xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
OPSCHUDDING!!!
Feiten: een babytje lijdt aan valse kroep, mag niet naar de crèche, ouders moeten uit werken gaan, vragen oppas aan huis bij hun mutualiteit, krijgen een gediplomeerde kinderverzorgster van 22 over de vloer en s avonds overlijdt het wichtje.
Doodsoorzaak: vermoedelijk een geval van shaken-baby-syndroom, het zoveelste weet de geblondeerde VTM-nieuwsanker zichtbaar geëmotioneerd te vertellen om amper twintig seconden later met een professionele smile van hier tot ginder een prul van een fait-divers aan te kondigen.
Voer voor de gazetten de dag daarop. Verontwaardiging alom! Fotos van lamgeslagen ouders -het zal je maar gebeuren- en de gebruikelijke commentaren en analyses van specialisten.
Twee jaar geleden heb ik zon pseudokroep bij een ukje van amper vijf maanden meegemaakt. Wie onwetend is over dit ziektebeeld, en ik was in het geval, die schrikt zich te pletter. Het babytje huilde, kreeg het zichtbaar benauwd en kwam daar op de koop toe die door merg en beende gierende merkwaardige hoest bij. Gelukkig hield de grootmoeder het hoofd koel en volgde stipt de stoom-instructies van de arts op. De dag daarop was het probleem grotendeels voorbij en lag het ventje te slapen als een marmotje. Naar het schijnt duren de aanvallen hooguit een tweetal dagen.
Kijk, beste lezer, hier wringt nu voor mij het schoentje. Ik kan niet begrijpen dat ouders, waarvan ik mag aannemen dat zij goed ingelicht werden door een arts, het aandurven om dit kindje toe te vertrouwen aan de eerste beste wildvreemde. Twee dagen, uitzonderlijk drie duurt een valse kroep, is hun job zo belangrijk dat zij elk om beurt geen een dagje spoedverlof kunnen nemen?
Ik kan me best voorstellen dat een 22- jarige kinderverzorgster, hoe gediplomeerd ze ook mag zijn, wellicht zelden zon pseudokroep van dichtbij heeft meegemaakt. Theoretisch heeft het meisje er misschien ooit iets over gelezen, doch dat het kind de pedalen verliest uit onwetendheid, gebrek aan ervaring en hoogstwaarschijnlijk ontoereikende informatie over het ziektebeeld, ik dan daar inkomen. En neen, dat is geen reden om het babytje doorheen te schudden. Maar het kan wel aanleiding geven tot ondoordachte handelingen uit radeloosheid en onmacht. Trouwens statistieken bewijzen dat het shaken-baby-syndroom heel wat vaker voorkomt bij kleintjes die toevertrouwd worden aan of onder de hoede vallen van jonge mensen.
Bedenkingen heb ik ook ten overstaan van de opvangorganisatie. Werden er geen specifieke vragen gesteld aan de ouders? Krijgt de uitzendkracht geen telefoonnummer mee waar zij in noodgevallen terecht kan? Ging er geen belletje rinkelen bij de organisatie tijdens de registratie van de ouderlijke aanvraag, iets van Oei, valse kroep opletten geblazen wie er heen kan gaan? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een prompte en verzekerde dépannage daar ging het hem om en dat een babytje daar het leven bij inschiet
.
Afschuwelijke dagen en maanden staan de ouders en grootouders te wachten, niet te stelpen verdriet en al die onbeantwoorde vragen met mogelijk een resem aan zelfverwijten: Hadden we maar
.. Ik zou de eerstvolgende jaren hun leven niet graag delen.
|
