Hier is ze! Axelle. Net 24 uren jong. Om het in prinselijke bewoordingen uit te drukken: een echt vroowtje. Eentje in mini formaat.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zeer alert babietje wist de dame van Kind & Gezin. Mijn gedacht! Dag na dag ervaren we een willetje van jewelste en stembanden van olala. Mio marito weet zeker dat mijn genen er voor een flink stuk tussen zitten en dochter bijgevolg lang nog niet beseft wat er haar te wachten staat!
Eigenlijk is Axelle er al ruim drie weken, maar ze heeft haar grootje zodanig in de ban dat er van blogjeschrijven bitterweinig in huis komt. Voeg daarbij dat ons ventje voor het eerst zware toetsen moet doorstaan. Een degelijke voorbereiding op de blok in de humaniora naar verluid. Aangezien mademoiselle vóór elke voeding zowat de halve buurt de boom in jaagt met haar gekrijs, hebben wij het logement van kleinzoon maar verlengd tot volgende week dinsdag. Verlengd ja. Kleinzoon logeert hier immers ( met uitzondering van de week-ends) sedert medio oktober. Komt door die vroeg ingezette proefweeën van zijn moeder.
Op en neer gaande baarmoederactiviteiten tot 70% op de monitor hebben wekenlang ons rustige, gezapige leventje totaal overhoop geschopt. De telefoon werd een soort van hoogspanningscabine. Dochter zat, beter gezegd lag, er gelaten bij. De dromende, verrukkingsvolle uitdrukking op haar snoetje nam rechtevenredig toe met de omvang van haar lichaam. Drie keer werd ze veiligheidshalve opgenomen. Het is te zeggen, werden wij opgenomen want schoonzoon zat puur toevallig steeds in het buitenland. Telkens na anderhalve dag opname retour à domicile. Voor mijn kind om gek te worden, voor mij één troost: drie kilos kwijt. Foetus-watching is stukken heilzamer dan de Weight-Watchers.
De vierde opname werd het lang verwachte schot in de roos. Na vijftien eindeloos durende uren werd mijn kind verlost van haar zoete last. Daar lag ze dan, ons kakelvers snoesje, in dat kleine bedje. Het resultaat van negen maanden liefdevol en zorgzaam verlangen en dit elf jaar na de geboorte van onze kleine prins. Een tikkeltje rood nog maar bij elke ademstoot werd ze mooier en mooier. Verdwenen alle kommer van de voorbije weken, weg de moeite in mijn ouder wordende botten. Zin om haasje-over te springen had ik en samen met ons ventje een indianendansje te doen rond de totem genaamd Nieuw Leven. Met dochter gelukkig geen problemen, meer nog, na een vijftal uren intensieve rust, zweefde ze door de kamer, pamperde en voedde haar droomkind met de flair van een doorgewinterde nanny.
Meteen andere vragen die spontaan opwellen. Lukt de voeding wel? De reflexen oké? De ontlasting?
En dan was er het thuisfront. De verjaardagsparty van kleinzoon diende de week daarop voorbereid. Maar zeven vriendjes waren uitgenodigd. Kastaars tussen 11 en 13 jaar. Zeven rappers stuk voor stuk, zeven uitgehonderde magen, zeven freaks van dezelfde jengel en beat tunes. Maar gek worden deden we niet, net niet. Gek werd ik eerder door de voorbereidingen van zijn nieuwspresentatie. Een soort dagblad samenstellen op het niveau van het zesde basisjaar. Gezamenlijke opdracht met twee klasgenotes. Twee kwebbel- en giecheltantes om u tegen te zeggen. Twee opeenvolgende woensdagen en een zaterdag- en zondagnamiddag zijn ze langs gekomen. Bekaf waren we s avonds.
Amper bekomen begon de voorbereiding van kleinzoons eerste grote spreekbeurt, nog zon samenwerkingsgeval. Dit keer echter met een rustig kereltje, eentje van allochtone origine, een schat van een jongen. Een probleem: de jongen had alle moeite om de spraakwaterval die mijn kleinzoon is bij te benen. Dus de zinsconstructies aan zijn spreektempo aangepast en een drietal avonden intensieve dictielessen gegeven. Tussendoor huistakencontroles en toezicht gehouden op het bedenken van enkele limericks door ons ventje en twee van zijn beste vrienden, genre:
Een fier meisje woonde in een grote stad
Ze was haast elke dag op pad
Ze spiegelde zich dolgraag in de etalages
van de winkels, botste zo tegen een boerenkinkel
en viel pardoes op haar gat.
Het metrum zit met haken en ogen in elkaar, doch ze staan op papier, drie stuks.
Doch the worst was yet to come
de voorbereidingen op den blok en deze week de uiteindelijke toetsen. Nederlands en Frans, liepen van een meer dan leien dakje maar die wiskunde
. Ben ik een oen inzake internet, mijn rekenkundig vermogen gewoon is beneden alle peil en kleinzoon is hongerig naar oefeningen. Neen, niet de reeds opgeloste uit zijn werkboek, nieuw materiaal wou hij. Voor het eerst na vijftig jaar een passer ter hand genomen, hoeken leren bepalen met een geodriehoek ( voorheen nooit van gehoord laat staan gezien) en een loep. De negenproef
rats vergeten, destijds het minste van mijn zorgen, voor het eerst Google de hemel ingeprezen en zodoende een halve eeuw later, voornamelijk om gezichtsverlies te voorkomen, die kloteproef boven water gehaald.
Symmetrieassen en diagonalen, metend rekenen van vierkante centimeter naar vierkante kilometer, kneepjes bij hoofdrekenen met natuurlijke getallen tot 10 miljoen en met kommagetallen, de gelijkwaardigheid bepalen tussen procenten, decimale breuken en kommagetallen, de kenmerken van vierhoeken, meetkundige relaties vastleggen, diagrammen uitwerken,toepassingen (de vraagstukken van voorheen) over treinen en wagens met gelijke eindbestemming, rijdend aan verschillende gemiddelde snelheden, elk met diverse welpaalde stops onder de baan en dat soort zaken meer leren oplossen
I know now, allez ik denk het. Met uitzondering van eentje. Een vergelijking over het gewicht van een olifant en diens herseninhoud ten overstaan van deze van een volwassen man. Heb ik daar op gesuft, mensen en finaal heeft kleinzoon het dan voor mij opgelost. Hoe luidt het spreekwoord? Verstand komt met de jaren!.
|
