Yes,’t spel marcheert…of toch bijna???

Tellers blokkeren, blogs verdwijnen, statistieken geven niet thuis, kortom de servers  of welke apparatuur van Seniorennet het ook mag wezen slaan op drift en de seniorennetwerkgebruikers slaan tilt. Moord en brand op het blogforum. Ons Redpopje moet beslist eerstdaags hoogdringend naar de kapper om die plots uitschietende grijze haarplukjes te laten bijkleuren. Jongens, jongens wat een bedoening!  Mochten er nu nog SOS berichten moeten doorgestuurd, à la limite stiekem een geheime afspraak gemaakt of geannuleerd, ik zou er ergens kunnen inkomen, doch jengelen als kleine koters die hun speeltje kwijt zijn gewoon door het niet kunnen plaatsen van een posting, een reactie, een plaatje of nog stupider de rankings niet kunnen nagaan…asjeblief ,dat voor volwassen mensen!

Anderzijds, zoals mijn buurvrouw steeds wijselijk beweert “ons lieveheerke moet er van alle soorten hebben”. Dus ook van opgezweepte forumcriticasters en lamlendige internoenen zoals Titi, die slechts tilt slaat bij haar tellers die kilowatturen en gasverbruik aanduiden.

Waar ik echt niet bij kan is het toch eerder onprofessionele beleid van Seniorennet. Eerder dilettantistisch voor een van de meest bezochte sites in Vlaanderen, sedert kort met een broertje boven de Moerdijk erbij. Hier wordt immers een flink pak reclame gegenereerd. Bovendien pakt de familie Vyncke het mede met hun magazine en tv cross-mediaal aan. Gaat er iets fout –wat de laatste tijd frequent gebeurt- dan is het steeds hetzelfde excuus: ofwel moet webmaster Pascal studeren, ofwel zit hij in examenperiode, soms is hij op verlof en eergisteren liep alles in het honderd juist op het moment dat de jongen zijn verjaardag aan het vieren was. Juist, een mens verjaart maar eens per jaar, doch wie de pretentie heeft dagelijks tientallen duizenden via zijn site te kunnen bedienen, wel die moet zorgen dat er in geval van afwezigheid van de webmaster een evenwaardige stand-by gegarandeerd wordt.

Zocht de familie Vyncke een poos geleden geen bediende met IT-opleiding? Niet gevonden zeker of té onderbetaald? Jammer, geweldig medium nochtans dit seniorennet, een schot in de roos. De uitbating …tja! Alles kan beter en per slot van rekening het kost ons hier haast niets, alles wordt voorgekauwd en op een bordje gepresenteerd Geen commentaar, Titi, braaf meiske zijn en klep dicht.

Ik heb je weer ontmoet Kristien…

nu in Vrij Nederland en opnieuw naakt. Mens toch, moet dat nu? Gewoon om je pamflet te slijten over de man en zijn pimpernikkel.  Je trekt van leer tegen de wereldliteratuur waarin seksueel geweld tegen vrouwen wordt beschreven, seksueel geweld zijnde het feit dat mannelijke schrijvers zich moeilijk verplaatsen in de vrouwelijke lustbeleving. Hoe zouden zij onze lustervaringen kunnen verwoorden indien zelfs een Benöîte Grault, de auteur die de wereld deed smachten naar die ene passionele minnaar, er niet in slaagde. By the way, hoe vaak heb jij in je werken de mannelijke lustbeleving uit de doeken gedaan? En wie vertelde ooit over de grootsheid van de vrouwelijke extase en was niet beroerd zijn orgasme te vergelijken met..een mekkerend schaap. Niemand minder dan Herman De Coninck, jouw eigen man.

Ach, Kristien, laat begaan. Laat hen schitterende frases bedenken om hun onvermogen en kleinheid met de mantel van gesublimeerde liefdeskunst bedekken, wij weten toch beter, nietwaar?

