Deel 2

Verder gaand met dit tweede deel  heb ik tijdens de beurs ook nog van alles meegemaakt.

Op de beurs, de tweede dag, kwam er een man mij de hand schudden en begroette mij " Hello I know you!" ik verwonderd, had niet de eer deze man te kennen. Hij bevestigde dat ik in zijn fabriek in Zuid-Afrika een machine geïnstalleerd had en toen viel mijn frank. Hij was de grote baas en die heb ik nooit gezien, maar hij had mij wel gezien.  

Dezelfde dag vertelde de plaatselijke directeur dat er ook een Belg oud technieker van zijn firma, een firma had opgericht en ook een stand had op deze beurs. Het helemaal de andere zijde van de gebouwen. Ik daar naartoe. Het was ne rosse bij de begroeting verteld hij mij ik ben van Charleroi en gij , ik ben van Halle. Zij vrouw die dat hoorde kwam tussen beiden en vertelde mijn ik ben ook in Halle geboren, in de Albertstraat. Mijn ouders zijn naar Brussel  Vorst verhuisd  toen ik zes jaar was om een bakkerij over te nemen. Besluit toen wij klein waren zijn wij naar dezelfde kleuterschool geweest en  woonden op 500 meter van mekaar, en wij komen mekaar hier tegen op 7.000 km van huis.

De machines van Danckaert hadden veel succes het was kwalitieit in die jaren.

Op onze stand stonden er ook andere machines  uit Duitsland en Italië die ingevoerd werden. Onder andere paneelzagen toen de baas van deze machinefabriek een stommiteit deel op zijn machine ontstond er plots een vlam, een bliksemschicht, dat heel de beurshall verlichtte. Het zaagblad op zijn machine was gekneld geraakt en al de tanden van dit blad eraf en zijn vlogen in het rond ook zijn er enkele zaagtanden in zijn voorhoofd blijven steken en het bloed zijkte eruit. Het nodige werd gedaan om hem te verzorgen, maar zonder erg.

Elke avond waren wij met een grote groep van de beurs in hetzelfde hotel. Wij sliepen daar, aten daar en gingen daar ook uit. Elke avond om negen uur startte daar een orkestje.

Daar zij beperkt in aantal waren stond de begeleiding op band op een bandopnemer. Die band startte elke dag op dezelfde plaats zelfde uur met dezelfde melodietjes. En als ik heden nog het liedje hoor "You are the sunshine of my smile" dan zeg ik nog steeds het is 21uur twintig in Louisville Holliday inn. De ganse tijd dezelfde muziek twee weken lang.

Dan kwam het einde van de beurs alles demonteren. Omdat er uitzonderlijk niets verkocht was in tegenstelling tot andere jaren moest alles terug in de kisten om terug naar België te transporteren. Ik heb dit opgemerkt dat er niets verkocht werd alhoewel deze beurs sinds jaren een succes was. Een maand later is de crisis losgebroken en was er geen  internationaal werk meer. Allen de bestellingen in Brussel werden afgewerkt  en dan basta de meesten op den dop.

De dag van de terugtocht was  mijn vlucht in Louisville om vijf uur 's morgens naar New York. met tussen landing in Washington.  Toen mijn taxi mij kwam halen om naar te vlieghaven te gaan  moest ik noodgedwongen ook mijn veiligheidsgordel aandoen in de auto. Wegens een slecht contact in de vergrendeling  kon de taxi niet vertrekken. Na een halfuur gesukkel ging het tocht belandde ik op tijd luchthaven.

Op de vlucht naar New York kwam er een man naast mij zitten in het vliegtuig met de woorden "I know you" (ik ken u) ik was verwonderd en vertelde dat dit onmogelijk was. Ja zegde de man al de planten op uw stand op de beurs zijn door mij geleverd.  Even voor de landing in Washington vlogen wij recht in een enorme wolk. De piloot waarschuwde ons voor het schudden dat ging volgen en wij moesten onze veiligheid gordel aan doen.  Wij werden door elkaar geschud en het vliegtuig ging hotsend en botsend de wolk in.  wij werden letterlijk naar boven deduwd om even later door de gordel naar beneden getrokken te worden dit duurde zo een kwartier. Enkel rijen achter mij had een man zijn gordel onvoldoende  aangespannen en hij was met zij hoofd tegen een of ander voorwerp geklopt en had hulp nodig.       

