Afscheid nemen leer je niet, in het beste geval slijten de scherpste kanten.
De tekst op haar overlijdensbericht:
Er zijn geen woorden voor een zieke van wie je weet zij redt het niet. Je streelt haar wangen, je ziet haar ogen, je bent bevangen door verdriet. Toch ben je dankbaar voor haar einde dat na moedig strijden kwam, omdat het niet alleen haar leven, maar ook haar lijden overnam.
Het overzicht van haar leven:
De avondzon kleurt ietwat rood
een zichtbaar en herkenbaar teken
een stille maar gekleurde wenk
naar moeder die is opgebrand, alle energie heeft opgebruikt
We hebben het er allemaal moeilijk mee
maar beseffen en erkennen dat de tijd voor haar gekomen is
Dankbaar kijken we achterom
kunnen enkel waardering opbrengen voor haar leven
haar manier waarop ze het waarmaakte.
Kleine en grote stormen heeft ze doorstaan.
Vader werkte als paswerker op de fabriek van Olen en, zoals zovelen, boerde hij nog na de uren om in de eigen noodzakelijke behoeften te voorzien.
Na de dood van vader in 1962, moeder was toen vijfenveertg, heeft ze moedig verder gestreden en met de steun van haar kinderen werkte zij de aangevangen levensopdrachten af. Steeds wist ze het hoofd boven water te houden.
Bij het te vroege heengaan van Roger, haar jongste zoon en Denis, haar schoonzoon waar ze bijzonder veel om gaf werd haar leven wel even heel moeilijk maar telkens herpakte ze zich.
Ondertussen leerde moeder in 1975 Fik kennen. Deze gaf een nieuwe wending aan haar leven. Er werd ruimte gemaakt voor samen werken, samen ontspannen, de benen uitslaan op de dansvloer van menig orgeldraaiende dancing. Het leven met haar vriend en toeverlaat gaf nieuwe doelen, nieuwe horizonten, nieuwe dingen om naar uit te kijken, te beleven. Na een ongeval van Fik in 1978, waarbij hij werkonbekwaam werd, besliste moeder naar Zandhoven te gaan om daar persoonlijk voor Fik te kunnen zorgen.
Gedurende 24 jaren heeft ze zich over haar moedertaken ontfermd en voor hun beider welzijn gezorgd. Tot vorig jaar de niet aflatende problemen met de gal de levenskwaliteit begonnen aan te tasten. Een operatie was onafwendbaar en zou een oplossing geven. Na deze operatie is zij nooit meer de oude geworden. Haar mogelijkheden om zelfstandig alles aan te kunnen slonken met de dag, waarbij Fik zijn dagen en nachten meer en meer werden gevuld met taken die hem stilaan maar zeker boven het hoofd groeiden.
Stilaan werd hulp van de kinderen en hulp van thuisverpleging noodzakelijk. Spreken werd moeilijk, gaan nagenoeg onmogelijk. We kunnen dan ook niet nalaten van Fik onze dankbaarheid te uitten om zijn ongelooflijke en soms bovenmenselijke inzet voor het wel en wee van ons moeder. Dank zij de opofferingen van zijnentwege kon haar wens, tot op de laatste moment in Zandhoven kunnen vertoeven, werkelijkheid.
Moeder, die laatste dagen in de kliniek, waarin op enige uitzonderingen te na, geen kontakt meer mogelijk was, dagen waarin je zoveel moest doorstaan op weg naar genezing, deze dagen hebben ook hun sporen nagelaten bij allen die om u begaan waren.
De kleermaker maakt het pak, ..... en ben je zelf .....
Bij het huwelijk van mijn jongste dochter, uitgerekend op het moment dat we klaar stonden om naar de kerk te vertrekken, stortte onze oudste dochter in. Wij, als goedmenende ouder, hadden van dat alles niets zien aankomen. Zelf kreeg ik op jonge leeftijd te maken met een inzinking die ik te boven kwam door vooral aan mezelf te werken, de knop om te draaien. Met deze boodschap wilde ik mijn dochter en eenieder die dacht er wat aan te hebben een steuntje in de rug geven.