Vandaag de dag van de verpleging. Gisteren moederkensdag. Eergisteren pleegmoederdag. Vorige maand secretaressedag. Volgende maand vaderkensdag. Wat hebben we nog:  grootoudersdag, studentendag, huisdierendag, dag van de leraar, seniorendag, wipdag, singledag, dag van de klant, alleenstaande ouderdag, welzijnswerkersdag, vrijwillgersdag, dag van de koning, goeiedagdag. Enfin, ze zijn niet langer te tellen die dagen van van alles en nog wat. En ja, het kon niet uitblijven, nu is er de… lachdag!

Want wij zijn naar verluid vergeten hoe we moeten lachen! Jullie niet, ik zeker niet, doch de meesten onder ons wel. Bijgevolg moet er geoefend worden, niet thuis maar op een ander. Hoe meer zielen des te meer lachgeluid dacht een dame uit Merksem en zij startte de vzw “Lachclubs van België”.  Het mens was uit pure schaamte het lachen verleerd omdat iedereen er haar sedert haar jeugd had op aangekeken. Je hebt mensen die het lachen niet kunnen laten, zelfs al wenend lachen ze nog, mensen van wie smalend gezegd wordt dat ze hun eigen uitlachen. Ik denk dat de Merksemse dame jarenlang getreiterd werd omwille van haar niet te stuiten gelach, daarom besloot haar lach in te slikken en daardoor haar draai in het leven verloor.

Je draai terugvinden is allesbehalve een lachertje ervoer de dame en ze probeerde uit wat er ook maar uit te proberen viel: yoga, fitness, gym, acupunctuur, oorkaarsen, reiki en verslond alle mogelijke boeken die het handelden over “De zin van  het Leven”. Vergeefse moeite! Tot ze via tv een Indiase dokter aan het werk zag. De zoveelste goeroe met de zoveelste therapie: de lachtherapie.

 De brave en marktgerichte ziel introduceerde lachsessies, door de aanhangers of leden spontaan te laten lachen. “Eureka” klonk het in Merksem en het mens had hem gevonden ..haar draai. “Een heftige ervaring” verklaarde ze “lachen en huilen liggen zo dicht bij elkaar!”.

Ik heb daar geen goeroe voor nodig, lachen en huilen is de specialiteit van kleinzoon, van de meeste kinderen in een bepaalde leeftijdsgroep om van pubers en menstruerende vrouwen te zwijgen. Willen jullie horen hoe zo’n lachsessies verlopen?

Here we go!

-        eerst een dansje doen, kwestie van in stemming te raken en de spieren los te maken

-        mond openen en hahaha-hihihi geroep

-        dan de lachoefeningen ingedeeld in categorieën: de verlegen lach of de Mathildelach, de bruullach, de leeuwenlach, de brandweerlach, de milkshakelach, hoogstwaarschijnlijk eveneens de Jacques Vermeirenlach, de Leterme of tsjevenlach, de VT4 belmeisjeslach, de geforceerde standup-comedianslach, de Woody Woodpeckerlach en dé lach der lachen, het bi-gekraai van Margriet en om terug in balans te komen de sarcastische smile van Brusselmans.

-        Tussen al die imitaties door zijn er speciale lachen die een totale inzet van lichaamsdelen vereisen zoals bv. de hondjeslach. De deelnemers dienen hiertoe op handen en voeten te kruipen en hun “poot” op te heffen, kwestie van hun gebied af te baken. Nogal wiedes dat er dusdoende wat afgelachen wordt!  Vooral door de toeschouwers.

-        Elke sessie eindigt met een lachmeditatie ttz ademhalingsoefeningen uit de yoga.

De hondjeslach verdorie! Hoe komen ze erbij! Een zeggen dat dit bij sommigen geen baat brengt! Hoe verzuurd moet een mens wel zijn als er zelfs geen gremel af kan bij het observeren van het summum van menselijke idiotie?

