ligt altijd heel gevoelig. Wie kan er in hemelsnaam troost bieden aan een moeder die haar kind verliest? Wie kan inschatten wat er in een jonge weduwe met twee kleine kinderen omgaat? Of een oudje dat na zestig jaar huwelijksleven haar partner verliest?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Woorden van troost bij een verdriet dat niemand kan vatten, ik vind ze nooit…

Ik vind ze hoegenaamd niet wanneer een aureool van goedheid aan de afgestorvene wordt toegemeten, terwijl hij of zij dit helemaal niet verdiende. Ja, goed van de overledene geen slecht woord, maar laat het in toch binnen de perken blijven. Op een overlijdensbericht in het regionale krantje las ik liefdevolle, zeemzoete woorden, woorden van dank voor een goedgevuld en bijzonder waardevol leven. Goedgevuld was de man zijn leven wel, hij was voorzitter en/of bestuurder van een twaalftal verenigingen. Fanfare, voetbalclub, politiek, boogschuttersmaatschappij, amateurtoneel alles wat je in een klein of middelgroot dorp aan vermaak kunt bedenken hij had er mee te maken. Tussendoor nog acht kinderen verwekt. Zou zo’n man als vader, als echtgenoot echt waardevol geweest zijn ?Misschien financieel doch emotioneel?

Vorige maand werd Antoinette begraven. Madame Antoinette. Ik wist zelfs niet dat ze afgereisd was naar de plaats van haar dromen. Las de rouwbrief aan de toonbank van mijn slager en vernam van twee klanten dat het een schone dienst was geweest. Een schone dienst, tiens? Zouden lelijke diensten ook bestaan? Meneer pastoor had erop gewezen dat het heengaan van Madame Antoinette voor de parochie een leemte liet die moeilijk te vullen was.Het zal wel.  Madame Antoinette zat overal in waar een diep kristelijke vrouw kon inzitten. Een geboren organisatrice: catechese voor de communicantjes, ziekenzorg, parochiefeesten en goede doelenakties, begeleidster van bedevaarten, adventgebeurtenissen, wafelslag voor senioren, deelde hosties uit aan huis bij oudjes en zieken, zat in een koor, vrijwilligster bij kind en gezin ( de weeg genaamd) voor zuigelingenkontrole.

Enfin, noem het en  Madame Antoinette deed het. Een bewonderenswaardige vrouw, ware het niet dat zij haar vier kinderen vlak voor hun huwelijk het huis had uitgejaagd zonder een rooie duit en dat zij jarenlang Maurice, haar man, ten aanschouwe van elkeen voor sloof en slaafje nam.

Op haar rouwbrief dus geen zeemzoete woorden, enkel het hoogst nodige. Net zoals zij jarenlang voor haar gezin had gedaan: enkel het hoogst, hoogst nodige.