Om tien uur kwam ik in New York aan  ik informeerde naar mijn vlucht naar Brussel van12 u 10  en hoorde dat deze compleet was, geen plaats, maar om 18 uur 30 was er nog een vlucht en dat zou gaan. Een tijdje later hoor ik mijn naam afroepen  toen ik aan de balie kwam verteld men dat ook deze vlucht volgeboekt was maar niet getreurd  om 22 uur was er nog een vlucht en dit zou wel gaan. Op het laatste nippertje wist ik dat ook deze vlucht volgeboekt was. Maar geen paniek op een kilometer in de zelfde lucht haven was er nog een KLM vlucht naar Amsterdam en daar was plaats. Ik op een loopje hijgend naar KLM en oef alles ok.

Wij waren in het vliegtuig aan 't wachten om te vertrekken, toen plots het licht uitging in het vkiegtuig. Na één uur wachten was dit euvel hersteld en reden wij naar de startbaan. Toen plots terug alles in het donker was, dit duurde een kwartier dat wij bleven staan en dan alles ok. Opgestegen en de oceaan over. Ik was niet op mijn gemak met die pannes maar tot Amsterdam is er niets gebeurd.
Of toch wel Ik had mijn valiezen bij Sabena afgegeven en ik was onderweg met KLM  waar zijn mijn valiezen???

Een rij voor mij zat een zwarte vrouw met haar kleine die daar de ganse tijd keelde zodat er tijdens de vlucht, van slapen, laat staan rusten niets in huis kwam.  
Rond 10 uur kwam ik te Amsterdam Schiphol aan  en had een verbinding met een klein vliegtuigje naar Brussel. Geen enkel probleem alles en iedereen op 't tijd. Tot ik informeerde waar mijn bagage bleef,  bleek het dat Sabena in New York mijn valies daar liet staan omdat ik niet op dat vliegtuig was. Vier dagen daarna ben ik dat toch uitgenodigd om alles te Zaventem gaan af te halen.

En ik was zo lang zonder scheermachine en enkele kleren. tot deze USA avonturen maar er komen er nog en even erg. Einde tot volgende keer

09-08-2005, 15:33 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Naar Zuid – Afrika mijn eerste verre reis 

Ik moest  voor de firma Danckaert ook naar Zuid –Afrika. De machines waren aangekomen en ter plaatse was niemand om deze te monteren.  Men gaf mij niet veel tijd om alle formaliteiten te regelen. Mijn visa heb ik verkregen op 17/02/1974 om te vertrekken op 24 februari 1974. Maar eerst moest  op die korte periode ook mijn inentingen hebben tegen gele koorts, pokken, cholera, ik moest ook kinine pillen innemen tegen de slaapziekte, dit alles acht dagen op voorhand. Al deze inentingen kreeg ik op enkele dagen tijd zodat bij mijn vertrek mijn linkse schouder pijn deed mijn rechtse ook ik had koorts van de pokken vaccinatie  en ik moest mijn valiezen werktuigen en attaché case dragen. Ik kon geen van mijn beide armen volledig bewegen. Over de ganse wereld was dit de tijd van de eerste petroleum crisis 1974.

Ik vertrok bij ons in de winter, en ginder was het zomer. Hier was het drie graden, op 23 februari 1974 rond veertien uur voor een vlucht van dertien uur zo een 11.000 kilometer. De vlucht ging van Zaventem naar Luanda in Ouganda, waar wij iets na  middernacht aankwamen  om bij te tanken. Wij waren verplicht om in de luchthaven te gaan wachten tijdens het tanken. Voor die gelegenheid waren al de shops van de luchthaven enkele uren open om de wachtenden de gelegenheid te geven allerlei Afrikaanse souvenirs te kopen. Ondertussen heb ik aan de Westzijde de zon zien onder gaan.Enkel uren later werd er verder gevlogen naar Johannesburg. Daar kon men van in het vliegtuig oostwaarts de zon zien opkomen. Het vliegtuig landde om zes uur kwart  op een zomerse zondagmorgen 24/02/1974 ( met 28 graden). Het was wel in het regen seizoen.  Men wachtte mij op aan de luchthaven en bracht mij onmiddellijk naar het Hotel  in een buitenwijk van Johannesburg. Ik sliep er op de negende verdieping en op de tiende verdieping was het zwembad 25 m x 12 m.

