Ik ben helemaal geen fan van de stad en na onze paradijselijke verblijfplaatsen is Chiang mai, de tweede grootste stad van Thailand, toch echt even wennen. 's Ochtends nemen we weer uitgebreid afscheid en dan gaan we met onze privé chauffeur, de zus van de eigenaresse, op weg voor een rit van vier uur. Eenmaal aangekomen moeten we naar het kantoor voor onze trekking die we overmorgen gaan doen. Het adres lijkt niet te bestaan. We bellen ze op en ze blijken tijdelijk een ander onderkomen te hebben. Eenmaal daar vindt de meneer niets van ons terug. Uiteindelijk gewoon een nieuw briefje gemaakt met de gegevens uit onze voorbereiding. We moesten komen om een kopie van ons paspoort te laten maken, maar het kopiemachine blijkt dus kapot. Twee uur later staan we er weer buiten.
Op zondag is het walking street, soort van markt in een autovrije zone, maar dit is echt gigantisch groot. Er lijkt geen einde aan te komen. Het is ook bijzonder druk. Voor het eerst zien we veel westerse toeristen. We eten roti met banaan en drinken vers geperst fruitsap. Ik loop over de markt met een kleintje aan de borst en eentje aan mijn poep. De eerste broeken, kleedje en souvenirs zijn gekocht.
Vandaag staat er weer een fietstocht op het programma. Ik stelde me een rustige fietstocht voor op het platteland, maar toen ik de mountainbike zag staan begon ik al een beetje bang te worden. Julie hangt onder mij te bungelen in haar draagzak. Fijn voor haar, maar iets minder voor mijn schouders. Marie zit in een zitje achter Iris en is weer in haar element. De hellooows hebben plaats gemaakt voor swasditenchekaa. We fietsen tussen rijstvelden, typische houten paalwoningen en stoppen regelmatig. We zien een visdrogerij, komkommerplantage, de kampioen hanenvechten, rijst- en whiskey brouwerij. Ongelooflijk trouwens hoe die hanen gesoigneerd worden. Ze krijgen een bad, massage, hele verzorging, speciaal lekker eten, enz. Eerst wilde ik er niets van weten want dit is gewoon dierenmishandeling, maar ik zie het nu wel een heel klein beetje anders. We eten in een heel klein lokaal tentje, uiteraard weer noodlesoep. Ik denk een rietje in Marie haar flesje te doen, maar ze krijgt er niets uit. Oeps, het is een stokje om te eten. Een cultureel misverstandje.
Eenmaal thuis gaan we zwemmen en daarna bezoeken we met de avondzon nog enkele tempels. Iris geniet van een sereen mooie zonsondergang. En waar was ik? Achter een boom met Marie en haar spetterkaka ... . Zie je me al staan met Julie onder mij bungelend??
Na ons ontbijt springen we wederom op de fiets. We rijden naar het historisch park. Hier zien we prachtige oude tempels omgeven door vijvers met waterlelies en rustige fietspaden. Naast de honderden schoolkinderen zien we amper toeristen. Marie wil weer alles zien en weten. Ze vindt het fijn om op het bord te zien hoe het vroeger was. Ze kan dan goed de dingen herkennen. We lunchen op ons terras en laten Marie een middagdutje doen. Wij zijn er ook aan toe maar helaas denkt Julie er anders over. Hierna nemen we een frisse duik in het zwembad en rara ... dan valt Julie in slaap. In de late namiddag fietsen we door een prachtig landschap de ondergaande zon tegemoet.
Marie maakt al serieuze plannen. Na de vakantie is het kerstmis en daarna gaat ze naar omi en opi want die zullen haar wel missen. Dan naar moeke en voke want die missen haar ook en dan naar Nora en Nielsje want die missen haar ook heel hard en Ine zal haar ook wel missen! Ze is dus nog zeker met thuis bezig, hoe goed ze zich hier ook aanpast.
Al vroeg kruipt Marie bij ons in bed. We genieten van ons laatste ontbijt aan de rivier en springen de fiets op om onze lunch te gaan halen. Overal vind je hier kleine supermarktjes en we vinden snel wat we nodig hebben. Ik had in Bangkok iets gezien dat ik kan gebruiken om ons afdak te decoreren en ook dat vinden we hier onmiddellijk. Vervolgens weer naar huis en inpakken. We genieten nog even van de tuin en de eigenaar neemt uitgebreid de tijd om met Marie bezig te zijn. Als we later met de tuktuk vertrekken laat ze hem niet meer los. Vier uur trein met onze stuiterbal is heftig. Daarna valt ze als een blok in slaap in de taxi. Kon dat nu niet in de trein?? Oorspronkelijk wilden we na de trein de bus nemen, maar we delen de taxi met een ander koppel en krijgen een goede prijs. Ook hier belanden we weer op een mooie plek en hebben we onze eigen bungalow. De hond van het huis heet booking.com. Nadat we geïnstalleerd zijn, krijgen we een zaklamp mee en gaan we te voet naar een restaurant. Onderweg vinden we zelfs een slang. Marie is niet erg onder de indruk. Eenmaal terug thuis kruipen we met zijn allen in bed. Benieuwd wat morgen weer zal brengen.
