Voor m'n poëzie kan je terecht bij Pp. Naam van het Weblog: Ik kan niet schrijven zoals jij leest ...
03-12-2005
Le plus-que-parfait ...
Le plus-que-parfait ...
Die ochtend in een hoofd ...
De dag was vroeg wakker vandaag. Ik ook. Mijn personeel begon de arbeidsdag nog voor de klok zeven uur bereikte. Voorwaar een uitzondering in de loop van mijn en hun traag bestaan.
De wasmachine trok zich weliswaar kreunend op gang. Het personeel van tegenwoordig mort vlug. Dringend een generatiepact nodig. Voor verwende machines.
Twee kopjes cafeïne en eenzelfde aantal speculosen filterden het duister voor mijn venster weg. Het licht sijpelt geduldig naar binnen.
Mijn werkwoorden, merk ik, veranderen voortdurend van tijd. Nu eens zijn ze tegenwoordig dan weer lichtjes verleden. Mocht niet in de klas.
In het Frans klinken de werkwoorden sjieker. Le plus-que-parfait. Prachtig, niet. Ah, de toekomst kan simpel zijn in la douce France. Le futur simple. En het verleden niet altijd zo volmaakt als wij onthielden, maar: imparfait.
Was het leven maar zo eenvoudig als een Franse grammaire. Alhoewel, ik vrees dat ik gebuisd zou zijn.
Hoe zou een dag zijn zonder woorden? Gedacht, gesproken, gelezen, geschreven ...
Ik hou van schrijvers die hun zinnen koesteren als juweelontwerpers. Met precieuse precisie. Hoewel.
Sommige zinnen lijken van een bedrieglijke eenvoud. Ze staan er. Of liever ze vloeien. Zomaar. Net of ze een onzichtbare stroom volgen. Terwijl de schrijver misschien wel uren zat na te denken. Te schrijven en te schrappen. Vooraleer de zin bedrieglijk eenvoudig werd.
Ze kunnen kort zijn. Als een hevige plensbui. In volle zomer. Verfrissend. En dan weer druilerig, weerbarstig lang. Regen voor een ganse dag. Herfstig moe.
Woorden ... je beitelt ze uit je gedachten. Of je krijgt ze gewoon cadeau. Zoals ik gisteren. Ik schreef een reactie onder een gedicht. En toen dacht ik, dit bewaar ik voor mezelf.
schuifelen naar Erna
als voeten enkel nog naar vroeger willen
gedachten gefilterd door de tijd jonger worden dan het heden
dan weet je ...
dat tijd nog slechts een lege ruimte is gevuld met oud verlangen