De kleermaker maakt het pak, ..... en ben je zelf .....
Vele mensen, tenminste als we de huidige statistische gegevens als geloofwaardig mogen aannemen, worstelen in hun leven wel eens met zichzelf, met hun geest, met een iets dat onbereikbaar, onbevattelijk is. Diverse gebeurtenissen dreigen ons uit ons dagelijks patroon te rukken, en de mens, gewoontebeest, begeeft onder de druk die van buitenaf ontstaat. Niemand had het zien aankomen, en daar staat het voor de deur. Het verhaal van mooi en meedogenloos speelt zich af in ons dorp, onze straat,onze tuin, ons huis, ons gezin, uw eigen ik. Zelf heb ik op jonge leeftijd gevochten, om na een allerminst gezellige mare, te overleven. Aan den lijve heb ik mogen ondervinden dat het geen eenvoudige opgave is uit de spreekwoordelijke put te kruipen.
Ondertussen heb ik het voordeel van op leeftijd gekomen te zijn, grijzende haren getooid met een saus van wijsheid, de egopretentie iets aan te voelen dat velen onder ons niet voelen of wensen te voelen, enz. Mijn idealen zijn steeds ver en onbereikbaar voor mij uit blijven schuiven, als geesten niet vatbaar, niet aanspreekbaar. Waarden heb ik meer dan voldoende van huis uit meegekregen, maar daar sta of val je dan in de praktijk, de realiteiten van het leven, realiteiten die soms hard (b)lijken te zijn. Ik heb massas ervaringen mogen vernemen en opnemen, die mijn vader zaliger, en mijn moeder me hebben bijgebracht. En tot op heden is mijn moeder nog altijd bereikbaar voor mij, voor haar kinderen, haar kleinkinderen, de buurt, enz. En allemaal, stuk voor stuk, hebben wij nog heel wat aan de blijde mare die zij overal uitdraagt en zaait. Daarom de door mij onderschreven boodschap als volgt voorgesteld :
Wanneer je voor de spiegel staat en geconfronteerd wordt met jezelf, kijk dan diep en geïnteresseerd naar hoe je er eigenlijk voorkomt, uw voorkomen. Realiseer je dat jij en alleen jij verantwoordelijk bent voor diegene die je nu recht in de ogen kijkt. Verantwoordelijk voor uw veiligheid, gezondheid, werklust, liefde, verdraagzaamheid, hoop, geloof, toekomst, enz.
Hoe kom je ervoor, natuurlijk of verzorgd?
Ben je bedrukt, of loopt het geluk van uw kaken?
Ben je treurig, of is er blijheid om het kleine?
Is er droefenis, of is uw einder ruimer dan voorheen?
Beheersen muizenissen en de bijhorende nesten je zorgen?
Zie je het niet meer zitten, of zit het echt niet meer waar jij dacht?
Zie je geen onderscheid tussen wit en zwart, of is alles grijs, ongenuanceerd?
Wat voel je in je lijfelijke lichaam, contestatie of tevredenheid?
Zit je geest hopeloos in de knoei met signalen van uw lichaam?
Of lukt het je gewoon niet, een beeld te vormen van jezelf, omdat je geest rondwaart ja tolt, op andere plaatsen dan waar je zelf zou willen zijn?
Wel pleeg dan verzet tegen dit gedwongen denken. Zet jezelf eens op je plaats, doe het hardop, op dezelfde toon waarmee je die ander op zijn plaats zou zetten. Het is totaal zinloos liefdevol en begripvol om te gaan met jezelf, terwijl je weet dat je compleet overhoop ligt met jezelf. Wees eerlijk, bedrieg jezelf niet.
