewoonde wereld waarna een graspad me op 6 km tot vlak bij de snelweg bracht. Tot 8 km reden we over een eerder lastig smal paadje vlak naast de snelweg tussen struikgewas. Daar heb ik wel wat gevloekt! Heel even maakte het pad een ommetje doorheen een strook bos. Het was klauteren om een beek te kruisen via het bruggetje dat voor de snelweg bedoeld was. Een goed van door de regen glad geworden wortels voorzien pad en een grasspoor leidden me tot in Sint-Katherina-Lombeek (Ternat). 10 km.

Via het fietspad naast een drukke baan kruisten we de spoorweg aan de stopplaats van Essene-Lombeek. Een track leidde evenwijdig met de spoorweg die we via een bruggetje nogmaals kruisten. Vanaf daar werd de omgeving meer landelijk met minder bebouwing. Een zacht klimmende assenweg leidde naar een voetbalveld waar we netjes omheen geleid werden ter hoogte van een vierkantshoeve. Servitudes over gras en asfalt volgden. Vanaf 15,50 km reden we over servitudenpaadjes en kerkwegeltjes door de bewoonde wereld. Een klim in een straat in een nieuwe woonwijk herkende ik van tijdens de nachtritten. Een graspad leidde naar de eerste bevoorrading die opgesteld stond in de voetbalkantine van een lokale club in de Monnikveldstraat op de grens tussen Borchtlombeek en Pamel, beiden deelgemeenten van Roosdaal. Er lagen stukken watermeloen, appelsienen, wafels en koeken om te eten. De bevoorraders waren buiten met een bal aan het spelen. Er was immers niet veel beweging meer.

Na de stop kwamen er landelijke veldsporen die ons tot in de straat Kattemkets (Roosdaal) voerden. Waar haalt men die rara straatnamen toch vandaan? Buiten het feit dat Kattem de naam is van een gehuchtje. Daar volgde een korte maar zeer steile klim in een smal hol pad en een leuke afdaling in het achterliggende bos. Hier verliep het rijden wat technischer door de nattigheid en de boomwortels. Een kilometer verder trof ik op 21 km van de start een splitsing tussen de ritten van 45-65 km en van 30-55 km. 11.45 u. Ik had me ingeschreven voor de 55 km maar omdat het parcours met de vele grassporen en servitudes niet zo mijn ding is, het bovendien vandaag mijn dag niet was, de grijze lucht niet veel goeds voorspelde en ik al tergend lang onderweg was, geopteerd voor de 45 km. Omstreeks 23 km konden we genieten van een knap stukje parcours door een bos in de Palitsebeekvallei terwijl we over een stuk van het Tweedorpenwandelpad reden. Veldsporen leidden opnieuw naar de bewoonde wereld. Op 29 km reed ik voorbij een kapel en vanaf de Oudekerkhofstraat doorheen een strook bos. Er volgde een stevig klimmetje op een paadje naast een kerkhofmuur om uit te komen op het jaagpad naast de Dender.

Het ging even naast de Dender om er weer van af te buigen in een servitudenpad. Van 29 km tot 31 km volgde een mooi stukje parcours met paadjes, een veldweg en grassporen langsheen een bunker in een open glooiend landschap met knappe vergezichten. In de verte zag ik voor me een stad liggen met een grote kerk. Dat moet Ninove geweest zijn. Het parcours maakte rechtsomkeer voor een lange klim. Boven trof ik een bunker waarnaast een picknickplaats was ingericht op de plek waar de Molenveldstraat overging in de Lange Kamstraat (Pamel).