Moe van de reis ben ik in mijn kamer efkens op het bed gaan liggen en ook ingeslapen.

Ik was nog maar pas in mijn bed toen heel het hotel daverde. Eigenlijk wist ik niet wat er gebeurde maar ik dacht aan een aardbeving. Later vertelde men dat dit instortingen waren in de goudmijnen onder Johannesburg op 2.000 meter diepte.

Om acht uur rinkelde de telefoon in de kamer. Het was de baas van de invoerder die mijn kwam ophalen om een beetje sightseeing of toerisme te doen. Maar eerst was er het Zuid Afrikaans ontbijt. Ik had er keuze tussen oneindig veel lekkere zaken. Ik noem even op appelsiensap, tomatensap, ananassap perzikensap, dan waren  kornflakes met chocoladepoeder, melk en suiker, om verder te gaan met toast, worstjes, hesp, eieren gekookt, gebakken, paardeoog, het is nog niet gedaan. Verder kon men er ook vis bestellen, vlees, biefstuk en ander, met kroketten, frietjes, aardappelen en meer en vruchten of ijsjes als dessert. Normaal at men 's middag niet en dronk men juist een frisdrank.

Wij zijn dan die zondag naar het slangenpark geweest, waar men het gif van de slangen aftapte in een glas met vlies erover om er serum van te maken tegen slangenbeten. Dit alles gebeurde op enkele meter afstand van ons.

In de namiddag zijn wij naar een wildpark geweest waar wij tussen de leeuwen, olifanten, struisvogels, giraffen, zebras reden  alles in de wilde natuur.          

De volgende morgen was het vroeg opstaan. Ik ben toen naar het kantoor van de invoerder geweest waar mijn programma in grote lijnen vast gelegd werd.

Toen werd mij een begeleider toegewezen, een John een Engelse technieker met de firmawagen.( in Zuid-Afrika rijd men links) Er werden ook enkele praktische instructies gegeven  als voorzorg in die tijd van apartheid en rassenhaat zoals: 

Ingeval van ongeval met een zwarte, blijft niet staan, maar rijdt onmiddellijk naar de politie

De kans is groot dat ge zijn stamgenoten op uw nek krijgt en uw laatste uren geteld zijn ttz men vermoordt u uit wraak.

Nooit in de brousse alleen (zonder politie) in een negerdorp gaan men komt er zelden levend uit. 

Nooit naast de baan in het gras lopen, zelfs niet om naar het toilet te gaan, wegens de slangen.

Als uw benzine tank half leeg is moet zij terug vol de bezinelevering was in die tijd zeer onregelmatig, en men weet nooit wat er kan gebeuren.

Altijd iets te drinken bij hebben voor onvoorziene omstandigheden.

's Nachts in de steden niet buiten gaan of rondlopen zeker in Pretoria niet, dit is levensgevaarlijk.

Voor de meisjes!!! Nooit met een zwarte naar bed gaan daar staat gevangenisstraf op, omdat de kinderen die er uit voort komen (koffie met melk) die worden niet geaccepteerd door de zwarten en ook niet door de blanken. Die hebben geen toekomst en moeten moorden en branden om aan de kost te geraken, van daar de nachtelijke onveiligheid.
Ik was toch in een fabriekje met Griekse baas die daar zijn voeten aanveegde en  getrouwd was met een zeer mooie half blanke of half zwarte vrouw Zij deed de administratie van zijn bedrijf.  Tot hier dit eerste deel Zuid Afrika 
Victor 10  

08-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Een beetje over mijn werk, dit is onvermijdelijk ook technisch maar ook vol met arbeidsavonturen. 

Mijn werk begon met enkele klanten te bezoeken  in de ongeving van Johannesburg, met kleine problemen, ook klanten die een offerte of bestelling lopen hadden werden bezocht als prestige.

Ik ben er bij een klant geweest die een souvenir bedrijfje had. In leg uit: deze man ging in de brousse op zoek naar resten van dode dieren, horens van koedoes  zebrahoeven, olifantenstaarten, ivoor en nog veel meer hij verwerkte dit  in balpennen, hangertjes en allerlei honderden soorten gadgets.

