Hoe meer hij haar onderging, zich letterlijk door haar liet verpletteren en leegzuigen, hoe minder hij haar begreep en hoe meer hij op haar verslingerd raakte.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nu eens vleide ze, als verpersoonlijkte Marianne de eerlijkheid zelf:

‘Jij bent de enige, de echte man voor mij. Jij hebt mij ontbolsterd. Mon amour, que je suis  femme  avec toi.’

Dan weer haar fijn spottend lachje, toen hij bij een tweede of dappere (bijna) derde vrijpartij in gebreke bleef:

‘Je zit niet op de redactie hoor, je zit op mij. Volgende week, voor je vaderdag, vier dozen Viagra. Een glas water en drie pillen tegelijk binnen. Compris?’

Max glimlachte er beteuterd bij. Hij kon haar niets kwalijk nemen. Zij was een eigenaardige vrouw met een dubbele bodem. Brutaal. Radicaal. Eigenzinnig cool en toch zo hypergevoelig. Overdreven passioneel vooral.

Het kwam hem voor dat hij in haar niet één vrouw beminde, maar velen, totaal verschillend van elkaar, maar allen even hypnotiserend.

Hij kon Marianne daarom niet zien als gehuwde vrouw. Zeker niet als Gerda, zijn machochel. Verdomd niet!  Een bolide vergelijk je niet met een tweepaardje! Gerda was…nee, niet aan denken nu. Zijn namiddagen met Marianne liever inlijsten en in verblindende spots zetten. Haar tot monument verheffen. Haar zijn wedergeboorte, zijn lichtjaren noemen. Dat moest hij.

Hij zei haar eens:

‘ Je bent bijzonder knap, intelligent, warmbloediger dan welke vrouw ook. Jij had met een vingerknip een rijke vent aan de haak kunnen slaan.’

‘Trouwen! Moi! En die echtgenoot opzadelen met die sukkel van mijn vader. Nooit!  Gelukkig gaat het momenteel goed met zijn gezondheid, ondanks de hartklachten van de voorbije maand.’

Enkele weken later was haar vader er plotseling niet meer. Longoedeem.

En nu vandaag, dag op dag, een jaar geleden: haar belofte, zijn geduld. Zijn hoop. Hij had er bij het binnenkomen van de kamer willen over beginnen, doch ze had hem direct de mond gesnoerd met haar wulpse beten van kussen.

Nu misschien? Hij keek haar aan. Zo meteen zou ze ontwaken uit haar lichte slaap. Hij moest erover beginnen. Zij had het hem beloofd. En hij had haar verzekerd nog een vol jaar te wachten. Zelfs niet één keer was hij bij haar thuis langs gekomen.  Nu, vandaag was die termijn om.

 Max kreeg zin in een sigaret, een laatste neut cognac uit de vergeten glazen. Hij draaide zich naar haar toe. Rook het beste van henzelf op haar fijne huid. Beroerde omzichtig het dichte dons van haar venusberg en hoorde haar zachtjes kreunen. Alsof het onbewust gebeurde, zocht haar hand zijn hard wordende penis, maar duwde ze hem daarop bruusk van zich af en riep:

 ‘Zo laat al! Kom, enough is enough. Kleren aan! Time to go!’

‘Goed, ik ga douchen!’

Marianne rekte zich als een voldane poes. Ze geeuwde:

‘Ik lekker niet. Ik wil je in mij blijven voelen. Jouw liefde uit mijn lichaam wassen, dat is pas zonde.’

Max wipte uit bed en verdween in de badkamer. Buiten floot, piepte, groende en lispelde nog de prille lente van de verlate zonnedag, een ode aan de serene avond.

‘Max?’

‘Ja!’

Hij keerde in de kamer terug, zijn hemd dichtknopend. Ze stond in zwart slipje en beha.

‘ Sache que votre  peau porte merveilleusement bien le noir, madame.’

‘ Gekkerd, even ernstig ja ? Wij moeten praten. Vandaag is het precies een jaar geleden, weet je nog…’

Ze nam zijn handen in de hare.  Haar stem trilde:

‘Max, na de begrafenis heb ik je gevraagd één jaar geduld te oefenen. Met ons. Met onze toekomst. Nu wil ik er opnieuw over beginnen. Nu, vandaag, kunnen we er open en eerlijk over spreken.’

‘Ik wil je trouwen, Marianne.’