Durf het aan op je stappen terug te keren en op tocht te gaan, op zoek naar de bron, het ontstaan van alles, de grens waar geluk werd omgebogen naar minder geluk, gelukkig zijn in zich ongelukkig voelen. Knijp regelmatig in je kaak, want je dreigt in herhaling te vallen en steeds weer met jezelf bezig te zijn. Immers wanneer hagelwitte uitspraken, van wie dan ook, begrepen worden als grijze of zwarte beledigingen of aanvallen, moet je jezelf eens verplanten, verpoten, wat meer ruimte geven. Zoals een plant voldoende ruimte nodig heeft om zijn jonge wortels vol nieuwe moed vast te hechten in de nieuwe aarde, hebben ook wij ruimte nodig om onze ideeën en gedachten in een nieuwe omgeving te laten groeien. Geef of gun jezelf die ruimte door buiten te komen, uit jezelf te treden, in zon en regen te wandelen, te werken, te genieten, uit te waaien. Gun je geest af en toe eens rust en belast daartoe je lichaam. Wandel, zwem, jog, vlieg er eens in, vlieg er eens uit. Verken het leven als een vogel, die hoog in de lucht, of gezeten in een boom, begaan is met om al wat nodig is om in leven te blijven of voor zijn kroost te zorgen. Hij is voortdurend bezig met bezig zijn, gelijktijdig rekening houdend met mogelijke gevaren die hem als klein wezen in dit ruime heelal bedreigen.
Laat nooit gevaren je leven inhoudelijk bepalen, ontwijk ze zonder ze uit de weg te gaan. Leer er mee te leven als een deel van het onze, het uwe, een noodzakelijk kwaad. Wanneer dan de avond valt, de avond van een goed geleefde, beleefde en afgewerkte dag, zal je slapen zonder zorg, zonder denken aan wat morgen komt, zonder te denken aan de dagen en uitdagingen die nog komen moeten. Doe je dat niet, dreigt elke avond een afscheid te worden met een terugblik op alles wat is gebeurd. En afscheid nemen is geen eenvoudige zaak, zeker niet als we beseffen, of menen te moeten denken dat er vanalles en nog wat is fout gegaan, onherroepelijk, niet meer recht te zetten, fataal.
Wees zuinig met jezelf als het erom gaat gemiste kansen op te halen, op te rakelen, uit de gracht te halen. Wees echter gul wanneer je de kans krijgt anderen gelukkig en blij te maken. Denk niet aan hoe een ander of elk ander er over denkt, het belangrijkste is dat wat je doet, past in je eigen visie. Vergeet evenwel nooit, wees in de eerste plaats zeer vrijgevig, eerder egoïstisch wanneer het gaat om jezelf gelukkig en blij te maken. Hoe kan je nu in s hemelsnaam anderen gelukkig maken, geluk weggeven, zelfzekerheid uitstralen, positieve signalen geven en wat nog meer, als je zelf niet in de stemming bent, je gezicht in een glimlach moet sleuren, gemaakt, onecht.
Verwen in de eerste plaats jezelf, alvorens je tracht anderen te verwennen. De kracht om anderen over de brug te halen, gelijkgestemd te maken, put je uit je eigen ingesteldheid, gesteltenis en aard.
Wanneer we nu, op al het voorgaande, moderne en welluidende begrippen of namen willen plakken, komen we al vlug tot begrippen als stress, pillen, depressie, hyperventilatie, panische reacties, en wat nog meer voor toestandelijke doordenkers, scheeftrekkers, dooddoeners zonder meer. Maar het zit hem niet in de naamgeving dan wel in het zich aanmeten van een dergelijk begrip, er gaan naar leven zodat de symptonen nagenoeg perfect in harmonie zijn met de gedragsregels, voorgeschreven door intellectuelen en bijsluiters.
Hiermee wil ik geenszins ingaan tegen de professionele hulpverleners, die noodzakelijkerwijs deel uitmaken van het proces ter ondersteuning, maar duidelijk maken dat elk goedmenend mens wel eens naast de bal kan slaan. Een mens blijft maar een mens, zelfs als je jaren op de schoolbanken hebt doorgebracht, met diplomas en titels de praktijk tegemoetgaande. De beste filter voor gebruik en zuivering ben je uiteindelijk zelf. Onderga niet slaafs, durf je bloot te geven, durf te zeggen wat je te zeggen hebt, durf vragen te stellen, durf voorstellen te doen, durf te reageren als het je niet aanstaat.