Op 32,50 km beleefden we een leuke afdaling over een rustig asfaltbaantje en de doortocht van een knap bos. Dan kregen we opnieuw een portie servitudes tussen huizen, tuinen en weiden tot aan de Canadaweg in Pamel. Een klim over een smal asfalt kerkwegeltje leidde naar de tweede bevoorrading. Intussen was het wel fel beginnen miezeren. De tweede stop kwam op 35 km van het vertrek. Twee dames zorgden er onder een tentje voor het aanbod. Ook de grote hond die ze bij hadden keek reikhalzend uit naar een wafel! Er kwamen toch nog twee andere bikers toe. 12.45 u. De rit ging verder over een spoor tussen struikgewas en de doortocht door een schilderachtig stukje Pamel met mooie huizen. Op 37 km kwam de zware klim over een zeer steil kasseiwegeltje, mij bekend van tijdens de nachttochten. Voor mij was het daar te voet. Toen ik boven even stond uit te hijgen kwam er nog een biker naar boven en deze hield het al rijdend vol. Het bleek de bezemrijder te zijn! Hij vroeg me welke afstand ik volgde, 45 km of 65 km. Ik zou het bij 45 km houden en daarmee wist hij dat de derde bevoorrading niet op mij hoefde te wachten. Ik was nog niet de laatste want even later staken me nog drie bikers voorbij.

Bovenaan het kasseiwegeltje ging het rechtsaf het zogenaamde Pastoriebos in, ingericht als park en speelbos. Na een korte singletrack ging het via een trapje naar beneden. 37 km. We werden over een smal spoor en over een zeer hobbelig maïsveld gestuurd om dan plots van tussen de maïs uit te komen in een straat! Omstreeks 39 km reden we rond een door bos omringd veld, waarvan de zijkanten vermoedelijk voor de toertocht gemaaid waren, om een paadje in een strook bos te bereiken. Servitudes voerden dan langsheen soms bizarre plekjes. Vanaf 40,50 km bestond het parcours uit verharde kerkwegels en veldsporen. Dan werden we een soort dijk op gejaagd om er vanaf 42,75 km gedurende een kilometer lang over een grasspoor te rijden. De zogenaamde Nieuwkamlosweg had een hobbelige beenharde ondergrond met een dun slijklaagje er bovenop. Na een oud kruisbeeld ging het een bosje in en kwam er een splitsing tussen de 30-45 km en de 55-65 km op 44 km van het vertrek. Dat betekende dat de rit er voor mij bijna op zat.

Voor de rit van 45 km ging het na de splitsing over een graspaadje tot naast een huis in aanbouw naar een straat en via een strook bos naar een volgende straat. Op 45 km werd ik nog eens op de proef gesteld tijdens een lange zware klim over een assenweg en keienpad. Boven rechtsaf in een straat met nieuwe villa’s die een mooi uitzicht hadden op een dal waarin veel bomen en een deel van het dorp. De plek kon ik me herinneren van tijdens de nachttochten. De straat voerde me naar het centrum van Borchtlombeek waar ik in plaats van linksaf even rechtdoor gereden ben om te gaan kijken naar een klein kasteeltje en een enorm grote gerenoveerde vierkantshoeve waarvan de garage, waarin brandhout opgeslagen lag, groter is dan een doorsnee woning! Na 48 km was ik om 14.00 u weer aan Café ’t Lof.

Het was een vermoeiende tocht met veel off-road met als belangrijke verdienste dat deze toertocht in Roosdaal ook effectief in Roosdaal komt en niet zoals soms elders direct andere gemeenten in duikt om dan daar te rijden! De omgeving was wel minder landelijk dan in andere delen van het Pajottenland. We reden vaak in de bewoonde wereld. Tijdens de nachtritten kon ik daar weinig van zien! Het sombere weer deed ook geen goed, bij mooi weer ziet alles er helemaal anders uit. Het parcours kon me minder bekoren. Na enige tijd was ik wat uitgekeken op de afwisseling van straten, graswegeltjes en servitudenpaadjes. Allicht een gevolg van het feit dat de tocht zo veel mogelijk binnen de eigen gemeente werd gehouden. Het was ook mijn dagje niet en ik vervloekte mezelf dat ik niet eerder was vertrokken om de volle rit te kunnen rijden! Ik was wel content dat ik me niet thuis had laten houden door het regenachtige weer.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

21-07-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax