Bij het huwelijk van mijn jongste dochter, uitgerekend op het moment dat we klaar stonden om naar de kerk te vertrekken, stortte onze oudste dochter in. Wij, als goedmenende ouder, hadden van dat alles niets zien aankomen. Zelf kreeg ik op jonge leeftijd te maken met een inzinking die ik te boven kwam door vooral aan mezelf te werken, de knop om te draaien. Met deze boodschap wilde ik mijn dochter en eenieder die dacht er wat aan te hebben een steuntje in de rug geven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De kleermaker maakt het pak, ..... en ben je zelf .....

Vele mensen, tenminste als we de huidige statistische gegevens als geloofwaardig mogen aannemen, worstelen in hun leven wel eens met zichzelf, met hun geest, met een iets dat onbereikbaar, onbevattelijk is. Diverse gebeurtenissen dreigen ons uit ons dagelijks patroon te rukken, en de mens, gewoontebeest, begeeft onder de druk die van buitenaf ontstaat. Niemand had het zien aankomen, en daar staat het voor de deur. Het verhaal van mooi en meedogenloos speelt zich af in ons dorp, onze straat,onze tuin, ons huis, ons gezin, uw eigen ik. Zelf heb ik op jonge leeftijd gevochten, om na een allerminst gezellige mare, te overleven. Aan den lijve heb ik mogen ondervinden dat het geen eenvoudige opgave is uit de spreekwoordelijke put te kruipen.

Ondertussen heb ik het voordeel van op leeftijd gekomen te zijn, grijzende haren getooid met een saus van wijsheid, de egopretentie iets aan te voelen dat velen onder ons niet voelen of wensen te voelen, enz. Mijn idealen zijn steeds ver en onbereikbaar voor mij uit blijven schuiven, als geesten niet vatbaar, niet aanspreekbaar. Waarden heb ik meer dan voldoende van huis uit meegekregen, maar daar sta of val je dan in de praktijk, de realiteiten van het leven, realiteiten die soms hard (b)lijken te zijn. Ik heb massa’s ervaringen mogen vernemen en opnemen, die mijn vader zaliger, en mijn moeder me hebben bijgebracht. En tot op heden is mijn moeder nog altijd bereikbaar voor mij, voor haar kinderen, haar kleinkinderen, de buurt, enz. En allemaal, stuk voor stuk, hebben wij nog heel wat aan de blijde mare die zij overal uitdraagt en zaait. Daarom de door mij onderschreven boodschap als volgt voorgesteld :

Wanneer je voor de spiegel staat en geconfronteerd wordt met jezelf, kijk dan diep en geïnteresseerd naar hoe je er eigenlijk voorkomt, uw voorkomen. Realiseer je dat jij en alleen jij verantwoordelijk bent voor diegene die je nu recht in de ogen kijkt. Verantwoordelijk voor uw veiligheid, gezondheid, werklust, liefde, verdraagzaamheid, hoop, geloof, toekomst, enz.

Hoe kom je ervoor, natuurlijk of verzorgd?

Ben je bedrukt, of loopt het geluk van uw kaken?

Ben je treurig, of is er blijheid om het kleine?

Is er droefenis, of is uw einder ruimer dan voorheen?

Beheersen muizenissen en de bijhorende nesten je zorgen?

Zie je het niet meer zitten, of zit het echt niet meer waar jij dacht?

Zie je geen onderscheid tussen wit en zwart, of is alles grijs, ongenuanceerd?

Wat voel je in je lijfelijke lichaam, contestatie of tevredenheid?

Zit je geest hopeloos in de knoei met signalen van uw lichaam?

Of lukt het je gewoon niet, een beeld te vormen van jezelf, omdat je geest rondwaart ja tolt, op andere plaatsen dan waar je zelf zou willen zijn?

Wel pleeg dan verzet tegen dit gedwongen denken. Zet jezelf eens op je plaats, doe het hardop, op dezelfde toon waarmee je die ander op zijn plaats zou zetten. Het is totaal zinloos liefdevol en begripvol om te gaan met jezelf, terwijl je weet dat je compleet overhoop ligt met jezelf. Wees eerlijk, bedrieg jezelf niet.

Durf het aan op je stappen terug te keren en op tocht te gaan, op zoek naar de bron, het ontstaan van alles, de grens waar geluk werd omgebogen naar minder geluk, gelukkig zijn in zich ongelukkig voelen. Knijp regelmatig in je kaak, want je dreigt in herhaling te vallen en steeds weer met jezelf bezig te zijn. Immers wanneer hagelwitte uitspraken, van wie dan ook, begrepen worden als grijze of zwarte beledigingen of aanvallen, moet je jezelf eens verplanten, verpoten, wat meer ruimte geven. Zoals een plant voldoende ruimte nodig heeft om zijn jonge wortels vol nieuwe moed vast te hechten in de nieuwe aarde, hebben ook wij ruimte nodig om onze ideeën en gedachten in een nieuwe omgeving te laten groeien. Geef of gun jezelf die ruimte door buiten te komen, uit jezelf te treden, in zon en regen te wandelen, te werken, te genieten, uit te waaien. Gun je geest af en toe eens rust en belast daartoe je lichaam. Wandel, zwem, jog, vlieg er eens in, vlieg er eens uit. Verken het leven als een vogel, die hoog in de lucht, of gezeten in een boom, begaan is met om al wat nodig is om in leven te blijven of voor zijn kroost te zorgen. Hij is voortdurend bezig met bezig zijn, gelijktijdig rekening houdend met mogelijke gevaren die hem als klein wezen in dit ruime heelal bedreigen.

Laat nooit gevaren je leven inhoudelijk bepalen, ontwijk ze zonder ze uit de weg te gaan. Leer er mee te leven als een deel van het onze, het uwe, een noodzakelijk kwaad. Wanneer dan de avond valt, de avond van een goed geleefde, beleefde en afgewerkte dag, zal je slapen zonder zorg, zonder denken aan wat morgen komt, zonder te denken aan de dagen en uitdagingen die nog komen moeten. Doe je dat niet, dreigt elke avond een afscheid te worden met een terugblik op alles wat is gebeurd. En afscheid nemen is geen eenvoudige zaak, zeker niet als we beseffen, of menen te moeten denken dat er vanalles en nog wat is fout gegaan, onherroepelijk, niet meer recht te zetten, fataal.

Wees zuinig met jezelf als het erom gaat gemiste kansen op te halen, op te rakelen, uit de gracht te halen. Wees echter gul wanneer je de kans krijgt anderen gelukkig en blij te maken. Denk niet aan hoe een ander of elk ander er over denkt, het belangrijkste is dat wat je doet, past in je eigen visie. Vergeet evenwel nooit, wees in de eerste plaats zeer vrijgevig, eerder egoïstisch wanneer het gaat om jezelf gelukkig en blij te maken. Hoe kan je nu in ‘s hemelsnaam anderen gelukkig maken, geluk weggeven, zelfzekerheid uitstralen, positieve signalen geven en wat nog meer, als je zelf niet in de stemming bent, je gezicht in een glimlach moet sleuren, gemaakt, onecht.

Verwen in de eerste plaats jezelf, alvorens je tracht anderen te verwennen. De kracht om anderen over de brug te halen, gelijkgestemd te maken, put je uit je eigen ingesteldheid, gesteltenis en aard.

Wanneer we nu, op al het voorgaande, moderne en welluidende begrippen of namen willen plakken, komen we al vlug tot begrippen als stress, pillen, depressie, hyperventilatie, panische reacties, en wat nog meer voor toestandelijke doordenkers, scheeftrekkers, dooddoeners zonder meer. Maar het zit hem niet in de naamgeving dan wel in het zich aanmeten van een dergelijk begrip, er gaan naar leven zodat de symptonen nagenoeg perfect in harmonie zijn met de gedragsregels, voorgeschreven door intellectuelen en bijsluiters.