Voorts ben ik er heilig van overtuigd dat er geen twee mensen zijn op deze aarde die hetzelfde voelen, hetzelfde denken, dezelfde ingesteldheid hebben, hetzelfde ziektebeeld hebben, hetzelfde op dezelfde manier beleven, laat staan verwerken. Je bent een uniek exemplaar, tenzij de moderne techniek door clonen de zaken heeft verkracht, uit zijn verband gehaald. Laat je daarom nooit vergelijken met die ander die ook wel eens hetzelfde heeft meegemaakt, beleefd heeft, gevoeld heeft. We kennen immers allemaal de niets ontziende verhalen rond het ziek- of herstelbed van een iemand die we gaan bezoeken om hem of haar een hart onder de riem te steken. Die iemand blijft, na het afronden van de toegemeten bezoektijd, veelal achter met een hoop aan onzekerheden en vragen toegevoegd aan zijn bestand van dat moment. Zoek een oplossing op maat. Confectiekleding is goed, en een valabele oplossing voor velen, maar een maatpak, op maat van je eigen lijf, doet het ontegensprekelijk beter.
Zo is het ook met de mensen die ons omringen! Met de allerbeste bedoelingen smeren ze u een confectiepak aan, vergeten dat er details dienen aangepakt, aangepast aan de noden van diegene die er moet mee leven, zich goed moet voelen in het aangemetene. Zoek daarom hulp bij mensen die in staat zijn u een oplossing op maat, pasklaar aan te bieden, en je niet loslaten vóór de deugdelijkheid en kwaliteit bewezen zijn. Heb je twijfels omtrent de hulp, uit deze twijfels. Veelal eindigt de garantie bij betaling van de rekening, de zogenaamde afrekening, blijft de verwerver achter op straat met nog meer vragen dan toen die binnenstapte.
Geld geven om, met nog minder inzichten, meer hersenschimmen, een nog verder liggend doel voor ogen, buiten te komen en alleen te staan, is meer dan ondermaats, zelfs ontoelaatbaar, ongehoord.
Wel zoek dan zelf verder, al kost het je zoveel kostbare energie! Je zal iemand vinden die de laatste details van je maatpak, hoe klein, nietig, pietluttig deze details ook mogen lijken voor een ander, weet aan te passen. Want wat jij belangrijk vindt is voor anderen een detail en krijgt een lage score op hun waardeschaal. Wat heuvels zijn voor de een, zijn bergen voor de ander, en dat leidt op termijn tot verwarring en vooral onbegrip. Daarentegen moet je zelf duidelijk zijn, niet in beeldentaal spreken, het de andere niet moeilijk maken door rond de pot te draaien. Ga recht op de man, het doel af, en vertel wat uw problemen zijn, waarmee je zit, welke knopen je te ontwarren hebt, zodat die ander aan de details kan werken. Blijf praten met diegene waarmee je moet en wenst te praten, en leer luisteren naar zijn voorstellen en argumenten. Op die wijze, en enkel zo, geraak je uit de spiraal die je zelf hebt opgebouwd, bijwijlen zonder je het zelf wist, bijwijlen met medeweten in een stond van onoplettendheid, als het ware met voorbedachtheid.
En waar blijf je dan echt met al je problemen, waar kan je dan wel terecht? Ik geloof dat ieder persoon of personen waarin je vertrouwen hebt, iemand die je vertrouwen inboezemt, een goede vriendin, een therapeut, een dokter, een specialist, een psycholoog, een gespreksgroep, een werkmakker, enz.. stuk voor stuk je kunnen begeleiden op de soms lange weg die je hebt af te leggen. Alternatieve middelen, die zwaar gecontesteerd worden door klassiek geschoolde personaliteiten, hebben evenveel, zoniet meer waarde dan wat ook, als de primaire voorwaarde van ik geloof in maar voldaan is. Moedwillig gebruikte ik tot op heden het begrip positief denken niet, omdat positief denken een gegeven is dat je kan aanleren, je eigen maken, als het zwarte ietwat begint te vergrijzen of reeds witte sluiers heeft, de eerste nevels zijn opgetrokken, de zon weer schijnt door alle duisternis.