Ik zag daar ook grote platen 10 tot 15 mm dik  2 meter lang en 1 meter breed, dit waren olifantenvellen die hij polijstte en er onderleggers van maakte. Van de afval maakte hij andere kleine zaken voor de toeristen. Alles was  garantie met de hand gemaakt, ik persoonlijk gezien. Ik kreeg van hem als kado een koudou hoorn meer dan één meter lang. die tijdens mijn terugreis bijna verloren was. Nu ligt hij al sinds jaren op  mijn kast als pronkstuk en herinnering aan deze reis.

Dan begon mijn eerst grote opdracht. De volgende morgen moest ik in een meubelfabriek een grote 10 m lange machine gaan installeren. De baas was een Duitser en de voorbereidingen waren perfect uitgevoerd. De basis van de machine werd in de fundering vast geankerd met snelbeton zoadat ik de volgende dag aanving met de montage. Maar de twee bewerkingskoppen  elk 2.000 kg stonden buiten onder een afdak  en moesten binnen naast en op de basis komen. Ik informeerde waar de heftruck was en er bleek geen heftruck voorhanden in de fabriek      

De baas is op zoek gegaan en voor de volgende dag tegen de middag kon ik een heftruck hebben van een firma 10 km verder en die was zoals beloofd op tijd.

De slimste zwarte van de fabriek moest mij helpen. Toen de assemblage begon zag de zwarte de oliespuit, hij nam die en stak de sproeibuis in zijn linker neusgat en pompte. Toen ik hem duidelijk maakte dat  machineolie niet geschikt was het menselijk lichaam trok hij deze uit zijn linkerneusgat en deed verder in zijn rechter neusgat!!!!!!

De verdere montage verliep zonder grote problemen.

Ondertussen lag mijn schouder open wegens mijn inenting tegen de pokken, de korst was eraf geschuurd en het bloede maar ik had geen wondpleister in de fabriek. Ik voelde ook dat ik koorts had. In mijn valies had ik alles van EHBO maar dat was op 20 km in het hotel.

Zoals eerder gezegd was het regenseizoen.  Wij kunnen dit vergelijken met onze Maartse buien maar dan telkens met hevige stortregens.

Naast het kantoor was er een gangske. Toen een regenbui aankwam  gingen de zwarten die buiten werkten schuilen tegen de regen in dat gangske. 

De zwarten in de fabriek en in het kantoor zagen hun collega's voor de vensters niets doen en naar de regen kijken. Zij stopten ook met hun werk en vervoegden hun collegas om naar de regenbui te kijken. Deze superzware stortbuien duurden zo een uurtje  zodat, buiten het water eerst moest weg trekken alvorens de mannen in 't kantoor, de fabriek en buitenwerkers terug aan de slag te gingen.

Dan was het weekend

Ik sliep dan bij de verkoopsdirecteur van de invoerder. De  zaterdag avond werd ik uitgenodigd  om naar de mis te gaan. Dit was tegen mijn goesting maar ik heb dit gedaan en mij niet beklaagd. Het was een rock & roll mis met formidabele muziek gitaar drum en orgel.

Ik beklaag het mij nog altijd niet dat ik deze mis bijgewoond heb. De vrouwen gingen er te communie in bikini en ik zou graag daar pastoor geweest zijn.

Maar zo een mis, daar moeten onze ouderwetse pastoors in België een puntje aan zuigen.
Ik vergelijk dit met een gratis concert. "Formidabel" zou Eddy Wally zeggen.

Dit zouden ze hier ook moeten doen er zou wel volk zijn in de kerk.

Ik kreeg daar bij de verkoopsdirecteur te eten en dat was op zen Engels, en  niet zo fameus. Ze vroegen mij of ik het  lekker vond ik zegde "ja" uit beleefdheid en kreeg nog een extra schep op mijn bord. Vanaf toen zeg ik eerlijk mijn gedacht aan iedereen en eet minder.

Wegens de petroleumcrisis konden wij niet naar het Kruger park (400 km) gaan. Men kon benzine nemen  op vrijdag voor 17 uur en volgende tankbeurt mogelijk  was maandag morgen. Dus bleef ik ter plaatste in Jo-burg

Maandag zijn we bij de volgende klant geweest in Babelegi, een industriezone 180 km ten noorden van Pretoria.