Ook al is het Iris haar verjaardag, de dag begint net hetzelfde als gisteren, vieze luiers en natte slabbers. Ook nu gaan we op de fiets naar enkele grote tempels. Boven op een brug trapt Iris de ketting eraf. Deze zit muurvast. Gelukkig schiet een man ons te hulp. Iris dankt hem met haar typische prinsessenbuiging. Bij de tempels wil Marie alles zien en doen. Ze brandt wierook en een kaarsje bij Boeddha. Ik denk even extra hard aan onze kleine broertjes. Ik weet dat ze over ons waken. Ze zijn er altijd bij.
's middags lunchen we weer in de tuin en genieten van de rust en het zwembad. De oma.van het huis komt nog even knuffelen. Ze geeft me naar mijn voeten omdat Julie blijkbaar kaka heeft gedaan.
's avonds doen we een sunset tour op het water. Met een bootje varen we over de rivier en we stoppen bij enkele tempels. De laatste tempel varen we tegemoet bij zonsondergang. Daarna brengt de boot ons naar een restaurant. Marie is ondertussen helemaal hyper van vermoeidheid en valt thuis als een blok in slaap.
Vanuit onze kamer hebben we een prachtig zicht op de rivier. Helaas geen verduistering dus we zijn vroeg wakker. Als iedereen fris gewassen is onder de douche gaan we lekker ontbijten in de tuin. En dan begint het ... kaka, geen kaka, kaka in de broek, Julie maakt ondertussen de zoveelste slabber doornat en doet terwijl spuitkaka tot op mijn broek... . Een beetje later dan gepland zijn we dus op weg. Ayutthaya is een oude tempelstad met vele ruïnes. Iris racet door de stad op haar roze hello Kitty fiets en ik op een kabouterfiets. We moeten uitwijken voor olifanten op het fietspad. Marie doet flink mee maar we merken wel dat ze moe is. Het is hier ook ontzettend heet. De eigenaar van onze kamer heeft een zwembadje opgezet en we brengen enkele uren in de tuin door. Uiteraard maakt Marie ook hier weer direct vriendjes, een Sloveens meisje en Thaise kindjes.
's avonds gaan we naar de avondmarkt. We zien er vanalles, van gebakken insecten tot konijnen met kleedjes aan. We kopen onze barbecuevleesjes en eten deze in de tuin op. En dan heel snel naar bed.
Na een ontbijt van toast, mango, banaan, watermeloen, omelet en chocolade cakejes halen we de was op, pakken we in en nemen nog een duik in het zwembad. We nemen nog een lunch in het restaurant. Alle medewerkers komen uitgebreid afscheid nemen van ons en vooral van Julie en Marie. Julie wordt opgepakt zodat wij rustig kunnen eten. We krijgen ze niet meer terug. "She is my daughter (ze is mijn dochter)" en Marie onmiddellijk "nee, ze is onze 'dotter'". Grappig hoe ze het Engels oppikt. We nemen afscheid en vertrekken met de minibus naar Ayutthaya. Al snel vallen beide kinderen in slaap. Eenmaal daar blijken we opnieuw in een paradijs te zijn beland. Een lokale familie die twee prachtige kamers verhuurt naast de rivier. Marie kan hier fietsen in de straat en voor morgen voorzien ze een opblaasbaar zwembadje. We kijken weeral uit naar dit nieuwe avontuur.
We besluiten de auto een dag langer te huren. We gaan naar de wasserij en rijden verder naar Wat tam seua, een prachtige tempel. We komen ogen tekort. Ook hier zijn we weer de enige westerse toeristen. Marie stapt flink helemaal tot boven in de pagode. Daarna is het tijd voor de lunch in een plaatselijk restaurant. Op het menu staat noodle soep, pikant of niet pikant. Ook Marie slurpt het lekker op. We zitten op een kussen met zicht op de tempel en de rijstvelden, op de achtergrond horen we kerstliedjes.
Hierna gaan we naar ons hotel om te genieten van het frisse zwembad. We kopen visvoer en Marie kan de vissen eten geven. Ze zijn zo groot dat ze er een klein beetje bang voor is.
We sluiten de avond af in een restaurant met zicht op de beroemde brug over de rivier Kwai.