Geen enkele hulp zal echter zoveel baat brengen, eens ge de grootste hindernissen onder begeleiding genomen hebt, als werken aan je eigen ik. Je zicht op de dag, de toekomst, het heden, het verleden. De manier waarop je tegen alles aankijkt zal grondig moeten veranderen, de manier waarop je alles verwoordt aan anderen zal aan een groot nazicht moeten onderworpen worden.
Je zal aan je relatie dienen te werken, op te frissen, herbronnen, terug naar af durven gaan en alles eens samen durven doornemen, op zijn poten zetten. En met relatie bedoel ik elkeen in je nabije omgeving, die in het verleden zorgde dat je in een labiel evenwicht terecht kwam, iedereen die de koord al eens losliet of slap liet hangen.
Je fundamenten zullen hier en daar moeten verstevigd worden, want ook uw ouders hebben zich bij de opvoeding wel eens vergist. Zo was het voor onze generatie een stuk makkelijker leven, omdat normen en gedrag(ingen) bepaald en beheerst werden door een geloof in iets, dat er met harde hand werd ingepompt, ingestampt, herhaald tot je het bij manier van spreken van buiten kende. Regels waren zo eenzijdig vastgelegd, dat het je geen moeite koste om ze toe te passen. Buiten deze regels leven bezorgde je een gevoel van fout, zonde, zelfs doodzonde. Dat alles werd als bedreigend ervaren, en maakte dat we met zn allen op dezelfde manier gingen denken en handelen. Deze geest hebben we, ten onrechte soms, overgeheveld aan onze nakomelingen. De realiteiten geven echter een modern antwoord, zodat een overbezorgdheid van onzentwege, een zware stempel drukt op diegene die er in de huidige leefwereld moet mee omgaan.
Zo zie je maar dat velen een steen of steentje kunnen bijdragen opdat je een goed gevoel, zicht op morgen, uitzicht naar, inzicht in, enz zou kunnen krijgen. Het initiatief, de regie, het scenario en de eindverantwoordelijkheid liggen in uw handen. Dien je, ondanks alles, ondanks verwoede pogingen van jezelf, toch nog ondersteunende middelen te gebruiken, accepteer dat, in de wetenschap dat tijd, misschien wel leeftijd, hiervoor een oplossing brengt op middel of langere termijn. Blijf vooral niet doordrammen, kankeren om die laatste stap die je maar niet kan zetten, zonder dat uw geest in volle bewustzijn reageert en de juiste signalen tot uw lijfelijk lichaam stuurt. Besef dat een stap terug, geen terugval in de spreekwoordelijke put is, geen hervallen, maar eerder het opbouwen van een historiek die bestaat uit vallen en opstaan.
Zie dat niet als een zwakte, maar als die kleine onvolkomenheid, een onvolmaaktheid van de kleermaker, ............................die je zelf bent.
Mijn afscheid van de aktieve loopbaan: woord van dank aan collegas en vrienden.
Beste collegas, beste vrienden
Ik kan me levendig voorstellen dat wanneer de lottogetallen op het TV-scherm verschijnen, en de vijf eerste cijfers komen reeds voor op uw eigenste formulier.... dan zit meteen de spanning er in, de hoogspanning er in.
Ik kan me voorstellen dat bij een cyclocross je favoriet reeds de ganse wedstrijd op kop hangt, en op 1 km voor het einde dreigt deze ingehaald te worden. Het zakt je naar de benen, je adem stokt, het is een bang afwachten of hij het zal halen.... dan zit zoals nooit voorheen de spanning er in, de hoogspanning er in.
Misschien kunnen jullie je voorstellen... iemand werkte 39 jaar, deed wat hij naar zijn mening moest doen, werkte voor zijn maatschappij als was het voor hemzelf, probeerde elk individue op zijn eigen manier te benaderen, trachte steeds de mens en het menselijke voorrang te geven, luisterde of trachte te luisteren naar klein en groot, voelde aan wat velen nooit zullen kunnen voelen, nam resoluut het stuur in handen en stuurde bij waar hij dacht dat het nodig was, had tijd zelfs wanneer er geen tijd was of restte, ... Hij stopt met werken en ziet op het georganiseerde afscheid zijn collegas en vrienden verschijnen, allemaal, geen afwezigen tenzij diegenen die om reden van ziekte noodgedwongen moesten forfait geven..... dan zit de spanning er in, de hoogspanning er in.