Van Johannesburg tot Pretoria  ongeveer 64 km waren rechts van de baan kilometers terrils van de goudmijnen. En wij stopten ook zoals de boers in de lokatie "Half way Home"  bij het gekende monument.

Om Babelegi te bereiken zijn wij verloren gereden en zijn 200 km te ver gereden. Omdat er geen andere baan was. 

Ik kreeg een hotel bij een toeristische plekpleister die noemde "Hartebeespoortdam"

Daar was een dam en een stuwmeer en veel mooi groen rond en eucaliptus bommen.

De fabriek waar ik moest zijn was "C&C Radio cabinets" zij maakten luidsprekerboxen  en radiomeubels.

De eerste twee dagen nam ik uit het hotel mijn pick nick mee voor de middag. Maar door de warmte had ik op het middaguur alleen nog pap met eieren. Dit werd opgelost door niets meer mee te namen en 's middag in de fabriek twee colas te drinken en niet te eten.

Het hotel was ook niet fameus, want toen ik 's nacht aan het koordje trok om het licht doen te branden viel alles op mijn kop in mijn bed.

De volgende dag werd dan een hotel gezocht 180 km verder in Pretoria.

Dat was de stad van 's nachts binnen blijven  want daar gebeurden 's nacht gemiddeld zeven moorden per nacht.

In het groot hotel was een lekker Chinees restaurant met kon er  garnalen, kreeften, langousten eten zo veel men wou.  Zoals wij dat hier niet kunnen bedenken

Voor het ontbijt in dit chique hotel was er een probleemke. Ik heb al verteld over het uitgebreid Zuid Afrikaans ontbijt.
Er kwam iedere morgen een zwarte de bestelling opnemen hij luisterde, ging naar de keuken en wij kregen  altijd iets anders op ons bord dan wij vroegen en zagen onze bestelling op buurtafel belanden. Dat was normaal de man schreef niet op en vergat dus de bestemming en tafelnummer.

Op zeker dag was er een andere zwarte ober dat was een slimme. Hij schreef alles op.

Wij dachten eindelijk gaan wij krijgen wat wij bestellen. Maar de sukkel vergat op zijn bestelling het tafelnummer te schrijven zodat alles terug in de war was.

Van Pretoria tot Babelegi was zo een 180 km. Iedere morgen waren wij van al van 5 uur op en weg.  wij moesten op 3 km lange baan met telkens alle 100 m een kruispunt met vier stopdriehoeken, dat duurde het langst om voorbij te geraken. Wij reden op een half geasphalteerde baan met eucaliptus bomen naast kilometers ver. Er was ook de bekende Afrikaanse golfplatenbaan, allemaal dwars liggende ondulaties. Op een dag waren wij te laat  en wij passeerden  in een negerdorp. Daar zagen wij vrouwen met de ringen rond hun hals armen en benen. Een meisje ging boodschappen doen  en had haar geldbeugel op haar hoofd. Toen zij een kwartier later terug kwam had zij de goederen op haar hoofd en de geldbeugel in haar hand.

Wij gingen daar in een koffiebar een cola drinken een zwarte kwam de bestelling opnemen. Wij aan "t wachten achter onze cola, wij zagen niemand meer. Al meer dan twintig minuten, toen kwam er een andere klant binnen en wij kregen de ober terug te pakken. Wij informeerden hoe het was met onze cola en deze antwoordde  wij hebben geen cola meer.         

Ik ga nu een beetje over 't werk vertellen, want daar is ook nog veel over te schrijven.

In de fabriek stond bij mijn aankomst de machine al twee maand buiten in weer en wind, in de kist natuurlijk. Maar door de lekken in de verpakking was één en ander toch verroest.

Ik moest zelf nog beginnen met kisten open te breken. Zonder hulp van zwarten.

Toen werd de basis van de machine  naar binnen gesleurd en op de funderingen geplaatst.

Voor de twee grote freeskoppen was de gang waar alles door moest te smal. De baas trommelde veertig zwarten op om de gang leeg te maken. Hij had gezegd "alles" moet weg.

