Ze keurde de bananen. Haar dochtertje jengelde, stak haar handje uit naar die ene banaan.

“Nog even wachten, zoetje en dan krijg je die banaan”. Een beschaafde zachte stem. Mooie jonge vrouw trouwens. Rijzig, slank, taille mannequin.

Dochter ging nu aan het brullen: “Mama banna, mama banna”. De jonge vrouw  deponeerde de banaan in het netje aan de buggy , duwde het vrij  versleten kinderwagentje haastig verder en kwam ei na in botsing met de overvolle winkelkarren van twee pratende dames.

“Kunde gij nie zien waar dagge rijdt mischien?”

De jonge vrouw excuseerde zich uitdrukkelijk, kreeg prompt nog wat verwensingen naar het hoofd en liep haastig door naar de zuivelafdeling. Ik volgde haar met mijn caddy, sedert mijn melkman met pensioen ging ben ik verplicht die afschuwelijke plastic flessen aan te schaffen. Ze nam een half liter flesje van Campina in de hand. Keek naar de prijs en zette het flesje terug in het rek. Nam uiteindelijk twee flesjes van de Carrefour discount producten. Op dat moment ontmoeten onze blikken elkaar. Ze kreeg een blosje op haar wangen en ik zag prachtige ogen die op het punt stonden uit te barsten in tranen. Ik zag een afgedragen neplederen jasje. Ik zag blote voeten in versleten ballerina’s. Ik zag  schaamte, verdriet en …armoede.

“Mama banna, mama banna” het ukje hield niet op.

“Ze begrijpt niet dat ik eerst moet afrekenen”zei ze zachtjes verontschuldigend ”en ik ben nog op zoek naar een en ander”.

“Ga toch naar de kassa, reken af en keer terug, de kassiersters begrijpen dat wel, hoor” moedigde ik haar aan. De blos op haar wangen werd groter. Ze aarzelde. Tijd om de koe bij de horens te vatten. Ik  vroeg, neen beval haar mijn caddy over te nemen en vooraleer ze kon reageren was ik met de buggy, de krijsende dochter en die ene banaan op weg naar de kassa en rekende af.

“Gebeurt hier haast elke dag, mevrouw, geen probleem hoor!” lachte de kassierster. Dochter had haar zin en sabbelde op haar banaantje. Toen de jonge vrouw meteen haar geldbeugel bovenhaalde om de “schuld” te vereffenen was ik al met het kleintje onderweg naar de zuivelrekken.

“Wil jij mij nu even helpen en uit het bovenste rek 10 halve literflessen melk aangeven, met jouw lengte is dat toch geen probleem?” vroeg ik.

“Tien flessen, mevrouw?”

“Ja, kind, tien, geef maar op!”

Ze gaf met de eerste drie flesjes aan, ik stopte ze in mijn caddy. Toen volgenden de andere drie, en nog drie…ik stopte ze in het netje achteraan de buggy. Ze stopte met het aanreiken, keek mij vertwijfeld aan.

“Mevrouw, sorry; maar ik kan…echt waar hoor, ik…” opnieuw die blos op de wangen

Ik heb haar niet laten uitspreken. Wel twee biljetten in  het borstzakje van haar jasje gestopt en toen vliegensvlug er vandoor gegaan.

Een kwartier later, twee huizen vóór mijn deur, stapt mijn buurman met zijn hond buiten. Hij bemerkt me en roept in de hal iets van de duivels die erop zaten  want ik kwam eraan. José, de altijd vrolijke lady of the house steekt haar goedgekapt hoofdje even buiten. Kreetjes van verrukking: “Kon binnen, kom binnen; ik stond juist op het punt om bij jou aan te bellen!”

“En wat gebeurt er?” vroeg ik. Op dat zelfde moment komen twee goed gevulde dames met veel dure blingbling mijn buurvrouw aan de voordeur vervoegen. Drie paar schitterende ogen kijk me verwachtingsvol aan. José stelde me de dames voor, nooit voorheen gezien of gehoord; en begon te ratelen over de goede werken van de dames: geld rondhalen om blikjes voer te kopen voor verdwaalde katten in het buurtparkje en om ze eventueel te laten steriliseren.