Voor vandaag hebben we een huurauto voorzien. Het is even wennen voor Iris en we oefenen in een rustige straat. “Mam moet het nog leren” zegt Marie. We rijden links en vertrekken voor een twee uur durende tocht naar de Huay Mae Khamin Watervallen. Daar aangekomen zijn we verrast door de vele thaise toeristen die hier komen kamperen. We zien slechts één ander Europees koppel. Uiteraard worden Marie en Julie vaak op de foto gezet. We eten eerst in het restaurant (voor vijf euro hebben we allen gegeten) en gaan dan naar de watervallen. Zonder het te beseffen doen we de laatsten eerst en waar wij komen, zijn net alle toeristen vertrokken. Heerlijk! We nemen onze tijd om met de voeten in het water te gaan. Het is prachtig wandelen tussen de krakende bamboebossen. Op de achtergrond horen we “pas maar op voor de boze wolf, pas maar op, pas maar op, … “. Eenmaal weer in de auto vallen beide kinderen in slaap.
Marie verbaast ons enorm. Ze kan zoveel meer dan we dachten. Ze blijft uiteraard haar koppige zelve, maar zonder mopperen zit ze lange ritten uit en wandelt ze kilometers ver. Op deze manier zullen we nog mooie uitstappen kunnen doen.
PS. De Sint heeft ook voor mij een kadootje gebracht.
We nemen opnieuw de trein. We rijden door prachtige landschappen, tussen de heuvels, bamboebossen en rijstvelden, over de beroemde brug over de kwai-rivier naar Nam Tok. Vandaar gaan we naar de Sai yok noi waterval. We bestellen aan een straatkraampje enkele roti's. De man vraagt aan Marie "what's your name?" En ze antwoordt onmiddellijk terug. De eerste Engelse zinnetjes zitten er blijkbaar al spontaan in. De trein is weer een belevenis. Marie legt met iedereen direct contact en staat op vele foto's. Ze mag zelfs een Thaise baby de fles geven. 'S avonds is er in het restaurant live muziek met als special guest, Marie de danseres. Ze geniet ervan en wij genieten mee.
Na ons ontbijt naast de rivier nemen we de lokale bus naar de erawan watervallen. De bus is wel een beetje oud, met touwtjes worden de deuren vast gehouden. Na anderhalf uur zijn we er en kan onze tocht beginnen. Er zijn zeven watervallen, elk op een hoger niveau. We picknicken op niveau drie en belanden uiteindelijk op niveau vijf. We zwemmen onder de watervallen. We moeten wel blijven wiebelen met de benen anders komen de visjes kusjes geven en dat vindt Marie niet zo leuk. En waar is Julie? Die ligt te slapen in haar tentje. We nemen de bus terug en stoppen op de avondmarkt. We eten daar van de kraampjes en onze mond staat in brand. Een tuktuk brengt ons weer thuis en we gaan moe ons bed in.
Vandaag start de dag met een ontbijt in het park, croissants met mango, ananas en watermeloen. Daarna gaan we naar het hotel om in te pakken en nog even te zwemmen. Julie valt lekker in slaap in haar bedje. We verhuizen haar met bed naar het restaurant en ze slaapt gewoon door. Na het eten nemen we de taxi naar het treinstation en we nemen de lokale trein naar kanchanaburi. We worden al snel vergezeld door een moeke en een omi. Heel trots laten ze hun foto's en filmpjes zien van hun kinderen en kleinkinderen. Ze kopen allerlei plaatselijke lekkernijen voor ons en we worden overladen met koekjes, bananen, mango, enzovoort. Uiteraard volgen de nodige selfies met Marie en Julie. Ook nu gaat Julie op schoot bij omi. Ze vindt het allemaal prima. Eenmaal aangekomen brengt de tuktuk.ons naar een klein paradijs. We duiken het zwembad in en eten naast de rivier. Marie heeft direct twee vriendinnetjes en ze hebben lol. En Julie? Die slaapt alweer naast ons in haar bedje ... .
We zetten onze wekker en gaan vroeg op weg naar het koninklijk paleis. Marie wil graag naar de koning, maar dat kan niet. Daarvoor zijn de bewakers er, die houden de mensen weg van de koning. "Eet de koning kindjes op?" "Mama, de koning heeft naar mij gepiept vanachter het raam!" . Marie beleeft het allemaal op haar eigen manier. Vervolgens gaan we naar wat pho, de tempel met de liggende Buddha. "Wel spijtig dat Buddha gestorven is he mama". Na deze culturele bezoeken nemen we de boot naar Chinatown en verdwalen we in de steegjes. We zijn ondertussen al enkele uren aan het stappen en Marie wil terug naar Thailand. Het hotel bedoelt ze dus. Even op mijn schouders en ze kan er weer tegen. Ze heeft vandaag zo'n 9 uren gestapt! En dit doet ze al zingend, favorieten zijn 'zie ginds komt de stoomboot' en 'roodkapje'. We nemen de boot naar ons hotel, eten eerst nog iets en duiken dan in het zwembad om tenslotte snel naar dromenland te vertrekken.
