‘Zullen we de begroeting overdoen, Marianne?’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze knikte en zoende hem op de wang. Kort maar hartelijk. De handkus van Max verwarde haar zichtbaar, want ditmaal niet volgens de etiquette en tè lang

‘Prachtig, wat een luxe hier! Had ik nu maar mijn fototoestel bij!’

 Marianne bleek onder de indruk van de omgeving..

 Het intrigeerde Max dat een jonge vrouw met zo’n allure, zo stijlvol gekleed, zo ogenschijnlijk werelds, rondkeek met het enthousiasme van een kind, dat voor het eerst de poorten van Disneyland ziet opengaan.

‘Niet te geloven! Die planten! Die zachte kleuren van de  fauteuils en die luchter, Max, zo’n stuk heb ik nog nooit gezien. Hoe die ramen bekleed zijn!’

 Nu pas merkte hij dat ze, op het fijn gouden kettinkje na, helemaal geen juwelen droeg, Zelfs geen nepdingetje.

‘Wat mag ik je aanbieden, Marianne?’

Hij reikte haar de kaart aan. Zij kon van het interieur niet genoeg krijgen. Daardoor nam ze de kaart ondersteboven aan, vond natuurlijk niet wat ze wou, boog voorover en fluisterde eerder timide:

‘Warme chocolade, lukt dat hier?’

‘Hier lukt alles, Marianne, en zeker voor jou.’

Hij wenkte lachend de ober.Ze nam een brochure van het tafeltje en stopte ze in haar tas.

‘Souvenir! Mijn budget laat geen viersterren toe, zelfs geen drie.’

Wat bedoeld was als luchtige opmerking, eindigde in een duidelijk hoorbare zucht.

‘Tiens, betaalt de reclamesector niet zo best?’

‘Goed is anders. Ik werk deeltijds en bij Darcy, allez, door Michèle, heb ik eigenlijk bepaalde faciliteiten. Full-time zit er voor mij niet in, laat staan carrière maken… omwille van mijn vader.’

‘Je vader?’

‘MS. Papa heeft mutiple scelerose. Dus…’

‘Hoelang al?’

‘Toen ik mijn diploma middelbaar haalde, redde hij het nog met een stok. Daarna volgde het looprek en nu… al jaren rolstoel.’

Marianne trommelde nerveus met de vingers op het tafeltje. Max nam haar hand en streek zachtjes over de fijne knokkels.

‘En je moeder?’

 Een schril, honend lachje volgde. Ze schampte:

‘Foetsjie! Al jaren. Met onze magazijnier dan nog wel. Plus een serieus pak geld van de overname van onze bierhandel. Geen mens weet waar ze uithangt. Ik moet het trouwens niet  weten…Papa treurt nog steeds… een infarct heeft ze hem nagelaten …maar ik.. voor mijn part mag ze… creperen.’

Max liet haar hand niet los. Zachtjes ging haar wijsvinger nadien over zijn knokels heen en weer.

‘Je hebt prachtige handen, Max. Lange slanke vingers, sierlijk voor een man en zo… troostend.’

Marianne strengelde in een opwelling haar vingers tussen de zijne.

‘Kom op, kindje, ik luister.’

Ze schetste rustig, met chronologische preciesheid haar tienerjaren, beheerst door de MS-kliniek in Melsbroek. Hoe haar droom, de studio Teirlinck volgen, opging in rook. Hoe ze door de scheiding van haar ouders, nadien te vlug had toegehapt op het aanbod van hun notaris uit een naburig dorp. Een rotjob, een echte catastrofe. Uitbuiting vier jaar lang. Haar dagelijkse timing: ontbijt maken, opruimen, op de verpleger wachten, de wagen in, naar kantoor, terug naar huis, avondeten , papa voeden, zijn avondtoilet samen met iemand van de gezinszorg, tussendoor zijn  kine-oefeningen  die ze na jaren vrij goed onder de knie had, helpen uitvoeren.

‘Hoe speel je het dan klaar? Elke dag, Brussel heen en weer?’ wou hij nog weten.

Ze had gelukkig hulp van haar naaste buren. Een echtpaar, zestigers en beiden gehoorgestoord, zwaar zelfs. Schatten van mensen, zeer betrouwbaar en bijzonder hulpvaardig. Altijd paraat. Uiteraard vergoedde ze hen, een welgekomen aanvullend inkomen.

