De tekst op haar overlijdensbericht:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er zijn geen woorden voor een zieke
van wie je weet zij redt het niet.
Je streelt haar wangen, je ziet haar ogen,
je bent bevangen door verdriet.
Toch ben je dankbaar voor haar einde
dat na moedig strijden kwam,
omdat het niet alleen haar leven,
maar ook haar lijden overnam.

Het overzicht van haar leven:

De avondzon kleurt ietwat rood

een zichtbaar en herkenbaar teken

een stille maar gekleurde wenk

naar moeder die is opgebrand, alle energie heeft opgebruikt

We hebben het er allemaal moeilijk mee

maar beseffen en erkennen dat de tijd voor haar gekomen is

Dankbaar kijken we achterom

kunnen enkel waardering opbrengen voor haar leven

haar manier waarop ze het waarmaakte.

Kleine en grote stormen heeft ze doorstaan.

Vader werkte als paswerker op de fabriek van Olen en, zoals zovelen, boerde hij nog na de uren om in de eigen noodzakelijke behoeften te voorzien.

Na de dood van vader in 1962, moeder was toen vijfenveertg, heeft ze moedig verder gestreden en met de steun van haar kinderen werkte zij de aangevangen levensopdrachten af. Steeds wist ze het hoofd boven water te houden.

Bij het te vroege heengaan van Roger, haar jongste zoon en Denis, haar schoonzoon waar ze bijzonder veel om gaf werd haar leven wel even heel moeilijk maar telkens herpakte ze zich.

Ondertussen leerde moeder in 1975 Fik kennen. Deze gaf een nieuwe wending aan haar leven. Er werd ruimte gemaakt voor samen werken, samen ontspannen, de benen uitslaan op de dansvloer van menig orgeldraaiende dancing. Het leven met haar vriend en toeverlaat gaf nieuwe doelen, nieuwe horizonten, nieuwe dingen om naar uit te kijken, te beleven. Na een ongeval van Fik in 1978, waarbij hij werkonbekwaam werd, besliste moeder naar Zandhoven te gaan om daar persoonlijk voor Fik te kunnen zorgen.

Gedurende 24 jaren heeft ze zich over haar moedertaken ontfermd en voor hun beider welzijn gezorgd. Tot vorig jaar de niet aflatende problemen met de gal de levenskwaliteit begonnen aan te tasten. Een operatie was onafwendbaar en zou een oplossing geven. Na deze operatie is zij nooit meer de oude geworden. Haar mogelijkheden om zelfstandig alles aan te kunnen slonken met de dag, waarbij Fik zijn dagen en nachten meer en meer werden gevuld met taken die hem stilaan maar zeker boven het hoofd groeiden.

Stilaan werd hulp van de kinderen en hulp van thuisverpleging noodzakelijk. Spreken werd moeilijk, gaan nagenoeg onmogelijk. We kunnen dan ook niet nalaten van Fik onze dankbaarheid te uitten om zijn ongelooflijke en soms bovenmenselijke inzet voor het wel en wee van ons moeder. Dank zij de opofferingen van zijnentwege kon haar wens, tot op de laatste moment in Zandhoven kunnen vertoeven, werkelijkheid.

Moeder, die laatste dagen in de kliniek, waarin op enige uitzonderingen te na, geen kontakt meer mogelijk was, dagen waarin je zoveel moest doorstaan op weg naar genezing, deze dagen hebben ook hun sporen nagelaten bij allen die om u begaan waren. 

                                                                                                                      Geel 15 juli 2003