Er lagen latten planken panelen en nog wat toen dit alles weg was begonnen de zwarten de  elektriciteitskabels en verlichting van de muren te te trekken. Toen ik informeerde waarom?  de baas heeft gezegd dat alles weg moest!!!!

Ik had hier iets meer heftruckcomfort dan op de vorige plaats zodat de montage van die ingewikkelde machine vlot verliep. Maar ik was bijna alleen, zonder hulp voor de assemblage.

De machine was tegen het einde van de week klaar en de baas inviteerde al zijn personeel in een chique restaurant om deze nieuwe machine te vieren. Het was een  restaurant met blanke kelners. Ik zat naast de vrouw van de meestergast!! Toen ik steak tartaar of Americain bestelde was zij bijna aan het overgeven als ik dit at. Toen daarna deze scene. Na het eten werd er gedanst. De vrouw die naast me zat nodigde mij uit op een soort cowboydans met links en rechts geloop maar dat stond mij niet zo veel aan ik houd meer van nen trage "teige de gelei"      

Laat of vroeg in de morgen is deze fuif geëindigd. De volgende dag sliep ik terug bij de verkoopsdirecteur.

Hij was buiten zijn werkuren een belangrijk scheidsrechter voor boksmatchen (internationaal) 

Ik was eregast op de boksmatch een groot kampioenschap,  Ik zat op de eerste rij naast de eregenodigden, maar omdat boksen mij niet interesseert weet ik niet meer wie tegen wie, en wie won, maar het duurde tot vroeg in de morgen. 

De volgende dag hadden wij vroeg gedaan en om 15 uur gingen wij pintjes drinken en dat liep uit  tot later dan 18 uur. Ik had een rood geruit hemd aan, korte mouwen de mode van die tijd. Wij waren in een chique café dat ook Ladies bar was om 18 uur. dan mochten er ook vrouwen in. Bij de volgende bestelling van vijf pinten werden er maar vier geleverd. Ik kreeg niets meer te drinken. 
Op de vraag waarom? was het antwoord het is ladiesbar en om 18 uur moet iedereen die geen safarissuit (safarikostuum) heeft een das hebben. Ik had geen das dus geen bier of drinken. Wat gedaan ? Er eentje huren voor 1 rand toen 70 frank ik deed een zwarte das op mijn rood geruit hemd met korte mouwen, en wij konden verder drinken. Die das heb ik nog altijd als souvenir.      
In de dagen erna ben ik nog de klanten gaan bezoeken waar ik machines gemonteerd had om te kijken of alles goed ging. Na drie weken keerde ik terug naar België.

Pech!!! die dag was er geen Sabena of SAA vlucht naar België, maar wel naar Amsterdam die heb ik dan maar genomen. Er was een tussenstop in Kano - Nigeria 

Toen wij over de evenaar vlogen was ik in het vliegtuig juist op toilet en ik kan zeggen dat ik aan 't pissen was op de evenaar op 10.000 meter hoog.
Boven Zaire toen was er een hevig onweder met kon de bliksemschichten van op grote hoogte zien in de lager gelegen wolken.  
Ik heb daarvan nog altijd een KLM sticker met "I cross the equator witch KLM"

In Zaventem was het maar drie graden, en ik in mijn zomerkledij, nam een taxi naar huis. Ik had geen sleutel bij. Toen de taxi weg was en ik thuis aan belde was mijn vrouw niet thuis en stond ik daar met mijn valies voor de deur bibberend van de kou met de 30 graden verschil.

Dan ben ik één kilometer verder bij mijn broer geweest en mijn valies mee gesleurd.

Enkele uren later was mijn vrouw thuis.  

Tot daar in 't kort mijn Zuid Afrika trip.

