Ik zou een vlinder willen zijn... Dan kon ik gaan naar waar ik wou. Vliegen in de lucht van blauw. Dan zou ik landen op je schouder. Want ook al ben ik maar heel klein... Ik wil voor altijd bij je zijn!
Vlinder Je hebt de vrijheid Te vliegen waarheen je Maar wilt; Je vleugels, zo teder, Zijn sterk genoeg om jou te dragen. Jouw mooie kleuren Glinsteren in de zachte lentelucht En ieder die je ziet Wordt meteen vrolijker. Kleine vlinder, blijf vliegen En neem mij mee Op je kleurrijke reis
tirnanogblog
09-11-2013
Avalon
Avalon, in deze sage, is een "in de nevelen verborgen" oord dat slechts bereikbaar is voor diegenen die de magische boot kunnen roepen en het eiland kunnen vinden. Volgens de sage is dit het eiland waar Koning Arthur rust na zijn verwonding door Mordred in de Slag bij Camlann, nadat hij er door zijn halfzuster Morgan le Fay is heengebracht. Volgens sommige legenden rust hij daar totdat hij weer ontwaakt om Engeland te redden. Volgens dezelfde legende is Avalon het eiland waar Excalibur ooit is gesmeed. Eiland van mysteriën Voor de één een vaststaand feit, voor de ander niets meer dan een mooie mythe. Het eiland dat mede door de verhalen van Marion Zimmer Bradley (zoals The Mists of Avalon) bekend is geworden bij een groot publiek. Er doen veel verhalen de ronde over dit magische eiland. Wat de één fictie noemt, neemt de ander aan voor waarheid.
Voor mij is Avalon zeker geen verzinsel, Ynys Afallach (Ins Affalach) is de naam in het Welsh voor Avalon. Vertaald betekent het appeleiland, maar ook avondland, het land van de doden wat tevens in het Welsh bekend is als Annwfn. Affalach is overigens ook een Keltische god van de onderwereld die erover regeerde, samen met zijn dochter Modron en haar negen zusters. Het eiland zou vol staan met appelbomen die tegelijkertijd vrucht en bloesem dragen en het zou er altijd lente zijn. Het eiland zou de bewoners uit zichzelf van alle nodige dingen voorzien. Kinderen werden naar Avalon gezonden om daar te worden ingewijd in de mysteriën van het oude geloof, om zodoende te worden opgeleid tot priesteres of druïde. Er wordt gezegd, dat toen Atlantis verging, het eiland Avalon overbleef. Hiervan uitgaande, kun je dus stellen dat de priesteressen van Avalon werken volgens rituelen uit de tijd van Atlantis. Volgens de Artur legende is het zwaard Excalibur op het heilige eiland gesmeed en is Arthur na dodelijk te zijn gewond door zijn eigen zoon Mordred, hiernaartoe vervoerd en na zijn dood begraven. Er wordt gezegd, dat Arthur ooit terug zal keren om over het zijn volk te regeren. Avalon was in de tijd van Arthur al omgeven door mist. Alleen de hogepriesteres van het eiland (vrouwe van het meer) kon de mist doen wijken, zodat het eiland zichtbaar werd. Uit de overlevering is bekend, dat je de klokken van Glastonbury er kon horen. De mist is steeds dichter geworden, gelijk met het toenemende verlies van het geloof in de oude goden. Het christendom rukte verder op en Avalon verdween steeds meer, totdat het helemaal in de nevelen verborgen is geraakt. Soms zijn de nevelen rondom Avalon dun, zegt men, en kun je er een blik werpen. Anderen zeggen dat je op de Glastonbury Tor een bepaald patroon moet lopen en dan kom je ook weer in Avalon terecht. Maar pas als de mensen terugkeren naar het oude geloof, zullen de nevelen verdwijnen en Avalon zichtbaar worden. Avalon heden ten dage Volgens velen ligt/lag Avalon op de locatie waar nu Glastonbury Tor staat.
Tor Glastonbury Moors
De Tor, een uit 7 lagen bestaande heuvel welke door mensenhanden gebouwd, staan de resten van de eerste Christelijke kerk. Volgens de overlevering is deze gebouwd door Josef van Arimathaea. Dit is dezelfde man die de heilige graal in de , nu als rode bron bekend staande, Chalice Well schijnt te hebben verstopt. Er wordt ook gezegd dat zowel Arthur als zijn vrouw Guinevere daar zijn begraven. Glastonbury, ook bekend als Yns Wydyr wat eiland van glas betekend en weer nauw in verband staat met Cear-Wydyr, het glazen fort wat een benaming is voor de Keltische onderwereld, is omgeven door Moors (een soort moerassige gebieden). Voorheen is dit water geweest, waardoor de Tor echt een eiland werd.
