Le téléphone pleure ... pas ...

Nog een halfuurtje en dan komt haar stem
hier vrolijk binnen gehuppeld.

Ondertussen heeft de dauw
ijverig het gras wit geschilderd.

En kijkt de zon tureluurs door de bomen.
Ze kruipt nog slaperig uit haar bed.

Ik wrijf de verwachting uit m'n ogen.
Om haar beter te zien. In volle hoop.

Mijn oren staan op scherp.
Ze luisteren al zonder te horen naar lieve woordjes.

De telefoon blijft onbarmhartig stil.
Hij heeft z'n hart verloren. Aan een stem.