Onderstaande meditatie is eigenlijk ontsproten door een herinnering aan een vriendin die wel naar me luisterde maar nooit hoorde wat ik zei. Ik denk dat er zo wel meer zullen zijn. Maar, lieve dames, hetzelfde kan ook gezegd worden van het zogezegde sterke geslacht!
MEDITATIE
Stilte , ik spreek tot je!
Hoor je niets?
Ssst! Luister! Hoor je nog altijd niets?
Volg me, ik zal je een geheimpje verklappen.
Voor het horen van het gefluit van een vogeltje, stop met het luisteren naar het geronk van een vliegtuig.
Voor het horen van de klanken van een blokfluit, stop met het luisteren naar het geroffel van het drumstel.
Voor het horen naar woorden van liefde, stop met het koesteren van haatgevoelens.
Voor het horen van mijn stem, stop met het luisteren naar vooroordelen.
Als je nu deze raadgevingen leert op te volgen, dan zal je:
Een vogeltje horen fluiten midden het opstijgen van vliegtuigen
De klanken horen van een blokfluit midden het geluid van het orkest
Een stem van liefde horen midden alle oorlogsgeweld,
en zal je mijn stem horen in het diepst van je hart!
Niet zo heel lang geleden was ik voor een tijdje ergens ver weg van de bewoonde wereld. De gsm deed het niet, en een telefooncabine was nergens te vinden. Enkel via de postwegen was verbinding mogelijk, maar het systeem was zodanig ingewikkeld dat er weken en maanden overheen gingen vooraleer de respectievelijke correspondentie ter plaatse aankwam.
Zelden heb ik me zo eenzaam gevoeld. Het inspireerde me tot het schrijven van gedicht waarbij ik vooral dacht aan alle eenzamen.
Mensen die om de een of andere reden onthouden worden van schriftelijk contact maar niettemin er sterk naar verlangen.
Ik dacht daarbij, aan frontstrijders, families die om politieke redenen uit elkaar gerukt zijn, weeskinderen, bedlegerigen, gevangenen, ouderen in rusthuizen. Kortom, aan allen die nood hebben aan een opmonterend woordje.
EEN BRIEF
Een brief is weinig en toch veel, met een komma hier en daar,
opgevuld met emotionele woorden, met daarachter een punt.
Woorden achter elkaar aansluitend als een gebaar,
met herspringende zinnen door de pen gerund.
Men zet kommas om het finaal punt te vermijden.
Een beetje twijfel, een beetje hoop, een beetje lijden
Een gevecht tegen verbittering, of een reden tot blijdschap
Een uiting van liefde, van vriendschap, of gewoon een boodschap
Een brief is de zon die de nacht verdrijft
als woorden je hart raken in dierbaarheid,
als een zin voor eeuwig in gedachten blijft,
als een punt geen einde stelt aan menselijkheid.
Een woord van begrip, van vergiffenis of medeleven
Een zin van beminnelijkheid, of van vertrouwen geven
Dit gedichtje schreef ik in herinnering aan de mooie dagen die ik mocht beleven met de vrouw van mijn dromen.
Zoals al eens meer gebeurt, spatte ook mijn dromen uit elkaar in een melancholisch terugdenken aan een tijd waar schuldgevoelens verdrongen werden door belachelijke principes.
Ik ben Firmin
Ik ben een man en woon in Bastogne (Bastenaken) (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 11/09/1945 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, wandelen, vrijwilligerswerk.
Ik hou van de natuur en neem elke gelegenheid te baat om er op uit te trekken. Mijn belangstelling gaat ook uit naar de ervaring van mensen die, om de een of andere reden, in de knoei geraakten.