De moerassige gebieden worden ook wel de Sluier van Avalon (Vale of Avalon) genoemd. Doordat de gebieden erg vochtig zijn, is er erg veel mistvorming rondom Glastonbury. Misschien dat er daarom wel wordt gesproken over de nevelen van Avalon? Glastonbury Toris een heuvel bij Glastonbury, Somerset, Engeland, met daarop de St. Michael's Tower. Tor is a lokaal woord van Keltische oorsprong wat zoiets betekent als conische heuvel. De heuvel neemt een prominente rol in in het landschap rond Glastonbury. Al in de ijzertijd was er een nederzetting tussen 300BCE. Na deze periode zijn er vondsten van Romeinse oorsprong. Door de oude Britten werd Glastonbury Tor Afalon genoemd en velen geloven dat het hier gaat om het Avalon uit de Arthurlegendes. De hellingen van de Tor vormen nogal regelmatige terrassen en er zijn een aantal bronnen die de mogelijkheid iopenhouden dat het hier gaat om een neolithisch heilig labyrint. Maar mogelijk is de terrasvorming ook gewoon een natuurlijk fenomeen, ontstaan door eeuwenlang grazen van vee op de plek. Er is relatief veel archeologisch onderzoek geweest op de plek en vele vondsten zijn aan het licht gekomen. Zo is er neolotisch vuursteen gereedschap gevonden, ijzertijdvondsten afkomstig uit de nederzetting op de plek, bewoningsresten uit de vroege middeleeuwen, op de plek waar nu de toren staat, smidsvuren, twee graven en 6de eeuwse wijnamfora uit het Middellands Zeegebied. De Keltische naam van de Tor was "Ynys Witrin,", dit betekent "Eiland van Glas. Bij hoog water wordt de plek een eiland. Resten van een 5de eeuws fort zijn gevonden op de Tor, dit gebouw werd vervangen door de middeleeuwse St. Michael's kerk die er bleef tot 1275. Mogelijk is de kerk ingestort ten gevolge van een aardbeving die plaatsvondt op 11 September 1275. Een tweede kerk werd gebouwd in 1360. Sinds de veronderstelde ontdekking van twee kisten met daarop de namen King Arthur en Queen Guinevere in 1191, wordt de Tor in verband gebracht met Avalon en de legenden rond Arthur. Het door archeologen ontdekte fort uit de vroege middeleeuwen laat in ieder geval een connectie met deze periode zien. Gedurende de Romantiek in de 18de en 19de eeuw was er een groeiende interesse in Keltische mythologie, en de Tor werd in verbad gebracht met Gwyn ap Nudd, de eerste Heer van de Onderwereld en later Koning der Elfen. De Tor werd gezien als een ingang naar Annwn of Avalon, het land van de elfen. De oude Keltische naam van dit stadje is Inis Withrin, hedendaags beter bekend als Glastonbury. Het stadje is gelegen in Somerset in Zuidwest Engeland. Doordat Glastonbury vlak aan de kust gelegen is kwam het in de winter vaak voor dat het overstroomde.
Volgens de legende is Glastonbury en zijn omgeving het oude mystieke Avalon Glastonbury
In de Bijbel wordt verteld dat demonen onder leiding staan van satan of de duivel, die als een soort opperdemon kan worden beschouwd. Eens waren zij engelen van God, maar zijn onder aanvoering van satan (die voorheen een van Gods aartsengelen was) God ontrouw geworden, en verworden tot boosaardige engelen
Lang geleden, nog voordat er mensen bestonden waren ze er al. De Elfjes.
Het was een vredelievend volkje en het hield van de natuur. Toch bleef dat niet zo..
Aan het hoofd van het elfenvolkje stond koningin Lidaway, Ze was lief en goed voor haar elfen. Toen kwam Arene. Ze was een vreemde elf Ze was slecht. Ze drijfde Koningin Lidaway en haar volk uit elkaar en maakte dat niemand meer geloofde in Koningin Lidaway's oprechtheid! Op 1 elfje na. Tamany. En zo kwam er een conflict in het eens zo vredelievend Elfenvolkje. Toen koninin Lidaway tot de dood veroordeelt werd besloot Tamany haar bij te staan. Met haar kozen nog meer elfjes voor hun koningin, maar de grote meerderheid koos de kant van Arene. Ze bejubelde haar als een godin, en niemand zag hoe slecht Arene was. Het kleine groepje elfen dat de koningin was blijven steunen, belemmerde Arene's plannen om Lidaway te doden. Lidaway vluchte. ze stichtten een nieuw elfenrijk in de bergen en daar leefden ze vredig bij elkaar. Lidaway was doodongelukkig zonder haar andere elfjes, maar ze besloot zich er bij neer te leggen dat Arene deze strijd gewonnen had, en omdat Lidaway nog steeds niet van vechten en ruzie houd, gaf ze de strijd op. Het enige wat ze konden doen, was hopen dat Arene ooit door de mand zou vallen.
