jij schrijft fronsen

ik vouw mijn rimpels op

jij klaagt tranen in een meer

en ik zeg,
waterlanders die treuren om oud zeer

je gebruikt het woord verdriet
soms veel te veel

en de liefde en het minnen
en het hartverscheuren
en het breken van de spiegel

dan laat ik maar mijn tovertaling wieken
over 't water scheren en nog meer

ik laat graag de bloemen tussen 't gras
verschieten en de wind die neem ik mee

ik ben een zonaanbidder
die de maan aanschouwt
en zichzelf een spiegel
waant en zilvergoud

mijn vingers graven
diepe voren in de aarde
ze dreigen nu ook
met het scheuren van het hart
het schokken van de stem
en het handgewring

ik hou mijn adem in
tot ik blauw zie