En het woord werd licht ...

De ochtend is zó donker dat ik hem niet kan lezen.
Ik kijk naar de stilte van het licht.
Bijna een gedicht.

Ik luister dan maar naar de lectuur van de regen.
Haar geratel op het dak. Het getjilp van de goten.
Hun gulzige slikken. En het gemor van het geborrel.

Deze dame is vastberaden verdwaald.
Zij schrijft zich nat op lakens van land en van water.
Ze tikt op verschrikte ruiten.
Wuift met de wolken en huilt met de wind.

Ze lacht om later. Het klinkt als geklater.
Haar vingers vangen m'n oren. Als een schelp de zee.

Wacht, roep ik haar. Ik ga mee.
Tevergeefs. Ze is een nomade.

uvi