Victor  10      

07-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Op 5 november 1975  moest ik voor de firma Danckaert  naar Budapest, voor 2 weken.
(Die juiste data lees ik af op de visa en stempels  in mijn paspoort uit die tijd.
Ik vloog mee met een Tupolev 150 denk ik,  nog met klapstoelen zoals in de cinema. Wij zaten met 17 in een vliegtuig voor 150, zoadat de vijf stewardessen ons al de aandacht konden geven. De reis ging direct van Brussel naar Budapest. 
Ik Budapest moest ik op de luchthaven aan de politie en grenscontrole mijn uitnodiging, indertijd een telex, laten zien van de fabriek, ik moest in die tijd ook met een typmachine!!!! een document invullen met mijn naam adres enz, maar ik heb dan maar geschreven. Ik werd gecontroleerd van kop tot teen ook mijn valies en gereedschap. Daarna moest ik het Belgische geld gaan omwisselen in Forinten volgens het aantal dagen dat ik er verbleef. Ik kreeg er een wisselbewijs en een document waarop ik al mijn aankopen in Hongarije moest laten noteren als bewijs. Na een uur mocht ik dan toch door. Men stond mij op te wachten, de chauffeur van de fabriek bracht mij met een Volga  rechtstreeks naar het hotel.      

Ik moest  in een grote meubelfabriek, aan een automatische productielijn het groot onderhoud hoofdzakelijk gaan superviseren, wat wil zeggen dat ik de belangrijkste werken moest uitvoeren. Als de rest gebeurde onder mijn leiding en mijn verantwoordelijkheid door de lokale mensen. 
Ik kreeg er mijn persoonlijke vrouwelijk tolk, zij was heel intelligent, maar spijtig voor mij ze hadden er de lelijkste uitkozen, als zij gemaakt werd was de pot met schoonheid leeg. Nochtans zijn de andere Hongaarse vrouwen nogal knap. 
Mijn intelligente tolk was bijna de ganse dag, van toen ik mijn ogen open deed tot ze terug toe gingen, in mijn omgeving.
Ik  had volgens de planning twee weken tijd want de productie mocht niet langer stil liggen, geen uur. 
Het was ook weekendwerk. Ik sliep in één der beste hotels van Budapest voor die tijd ongeveer zoals de Metropol in Brussel. Maar daar begonnen de probleemkes. 

Overstroming in mijn kamer
Ik weet niet of alle mannen zo zijn, maar in de kamer leg ik altijd 's nachts mijn kleren op een stoel zodat de broekspijpen op de grond komen. Mijn hemd op de stoelleuning en meestal hangt dit tot tegen de grond  Mijn kousen in een bolleke naast mijn schoenen op de grond. Een geluk mijn vest had ik die avond in de kleerkast opgehangen.  
Die ochtend werd ik wakker, ik stap uit mijn bed  en kwash, kwash, kwash ik heb natte voeten.  Omdat de kamervloer met parket  2 à 3 cm lager is dan de gang, staat er dus zo veel water in de kamer 
Mijn broek, mijn hemd, mijn schoenen, mijn kousen alles nat. In de badkamer was een lek ontstaan in de verwarming en had alles in de grootste stilte onder water gezet. 
De hotel directie werd er bijgehaald en ik kreeg seconden later een andere kamer. Alles werd gewassen en gestreken zelfs mijn vuile kleren en ondergoed, en 's avonds had ik alles terug piek fijn in orde in mijn valies. Ik had voor die twee weken toch nog ook andere kleren bij. 
Vrouwen toilet
Mijn werk in de grote fabriek ging normaal verder. Om naar het toilet te gaan in de fabriek ging ik  natuurlijk het kortst bij de plaats waar ik meestal was.  Boven de deur stond een tekstje, maar met mijn 150 woorden Hongaars dat ik kende kond ik dit niet vertalen. 
Iedereen in de toiletruimte, altijd vrouwen !! keken mij vragend aan. Ik wist dat er iets mis was maar wat. Achteraf bleek dat ik de ganse tijd naar de damestoiletten geweest was. 
Hand gebroken
Maar het is nog niet gedaan vier dagen voor het einde van mijn werk is er een probleem boven aan de machine ik moet dus op een transport rollenbaan kruipen om te gaan kijken. Ik schuif met mijn voet van een rol en ik breek mijn hand.
De tolk neemt mij onmiddellijk mee in de firmawagen naar de kliniek. Er worden de klassieke rontgenfoto's genomen van mijn hand van onder, van boven en opzij, en ja een beentje in mijn hand is gebroken. Als men iets breekt dan mag men altijd, en zeker in die tijd in een Oost-Blok land een plaaster  verwachten. Ik denk dat die dokters aan de westerlingen graag lieten zien dat zij ook plaaster hadden, en keken op geen rolletje. Van mijn vingertoppen tot mijn elleboog een dikke plaaster  
Het eindresultaat de mouw van mijn hemd die ik in de kliniek opgerold had, ging niet meer naar beneden over die plaaster. 
De dokters wisten daar direkt raad mee en knipten mijn lange mouw open tot de schouder. 
Er werd een poging ondernomen of ik mijn hemd kon uitdoen en ja het gat was groot genoeg.
Daarna ben ik verder gaan werken tot mijn taak volledig gedaan was. 