Ik moet de drie dames onbegrijpend, stomverbaasd, misschien vernietigend  aangekeken hebben want José wist me meteen te vertellen dat ook zij 10 euro had gegeven en zo’n dierenvriend als ik, allez, wat is nu 10 euro voor een goed werk, die arme beestjes…

Een half uur later ging de bel. José. Waarom ik zonder boe noch baa was doorgegaan was ze van mij echt niet gewend. Ik vertelde haar van de jonge moeder met haar kind en indien die dames die dieren zo genegen waren hoefden ze slechts een collier te laten smelten om een gans jaar kattenvoer te hebben en dertig poezen te laten steriliseren.

Conclusie van José: “ Tja, jij altijd met je kinderen, mijn hart gaat meer naar die arme beestjes!”

Ga met zo iemand naar de oorlog, zou mijn grootmoeder zeggen.

drie. Jep!. Geloof het of niet, beste lezer, we hebben het opnieuw zitten. Eerst onze bakker, begin zomer onze slager en nu… onze melkboer. Ook hij stopt ermee. Huisleverancier bovendien. Voortaan zal het flessen sjouwen worden. Soit, melk in glazen flessen vindt een mens hier en daar nog. Ik hoop het want ik heb de afgelopen achtendertig jaar geen drop melk elders aangeschaft. Die scheutjes melk zijn het minste van mijn zorgen, wel die heerlijke kakelverse eitjes, de schandalig lekkere ouderwetse melkerijboter, de meest natuurlijke plattekaas en de dan die verse boerenkarnemelk die hij nog steeds met metalen pinten overgiet in ons kannetje. Er over schrijven en het water stroomt uit de mond. Schluss damit Vergangener Zeit, fini, over and out, t’ is gedaan!

Twee maanden geleden had hij ons ingelicht op z’n Amedé’s met een mop:

Hij: “Heb ik u al verteld over die fameuze melkman, madame?”

Ik: ‘Ik zou het niet weten, Amedé, laat horen!”

Normaal krijg ik dan iets aangenaams te horen: over kinderkolder, over dieren, over madammen in hun autootje, kortom iets leuks en deftigs, een mopje dat er zelfs bij kleinzoon goed ingaat. Opent mio marito de voordeur dan tapt hij uit een ander kraantje, zijn vettig kraantje.

Hij: “Wel hij zwaait af. Il donne la pipe à Martin en is schampavie (*)”

Ik , niets vermoedend want nog half slapend onze melkman komt steeds iets na 7 uur ‘s morgens : “En dan?”

Hij: “ En dan? Niks meer. De taak zit er voor mij op, madame. Het zal gaan na achtenveertig jaar zeker? Het zijn die zware bakken en de rug die begint te krakken. En ook de fiscus en al die eisen die nu gesteld worden. Ik moet mijn camionette vervangen maar het kost me een hoop poen. Liever met mijn mistess (**) bruinen aan de Costa del Sol.”

Ik: "En je zoon dan?”

Hij:”Wat gij nu denkt, madame, en ze staan allebei in het onderwijs met meer dan vier maanden congé per jaar. Ik kan die mannen eigenlijk geen ongelijk geven. Maar allez, ge moet nog niet wanhopen met wat geluk heb ik een overnemer.”

Wel het geluk ging aan zijn en bijgevolg ook mijn voordeur voorbij. Ze hebben afgehaakt, de potentiële overnemers. Vier in totaal. Na een dagje meerijden. De gemakkelijkste tournée dan nog. De overnameprijs leek helemaal geen probleem, de opbrengst al helemaal niet…maar djeezes het waren toch lange dagen en steeds sleuren met die bakken, wat een corvée! Hoe Amedé dat al die jaren heeft kunnen uithouden! Daarbij hun trainingen kwamen in gedrang, heel sportieve gasten dat wel: voetbal, motorralley en  bowling. Zo’n venten moeten gaan fitnessen, kwestie van in conditie te blijven De vierde zat in een carnavalgroep en wie daar inzit heeft geen uren, heeft wekenlange voorbereidingen, heeft tombola’s en eetfestijnen te organiseren. en komt eigenlijk handen te kort.

Laatst las ik dat Vlaanderen hoogdringend jonge zelfstandigen nodig had. Hoezo, Unizo!!

(*) il donne la pipe a Martin: letterlijke vertaling van de pijp aan Maarten geven. Schampavie: Aalsters voor “met de noorderzon verdwijnen”.

(**) mijn mistess: verbastering van mistress, wordt door de oudere garde in mijn stad nog gebruikt om over hun echtgenote te spreken