xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Voor mijn darling-daughter
Je hoeft me niet te vieren, kind. Geef toe zon lieve, oergezellige moeder ben ik niet. Trouwens wanneer moeders diep in eigen boezem kijken, durven kijken, wedden dat ze met rode kaakjes voor de spiegel staan. Daarom dat moeders zon hekel hebben aan een stukje introspectie wanneer het om hun relatie met hun dochters gaat. Ik weet het ik maak je soms knettergek met mijn opmerkingen. Wanneer ik je voor de zoveelste keer zie slikken, zie denken My God, daar gaat ze weer bij mijn zoveelste opmerking dat die fijne hemdjes van je zoon beter op 30 graden met Dreft worden gewassen dan met dat vloeibaar spul dat je gebruikt of dat je jouw dure meubels hongeren naar een flinke beurt met een oerdegelijke vaste boenwas dan met die rotzooi van sprays.
Om horendol te worden die commentaar van mij. Moet je mij niet vertellen hoor heb ik eveneens ervaren met jouw grootmoeder. Kind toch, heb ik mijn make vaak een betweterige zaag gevonden. En nu, zou ik er alles voor veil hebben nog een keer onder mijn voeten te krijgen omdat de schoudernaden van de overhemden niet naar haar zin zijn gestreken. Ons make, jouw liefste memeke, zij beheerst nog steeds een stuk van ons leven, nietwaar?
Je hebt natuurlijk van die moeders die zelden opmerkingen maken, die altijd een brok gezellige warmte zijn wanneer de kinderen eens per week of om de veertien dagen langs komen op de koffie of zo. Wij zitten zo niet in mekaar. Jij komt nooit langs op bezoek, jij komt altijd naar huis haast elke dag. Dat oude vertrouwde nest blijven we delen, jij en ik. Ons huis ademt naar jou, jouw geur raakt er nooit meer uit. Kan niet, zesentwintig jaar onder eenzelfde dak laat sporen na. Overal. Je babyschoentjes, je fopspeentje, je glazen papfles, een tetraluier met twee spelden, je kindercouvert, je poppenhuis, je Barbies, al je melktanden, al je schoolrapporten, je 45-toerenplaatjes, je nieuwjaarsbrieven, heel wat opstellen, je diplomas, tapes vol zelfgezongen en soms zelfbedachte schlagers toen je de Abba en Olivia Newton-Jones toer opging, zelfs je eerste cognackleurig behaatje alles heb ik gehouden. De liefdesbrieven van je man liggen onaangeroerd in de lade van je nachtkastje. Met rood lint er rond. Jawel onaangeroerd. Oké, ik heb ze gelezen, twaalf of dertien jaar geleden, sedertdien nooit meer, mijn erewoord. Hoeveel van je tekeningen, jouw attenties voor mij hangen er hier wel niet in huis? En je slakkenhuisje in klei in ons toilet.
Ach, liefje, ik hoef geen bloemen, parfum of wat ook. De klank van je stem, je mamma, ik ben hier, die tedere blik in je mooie grote ogen en je lippen op mijn wang van geschenken gesproken! En die, die krijg ik elke dag.
|
