Spel

Ik hoor het hijgen van zijn stappen.
Luister naar de echo van z'n stem. Doorheen de muren.
Hij huppelt door de wereld
die ik niet dragen kan. Noch sturen.

Hoe licht is het verdriet van kind'ren.
In tijd. Het lijkt wel ebbe en vloed
langsheen de kustlijn van hun tranen.
Ik moet me baden in hun verlaten angst.

Maar in mijn handen rust een zachte onrust.
Een sprei van twijfel dekt de tafel van m'n dag.
Hoe, m'n God, kan ik het kind in mij weer baren.
Om hem te troosten als een spel. Met kameraden.

uvi