Thuis werd er echter niet gezwegen. Gerda, strijdvaardiger dan ooit, snerpte me honend toe:

‘Wel, is ‘t uit met je madam? Heb je haar eindelijk haar zaligheid gegeven? Eens goed de waarheid in haar gezicht gewreven? Ja, ja, madam is haar gouden ezeltje kwijt.’t Zal haar gat varen. Mam’sel kan terug de boulevard op. Een andere ezel zoeken. Zo’n zotten lopen overal en een hoer zoals zij weet goed waar!’

Mijn eerste reactie was: die ploert van een Serge heeft dan toch zijn smoel niet gehouden. Ik reageerde niet. Ik liet haar onbewogen voort hameren en lamenteren. Het raakte me niet langer. Mijn persoonlijk onweer was overgedreven.

Ik ging naar mijn werkkamer. Een neut cognac, benen op het bureel, ogen dicht en alleen maar denken aan Marianne.

Aan onze ‘gestolen’ lange weekends in het buitenland. Marianne  in Firenze, haar  Beatrice Portinari-mime voor het standbeeld van Dante, haar extase in de Galleria dell’Accademia  toen ze Michelangelo’s David  zag en haar gegiechel om wat zij “zijn petieterig geval”vond. Marianne dansend tussen de bloemen in Kent. Marianne in Trier, kletsnat door de regen en hoog op de Porta Nigra. Marianne jurkje omhoog, dijbeen ontbloot, lokkend  in de donkere traboules van Lyon. Marianne in Rome, samen met honderden vrouwen protesterend tegen de Forza Italia. En lang voordien, augustus 2001, mijn meest hemels exclusiefje, met Marianne in Luxemburg en  meteen onze eerste nacht samen.

Francis had toen met mijn  Luxemburgse bank afspraken gemaakt. Enkele documenten ondertekenen, meer hoefde ik niet. Marianne had geen zin. Heen en terug, ergens een hapje, de voorspelling van broeierig weer en vooral de behang-en schilderwerken thuis. Nee, toch liever niet. Ik kon haar niettemin overtuigen:

‘What about one night with me, baby? Turkse baden, indoor zwembad, buffetontbijt met champagne in de tuin, pianobar, souperen bij kaarslicht  in  Le Bouquet Garni, een  absolute culinaire topper vlakbij het paleis, en nadien een weelderige suite just for the two of us?’

‘ Max, kan dat? Eén ganse nacht met jou? Inslapen in je armen en samen ontbijten? Ik spreek vanavond direct met Jenneke en bedenk wel iets voor vader.’

‘Bedoel je dat die dame weet heeft van onze relatie?’

Ik was echt verbaasd. Marianne had me hier niets van verteld. Meer nog ze stond erop in alle talen over ons te zwijgen tegenover iedereen.

‘Ja, maar Jenneke weet niet alles. Net voldoende om met plezier akkoord te gaan en te komen overnachten.’

Ze liet haar stem zwoel-hees klinken:

‘Lieverd, vrouwen vertellen nooit alles. Een vrouw zonder mysterie is geen vrouw, capice!’

En wat gebeurt er tijdens een lange autorit met mysterieuze vrouwen die niet alles vertellen? Juist, ze slapen. Ook Marianne. Ik wekte haar pas vóór de oprit van Le Royal in Luxemburg-centrum.

Ze stapte slaapdronken uit. Keek verdwaasd rond. Gaapte zeer expliciet en zeeg neer in een van de grote lederen fauteuils in de hal. Nog tien minuten wachten aan de balie en ze rijst onderuit, dacht ik.

‘Max, ik ben gebroken, kapot, doodop. Daar gaat onze eerste nacht samen!’

Ook haar stem leek gebroken. Marianne rolde met het hoofd over de schouders. De spiegels in de grote lift weerkaatsen drievoudig de pijnlijke grimas op haar gezichtje. Nee, kindje, het resultaat van je behangen en vooral plafondschilderen maakt mijn eerste nacht met jou niet stuk:

‘Zal ik zoetje bewijzen dat ik haar beste medicijn ben?’

Ze glimlachte flauwtjes. Ik hielp haar uit haar kleed. Behaatje weg. Slipje uit. Legde haar op het bed. Ontkurkte de champagne en zette de glazen, samen met de “enjoy your stay” - fruitmand op het nachttafeltje.

‘Even geduld, mevrouw!’Ik glipte de badkamer binnen en mijn kleren uit. Badhanddoek rond de lenden. Inspecteerde de flesjes rond de jacuzzi. Vond wat ik zocht. Legde het kleine witte gastendoekje op haar blote bips en stelde mijn taak voor:

‘Le fameux massage Royal pour Madame !’

 Mijn handen zochten de pijnpunten in haar hals, schouders en rug. De geur van de bodymilk, de draaiende bewegingen van mijn duimen, mijn zacht knedende vingers, haar genotskreetjes en het wiebelend kontje van mijn schitterende vrouw veroorzaakten flik-flak bewegingen onder mijn lendendoek.  

‘Niet stoppen, Max, verder doen! Zalig!  Waar heb je dat vandaan? Dit is haast professionele massage!’

‘Ik bak!’

Marianne draaide zich met een ruk om, keek me meer dan verbaasd, zelfs heel ongelovig aan:

‘Hoezo, je bakt?’

‘Brood, dus ik kneed deeg. Tweemaal per week, vandaar.’

‘Max, dat meen je niet?’

‘Jawel, uit noodzaak. De goeie warme bakker is immers  met uitsterven bedreigd en die industriële troep van de warenhuizen krijg ik niet door de keel. Dus bak ik zelf, al jaren. Geleerd bij mijn nicht Liliane.’

Een brokkelig deeg, geduldig en behoedzaam kneden tot een elastisch geheel, de veredelde smaak van  goudgele knisperende korstjes, mals en toch vast kruim en de onovertroffen geur van versgebakken brood doorheen het  huis, een fantastisch zinnelijk genot en compensatie om het kerkelijk gejemineer van Gerda in mijn vrije tijd door te komen.

‘En wat bakt meneer zoal?”

‘In feite alles. Wit brood, volkoren, zeven granen, scones, sandwiches ook ciabatta. Name it, I’ll bake it. En mijn specaliteit! Baguettes, stokbrood op terra-cottasteen, een tip van collega Desmet van “De Morgen”. Moet je echt proeven, schat!’

‘Graag en meteen!’

Ze maakte mijn lendendoek los en keek hongerig naar wat zij noemde “la baguette de Marianne”.

’s Avonds na het souper wou ze nog een halfuurtje nagenieten in de pianobar. De steelse en ook openlijk bewonderende blikken van de heren, de smalende mond van hun dames, ach, ik raakte er gewend aan. Dit soepele, warme lichaam in mijn armen op de dansvloer, de gloed in haar ogen, haar pittige lachkuiltjes, daar kon ik echter niet aan wennen. Nooit genoeg van krijgen.

Ze maakte zich zachtjes los uit mijn armen, liep elegant naar de pianist, fluisterde hem een en ander toe. Hij knikte. Glimlachte en zette in. Marianne, een arm nonchalant steunend op de piano, strekte  de andere  sensueel langzaam naar mij uit. Haar hand nodigde me alweer ten dans terwijl ze zong:

“The more I see you, the more I want you. Can you imagine…”

 Neen, beste lezer, een Turks bad zat er niet meer in. Ook geen duik in het zwembad. Het ontbijtbuffet met champagne in de tuin dan? Dat wel, vierentwintig uur later.


Wordt allicht vervolgd




Wordt vervolgd