De wenskaarten sijpelen binnen. Met mondjesmaat. Momenteel overwegend van mensen die geen moer om mijn lichamelijke toestand en geluksgehalte geven, wel om mijn portemonnaie: drie restauranthouders, twee kledingzaken, een aannemer van bouwwerken notabene, een schoenen- en een lingeriewinkel. Wenskaarten als noodkreet in tijden van tanend koopgedrag, zo beschouw ik hun kaartjes. Voor het eerst in jaren geven een handvol lokale handelaars een teken van leven, schijnen ze me te kennen terwijl ik er in evenveel jaren geen voet meer heb binnengezet. Inefficiënte reclame,  wat zij niet weten  publicity hardly seduces me.

Het apezuur (té gek woordje ontleend aan Theaatje uit Zeeland) kreeg ik pas van de wensen van een provincie- en gemeenteraadslid. Dat mens kent mij van haar noch pluim, doch slaat me rond de oren met een resem aan hoedanigheden mocht ik er aan voldoen dan ben ik klaar voor een psychiatrische instelling. “Wees een weg”, schrijft ze, “een weg voor hen die dwalen plus een haard die constant warmte schenkt.” Uitgerekend dit komt van een dame die volgens de ellenlange opsomming van tal van raden en organisaties waarin zij figureert op z’n minst 24 op 24 uur wakker moet blijven om aan haar familiale verplichtingen iets of wat te kunnen voldoen! Het soort vrouw dat, mocht zij kinderen hebben en laat ons hopen van niet, haar koters voortdurend de deur uitjaagt naar allerlei kampen om haar politieke en zogezegd sociale activiteiten te kunnen vervullen. En zo iemand wenst mij de weg te wijzen!

Pas op, hier komt het toppunt. Madame vraagt mij tevens te fungeren als brug. Een brug ja, een bridge over troubled waters om oevers te verbinden  en… - neen het is nog niet gedaan- tevens een huis moet ik zijn, een soort opvanghuis dus, voor hen die vluchten”. Nu moeten jullie weten dat de dame in kwestie deel uitmaakt van uitgerekend die politieke partij die al ruim vijfentwintig jaar alles tewerkstelt om de bruggen tussen het Noorden en Zuiden van dit landje op te blazen en liever de hielen van elke vluchteling ziet dan de neus, dan begrijpen jullie wel dat ik haar vanavond reeds met alle plezier mijn wederwensen ga voorbereiden en dit à la façon de Titi. Wedden dat het mens niet zal reageren?