nr 20 Grootmoeder is heel oud. Ze heeft veel rimpels en spierwit haar. Haar ogen stralen als sterren. Ze zijn heel zacht om in te kijken. Ze heeft een japon van zware krakende zijde, met bloemen erop en ze kent de mooiste verhalen. Grootmoeder weet zoveel omdat ze lang voor vader en moeder heeft geleeft, dat is zeker. Grootmoeder heeft een gezangboek met dikke zilveren sloten, waar ze dikwijls uit leest. Middenin ligt een roos. Helemaal plat en droog. Zij is niet zo mooi als de roos die ze in een glas heeft staan. En toch glimlacht ze vriendelijk naar de roos in het boek. Er komen zelfs tranen in haar ogen. Waarom kijkt grootmoeder steeds naar die verdorde roos? Weet jij het? Iedere keer als grootmoeders tranen erop vallen wordt de kleur frisser en zwelt de bloem. De hele kamer geurt er van. Muren verdwijnen als sneeuw voor de zon. Overal is er heerlijk groen bos en de zon schijnt tussen de blaren naar binnen. Grootmoeder is dan heel jong. Een snoezig meisje met blonde lokken en rode wangen, mooi en bevallig. Geen roos is frisser. Maar die ogen, die lieve zachte ogen, dat zijn beslist grootmoeders ogen. Naast haar zit een man. Hij is jong en knap. Ze krijgt van hem een roos en glimlacht. Vele gedachten an gestalten gaan voorbij. De roos licht in het gezangboek. Grootmoeder is een oude vrouw en kijkt naar de verdorde roos in het boek. Nu is grootmoeder dood. Ze zat in haar leunstoel en vertelde een lang verhaal. Ze zei nu is het uit, ik ben moe, laat mij maar wat slapen. Toen ging ze liggen, haar ademhaling werd dieper, ze sliep, het werd stil. Haar gelaat was zo vredig en gelukkig of de zon erop scheen, men zei dat ze was gestorven. Ze werd in wit linnen gewikkeld en in een zwarte kist gelegd. Ze was mooi en toch waren haar ogen gesloten. Maar haar rimpels waren wzeg. Ze had een glimlach om haar mond. Haar haar was zilverwit. Zo eerbiedwaardig. Je werd niet bang als je naar haar keek, want het was die lieve goede grootmoeder. Het gezangboek werd onder haar hoofd gelegd volgens haar wens. In het oude boek lag de roos. Zo begroeven ze grootmoeder. Op het graf vlak onder de kerkmuur planten ze een bloeiende rozenstruik. Daar zong de nachtegaal. In de Kerk klonken de pijpen van het orgel. Het speelde gezangen uit het boek onder het hoofd van de dode. De maan scheen op het graf, maar de dode was daar niet. Ieder kind kon 's nachts veilig een roos gaan plukken bij de kerkmuur. Een dode weet meer dan wij levende. Dode weten dat we bang zijn hen te zien. Omdat ze beter zijn dan wij, blijven ze weg. Aarde is op de kist en erin, het gezangboek is verteerd. De roos en alle herinneringen zijn tot stof geworden. Maar boven het graf bloeien nieuwe rozen. Daarboven zingt een vogel en speelt het orgel. Men denkt aan grootmoeder met de zachte eeuwig jonge ogen. Ogen kunnen niet sterven. De onze zullen eens de hare ontmoeten. Jong en mooi, net als toen ze voor de eerste maal de frisse rode roos kuste, die nu stof in het graf is.
Reacties op bericht (1)
06-08-2010
lieve vrijdaggroetjes
zeer mooi geshreven
De Zwakken wachten op hun kans, de Sterken zoeken hun kans en grijpen die, maar de Wijzen creëren hun eigen kansen