Ten huize Titi wordt elke dag meer dan een potje afgelachen. Het begint meestal bij het ontbijt door de krant. Geef ons zo’n potsierlijke reportage zoals beschreven hierboven en we zijn vertrokken. En in feite, why not? Het is wat anders dan die heropgewarmde nostalgie over droom en ideaal, waarmee  een stel verwelkte soixante-huitards ons sedert twee weken mee om de oren slaan. De krantencommentaren vorige week,  vooral vóór en  na D-day in de Wetstraat, suspense eindigend in slapstick. ’s Morgens Hitchcock, rond de noen eerder Fellini en na middernacht een remake van La Cage aux Folles., met perfecte cast: de kalende schedelkomiek uit Gooik, paterke Servais, de bochtenwringer en op en neerlopend in de wandelgangen, Elio, de kakelnicht cheveux corbeau en zonder strik. Meer moet dat voor ons tweetjes niet zijn.

Zo verslikte mio marito zich haast in de koffie toen hij de kritiek las op “Vuile madammen” reeks uitgegeven door De Standaard, met name “Het seksuele leven van Cathérine M.” Volgens  hoofdredacteur Peter Vandermeersch louter een boekhoudkundige opsomming van  sekstoeren geschreven door een  50 jarige Parisienne uit de beau monde, kunstcritica bovendien. Eigenlijk dirty talking, Bois de Boulogne exhibitionisme opgediend als literatuur en met toeters en bellen gemarketeerd zodanig dat er wereldwijd bijna 3 miljoen exemplaren, in twintig talen over de toonbank gingen.

“Dit boek van Millet is niet voor vrouwen die van joyeuze of passionele seks houden” luidde de commentaar. En wat joyeuze en passionele seks inhoudt werd direct verklaard als zijnde: “ De huid die bijna ondraaglijk gaat tintelen bij de eerste streling. De vuurrode zonnen van plezier die vanuit het roodheet smeltpunt uiteenspatten door het hele lijf. De triomfantelijke schipbreuk in een draaikolk van vermiljoen en het gelukzalige uitdrijven op een langoureuze stroming van vloeibaar goud”.

Whow!! Zelden werd een clitoraal orgasme zo briljant omschreven. Om te zwijmelen. Dit uit de pen van Peter Vandermeersch?

“Neen, nee niet van hem, maar –hou je vast- van La Doornaert!” antwoordde mijn man.

Wablieft!!?? Mia Doornaert, of all people! De suffragette in Burburry uit de Westhoek?  Een mens dat amper glimlacht, hooguit een geforceerde grimas produceert. De Vestaalse maagd van de Standaard blijkt een passionara in erotiek! Amaai  mijn frak. Zo zie je maar. Mia Doornaert loopt overwegend in broekpakken, chique broekpakken, maar broekpakken. Vrouwen die zelden hun enkels, benen en knieën tonen daar is, vond ik, iets mis mee, anatomisch en spiritueel. Ooit al een aanzet tot heupswing gezien bij Mia? Bij dame Clinton?Frau Merkel is zelfs het vernoemen niet waard. Zo’n vrouwen vliegen op weduwschap,  stuk voor stuk des fesses tristes en carrièredrift zat.

Toegegeven, na de bloemlezing van Doornaert, moet ik mijn mening grondig herzien, errare humanum en de rest. Bij vrouwe Clinton valt er weinig te rapen. Frau Angela, daarentegen…laat ze maar los. Nog één sardonisch handkusje van Sarko en het is in de sacoche.

En wat u betreft, lieve lachclubdame uit Merksem, de zin van het leven is gewoon zin hebben in het leven! In alle facetten van het leven. Om je op weg te helpen, vergeet je samenkomsten en dat hondjesgedoe. Doe een samenspel met je partner,sluit je ogen en denk aan de vuurrode zonnen van Mia’s plezier, wees een heidens altaar, bespeeld en gestreeld met vingers van licht, laat je adem en lichaam neerschrijven op gelijnd muziekpapier en de aarde scheuren met een kreet (het voorlaatste met dank aan Hugo en het laatste is wel persoonlijk, mio marito schreef dit na een avond en een… stop, Titi, privacy komt in gevaar).