Marie is op haar manier toch ook bezig met thuis. Ze belt alsof met moeke en omi en juf Jore zal haar wel hard missen zegt ze. Ze wordt regelmatig op de foto gezet door anderen. Als we voor elke foto geld zouden vragen dan hebben we een goedkope reis. Ook Julie is voor velen een bron van vreugde. Ze wordt heel graag overgenomen zodat ik kan eten.
Spring maar achterop bij mij, achterop mijn fiets.
Aangezien de nacht niet zo goed verlopen is, begint de ochtend al iets anders dan gepland. Al dadelijk een oefening in loslaten en flexibel zijn. We bezoeken wat saket golden mount. Een tuktuk brengt ons er in sneltempo naartoe. We houden elkaar stevig vast. Daarna is het tijd om wat arun te bezichtigen om vervolgens naar onze fietstocht te gaan. Met Marie achterop en Julie op de buik verkennen we de steegjes van Bangkok en Chinatown. We laden de fiets op de boot, het ideale moment om Julie te voeden, en we stappen uit om een heel ander stuk van Bangkok te verkennen. We fietsen verder op het platteland tussen de paalwoningen. Honderden kleuren groen gaan aan ons voorbij. Volgens Marie moeten we 'waaw' zeggen en dat doen we dan ook vaak. Het is een bizarre belevenis om hier te fietsen met 'zie ginds komt de stoomboot' op de achtergrond. Iedereen die we passeren, wijst verbaasd naar de baby. Zo jong op de fiets hebben ze hier nog niet gezien. Julie slaapt overal doorheen. Een boot brengt ons naar een restaurant met een roze toilet. Speciaal voor Marie! Op de terugweg naar huis valt Marie in slaap. Eenmaal aan het hotel nemen we nog de beloofde duik in het zwembad om dan te gaan slapen.
Na een dutje en verfrissende duik in het zwembad dwalen we wat rond in de buurt. Geuren en kleuren komen ons tegemoet. We houden het rustig, gaan vroeg eten en vroeg naar bed. Morgen wacht ons een fietstocht door Bangkok!
Onze dag van vertrek begint heel ontspannen. We verlaten ons huisje en zijn ruim op tijd in Eindhoven. We vinden onze trein en zetten ons neer. Tot dat er omgeroepen wordt dat de trein niet rijdt omwille van een ongeval. Ze gaan het onderzoeken en zullen ons later meer informatie geven. Stilte. Terwijl ik rustig mijn broodje verder op eet en nadenk, zie Ik blinde paniek in Iris haar ogen opkomen. We maken de overweging: wachten op een trein die misschien nooit zal vertrekken of voke laten terug keren om ons naar Schiphol te brengen met kans op file. We gaan toch voor het laatste. Terwijl we wachten hoor ik een paniekerige stem één zin herhalen “we halen onze vlucht niet, we halen onze vlucht niet, …” . Positief denken! Uiteindelijk zet voke ons stipt twee uur voor vertrek in Schiphol af. We worden als eerste op het vliegtuig gelaten en mogen de lange rij gewoon voorbij steken. Toch handig zo’n kinderen. Julie krijgt een babybedje en vindt alles prima. Marie vermaakt zich ook totdat wij beslissen dat het bedtijd is. Des te meer we zeggen “doe je ogen toe”, des te verder spert ze ze open. De ergernis stijgt bij ons allebei. We weten immers wat een zware dag het zal zijn. We zullen aan komen om tien uur, maar voor ons is dit vier uur ’s nachts. Uiteindelijk na twee uur weerstand vertrekt ze naar dromenland en dan is Julie klaar wakker! Speeltijd, lachen, drinken, lachen. Uiteindelijk valt ook zij in slaap. Om twee uur zie ik de lucht oranje kleuren. We komen dichterbij.
Nog één nachtje slapen en we vertrekken naar de andere kant van de wereld. Spannend voor de thuisblijvers maar ook voor ons. Marie en Julie weten er nog het minste van. We zijn ongelooflijk goed voorbereid en laten het avontuur nu gewoon op ons afkomen. In deze blog zal ik wanneer het mogelijk is een bericht en foto's plaatsen zodat jullie kunnen volgen als jullie dat wensen. Je kan ook altijd een reactie hierop plaatsen. Tot over enkele weken!
Naar Thailand met baby en kleuter? Zijn we gek?!
