xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

…tantetje. Droegen haar preutse nichtjes enkele draden en een  toef tule op hun  veredelde hoofden, zij niet. Fabiola, nieuwe flagshipstore van Laken. Een en al Spaanse armada in fel paars. Het ging haar verdraaid goed af. Hebben jullie die olijke, licht spottende blik in de kleine kraaienoogjes gezien toen zij een Granny Smith uit haar tas haalde? Hoe haar frêle armpje appeltje draaide ter hoogte van haar paarse gigantische hoed (goede wetende dat de flikken de vermoedelijke idioot voor vierentwintig uur achter slot en grendel hadden gedraaid). Wat dacht dat stukje kruisboogschutter wel?. Een Fabiola Fernanda María de las Victorias Antonia Adelaida, uit het geslacht de Mora y Aragón krijg je niet zomaar klein. Wie familiair omging met Franco en het drieëndertig jaar aan de zijde van en koning-priester, bezeten door de rituelen opgelegd door zijn Opus Deikliek kan uithouden; is imuun aan dergelijke  stoten.

Volgens de schrijvende pers keek Mathilde lichtjes geamuseerd toe hoe tantetje alle camera’s naar zich haalde. Lichtjes geamuseerd? Nou ja, op z’n Lakens, even de mondhoeken verbreden. Filip stond er bij en keek ernaar, zoals gewoonlijk, niets begrijpend.

Wat is er met de oude queen aan de hand? Hoe zij de voorbije jaren uitde hoek komt! Met de heup wiegend op de tonen van een rockformatie tijdens een jongerenfeest in de Koninklijke serres. Laaiend enthousiast met het ontvangen van een MINT cd-tje. Hippe halssnoeren en fel gekleurde ensembles. Haar “volière royale”  bij het huwelijk van Filip. Eergisteren schaterend onder het baldakijn. Extravaganza quoi! Zelfs de tabloidpers snapt het niet. Ik wel. Vorig jaar deze tijd had ik het met jullie over een buurvrouw, madame Antoinette, beschouwde zichzelf als moeder Theresa van de parochie terwijl ze jarenlang haar man als slaaf en sloofje nam. Twee na-missen heeft ze gehad. Uit erkentelijkheid. Voor bewezen diensten vanwege meneer pastoor en een of ander comité. Rouw en tristesse heb ik bij haar vier kinderen niet gezien. Gust, haar weduwenaar, veertig jaar lang stilzwijgende, grijze muis, gelaten drager van het echtelijk kruis schafte zich naar haar vertrek prompt een wagen aan. Nam rijlessen. Hing de hoed aan de kapstok.Wisselde zijn sombere pakken voor bermuda’s, jeans en fel gekleurde t-shirts. Trok eind mei heel alleen met de wagen naar het zonnige Zuiden en keerde terug met dezelfde wagen en….met Alida erbij. Een pronte dame, goed voorzien van “oren en poten” en vooral een en al hartelijke lach. “Nooit te laat om te leven” zegt Gust. Na jaren regen komt ooit eens zonneschijn. Voor Fabiola zit er, gezien de leeftijd, afkomst en mogelijk verlies van weduwenpensioen geen nieuwe relatie meer in. Van een voormalig kwezelke dat nog kan dansen gesproken, go Fabi, go!