Zo zijn er twee verschillende soorten elfen ontstaan. De Goede en de slechte elfen.
Elfenheuvel is een sprookje van Hans Christian Andersen, het verscheen in 1845.
Twee hagedissen spreken in een boom over het spektakel in de Elfenheuvel, er wordt daar gelucht en de elfenmeisjes leren een nieuwe dans. Een derde hagedis heeft met een regenworm gesproken en weet dat er gasten verwacht worden. Alle dwaallichtjes zijn opgeroepen voor de fakkeltocht en al het zilver en goud in de heuvel wordt gepoetst en in het maanlicht gezet. De elfenheuvel gaat open en een oude elfenjuffrouw gaat naar buiten. Ze is de huishoudster van de oude elfenkoning en ze heeft een hart van barnsteen op haar voorhoofd. Ze gaat het moeras in en nodigt de nachtzwaluw uit, ze vraagt de uitnodigingen rond te brengen. Er komen ook invloedrijke trollen en zelfs mensen zijn welkom als ze in hun slaap kunnen praten. Alleen de allervoornaamsten mogen aantreden, spoken worden niet toegelaten.
De meerman en zijn dochters worden uitgenodigd en krijgen een natte steen om op te zitten. Ook de oude trollen met staarten, het riviermannetje en de kabouters zijn welkom. Het grafzwijn, het hellepaard en het kerkspook horen tot de geestelijkheid en de nachtzwaluw vliegt weg om de uitnodigingen uit te delen. De elfenmeisjes dansen met lange sjaals, geweven van nevel en maneschijn, op de Elfenheuvel. De muren van de grote zaal zijn ingesmeerd met heksenvet en kikvorsen zijn aan het spit gestoken in de keuken. Er zijn addervelletjes met kindervingertjes en slaatjes van paddestoelzaad, scheerling, bier uit de brouwerij van de moerasvrouw en salpeterwijn uit de grafkelder. Het dessert bestaat uit verroeste spijkers en glas van kerkramen.
De gouden kroon van de elfenkoning wordt met gestampte griffels gepoetst en er moet krulhaar en varkensborstel worden gebrand. De koning vertelt dat zijn dochters zich gereed moeten maken voor een huwelijk. Twee moeten trouwen met de zonen van de oude trol uit Noorwegen, die in de Dovreberg woont en rotskastelen van basalt bezit. Hij heeft een enorm goede smederij en zijn eigen vrouw kwam ook uit Denemarken. De vrouw is overleden, ze was een dochter van de krijtrotsen op Möen. Het gezelschap komt per boot, ze wilden niet over Zweden reizen. De dwaallichtjes kondigen het gezelschap aan en de elfenkoning gaat met zijn kroon in de maneschijn staan, zijn dochters buigen diep.
De trol draagt een kroon met ijspegels en gepoetste dennenappels op het hoofd, hij heeft een berenpels en sneeuwschoenen. De jongens noemen de Elfenheuvel een hol, maar de koning vertelt dat een hol naar binnen en een heuvel naar boven gaat. De trol vertelt over zalm die tegen stroomversnellingen opzwemt als de kabouter op zijn gouden harp speelt. Hij geeft de elfenjuffrouw een kus en de elfenmeisjes moeten dansen en veroorzaken een wervelwind. De koning laat dan zijn dochters aantreden voor de trollenkoning.
De jongste dochter van de koning neemt een wit houtje in haar mond en verdwijnt. De tweede dochter kan naast zichzelf lopen, alsof ze een schaduw heeft. De derde dochter heeft gestudeerd in de brouwerij van de moerasvrouw en kan boomstronken met glimwormen spekken. Het vierde elfenmeisje heeft een gouden harp en elke trol tilt zijn linkerbeen op als ze een snaar aanslaat. De oude trol vindt dit gevaarlijk. De volgende dochter heeft geleerd van de Noren te houden, haar jongste zus vertelt dat ze heeft gehoord dat de Noorse rotsen overeind blijven als de wereld vergaat.
De zesde dochter wil niet komen, ze zegt alleen de waarheid en heeft genoeg aan het naaien van haar doodskleed. De zevende kan sprookjes vertellen en de trol laat haar zijn vijf vingers zien. Het meisje vertelt over elke vinger en komt bij Goudbrand, die een gouden ring om het lichaam draagt. De trol wil haar als zijn eigen bruid en hoort dat het meisje nog meer kan vertellen over Goudbrand en de kleine Peter Speelman. De trol wil dit pas horen als de verhalen over de dennenboom, de berk en de geschenken van de bosnimfen in de winter in de stenen kamer worden vertelt. De spotgeest komt en zingt liedjes over melkmeisjes en de zalm zal tegen de stenen muur slaan als hij in de waterval springt.
