Met al dat geflikflooi rond een afgeschreven en herkerkte paus werkte Gerda me nog feller op de zenuwen dan ooit.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Bovendien vermoedde ik dat zij in mijn privézaken snuffelde. In mijn werkkamer duldde ik haar niet. Niet zij, maar ik zorgde ervoor dat documenten, dossiers, tijdschriften en boeken netjes geordend bleven. En dus merkte ik meteen dat zelfs een papierklem of een balpen niet of verkeerd op de gewone plaats lag.

Ik vermoedde dat ze vooral in mijn financiële gegevens zocht. Die bewaarde ik op een bijzondere plaats in een farde. Ik wist tevens dat zij in mijn portefeuille keek. Adreskaartjes, zelfs bankkaarten zaten in verkeerde vakjes.

Van dan af deed ik telkens de deur van mijn werkkamer
op slot. Zonder enige tegenspraak te verwachten, zei ik:

‘Van nu af aan geef ik je elke maand huishoudgeld. Trek er je plan mee. Voor mij hoef je niets meer te doen. Op alle gebied ieder voor zich.!’

‘Dat neem ik niet, schoft’ ,en boos dreigend, ‘jouw geld is ook het mijne. Of wil je het allemaal aan die hoer hangen?’

‘We hebben reeds een afzonderlijke bankrekening, dus…’

‘En de volmacht die ik je vroeger heb gegeven?’

‘Wordt vernietigd. Je doet volledig je zin met je geld. Van mij hoef je buiten die alimentatie niets meer te verwachten. Verstaan?’

‘Een bagatel!’

‘Zestienhonderd euro is ruim voldoende voor een heremiet zoals jij. De vaste kosten blijven voor mijn rekening. Zijn er bijzondere uitgaven, dan kan daarover gesproken worden.’

 ‘God, ons Heer, als Francis dit hoort!’

‘Je vertelt hem wat je wil. Dat doe je toch al. Over geld wil ik nu zwijgen. Ja?’

Ze siste als een slang in het nauw. Maar haar ogen leken in triomf te baden.

Hoe Gerda nadien tegenover onze zoon haar nood klaagde weet ik niet. Francis sprak er niet over. Ik evenmin. Sinds ik hem over Marianne had verteld, kwam hij niet zoveel meer langs. Alleen de woensdagnamiddag bleef zijn vast bezoek.

 ‘Om ma wat te troosten in de lege uren’,zoals hij het noemde.

Dat ze dan over mij zeurde en haar dodelijkste gifwapens gebruikte, stelde ik me goed voor. Het kon me niet schelen. Of toch wel en eigenlijk meer dan ik wou toegeven.

Laat me eerlijk zijn, waarde lezer, het deerde me verdomme wel. Ik werd er me beetje bij beetje van bewust, dat haar houding en dat voortdurend geweeklaag over mijn’ smeerlapperijen met dat wijf’, mijn zoon van mij hielpen vervreemden.

Ik heb het u al verteld, erg close waren we in feite nooit geweest. Francis bepaalde de grenzen.

Maar nu werd hij radicaal afstands. Een soort elastisch muurtje, dat niets doorliet. Zelfs geen inviterende glimlach terugkaatste.

Goed, als hij definitief de kant van zijn moeder koos, was dat zijn zaak. Voor mezelf had ik duidelijk uitgemaakt wat mijn keuze was. En ook die was definitief.

 
Wordt vervolgd