Sinds vorig jaar had ze meer ademruimte. Jenneke, de enige nicht van papa, was met brugpensioen. Ze woonde vlakbij. Een kordate vrouw die van aanpakken wist. Ongehuwd. Zijn troost en haar stuwkracht. Een beetje vervangmoeder, veel vervangmoeder eigenlijk.

‘Gisteren is ze blijven overnachten. Het gebeurt zo zelden, Max. Als het dan gebeurt, ga ik soms uit de bol, allez, in feite  domme dingen voor een vrouw van vijfendertig. Dit hier nu… je weet niet wat het voor mij betekent…Dit heeft geen naam, zo’n luxe!’

Luxe was ook de aankoop van de Mégane geweest, haar enig folieke, tevens de naam van haar wagen, haar troetelkind. Overgenomen van Angie,  een zwangere collega, die een gezinswagen nodig had, en vooral dank zij de financiële hulp van Michèle. De afbetaling was bijna rond.

‘Michèle wou geen intresten verrekenen. De dag van vandaag vind je nog zelden zo’n mensen. Af en toe  werkt ze wel op mijn systeem,  maar allez, al bij al is ze toch een goeie ziel…  En je vrouw heeft problemen met haar zei je gisteren?’

‘Gerda, mijn gade’, repliceerde hij korzelig-spottend, ‘heeft problemen met iedereen die niet volgens haar normen leeft. Normen opgelegd door Rome. Een vrouw zoals Marietta leefde bijvoorbeeld volgens die normen in zonde, want geen kerkelijk huwelijk.’

‘Allez,  Max,  wie denkt nu nog zo?’

‘Nu? Logisch denkende mensen niet langer, maar Gerda en haar clubgenoten nog altijd. En vroeger, kindje, dertig jaar geleden, in de kleine dorpen bijna iedereen. Mijn vrouw is, bij wijze van spreken, met, nee wat zeg ik, in wijwater grootgebracht. Soms denk ik dat ze religieuze visioenen heeft, zelfs op de minst religieuze plaatsen. Iedereen in haar familie heeft bindingen met de kerk. Ze hebben er blijvende roepingen en roepingen, die na een tijdje forfait moesten geven, zogezegd om te gaan en zich vlug te vermenigvuldigen. Name it they’ve got it: pastoors, nonnen, paters-oblmaten diakens. Ofwel zitten ze in de kerkfabrieken, ooit ook drukker-kosters, en  als kers op de taart, laveert  er eentje al jaren in het Vaticaan. Mijn zoon Francis bijvoorbeeld heet officieel Franciscus, Johannes, Serafinus. Franciscus, naar mijn vader François, en Serafinus naar vader Vanbesien. ’t Zal je maar overkomen, zo’n naam als jochie, zelfs als volwassene. Enfin! Mijn zoon kennende, kadert dit nu perfect in zijn imagebuilding. Zie je zijn naamkaartje al: Francis  J.S. Cijnens!’

 ‘Maar jij bent zo te zien toch van een ander kaliber. Gezellig, zeg, tussen…’

‘…tussen die apostolische bende? Dat is leven en laten leven, kindje, en niets toegeven, bijna zevenendertig jaar lang!’

‘Wablieft?  Ben jij al zo…zo…’

Marianne aarzelde en keek hem verrast-ongelovig aan.

Ja, hij was inderdaad al zo oud, peinsde hij er koeltjes bij.

‘Nu ben ik er, Max! Weet je aan wie je mij doet denken, aan  die Nederlandse acteur, hij heeft ook in Hollywood gezeten….ook zo’n schandalig  knappe vent, maar jij bent een stuk slanker, misschien een beetje grijzer… Hij speelt dikwijls de elegante versierder,…allez, zijn naam ligt op mijn tong…’

‘Jeroen Krabbé zeker, heb ik al vaker gehoord. En ja, Marianne, ik ben al zó oud. Vandaag nog zestig, vrijdag komt er een jaartje bij… En  nu  ga ik je naar de parking voeren. Je vader wacht. Oké?’

09-06-2008, 01:12 geschreven door Uilenspiegel.