De trol vertelt zijn zonen dat hij een moeder voor hen heeft gevonden en laat hen een huwelijkskandidaat kiezen. Ze willen echter liever een dronk uitbrengen op hun gastheer en trekken hun jas uit. Op de tafel vallen ze in slaap en de oude trol danst met zijn jonge bruid door de kamer. Ze wisselen schoenen, want dat is voornamer dan ringen wisselen. De haan kraait en de huishoudster sluit de ramen, zodat de zon hen niet verbrand. De heuvel gaat dicht en de hagedissen en de regenworm praten na over de trol en zijn zonen.
Grafheuvels en Wivebelten
Oude aardwallen, huneschansen en grafheuvels zijn traditioneel de elfenhuizen. Het Keltisch voor elf is Sidhe (Sjie), hetgeen 'heuvelvolk' betekent. Vaak ziet men s' nachts elfenheuvels flonkeren met tienduizenden lichtjes. Soms ook verheft de hele heuvel zich op zuilen , en dan komt in stralend licht een elfenstoet naar buiten om op weg te gaan naar een andere heuvel. De nacht van de 7ste augustus (Lammasnacht) is vanouds het tijdstip. Maar op het eiland Man verhuist het Heuvelvolk op 11 november. Wie wijs is waagt zich in die nachten niet buiten. Het heuvelvolk trekt altijd langs welgebaande paden, die de elfenheuvels in rechte lijn verbinden. In de loop van duizenden jaren heeft zich een concentratie van tovermacht opgehoopt op de knooppunten en kruisingen van deze paden, en deze knooppunten liggen weer nabij vele van. oudsher heilige vergaderplaatsen van de mens. Het is beslist af te raden om elfenheuvels (of enige andere elfenbehuizing) binnen te dringen. Maar er is niets tegen voorzichtig observeren en een vriendschappelijke waarnemer wordt soms beloond. Zijn de elfen evenwel niet bereid naar buiten te komen, dan is de ingang te vinden door bij volle m aan negen maal rond de heuvel te lopen. Wie niet moed opbrengt om een elfenhuis binnen te gaan , kan zijn oor tegen de grond te luisteren leggen en zo wellicht de geluiden van een elfenkermis opvangen.
Behalve als woning, dienen de heuvels ook als geheime bergplaats voor schatten en worden ze wel gebruikt als elfenkerkhof. Het verhaal over Koning Arthur hebben we al genoemd. Een andere vorst, Koning Sil, zit in zijn gouden harnas op zijn paard, diep in de Silbury- heuvel in Wiltshire. En een soortgelijk verhaal gaat over de kabouterberg Bryn yr Ellyllon, nabij Mold, Clyd Flint; daar zou een persoon in een gouden harnas rondspoken. En bij opgravingen in 1833 is daar inderdaad een geraamte met een gouden maliënkolder aan, gevonden. Het Nederlandse Heuvelvolk luistert naar de namen Witte Wieven, Beeldwitten of kortweg Witten. In Twente wonen ze in Wivebelten, maar hun heuvels komen overal in Nederland voor. Geen oorden om bij nacht en ontij of maneschijn te bezoeken. Want denk eraan, zo'n heuvel is wellicht een grafheuvel en de Witten zijn kind aan huis in het dodenrijk. Toch werd er wel eens in gegraven vanwege vermeende schatten. Lang voor er een archeoloog verscheen was elke urn uit onze hunebedden al gestolen en stukgeslagen. Waarna de schatgraven hun driestheid beloond zagen met elfengoud: een handvol stof en gruis. Elfenheuvel
WAT IS GOTHIC? Een vraag die door veel mensen wordt gesteld en waar toch niet snel een antwoord op gegeven kan worden
Het woord gothic omvat niet alleen een hedendaagse muziekgenre maar is tevens een complete levenstijl dat zijn grondslag heeft in de middeleeuwen.