Bij leven en welzijn, tot na de lentehittegolf!

Half maart 1997

“Ik heb iets voor jou, mams, iets heel speciaals, iets unieks” zei ze. Het was een minipakje, zo’n 5 op 5 cm, in goudkleurige folie verpakt. Ze had er een hartje op getekend, daarin één woordje “Memeke”. Midden het wit plastic plaatje een cirkeltje, daarin een plustekentje, vieuxroze en duidelijk zichtbaar: het eerste teken van zijn begin. Acht maanden later lag hij in mijn armen, mijn kleine prins, kind van mijn kind.

Half maart 2008

We zouden de trein van 11u39 nemen. De tafel was gereserveerd in ons favoriete restaurant. De kapster net buiten, kortom we stonden paraat om op ons dooie gemakje te vertrekken. Tijd zat, dachten we. Buiten de waard gerekend! De waard zijnde ons viervoetig zwart monster dat telkens ik schoenen met hoge hakken binnenshuis draag, in de mot heeft dat hij enkele uren in de tuin of garage moet. Wij, geschud met de zak Friskies, de koelkast enkele keren geopend - signaal dat gegarandeerd bij hem Pavlovreactie teweegbrengt-, knipgeluiden met de schaar gemaakt, zijn naam geroepen doch Titi veegde aan al onze pogingen vierkant zijn poten, zijn andere delen is hij immers al vijftien jaar kwijtgeraakt. Terwijl mio marito, nog net niet aan zijn kookpunt gekomen , de trappen opvloog om onze kater te zoeken, ging de parlofoon. Dochterlief. Of mams vijf minuutjes tijd had. Uren heb ik voor haar , doch net nu…

“Mams, ga zitten” zei ze. Haar stem klonk zacht maar gebiedend. Totaal ongewoon. De voorbode van veel, maar weinig goeds. Met ons ventje was er gelukkig niets aan de hand zoniet zou ze in alle staten zijn, wat dan wel? Toch geen slechts nieuws over haar recent uitstrijkje, of schoonzoon die zijn C4 heeft gekregen? Nog erger: zware relationele problemen, ze wilden toch niet gaan scheiden? Stupide gedachten als kolkende golven.

“Ik heb iets voor jou, mams” ging ze zachtjes verder “ik hoop dat jij ook dit zult koesteren en willen bewaren.” Ze peuterde in haar tasje en overhandigde mij een strip. Half wit half blauw. Middenin twee rode verticale streepjes. Meer dan duidelijk zichtbaar, zelfs zonder bril. Toen, …toen stond voor mij plots de wereld stil.

“Bewust…zeer gewenst...zo gelukkig … half november” woorden die van heel, heel ver kwamen en in mijn bovenkamer cirkelde die ene vraag: " Kind toch, waarom...waarom nog  na elf jaar?". Haar bekken, haar uterus, haar spieren, het genetisch materiaal alles elf jaar ouder. En ons ventje dan!  Hoe zou hij reageren? Na elf jaar  haar aandacht moeten delen, zijn humaniorastudies moeten aanvatten met een huilend wichtje vlakbij. Wat met al die mooie plannen die wij voor hem hadden? En wat met ons? Ook wij elf jaar ouder. Zullen wij nog de kracht hebben om bij te springen, om te herbeginnen na elf jaar?

“Van heerlijk nieuws gesproken!” kraaide mijn man “daar gaan wij straks een coupeke op drinken”.Hij knuffelde en omhelsde dochter en hops, begon zowaar te dansen met onze kater in de armen. En ik, wel ik moest alle moeite doen om eerder niet te huilen. Heftige emoties en angst, geen ideale combinatie. Beschaamd was ik, diep beschaamd om die totaal tegenstrijdige gevoelens. Het “plustekentje” van ons ventje toentertijd ..ik, gek van verrukking. De verticale streepjes nu, ik een vat  onzekerheid en vraagtekens, vele vraagtekens.

