Ik ben François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De wandelende Pajot.
Ik ben een man en woon in Aalst (België) en mijn beroep is Gepensioneerde.
Ik ben geboren op 30/10/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
De wandelende Pajot
Belevenissen van een actieve wandelaar
11-07-2021
2021-07-11 Beersel - Lambiekwandeling
Aangepaste Lambiekwandeling met vertrek vanuit Beersel
Afstand: 17,4 Km
Weer: Licht- tot zwaarbewolkt 21°C
We zijn dicht bij de autostrade in Beersel gestart.
Het was een heel afwisselende wandeling met heel wat hoogtemeters te overwinnen.
We wandelden door Beersel, Alsemberg en Dworp door de streek van de Lambiek en Geuze.
Het museum in Alsemberg was gesloten maar we stapten wel voorbij de Brouwerij van Oud Beersel. In Alsemberg stapten we rond de O.L.V Kerk en door het nieuw aangelegde park. In Dworp konden we een glimp van de Tuin der Onlusten opvangen!
Er waren toch nog enkele paden in het Gasthuisbos door de hevige regenval van de laatste dagen onbegaanbaar.
Mooie natuurwandeling met vertrek aan de kerk van Wieze. We stapten langs de Windgatbeek en het Kloosterlos naar 't Motteken. We volgden dan een eind de Steenbeek. Via De wijken Bontegem en Hanaarden kwamen we aan de Paasbeek en terug in Wieze. Wandeling door de velden en stukjes bos.
Wandeling rondom Grimbergen met vertrek vanuit Strombeek-Bever. Aanvankelijk was het goed wandelweer maar halverwege kregen we een onweder te verwerken met zware regenval. Het parcours moest ook nog aangepast worden en tenslotten nog een paar keer mislopen. Voor de rest een mooie natuurwandeling met mooie zichten op de Abdijkerk van Grimbergen.
Klassieke wandeling door het Zoniënwoud vanuit Jezus-Eik. De vertrekplaats lag er wat triestig bij. Wat tafels langs de kant van de weg. Net als in Kerksken was er geen catering. Het was een echte boswandeling en we doorkruisten het bos tussen Jezus-Eik en Tervuren. Onderweg kreeg ik steun van een sportieve gast en een flinke dame.
Ik hoop dat er spoedig terug catering mogelijk is.
De wandelaars hebben terug de weg naar onze dinsdagavond wandelingen gevonden. Het was wat somber weer maar het is gelukkig droog gebleven.
We stapten voorbij de Abdij van Affligem en langs de hopvelden naar de wijk Waver en wandelden langs de Faluintjes naar Meldert. Via de rand van het Kloosterbos kwamen we terug aan de Abdij.
Na twee keer uitstellen kon Vlaanderen Wandelt "Lokaal" dan toch doorgaan. In tegenstelling tot wat in Oostduinkerke kon mocht er hier geen catering aangeboden worden. De inschrijving gebeurde buiten.
Er waren twee lussen, één richting Heldergem en één richting Denderhoutem. Op die lussen kon men een verkorting nemen. Ik heb voor de lus naar Heldergem gekozen.
Zoals steeds bij De Ijsbrekers was het een wandeling met veel bos en veld. Dat was nu dus ook zo maar ik had de indruk dat er nog onbekende wegjes bijgekomen waren. De smalle wegjes langs de beken hadden het met de zware regenval van de laatste tijd zwaar te verduren gekregen. Het was overal nog wel begaanbaar.
Als ik iets over halfweg was, begon het te donderen en even later liep ik in de regen. Gelukkig was het vrij warm, maar het lange gras maakte wel dat het water in mijn schoenen stond.
Weer: Zwaar bewolkt af en toe een bui - 16°C -18°C
Deelnemers: 574
Pajotten: 3
Eerste wandeling na de corona-stop. Het was een wandeling met catering en betaling met bankkaart was mogelijk. De gemeente Koksijde is blijkbaar soepel voor wat het organiseren van wandeltochten betreft.
Ik heb eerst de lus van 8 Km gewandeld. Via veel woonwijken bereikten we het duinengebied Ter Yde. We stapten voorbij het Domein Westhoek en kwamen zo in het mooie Hannecartbos. Om terug naar de vertrekzaal te keren wandelden we door De Plaatsduinen. Het was zwaar stappen in het mulle zand.
