haar broze bloei

een waar

bekoren

heeft zich als

bezielde verwarring

neer getracht

tot droom

om volgend voorjaar

glorend van beleven

haar plaats in de wereld

terug in te nemen

in de warmte

van jouw lach

ontdekte ik

mijn begeerte

naar meer werkelijkheid

met jou

emoties die mijn hart

bevlinderden

wijl liefde

zijn oorsprong vond

bij het zoete licht

van de hemel

dat zij als voorbestemd

bejubelen

slenteren beiden

samen met de liefde

en onbeheerst verlangen

langs bekoorlijkheid verder

net zolang tot genot

hen sidderend vleugels geeft

niet langer in staat

te voelen

hoe schoonheid groeit

open bloeit

met liefde stoeit

dwing ik mij

in het alleen zijn

zonder herinneringen

omvat door eenzaamheid

die het sombere uitvergroot

zonder een glimp licht

in het duister

ben ik verdrietig

alleen

als veeg stukje mens

in mijn cocon gekropen

niet langer hopend

om tijdens het voorjaar

zielsverliefd op de wereld

rond te fladderen

Omdat ik me

niet los kon maken

van het kwade

werden al mijn dromen

naar beneden gehaald

mijn denkkracht

en mijn spraakvermogen

zonder hoop

geloof en liefde

door mijn eigen fout

het licht gedoofd

het is me zomaar overkomen

buiten mijn denken om

een moment van verheugen

een immens gevoel

het opnieuw geboren worden

samen met die ene bloem

die ik liefde heet

als één geheel

adem je

met me mee

een leefbeweging

waarbij verbondenheid

intens meespeelt

liefde het zijn beheerst

boom

blad en bloesem

hartbrekend toch

hoe een ondergaande zon

in een zee van tijd waar leven

nauwelijks durft te praten

zoveel meeneemt

een marmeren maan

te sterven staat

wijl tastend donker

in doodsverbreiding

zichzelf afvraagt

wanneer een lichte rilling

tussen de donkerpaarse

trosvolle takken

een geur vrijmaakt

die bij diep ademhalen

een gevoel van

welbehagen meedraagt

dan wil men de tijd

laten stilstaan

om helemaal op te gaan

in zwoele samenhang

omdonkert

draag ik het eerder

zacht vertrouwde

als verdroomt voort

het einde van een sprookje

terwijl de wereld

in al zijn onbezonnenheid

over ons beslist

zoektocht en volharding beloond
wanneer ik juist vandaag
tussen duisternis van zonde
en licht van leven

takken met doornen
zie uitgroeien
tot een knoppende roos

die zal open bloeien
als een rood omfloerste
adem van eeuwigheid die
volmaakte liefde neerschrijft

midden het landschap

dat zich beweegt

van pril groen

tot bloeiend mooi

blijven wij

in vervoering staan

stralend verrukt

aangedaan

diep door elkaar

aangeraakt

in verstrengeling

gebonden

ogenblikken lang

beleven dragend

hoe wantrouw ik

een wereld

vol van vertrouwen

omdat ik

nog steeds

zoekend ben

naar een werkelijkheid

waar cirkelende gedachten

gevoelens kenbaar maken

onbevangen

schaamteloos gelukkig

ieder meizoentje in het gras

een onverbloemde terugblik naar

’t zacht geritsel van vorig voorjaar

waarbij innigheid op zoek ging naar de zon

de mooiste zomer in ons leven bracht

die ene stap verder

het onbekende tegemoet

ontdek ik een wereld

die de tijd ontvlucht

oprecht

naar innerlijke rust tracht

met de herinnering mee

het uitzonderlijke verdergaan

samen edoch alleen

alsnog liefdevol meedraag

de vertekening

van een landschap

in de regen

ligt ons aan te kijken

als een afspiegeling

van het onrustige zijn

de klaaglijke klank van heimwee

om gisteren weer te zien

waar licht en warmte

als een dwarreling van

bloesemende gedachten

verlangen vervult

en toch vraag ik je om

niet weg te lopen van vandaag

de druppels te horen vallen

stil wachten en ervaren

hoe Gods gaven weelderig groeien

als ik bij de waarheid

van de zee

mezelf verdroom

tussen vergeten groen

verwijl in

onbegrepen ogenblikken

niet weet

wat stilte wil

laat me niet alleen

op weg naar

waar dan ook

(gedicht over dementie – niet autobiografisch)

hecht je

aan mijn wereld

sterf in jezelf

beleef

mijn uitbundige

als onstuimigheid

wees één met mij

zij die opbloeit

uit het niets

kleur in mijn leven legt

alsof het nooit

winter is geweest

waarom zou ik

haar zijn plukken

zien als kortstondigheid

wanneer ze dag na dag

als wondere waarheid

tijd in handen neemt