“En, mams, gaat het?”

Haar mooie ogen keken mij vragend-bezorgd aan. Stel dat ook zij zich mijn verrukking van jaren geleden herinnerde, en nu…Dit kan niet zijn, dit wil ik niet, dit verdient ze niet en dat wichtje zeker niet.

Ik nam mijn kind in de armen. Speelde zoals vroeger zachtjes piano op haar wervelkolom, voelde dat ze vermagerd was, werd opnieuw bezorgd, besloot direct om ’s avonds enkele porties soep voor haar te maken en vis, ik moest meer vis in huis halen, goed voor de ontwikkeling van de hersenen van de foetus heb ik ergens gelezen, fruit is er altijd in huis.

Ik streelde haar licht opbollend buikje, gaf een zoen op haar navel en fluisterde mijn tweede kleinkind in wording toe dat hij of zij meer dan welkom was.

“Waaraan denk je, lieverd, aan het kindje?” vroeg hij in de trein en drukte me heel dicht tegen hem aan.

“Eerlijk gezegd niet, wel aan het feit dat we niet te lang mogen wegblijven. Ik wil vanavond nog soep maken en jij mag niet vergeten de wekker te zetten. Wij moeten er morgen op tijd uit.”

“Op een zaterdag? Waarom? Speciale plannen?”

“Ja, diepvriezen. Vijf kilo spinazie en vijf kilo fijne boontjes. Haar lievelingskost. Gauw ontbijten, dan naar de markt en wij beginnen eraan!”

Wordt natuurlijk  vervolgd, bij leven en welzijn.

Titi, the low impact granny .

Waarom zou ik mezelf geen pluim mogen geven? Wat die krullenbol, die zichzelf als “Vlaanderens Low Impact Man” profileert, van plan is te realiseren, wel ik presteer dit al jaren en zonder jobonderbreking destijds. Met dit verschil: bij hem gaat het louter om ecologische redenen bij mij eerder uit aangeboren zuinigheid. In feite komt het op krek hetzelfde neer. Andere concept maar ongeveer gelijklopend resultaat. Alleen hij haalt de media, Titi niet. Kwestie van de weg te weten natuurlijk en haantjesgedrag “ Zie mij ecologisch zijn!” Vinden jullie zijn experiment nu echt zo’n huzarenstukje? Doen wij huisvrouwen toch al jaren zeker: ons profijt nagaan, kieskeurig en zuinig zijn! Onze ouderlijke geboden: deuren sluiten de warmte “gaat” buiten, licht niet onnodig laten branden, geen broebelvolle baden…wie kent ze niet! Matig zijn, zelfs met de matigheid.

“Hoe meer reclame er voor bepaalde producten wordt gemaakt, hoe minder mijn moeder die vertrouwt!”  Beste Low Impact Man, ik ben iets té jong om je moeder te zijn, doch mijn credo is “

Publicity never seduced me!

Goed “never” is veel gezegd, “nauwelijks” is juister. In feite ben ik vrijwel  immuun voor reclame. Komt door mijn beroepservaring en onmiddellijke herkenning van de truukjes van de foor. Vandaar dat een duidelijke vermelding op de brievenbusklep maakt dat er geen stapels reclamedrukwerk gepost worden en het uitzonderlijke gedropte flyertje gaat recta in de kartonnen box voor papierophaling.

Zo is het waterverbruik ten huize Titi het vernoemen niet waard: wasmachine, toiletten en sanitair in de badkamer zijn aangesloten op regenwater. Leidingwater is uitsluitend voor het bereiden van etenswaren en vaatwas.

Mijn energierekening over 2007 is 375 euro minder dan in 2006. Wat zeg je dat kan niet! Kan wel. Door paps had ik gewoonlijk twee à drie volle machines wasgoed per week, thans met ons tweetjes amper vier per maand. Fijn wasgoed gebeurt steeds met de hand. Drielagige ramen, degelijke isolatie en menopauze maken dat onze verwarming zelden ’s winter hoger staat dan 20° C.

