Verpleeghuis Coby 3 d.d. 25 oktober 2011.

Bij binnenkomst werd ik al verwelkomd door de gilster, die schijnbaar maar op de gang gezet was. Ik vroeg waarom ze zo gilde, doch ze gilde gewoon verder, maar ze riep terwijl iets onverstaanbaars, maar een zuster ging er even naar toe en toen werd het toch stil, een beetje verder in de gang , waar het breder wordt, zit er altijd een Indische mevrouw, die is daar neergezet, omdat ze tegen niemand wil spreken. Het lijk me wel een eenzaam gevoel, maar ze kan wel met een rollater lopen, want die staat geheid bij haar voeten.

Ik zei goede middag en ze antwoordde, en dat is nog niet vaak gebeurd, maar ik blijf volhouden.

In die hal is er een TV met groot plat beeldscherm, ook een PC voor de patiënten, maar niemand gebruikt die schijnbaar, omdat degene die 1x per week kwam het om gezondheidsredenen heeft moeten opzeggen.

In de huiskamer aangekomen zeg ik goede middag allemaal, de mevrouw bij de knoppen zegt: “allemaal”? Ik zeg ja: zo heb ik jullie allen goeden dag gezegd, ze denkt even na en zegt dan “ja” .

Ze kijkt wat zuur, en daarom zeg ik met een lachje, niet zo lelijk kijken naar mij hoor, er komt een glimlach, en ze zegt nee ik kijk niet lelijk hoor.

Ik zeg goedzo.

Degene die naar bed wilden zijn al weg en ook Mw. Smit is al naar de therapie.

Ik ga weer met mijn zus op pad, nadat ik haar handwerk weer gepakt heb, bij de receptie kom ik een van de dames van de ronde tafel tegen, die komt vandaag schijnbaar ook op handwerken, ze maakt even plaats voor ons, want ze heeft een rolstoel, die heel veel plaats inneemt, omdat beide benen in beugels zitten.

Als wij al op onze plaats zijn, komt ze binnen, doch er moet eerst een tafeltje bijgezet worden, want zij en mijn zus hebben samen best veel ruimte nodig, ook wil die mevrouw echt niet te ver van de deur, want ze is oh zo bang dat er brand komt en je er dan niet uit kunt, dat heeft ze me vorige keer verteld.

Als we ons eerste kopje koffie/thee op hebben is ze weer weg en haar thee staat er nog, oh ze schijnt iets vergeten te zijn, maar of ze terugkomt?? Inderdaad ze komt terug.

Intussen is er ook een man en vrouw binnengekomen, want die willen eens kijken hoe het er bij ons naar toe gaat. De vrouw schijn een Afghaanse te zijn en echt geen doekje of iets op of aan hoor. Ik zie de man ook bezig met een kaart maken, hij zit samen met zijn vrouw helemaal aan het einde, omdat ze goed ter been zijn en nog best jong.

De mw met de rolstoel wordt weer verwelkomd door Jeanneke, die links van haar zit, ik sta dicht bij haar, omdat ik de roelstoel van ons Coby iets moet verzetten, wil zij ook een goed plekje hebben.

Ze begint over haar rolstoel, dat ze een nieuwe krijgt met opblaasbare kussens, omdat ze niet recht kan zitten, ze zit in een ongemakkelijke houding helemaal naar achteren en het is een groot grof iemand, meer dan 100kg denk ik. Ze zegt: “dan kan ik mijn jassen niet aan, dus krijg ik er kleding bij”. Ik zeg nou, dat valt dan niet tegen in de tijd van bezuinigingen, hoe krijg je dat voor elkaar? Ja je moet je mond open doen, en ik heb naar de Eerste Kamer geschreven, ja dat doe ik wel meer. Ik had een keer 3500 euro moeten betalen voor thuiszorg, want ze hadden van 4 uur 40 uur per week gemaakt, maar kwam maar niet in orde, en toen heb ik het toch teruggekregen, door te schrijven naar de Eerste Kamer en ook naar de Voorzitter.

Nu voor die giller in onze huiskamer heb ik de cliëntenraad ingeschakeld, want ze vragen ons niets en voor ons is het echt vreselijk, heel de dag dat gegil.

Ik vroeg of ze wel eens computert,want ze schijnt directrice van een kleuterschool geweest te zijn, nee,zegt ze, ik zeg dat is jammer, want ik heb vorige keer een leuk verhaaltje gemaakt over jullie, toen jullie het over de politiek hadden.

Ja zei ze, wij zijn wat de geest betreft de beste van het stel, maar die man bij ons aan tafel heeft een hekel aan kinderen, maar hij weet het al, niet erg als je geen kinderen wilde, maar wij zijn er heel blij mee hoor, dus geen gescheld enz. over kinderen. Wij zijn blij dat ze af en toe komen.

Zo nog wat gekwebbelt en dan zegt ze ineens: “Wat heb ik veel gedaan hè!”ze lacht erbij.

Ze had ook nog een heel verhaal v erteld over een toestand toen ze op een 2 persoonskamer lag, maar dat wordt een apart verhaal, en ik zei, ja zo kan ik natuurlijk niet alles onthouden.

Ik vertel haar ook het een en ander over mijn schoolopleiding en beroep

en dat ik in de oorlog een jaar tevoet van Prinsenbeek naar Breda moest ja zegt ze dat kan de jeugd niet meer hoor.

Ja, maar, zeg ik het was ook oorlog en een heel andere tijd.

Intussen was het bijna tijd om weer weg te gaan, maar mijn zus wil nog thee, ofschoon ze al 2 glazen op heeft. Ze krijgt nog een glas heet water en nadien een theezakje erin en klaar, ze drinkt dit ook helemaal leeg en ze zegt: “ze zeggen dat ik het goed doe” Ik zei: “ja dat geloof ik ook wel” Ze moet namelijk veel drinken omdat ze het aan de nieren heeft.

Alleen door dat pluimpje drinkt ze nu toch meer, omdat ze zich dan misschien ook wat beter voelt.

Nadat ze haar thee op heeft zegt de andere dame, als je met je zus even de rolstoel naar achteren zet, ga ik naar voren en kun je eruit, zo gezegd zo gedaan, succes met je verhaal hoor zegt de dame in de roelstoel nog en dan op naar de huiskamer.

In de hal de dame weer goeden dag gezegd en haar goed aankijkend krijg ik weer antwoord, de mensen zijn al weer uit bed, dus lekker druk bezet weer.

Smit zwaait even vanaf de andere kant van de tafel, ze was weer naar de therapie geweest en ze kon al een beetje alleen lopen, ze glunderde toen ze het verteld, want ze werkt hard om naar huis te mogen.

Nog even naar deze en gene mijn hand opgestoken en toen ging de telefoon, tijd voor vertrek naar huis dus.

Dag allemaal, doei! Ik kreeg van verschillende antwoord.

Tonnie