Hiermee wil ik geenszins ingaan tegen de professionele hulpverleners, die noodzakelijkerwijs deel uitmaken van het proces ter ondersteuning, maar duidelijk maken dat elk goedmenend mens wel eens naast de bal kan slaan. Een mens blijft maar een mens, zelfs als je jaren op de schoolbanken hebt doorgebracht, met diploma’s en titels de praktijk tegemoetgaande. De beste filter voor gebruik en zuivering ben je uiteindelijk zelf. Onderga niet slaafs, durf je bloot te geven, durf te zeggen wat je te zeggen hebt, durf vragen te stellen, durf voorstellen te doen, durf te reageren als het je niet aanstaat.

Voorts ben ik er heilig van overtuigd dat er geen twee mensen zijn op deze aarde die hetzelfde voelen, hetzelfde denken, dezelfde ingesteldheid hebben, hetzelfde ziektebeeld hebben, hetzelfde op dezelfde manier beleven, laat staan verwerken. Je bent een uniek exemplaar, tenzij de moderne techniek door clonen de zaken heeft verkracht, uit zijn verband gehaald. Laat je daarom nooit vergelijken met die ander die ook wel eens hetzelfde heeft meegemaakt, beleefd heeft, gevoeld heeft. We kennen immers allemaal de niets ontziende verhalen rond het ziek- of herstelbed van een iemand die we gaan bezoeken om hem of haar een hart onder de riem te steken. Die iemand blijft, na het afronden van de toegemeten bezoektijd, veelal achter met een hoop aan onzekerheden en vragen toegevoegd aan zijn bestand van dat moment. Zoek een oplossing op maat. Confectiekleding is goed, en een valabele oplossing voor velen, maar een maatpak, op maat van je eigen lijf, doet het ontegensprekelijk beter.

Zo is het ook met de mensen die ons omringen! Met de allerbeste bedoelingen smeren ze u een confectiepak aan, vergeten dat er details dienen aangepakt, aangepast aan de noden van diegene die er moet mee leven, zich goed moet voelen in het aangemetene. Zoek daarom hulp bij mensen die in staat zijn u een oplossing op maat, pasklaar aan te bieden, en je niet loslaten vóór de deugdelijkheid en kwaliteit bewezen zijn. Heb je twijfels omtrent de hulp, uit deze twijfels. Veelal eindigt de garantie bij betaling van de rekening, de zogenaamde afrekening, blijft de verwerver achter op straat met nog meer vragen dan toen die binnenstapte.

Geld geven om, met nog minder inzichten, meer hersenschimmen, een nog verder liggend doel voor ogen, buiten te komen en alleen te staan, is meer dan ondermaats, zelfs ontoelaatbaar, ongehoord.

Wel zoek dan zelf verder, al kost het je zoveel kostbare energie! Je zal iemand vinden die de laatste details van je maatpak, hoe klein, nietig, pietluttig deze details ook mogen lijken voor een ander, weet aan te passen. Want wat jij belangrijk vindt is voor anderen een detail en krijgt een lage score op hun waardeschaal. Wat heuvels zijn voor de een, zijn bergen voor de ander, en dat leidt op termijn tot verwarring en vooral onbegrip. Daarentegen moet je zelf duidelijk zijn, niet in beeldentaal spreken, het de andere niet moeilijk maken door rond de pot te draaien. Ga recht op de man, het doel af, en vertel wat uw problemen zijn, waarmee je zit, welke knopen je te ontwarren hebt, zodat die ander aan de details kan werken. Blijf praten met diegene waarmee je moet en wenst te praten, en leer luisteren naar zijn voorstellen en argumenten. Op die wijze, en enkel zo, geraak je uit de spiraal die je zelf hebt opgebouwd, bijwijlen zonder je het zelf wist, bijwijlen met medeweten in een stond van onoplettendheid, als het ware met voorbedachtheid.