Voor onze verplaatsingen gebruiken wij onze voeten en voor langere afstanden is er het openbaar vervoer. De wagen? Opgegeven ruim vijf jaar al. Scheelt jaarlijks zo’n 1800 euro in ons jaarbudget (verzekering, onderhoud, keuring) zonder één Km te rijden.

Restafval dan.  Hij de LIM streeft naar 1 kg per maand. Neen, dat haal ik niet wel anderhalve tot sporadisch twee volle zakken per maand. En in PDM klopt hij me eveneens met mijn vier zakken ’s jaars. Alhoewel ik heb bitterweinig wegwerpverpakkingen. Groenten of fruit onder plastic wil ik niet, voorbereide grootwarenhuismaaltijden en blikjesvoer zijn taboe. Grote uitzondering momenteel de voorverpakte aardbeien. Alle dranken (bieren, melk doch wijnen lukken minder) in glazen flessen met statiegeld. Cola, limonades en plat of bruisend water komen er niet in. Wij drinken leidingwater (heel lekker in onze regio doch eerst gekookt). Fruitsap komt direct vanonder de pers.

Een vleesloos menu daar passen wij voor, doch eisen gewoonlijk lokale seizoengebonden producten, met uitzondering van kiwi’s, mango’s en bananen.

Wij hebben slechts één TV-toestel, een pc, één vaste telefoon, wel twee strijkijzers, geen hogedrukreiniger, geen dvd of ouderwetse video, geen CD speler, geen elektrische tandenborstels, geen vaatwasmachine ( ik heb een man), geen thuistapinstallatie, het gras wordt om de twee weken gemaaid, voor het bakken van mijn brood gebruik ik geen broodbakmachine, op mijn haarspray na vind je zelden spuitbussen, voor mijn wekelijkse poetsbeurt blijf ik zweren bij bruine zeep, flanellen stofdoeken, echte sponsen en zeemvellen, javel en ouderwetse dweilen. Aangezien ik doodgraag en regelmatig grondig poets heb ik al die commerciële troep die “vuil krachtig aanpakt” echt niet nodig. Die wc-potten en tegels die in de commercials getoond worden, om te braken, toch?

Het maandelijks energieverbruik wordt minutieus bijgehouden en indien nodig aangepast. Een generator aangesloten op onze hometrainer  zoals de LIM voorstelt, komt uiteraard niet in vraag, zie je ons al bezig! Reizen daarentegen, zelfs korte citytrips, hebben we definitief afgezworen. Niet alleen omwille van de drukte, de poespas met de voorbereidingen, het déja of trop-vu gevoel, de overbevolkte vliegtuigen en treinen, de luidruchtige en ongemanierde toeristen maar omwille van de matrassen in de hotelkamers. Ik weet het, het klinkt belachelijk en dit is echt geen goedkoop excuus, maar sedert wij enkele maanden geleden een nieuwe, doch schandalig dure matras hebben aangeschaft, slaap ik op wolkjes ondanks de vapeurs. Trouwens ons drie laatste hotelovernachtingen waren daardoor echt desastreus.

Neen, reizen interesseert ons hoegenaamd niet meer. Wij hebben andere vooruitzichten. Vooruitzichten die wij echt niet meer voor mogelijk hielden. Vooruitzichten die ons aanvankelijk ietwat bezorgd maakten, die ons nu echter doen wegdromen en mogelijk daardoor op wolkjes laten slapen: ons ventje krijgt er een broertje of zusje bij. Ja, onze dochter is zwanger. Na elf jaar oponthoud, zo’n ukje bij, door de ouders meer dan gewenst voor ons totaal onverwacht. Natuurlijk dat we zweven. Langs de andere kant, vaneigens dat  het angstzweet ons nog vaak zal uitbreken! Zeker weten.