VOORGESCHIEDENIS
Gotiek in de middeleeuwen. Het woord Gotiek wordt vanaf de Renaissance gebruikt als beschrijving van de kunstvorm van de Middeleeuwen. Deze kunstvorm omvat naast de welbekende architectuur (kathedralen) ook schilder-, glas- en beeldenkunst en literatuur
Gothic vandaag de dag Mensen die zich bezig houden met de Gothic levenstijl, noemen wij Gothics of Goths. Een gemiddelde Gothic wordt al snel duister, gevaarlijk en depressief genoemd, vanwege zijn stijl van kleden en manier van uiten. Maar dat is een vooroordeel, gebaseerd op de publieke angst of onvermogen om er mee om te gaan. Eind jaren negentig, werd de Gothiccultuur weer populair onder jongeren, wereldwijd. Maar mensen die van Gothic houden, zijn gewone mensen, zoals jij en ik! Omdat je Gothic bent, betekent niet dat je altijd in zwarte kleding met je gezicht onder de make-up rondloopt. Er zijn een hoop Gothic-fans, die dat niet doen, omdat ze er geen behoefte aan hebben. Maar zoals bij iedere levenstijl, zijn er altijd uitzonderingen. Zo zijn er ook Gothics die aandacht er mee willen vragen of graag willen opvallen of het gewoon mooi vinden. Maar een grote meerheid van de Gothic houden zich daar niet mee bezig. Gothics respecteren het leven, houden van de natuur en zijn veel bezig met filosofische/psychologische aspecten van het leven.
Gothics zijn geen aanhangers van satan. Gothics zijn ook geen demonen. Satanisme wordt door een grote meerheid afgekeurd. Satanisme of iets met de duivel hebben, is iets waar de meeste Gothics niet te maken mee willen hebben.
Van de Oudheid tot de Middeleeuwen leefde het onjuiste beeld dat bergkristal, versteend, helder ijs (crystallos) was. Omdat het altijd en overal bestaan heeft, zijn er eindeloos veel mythen en verhalen rond de bergkristal. De bergvolkeren meenden dat goden en geesten in paleizen van bergkristal woonden. Keizer Augustus wijdde de destijds grootst bekende steen op het Capitool aan een god. Indianen leggen de heilige steen nog altijd bij een baby in de wieg. Boeddhisten zoeken verlichting in meditatie boven die steen en de bol van waarzegsters wordt van oudsher geschreven en afgebeeld als van bergkristal. Omdat bergkristal dorst zou lessen, heeft Nero ooit zijn wijn uit een kelk van bergkristal gedronken.
Boekband "Petrus met sleutels" koper versierd met bergkristal, 12e eeuw, Engeland Boekband, hout met koperen beslag waarin het midden de beeltenis van Petrus met sleutels en boek, frontaal gezeten, in een mandorla. De rand is versierd met opgelegd rankenwerk en bonte halfedelstenen: paars, groen, bruin, rood, benevens een antieke camee met het borstbeeld van een vrouw in wit op rode grond (links bovenaan) twee antieke zegelstempels (in het midden rechts en bovenaan links), terwijl vier grote ovaal geslepen stukken bergkristal de hoeken tooien. De dikte van de band is beslagen met koperen, geornamenteerde band
De kristallen van bergkristal zijn duidelijk zichtbaar en zeshoekig. De top heeft vaak schuin aflopende vlakken, die elkaar ontmoeten in een punt. De zes zijden en de top kunnen regelmatig zijn, of juist zeer onregelmatig. Elke kristal heeft ziin eigen karakter en zijn eigen werking.
Laat je een bergkristal liggen, dan kun je hem in een paar maanden tijd zien groeien. Lucht bevat namelijk zeer fijngemalen kwartsdeeltjes (stof), die neerslaan en vastkitten op het kristal.
Bergkristal was al in de Midden-Steentijd (Mesolithicum, 8000-4000 v.Chr.) in gebruik als sier- en heelsteen.
In de Romeinse tijd was een bergkristal een krachtig amulet voor de reiziger. Hij zou beschermen tegen ziektes, ongevallen en bevriezing. Sabbelen op een bergkristal was goed tegen de dorst. Romeinse keizers, zoals Caligula, dronken hun wijn uit bokalen van bergkristal. Zij geloofden dat bergkristal eventuele vergiftiging ongedaan zou maken. Inderdaad verkleurt bergkristal bij het gebruik van de toen bekende vergiften.
Bergkristal is waterheldere kwarts. De naam komt uit het Latijnse 'crystallus', dat weer uit het Griekse 'krystallos' (beide: 'kristal, ijs') komt. De oude Grieken en Romeinen geloofden namelijk dat bergkristal eeuwig bevroren water was.
angel - engel - angelus - mal'ach - malak bediendes of beschermers van de mens, boodschappers van God (of de goden)
De aartsengel Gabriël verschijnt aan Zacharias
Perzische afbeelding uit 1436 waarop Mohammed wordt ontvangen door de vier aartsengelen
Telkens wanneer een goed kind sterft daalt er een engel van God op aarde neer. Hij neemt het dode kind in zijn armen, spreidt zijn grote, witte vleugels uit, vliegt over alle plaatsen die het kind heeft liefgehad en plukt een handvol bloemen die hij meeneemt naar God, opdat ze daar nog mooier dan op aarde mogen bloeien. De goede God drukt al die bloemen aan Zijn hart, maar de bloem die Hem het liefst is kust Hij en dan krijgt de bloem een stem en kan meezingen in het koor der zaligen."