‘Dat weet ik. Ik ben vrij. Maar jij, Max, jij bent …’

‘We gaan scheiden’.

‘We? Jij, ja, Maar zij? Nooit geeft zij je op. Nooit, hoor je? Dat kneuterige geloof van haar en financieel…’

‘Dààr draait het absoluut niet om. Dat weet je toch. Trouwens, Francis vindt het de juiste oplossing voor beide partijen.’

‘Jouw zoon, die windhaan? Die zou zich absoluut niet verheugen in ons huwelijk. Zeker weten! Vandaag praat hij jou naar de mond en morgen staat hij vierkant achter zijn moeder. Als puntje bij paaltje komt, weet je wat die zoon van jou samen met zijn ijsranonkel zal doen? Aan hetzelfde zeel trekken, dat van Gerda, niet het jouwe.’

‘Laat mijn zoon en zijn vrouw er buiten. Ik wil  coûte que coûte van haar af en daarmee basta!’

De stem van Max  was schor en basta was net één van die woorden, die op Marianne werkten als een rode lap op een stier.

‘Wat ben jij toch een naïef klootje, Max. Zie je echt niet wat jou te wachten staat? Zal ik het jou op een plaatje geven? Jouw eega, opgejut door schoondochter en maatje Serre…’

‘Serge’, verbeterde Max.

‘…dat stuk pastoor. Man toch! Gerda vertolkt de rol van haar leven. De madonna met de zeven weeën. Troosteloos, tierend om de overspelige echtgenoot, nadien zwaar depressief en maar pillen slikken. …’

 ’Marianne, alsjeblief!’

‘…verloren, ontredderd,  machteloos lijdend en strijdend als oudere vrouw tegen een bloedmooie rivale, à propos zelfs jong genoeg om haar dochter te zijn. Shakespeare kan hier serieus een punt aan zuigen.’

‘Marianne, genoeg. Ik kan je staaltje pathos best missen. Vanavond spreek ik met Gerda en ten laatste morgen met mijn zoon. Je zult zien, hij zal beslist…’

‘…niet aan jouw zeeltje trekken. Mag ook niet, dat is alleen van mij!’

 Haar klein-meisjesstemmetje deed wat het doen moest: Max laten smelten.

Op dat ogenblik zong zijn mobieltje de tonen van de brabançonne en Marianne trompette mee. Hij viste het geluid uit zijn binnenzak. De display toonde het nummer van zijn vaste telefoon thuis. Merkwaardig. Gerda belde hem nooit. Wat krijgen we nu, vroeg Max zich af. Zijn stem klonk echt bitsig, stug:

‘Ja, en! Ja, met Cijnens. Hoezo een ongeval? Is het ernstig? Waar ligt ze? Thuis! Als u erop staat…ja ik kom eraan!’

De verbinding werd verbroken. Max staarde perplex naar zijn mobieltje en toen naar Marianne, vol vragende nieuwsgierigheid in haar ogen.

‘Wat is er met Gerda? Een ongeval?’

Hij haalde nonchalant de schouders op en kleedde zich verder aan.

“Blijkbaar. t Was de politie van Wemmel. Ze willen dat ik onmiddellijk naar huis ga. Aangereden zeker. Ik kreeg geen verdere uitleg. Kan de politie het in drie woorden zeggen, dan gebruiken ze er geen vier. Ze hebben haar niet moeten afvoeren, ze ligt thuis. Erg kan het niet zijn!’

‘Die mensen roepen niet iemand op als het niet ernstig is, Max.’

‘Och, voor mijn part kan ze de pest krijgen. Dat ze hen naar haar zoon of schoondochter laat bellen, maar niet naar mij.’

 ‘Verwittig je zoon. Bel hem onmiddellijk.’

Marianne klonk meer dan beslist. Max zuchtte en deed wat ze vroeg.

‘Tiens, hij is momenteel niet te bereiken. Wat krijgen we nu? Francis gaat zelfs met zijn gsm naar toilet! Trouwens, op dit uur zit hij normaal bij haar. Met een bakje  slappe decaf  te luisteren naar haar chagrijn. Hij kan natuurlijk in een file hangen, maar zijn mobieltje uitzetten, that’s unlike Francis.’

Marianne legde haar hand op zijn mond. Rustig, doch vrij bevelend zei ze:

‘Je rijdt nu naar huis. Gerda is je echtgenote. Doe je plicht en vertrek. Nu meteen, Max!’


Wordt vervolgd