De lus van 6,5 Km bracht ons via de Doornpanne naar de Zeedijk. Het regende af en toe maar er was toch enige ambiance bij de garnaalfeesten. Voor de paardenvissersoptocht kwam ik waarschijnlijk te laat. De terugweg ging langs de brede weg die Oostduinkerke-Bad met Oostduinkerke verbindt.
Vandaag alweer de laatste dag en nu scheen de zon eens. Het was prachtig wandelweer en ook goed om foto's te nemen.
In Durbuy voel ik me altijd wat in vakantiestemming. Het is er wel wat mondain maar er komen steeds meer jongeren.
We stapten eerst wat langs de Ourthe tot het eigenlijke begin. Zolang alle afstanden samen waren stapten we door de straten van Durbuy en daarna trokken we het moeras in. Gelukkig regende het niet want anders was het nog erger dan dinsdag in Marche-en-Famenne geweest. Na een rondje door de bossen kwamen we terug samen en bereikten we de rustpost. We mochten gebruik maken van de kantine van een modern complex. Durbuy heeft heel wat te bieden voor de jongere generatie. Er zoefden kinderen door de lucht en er is een heel tentendorp in opbouw.
Na de rustpost kwam het zwaardere werk met de langste beklimming van de vierdaagse. Boven hadden we een mooi zicht op dit stuk Ardennen. Daarna restte er alleen nog de lange afdaling naar Durbuy. Het was wel een parcours met omgevallen bomen en smalle wegeltjes.
Het was een mooie vierdaagse en ik zie al uit naar die van volgend jaar.
Vertrek in Bastogne, middelpunt van de herdenkingsmonumenten aan de 2de wereldoorlog. Onderweg kwamen we heel wat kerkhoven en monumenten tegen die er ons doen aan herinneren wat voor oorlogstaferelen er zich hier afgespeeld hebben.
Wat de natuur betrof was het een heel afwisselende tocht. Bossen wisselden af met uitgestrekte weilanden. We mochten ook door enkele mooie lanen stappen en de rustpost was in de Bizon boerderij. Aan de ingang konden we er (op afstand) al mee kennismaken. Op het grote erf was er plaats voor alle MESA tenten en de horeca van de hoeve hielp aak nog wat mee.
Op het einde stapten we dan nog voorbij "The Mardasson Memorial" Indrukwekkend gebouw!
Weer: 's morgens nevelig, 's namiddags bewolkt en af en toe zon. (14°C -17°C)
Het vertrek ging nu vlotter. Alleen aan het officiële vertrekpunt was er niets te zien, de scanning gebeurde meer dan een km verder. De aankomst was ook niet gelijk aan het vertrek maar in het centrum van Saint-Hubert. Na de aankomst waren er vele zoekenden naar hun auto.
De wandeling was zoals steeds in Saint-Hubert heel mooi. Ik denk dat er dit jaar nog meer bossen bij waren. Het was dus weer wandelen door de bij wijle heel donkere bossen van de Ardennen.
Everzwijnen heb ik niet gezien maar dat ze er talrijk waren was duidelijk te zien aan de (verse) omgewoelde stukken bos langs de wandelweg.
Het was beter weer dan gisteren en nu geen modderpoelen. Ook in de rustpost was er al wat meer ambiance. We moesten niet schuilen onder de tenten maar konden van een slap zonnetje genieten.
De organisatie liep wat stroef, vooral bij de inschrijvingen. Waarschijnlijk kwam het door de corona maatregelen.
Het eerste deel van de wandeling was stappen door het immens grote gebied van de kazerne van Marche-en-Famenne. Het was er op vele plaatsen extreem slijkerig en door de overvloedige regen van de nacht tevoren, maar ook nog van de dag zelf, waren vele greppels verandert in rivieren. Na de wandeling heb ik m'n schoenen en kousen (en benen) onder de kraan moeten afspoelen want ik vreesde dat ik anders niet in m'n hotel zou binnen mogen.
Het tweede deel was op één plaats na wat beter begaanbaar. We stapten nu half rond Marche-en Famenne en via Waha bereikten we de aankomst. Het was mijn eerste 30 km sinds lang en ik voelde het wel aan m'n benen.
Aan de aankomst was er wel veel minder ambiance dan vroeger. Het zal wel deels aan de regen gelegen hebben maar de coronaregels maken het toch ook niet gezelliger.
Ik ben François, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De wandelende Pajot.