Kijk, dat alles vertelde een engel van God, terwijl hij een dood kind naar de hemel droeg, en het kind luisterde alsof het droomde; en zij vlogen over alle plekken bij zijn huis waar de kleine gespeeld had, en zij kwamen door tuinen met prachtige bloemen.
"Welke zullen wij nu meenemen en in de hemel planten?" vroeg de engel.
Daar stond een ranke rozenstruik, maar een boze hand had de stam geknakt zodat alle takken, vol grote, half ontloken knoppen, verdord neerhingen.
"Die arme boom!" zei het kind. "Neem hem mee, opdat hij boven bij God in bloei komt."
En de engel nam hem mee en kuste het kind tot beloning, en de kleine opende half zijn oogjes. Ze plukten van de rijke, prachtige bloemen, maar namen ook het verachte madeliefje mee en het wilde viooltje.
"Nu hebben we bloemen!" zei het kind, en de engel knikte, maar zij vlogen nog niet naar God omhoog.
Het was nacht, het was stil, ze bleven in de grote stad, zij zweefden rond in een van de nauwste straten waar hopen stro en as en allerlei rommel lagen, het was verhuisdag geweest; er lagen stukken van borden, brokken gips, dweilen en oude bollen van hoeden, niets dan lelijke dingen.
De engel wees te midden van die rommel op een paar scherven van een bloempot en op een kluit aarde die uit de pot was gevallen en bijeen werd gehouden door de wortels van een grote, verdorde veldbloem, die niets waard was en daarom op straat was gegooid.
"Die nemen we mee!" zei de engel. "Ik zal je wat vertellen terwijl we vliegen!"
En toen vlogen ze en de engel vertelde:
"Daar beneden in de nauwe straat, in die lage kelder, woonde een arme, zieke jongen; van zijn prille jeugd af had hij altijd op bed moeten liggen; wanneer hij op zijn best was kon hij op krukken de kleine kamer een paar malen op en neer wandelen, dat was alles.
Enkele dagen in de zomer vielen de zonnestralen gedurende een half uur in het voorhuis en wanneer de kleine jongen daar zat en de warme zon op zich liet schijnen en het rode bloed zag door zijn tere vingers die hij voor zijn gezichtje hield, dan heette het: Ja, vandaag is hij buiten geweest! Hij kende het bos en het heerlijke voorjaarsgroen alleen maar doordat een buurjongen de eerste groene beuketak voor hem meebracht. Die hield hij boven zijn hoofd, en dan droomde hij dat hij onder de beuken zat waar de zon scheen en de vogels zongen. Op een voorjaarsdag bracht de buurjongen ook veldbloemen voor hem mee en toevallig was er onder die veldbloemen een met de wortels er nog aan. En daarom werd ze in een pot geplant en in de vensterbank gezet dicht bij het bed. De bloem was geplant met een gelukkige hand. Ze groeide, schoot nieuwe loten en droeg elk jaar bloemen; het werd voor de zieke jongen zijn mooiste tuintje, zijn kleine schat hier op aarde. Hij gaf het water, verzorgde het en paste er goed op dat het elke zonnestraal die over het lage venster gleed, tot de laatste toe kreeg. En de bloem zelf groeide met zijn dromen samen want voor hem bloeide zij, voor hem verspreidde zij haar geur, en in zijn stervensuur toen Onze Lieve Heer hem riep, wendde hij zich tot haar. Een jaar is hij nu bij God geweest, een jaar heeft de bloem vergeten in de vensterbank gestaan en ze is verdord, en daarom is zij bij de verhuizing met allerlei rommel op straat gegooid. Dat is de bloem, de arme verdorde bloem, die wij in ons boeket hebben meegenomen, want die bloem heeft meer vreugde gebracht dan de rijkste bloem in de tuin van een koningin."
"Maar hoe weet u dat allemaal?" vroeg het kind, dat de engel meevoerde naar de hemel.
"Ik weet het!" zei de engel, "ik was zelf het zieke jongetje dat op krukken liep! Mijn bloem ken ik heus wel!"