            En waar blijf je dan echt met al je problemen, waar kan je dan wel terecht? Ik geloof dat ieder persoon of personen waarin je vertrouwen hebt, iemand die je vertrouwen inboezemt, een goede vriendin, een therapeut, een dokter, een specialist, een psycholoog, een gespreksgroep, een werkmakker, enz.. stuk voor stuk je kunnen begeleiden op de soms lange weg die je hebt af te leggen. Alternatieve middelen, die zwaar gecontesteerd worden door klassiek geschoolde personaliteiten, hebben evenveel, zoniet meer waarde dan wat ook, als de primaire voorwaarde van “ik geloof in” maar voldaan is. Moedwillig gebruikte ik tot op heden het begrip “positief denken” niet, omdat positief denken een gegeven is dat je kan aanleren, je eigen maken, als het zwarte ietwat begint te vergrijzen of reeds witte sluiers heeft, de eerste nevels zijn opgetrokken, de zon weer schijnt door alle duisternis.

Geen enkele hulp zal echter zoveel baat brengen, eens ge de grootste hindernissen onder begeleiding genomen hebt, als werken aan je eigen ik. Je zicht op de dag, de toekomst, het heden, het verleden. De manier waarop je tegen alles aankijkt zal grondig moeten veranderen, de manier waarop je alles verwoordt aan anderen zal aan een groot nazicht moeten onderworpen worden.

Je zal aan je relatie dienen te werken, op te frissen, herbronnen, terug naar af durven gaan en alles eens samen durven doornemen, op zijn poten zetten. En met relatie bedoel ik elkeen in je nabije omgeving, die in het verleden zorgde dat je in een labiel evenwicht terecht kwam, iedereen die de koord al eens losliet of slap liet hangen.

Je fundamenten zullen hier en daar moeten verstevigd worden, want ook uw ouders hebben zich bij de opvoeding wel eens vergist. Zo was het voor onze generatie een stuk makkelijker leven, omdat normen en gedrag(ingen) bepaald en beheerst werden door een geloof in iets, dat er met harde hand werd ingepompt, ingestampt, herhaald tot je het bij manier van spreken van buiten kende. Regels waren zo eenzijdig vastgelegd, dat het je geen moeite koste om ze toe te passen. Buiten deze regels leven bezorgde je een gevoel van fout, zonde, zelfs doodzonde. Dat alles werd als bedreigend ervaren, en maakte dat we met z’n allen op dezelfde manier gingen denken en handelen. Deze geest hebben we, ten onrechte soms, overgeheveld aan onze nakomelingen. De realiteiten geven echter een modern antwoord, zodat een overbezorgdheid van onzentwege, een zware stempel drukt op diegene die er in de huidige leefwereld moet mee omgaan.

Zo zie je maar dat velen een steen of steentje kunnen bijdragen opdat je een goed gevoel, zicht op morgen, uitzicht naar, inzicht in, enz zou kunnen krijgen. Het initiatief, de regie, het scenario en de eindverantwoordelijkheid liggen in uw handen. Dien je, ondanks alles, ondanks verwoede pogingen van jezelf, toch nog ondersteunende middelen te gebruiken, accepteer dat, in de wetenschap dat tijd, misschien wel leeftijd, hiervoor een oplossing brengt op middel of langere termijn. Blijf vooral niet doordrammen, kankeren om die laatste stap die je maar niet kan zetten, zonder dat uw geest in volle bewustzijn reageert en de juiste signalen tot uw lijfelijk lichaam stuurt. Besef dat een stap terug, geen terugval in de spreekwoordelijke put is, geen hervallen, maar eerder het opbouwen van een historiek die bestaat uit vallen en opstaan.

Zie dat niet als een zwakte, maar als die kleine onvolkomenheid, een onvolmaaktheid van de kleermaker, ............................die je zelf bent.

VaCaBer

xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />05 april 1998