VERLOREN VRIJHEID
Hemel, blauw, grijs of grauw,
ik zie je niet, ik die zoveel van je hou.
Waar zijn de vogeltjes gebleven,
waar naartoe is alle leven?
Waar ben jij, lieve schat,
jij, die ik zo vaak in mijn armen had?
Onze dromen, jij mijn zonneschijn,
thans bedolven onder striemende pijn.
Hoop op toekomst, op eeuwig geluk,
verdwenen, begraven, voor altijd stuk.
Ver van jou, verjaagd uit je hart,
innerlijk verscheurd, ontroostbare smart.
Vuile muren, ellende om me heen,
smorgens, savonds, elke dag keer op keer.
Verdriet om wat er was, niet meer komen zal.
Vergeten, uitgewist, begraven in het diepste dal.
Verbannen uit je geest, je ziel, je bloed,
voor immer, voor altijd, voorgoed.
Mijn zonnestraal, mijn engel, mijn levenslucht,
voor eeuwig mijn geliefde, mijn laatste zucht.
Ik zie je, ik voel je, en toch ben je er niet.
Enkel een gebroken hart, een onmetelijk verdriet.
Was me ware liefde en twijfel gegund,
niets zou zijn verloren, had anders gekund.
Echter, alles is thans voorbij, voorgoed gedaan.
doch, in mijn hart blijf je voor altijd bestaan,
als de dierbaarste vrouw van mijn leven,
aan wie ik nog zoveel liefde had willen geven.
Het heeft niet mogen zijn, berouw komt thans te laat.
k Had beter moeten weten, pleegde op mezelf verraad!
© Firmin