En het kind deed nu helemaal zijn ogen open en keek de engel in het schone, blijde gelaat, en op hetzelfde ogenblik waren zij in Gods hemel waar vreugde was en zaligheid. En God drukte het dode kind aan zijn hart en toen kreeg het vleugels als de andere engel en het vloog met hem hand in hand. God drukte alle bloemen aan Zijn hart, maar de arme verdorde veldbloem kuste Hij en zij kreeg stem en zong met alle engelen, die rondom God zweefden, sommigen dichtbij, anderen verder weg in wijdere kringen, steeds verder weg in het oneindige, maar allen even gelukkig. En allen zongen ze, kleinen en groten, het goede kind en de arme veldbloem die verdord in het straatvuil had gelegen, weggeworpen met de verhuisrommel in de nauwe, sombere straat.
Er was eens een engel die stage moest gaan lopen op aarde. Hij werd met een afgestudeerde engel meegestuurd en samen trokken zij de wijde wereld in. Op de eerste avond klopten zij voor een slaapplaats aan bij een grote en zeer luxe hofstede. De boer en de boerin konden hun afkeer tegen de beide stoffige, niet erg fris ruikende mannen met de grootste moeite verbergen, maar lieten de twee toch binnen. Ze kregen in de koude keuken wat oud brood en beschimmelde kaas te eten en werden daarna linea recta naar de vochtige en koude kelder verwezen om daar de nacht door te brengen.
Daar lagen een paar matrassen en een stuk of wat verweerde dekens. De grote engel keek peinzend naar een gat in de muur stak zijn arm erin en toen hij hem weer uittrok was het gat verdwenen en de muur zag er uit alsof er nog nooit iets aan mankeerd had. De volgende dag vonden ze nog wat restjes van de vorige avondmaaltijd die de boerin voor ze op de keldertrap had gelegd en zwijgend gebruikten ze het ontbijt.
De tweede avond stonden de beide engelen verregend en wel voor de deur van een oud en vervallen aglonershuisje. Ze werden zonder omhaal meteen binnengehaald en kregen allebei een deken omgeslagen, terwijl de vrouw des huizes hun kleren voor het vuur te drogen hing. Ze kregen een paar kommen verse warme melk van de koe die in een armoedige stal naast het huis stond. Verder werd de karige maaltijd met liefde met hen gedeeld en toen het bedtijd was, kregen de engelen het bed van het echtpaar tot hun beschikking, terwijl de man en de vrouw die nacht bij de koe in de schamele stal doorbrachten.
Midden in de nacht werd de jonge engel ruw uit zijn slaap geschreeuwd, door een verschrikkelijke kreet, die eindigde in een luide jammerkreet. De koe die het enige inkomen van het echtpaar vertegenwoordigde, was even daarvoor dood in haar stal neergevallen. Nu werd het de jonge engel te machtig. "Waarom heb je dat laten gebeuren" schreeuwde hij zijn mentor stampvoetend van woede toe. "Hoe kun je zo wreed zijn?" Voor mensen die werkelijk geen knip voor de neus waard zijn en ons liever zien creperen dan dat ze een vinger uit steken dan te helpen, repareer je de muur in de kelder. En uitgerekend mensen die helemaal niets bezitten en zoveel warmte en liefde delen met totale vreemden, laat je zo maar toe dat hun enige bron van inkomsten het loodje legt."
De grote engel legde zijn hand in een beschermend gebaar op de schouder van zijn pupil en zei met zachte, kalme stem: "Ja, ik heb een muur gerepareerd bij een rijk boerenechtpaar die ons zeer onmenselijk behandeld hebben. Want in dat gat zat een rijke schat verborgen en het moge duidelijk zijn, dat zij niet de mensen waren die de waarde van het geld goed kunnen inschatten. Waren ze nog rijker geworden, was hun hebzucht nog meer gevoed geworden. En ja, nu is de koe van deze lieve mensen dood. Maar vannacht ben jij doorgeslapen toen ik wakker was geworden, door de dood die zich over ons bed boog en zeer onaangenaam verrast was, daar de vrouw des huizes niet aan te treffen. Ik smeekte hem haar te sparen omdat onze gastheer dat verlies zeker niet te boven zou komen. Maar de dood kon niet van deze plek zonder zijn werk gedaan te hebben en dus heeft hij de koe in haar plaats meegenomen. Zo zie je maar dat de dingen niet zijn zo als je op het eerste gezicht zou zeggen.
Engelen*** iedereen kent ze*** of toch ook niet?
Engelen zijn fascinerend. Al eeuwen zie je afbeeldingen van engelen in schilderijen, beelden, Ze worden beschreven in gedichten, boeken, liedjes In vele religie s zoals het katholicisme, het jodendom, de islam, kabbala ..is er sprake van gevleugelde wezens die ons beschermen en begeleiden.
Volgens de Islam, heeft God eerst de Engelen geschapen, daarna de Jinns en pas dan de Mens.