Wanneer deze zich dan nog zichtbaar verzamelen, fluisterend bevelen uitwisselen hetwelkeen herschikking van de gelederen in zich draagt, en niet de eerste de beste de micro in de hand neemt..... dan zat bij mij ogenblikkelijk de spanning er in, de hoogspanning er in.
Wanneer de woorden aan mijn adres begonnen te vloeien uit de mond van Gerrit, Jos, Christel, Jürgen, Cindy en Saskia, Eva en Rebecca, Nathalie T , Nathalie VB, Katleen en Armand in naam van Hubert aangevuld met de afsluiter van Christel.... ik kan jullie verzekeren ... dat zijn geen prutsen. Ogenblikkelijk zat de spanning er in, de hoogspanning er in. De keel werd droog, het hart gaat een versnelling hoger, zenuwen krijgen het zwaar te verduren, je darmen ruiken onraad en organiseren een tegenaanval.
Wanneer in de afwisselende uitspraken regelmatig woorden klonken als: gevoelig, iemand waarbij je terecht kan, vaderfiguur, optimist, opgewekt, kansen gevend tot ontplooing, humoristisch, kwinkslag, ernstig als het moet, redelijk, trots op zijn job, rust uitstralend, zonder vooroordelen, nadenkend, oplossingen zoekend voor een vredevolle maatschappij, een luisterend oor, open armen, stelde ons op het gemak, luisterde met interesse, anekdotes, woordspeling, saaie dingen werden grappig, stond steeds klaar voor iedereen, niks kon je misvragen, waarden, waardenvolle, iets van kunnen opsteken op professioneel en menselijk vlak, hand die je toestak, zorg, woorden, geven, toffe samenwerking, collega, baasje, vriend, respect, vertrouwen, een chef uit de duizend, nooit was iets te veel gevraagd, enorm rechtvaardigheidsgevoel, mening, een discussie, een lach, een traan, leerschool, leermeester, schouder, je blijft een vriend, ........... stuk voor stuk woorden, zinnen die vanuit jullie diepste komen, jullie hart.
Een dank u wel aan allen die deze gevoelens en woorden brachten terwijl ons Simonneke en vele collegas mochten toekijken en aanhoren.
Een dank u wel aan allen die me persoonlijk hebben aangesproken en daarenboven een verwoording gaven van hun oprechte gevoelens omtrent onze samenwerking in het verleden.
Een dank u wel aan allen die door hun aanwezigheid een blijk van erkentelijkheid weergaven.
Een dank u wel aan allen die door hun persoonlijke bijdrage mij gepaste en onvergetelijke attenties en geschenken hebben aangereikt. Ik zal ze koesteren en hanteren als een dierbare schat. Niets van deze dag zal verloren gaan, ook niet de emoties en tranen die deze dag heeft opgelerd voor mij en allen die me dierbaar zijn en blijven.
Dank aan directie en vriendenkring die het mogelijk maakten om van dit feest een onvergetelijk en sterk gewaardeerd samenzijn te maken.
Dank aan Dominique, Pim, Koen en medewerkers die de hun toegewezen opdracht tot een perfect geheel hebben uitgebouwd. Wij allen kregen meer dan waar voor ons geld.
Een dank u wel aan alle teamleden voor de resultaten die door ons team werden behaald. Deze resultaten mochten er zijn en waren de som van de inspanningen en inbreng van elk teamlid, terwijl de coach veelal diegene was die vertelde welk resultaat hij wou zien.