De volgende morgen,  toen ik terug in de fabriek kwam en iedereen mij een goeie morgen zwaaide met mijn plaaster, is er een vrouw die met een heftruck reed met een palet afgewerkte keukendeuren.  Door mij te lang te bekijken is zij met haar lading tegen een pillaar in de fabriek gereden en de keuken deuren vlogen kapot in het rond.  

In het hotel en restaurant was dit helemaal anders. Ik kon mijn vlees niet snijden maar dat was snel opgelost. Ik liet mij gewillig helpen door de diensters. In het hotel zijn ze ook behulpzaam geweest met het aanpassen van andere hemden, een vest of mantel, daar kon mijn arm niet in, die moest ik sportief  in de winter op mijn schouder dragen.. 

In de badkamer onder de douche was dit ook geen zicht er stak een arm in de plaaster voorbij het gordijn om niet nat te worden, maar daarvoor vond ik geen diensters bereid om te helpen. (of misschien wel ik hebhet niet gevraagd).  
Door dit alles was mijn werk wel op tijd gedaaan maar in het hotel was mijn verblijftijd met een dag verlengd. Toen in 's avonds terug in het hotel kwam stond mijn valies klaar aan de kamerdeur van het hotel ik moest vertrekken. Dan maar naar de receptie, een aanvraag bij de politie en ja ik mocht nog één nacht blijven. De volgend ochtend ben ik dan naar de luchthaven gebracht en had mijn vlucht naar Brussel. 
Terug in Belgie ben ik dan de gewone zes weken thuis gebleven. De plaaster heb ik niet als souvenir behouden niet op schouw of kast geplaatst, want die is in de vuilbak een Belgische kliniek in Brussel beland.  

Victor

06-08-2005, 00:00 Geschreven door victor 10
Reageren (0)

Fotohiernaast: 
Men heeft hiermee een beter idee wat men er exact fabriceerde, toch wat onze firma Gang Nail betrof.

In Holland heeft met graag dat men snel klaarkomt;  met uw werk natuurlijk
Het was in de zomer 1980  wij hadden een klant  Houthandel Rote in Westzaan ten noorden van Amsterdam.
ook daar waren grachten, de fabriek zeer origineel ingericht. Achter de boomzaagmachine werden de planken onmiddelijk op een schuit geplaast om aan de andere oever van de gracht de volgende bewerking te ondergaan.
Wat mijn werk betroft: zij waren bezig met een heel groot dakspant te maken dat ook als muur dienst ging doen.

Tot plots de machine het liet afweten. Bij ons toen in de Amerikaanse firma Gang Nail was de leuze dat de klant zo snel mogelijk moest geholpen worden. Ik was vroeg vertrokken uit Brussel en kwam daar rond 10 uur aan. Eigenlijk was er niets erg aan de machine, het was een hydraulisch probleem, een ventiel was geexplodeerd. Daar deze machine een oude uitvoering was, en ik toevallig een oud wisselstuk mee had in de wagen waarvan de stukken paste, werd alles gedemonteerd. Het defect onderdeel zat helemaal binnen in de machine. Er was toch voor enkele uren werk demonteren en terug monteren. De plaatselijke fabrieksmecanicien werkte goed mee.

De baas van de fabriek kwam elk kwartier informeren hoe de werken vooruitgingen en wanneer de procuctie kon hervat worden. Tenslotte was het nog één uur, één half uur één kwartier. Eindelijk was er terug beweging in de machine van zo'n 50 meter lang 

Toen de baas terug kwam informeren zegde de mecanicien tegen zijn baas " De heer Ghysels (ben ik)  is juist klaar gekomen !!!" en ik moest op mijn tanden bijten om niet te lachen. 

Victor 10        

05-08-2005, 15:06 Geschreven door victor 10
Reageren (0)