Engelen
Engelen, worden in de Islam aanzien als perfecte dienaren van God. Zij werden geschapen uit Licht, en voeren altijd nauwgezet de Wil van God uit. Het zijn eerbare dienaren van God die hun taken op perfecte wijze uitvoeren en dag en nacht God's lof vieren.
Er zijn verschillende soorten Engelen, zoals bijvoorbeeld de Engelen die de Goddelijke Openbaring overbrengen. De Koran informeert ons dat de Engel Gabriël de hemelse Boodschapper is tussen God en Zijn menselijke Booschappers (Profeten). Naast Gabriël zijn er ook andere Engelen die deze taak vervullen. de Engel Bewaarder ("Hij [de mens] heeft een gevolg voor en achter zich die hem op God's bevel bewaken" - Koran 13:11) Engelen die de daden van de mens noteren. ("Wanneer de beide ontvangers, aan de rechter- en linkerkant zittend, [hem] zullen ontvangen, kan hij geen woord uitbrengen zonder dat er een bewaker klaarstaat" - Koran 50:17-18). Gedurende het hele leven, noteert de Engel aan de rechter kant de goede daden voor +10 punten, de engel aan de linker kant noteert de slechte daden voor - 1 punt. Uit die verhouding blijkt de Barmhartige God het goede in verhouding veel meer beloont dan Hij het kwade bestraft. Op de Dag des Oordeels zal er een boek zijn van alles wat men gedurende het leven heeft gedaan. Er zijn nog verschillende andere Engelen met specifieke taken.
Volgens de Islam bestaan er geen gevallen Engelen. Satan wordt dan ook niet aanzien als een gevallen Engel, maar als een Jinn.
Jinns
Jinns zijn schepselen uit vuur. Het engelse woord genies is daarvan afgeleid.
Jinns hebben een vrije wil, zoals mensen, en bijgevolg dienen ze soms God, en schenden ze soms zijn Geboden.
Satan is een hooghartige Jinn, die weigerde voor Adam te buigen en daarvoor door God gestraft werd. Zijn straf is evenwel uitgesteld tot op Oordeelsdag, en Satan heeft zich voorgenomen tegen dan de meerderheid van de mensen van het pad van God te doen afdwalen en tot zijn eigen volgelingen te maken. Satan kan daarbij rekeken op de hulp van Jinns die voor hem gekozen hebben.
Normaal gesproken, is er geen contact tussen mensen en jinns. Maar het gebeurt dat een slechte jinn een mens bezet, kwelt. Dan spreekt men van een demonische bezetenheid.
Ook in de magie spelen Jinns een rol. Het bestaan van de magie wordt door de Islam erkend, maar het is Muslims verboden magie te gebruiken. Men kan twee vormen van magie onderscheiden: het zuiver psychologische, waarbij men als een goochelaar, de mens de indruk geeft dat de werkelijkheid anders is dan ze is. Of de zwarte magie, waarbij slechte Jinns ingezet worden. Beiden zijn voor Muslims verboden terrein. Mocht een Muslim slachtoffer worden van een magische aanval, dan zijn er wel verzen in de Koran die tegen magie beschermen.
De Mens
Tenslotte zijn er mensen, uit aarde geschapen. De Mens heeft ook een vrije wil, en kan dus vrij kiezen God al dan niet te volgen. Zich onderwerpen aan God, betekent immers dat men volledig vrij is om die keuze te maken. Zonder die vrijheid, kan er van Islam geen sprake zijn. Vandaar ook de centrale rol van godsdienstvrijheid in de Islam.
Aartsengelen
Michaël: Hij is een van de Aartsengelen. De naam Michaël betekent Hij die is als God. Hij is de leider van alle Engelen legers en is degene die Satan verslagen heeft. Hij staat het dichtste bij God en is Hemels grootste verdediger en de machtigste strijder tegen het kwaad. Zijn symbool is een brandend zwaard.
Gabriël Hij is een van de Aartsengelen. De naam Gabriël betekent God is mijn kracht of Held van God. Gabriël zit aan de linkerhand van God en is de Engel van incarnatie, van conceptie en geboorte en van dromen.
Rafaël Hij is een van de Aartsengelen. De naam Rafaël betekent God heeft geheeld of Stralende die heelt Hij beschermt reizigers en heelt de zieken en gewonden. Raphaël is de Engel van wetenschap en kennis.
Uriël Hij is een van de Aartsengelen. De naam Uriël betekent Vuur van God Hij is de Engel van berouw, muziek, dichtkunst en voorspelling. Uriël helpt ook bij het communiceren met de natuur.
Metatron Hij is een van de Aartsengelen. Metatron is de langste Aartsengel. Hij is de Engel van overvloed.
Tor Glastonbury Moors 
*
*
*
*