Een dank u wel aan allen die tijdens mijn loopbaan me kontakteerden als vertrouwenspersoon, jullie werkten op die wijze mee aan het tot stand brengen van een zone zoals ze op vandaag functioneert, waar alles een oplossing krijgt, waar een open communicatie als beleidsinstrument wordt gehanteerd. Meteen ook oprechte verontschuldigingen voor die keren dat jullie van mening waren dat we niet tot het gewenste resultaat zijn gekomen, en betrokkene achterbleef zonder afdoende antwoord op de vraag.
Een dank u wel aan allen die tijdens de equipevergaderingen, werkoverleg, management review, ... mijn inbreng waardeerden en waar nodig met de noodzakelijke akties ondersteunden.
Een dank u wel aan allen die zich de kwaliteitsgedachte, de veiligheidsreflex en het milieubewustzijn eigen maakten, en er gingen naar leven, thuis en op het werk.
Een dank u wel aan allen die tijdens samenwerkingsgesprekken, functioneringsgesprekken, bijsturingsgesprekken, ... meewerkten door samen naar de best mogelijke oplossing te zoeken, desnoods een oplossing op maat van de betrokkene.
Een dank u wel aan allen die meewerkten aan het zoeken naar duurzame oplossingen om transformbinnen de zone tot een goed einde te brengen.
Een dank u wel aan allen die mij de kans gaven mijn gevoelens te uiten wanneer ik daartoe de behoefte had, de schouder op gepaste hoogte boden om te leunen, mij sterkten door begrip te tonen voor mijn zwakheden, me steunden wanneer ziekte of tegenslag mijn deel werden.
Een dank u wel aan allen die mijn inbreng in de zonale werking waardeerden en me kansen boden deze werking een persoonlijk tintje te geven.
Een dank u wel aan allen die met een schouderklop en/of daadwerkelijke steun hun waardering uitspraken voor het waarmaken van aangegane verbintenissen.
Een dank u wel aan allen die het mogelijk maakten mijn job op een waardige wijze over te dragen hetwelk mij persoonlijk een enorm gevoel van zelfvoldoening heeft geschonken.
Een dank u wel aan allen die in zone-overschrijdende projecten tot vervelens toe naar mijn tussenkomsten bleven luisteren en wanneer nodig de noodzakelijke steun toezegden in belang van onze maatschappij en/of zone.
Een dank u wel aan allen die enige inbreng hadden in mijn persoonlijke loopbaan. Niet in het minst en op deeerste plaats ons Simonneke, de kinderen en ons kleinkind die veel hebben moeten missen bij mijn uithuizigheid. Daarenboven diegenen die me de gepaste verloning gaven. Deze verloning geeft me op vandaag de kans om vroegtijdig mijn werkplaats te ruilen voor het thuisfront, hetwelk hier erg gewaardeerd wordt.
Een dank u wel aan allen die me een blijvende en duurzame vriendschap boden, ook deze vriendschapsbanden zullen we in de toekomst onderhouden.
Een dank u wel aan allen die ik vergeten ben in mijn enthousiasme en een gemeend sorry aan allen die ik wel eens links liet liggen, ten onrechte negeerde, ..........
Mijn loopbaan was een aaneenschakeling van hobbys zodat ik nooit mijn werk als een last heb ervaren. Ik kende een vloeibare loopbaan, net als de Kleine Nete, met kronkels, stroomversnellingen, overstromingen en sedimentaties. Overal waar ik kwam liet ik wel iets achter. Ik zal blijvend openstaan voor jullie meldingen en blijvend de meest gepaste akties ondernemen ook na vandaag als de deur achter me dichtslaat en de slagboom voor het laatst wordt bediend via mijn persoonlijke badge.
Ik zal jullie nooit echt vergeten, ook al heb ik op vandaag een even mooie als uitdagende toekomst voor ogen. Ik hoop dienstbaar te zijn en te blijven met mijn eigenheden en botte kanten. Het ga jullie allen goed ..., blijf werken aan jezelf.
Ik ben BERTRAND VAN CAUWENBERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam VACABER.
Ik ben een man en woon in GEEL - BELGIE (BELGIE) en mijn beroep is Full time gepensioneerde.
Ik ben geboren op 27/11/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, tuinieren, klussen, computerlessen geven, schrijven, eten en drinken,....
